Οι εντεινόμενες βαθιές ενδοϊμπεριαλιστικές, γεωπολιτικές και μονοπωλιακές αντιπαραθέσεις, ξαναβγήκαν στο προσκήνιο στη Σύνοδο ηγετών των Επτά μεγαλύτερων καπιταλιστικών χωρών (G7), στο Κεμπέκ του Καναδά στις 8-9 Ιούνη. Δεν μπόρεσαν αυτήν τη φορά να χωθούν ούτε κάτω από το «χαλί» μίας κοινής ανακοίνωσης, καθώς οι ανταγωνισμοί τους αυξάνονται με φόντο την αναιμική σχετικά οικονομική ανάπτυξη και τον κίνδυνο νέας καπιταλιστικής κρίσης.

Οι τριγμοί στις διατλαντικές σχέσεις, οι πιέσεις των ΗΠΑ σε χώρες της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, να αυξήσουν τις αμυντικές δαπάνες και να αναλάβουν εξολοκλήρου το κόστος της συμμετοχής σε κοινές ιμπεριαλιστικές αποστολές, ήταν αισθητοί. Οι μεταξύ τους κόντρες, με αφορμή τους πρόσφατους αμερικανικούς δασμούς σε χάλυβα και αλουμίνιο, οξύνθηκαν, ενώ παράλληλα στο παρ' ολίγον «κοινό» ανακοινωθέν επισήμαναν την ανάγκη για... «μείωση των δασμών» και την «αποφυγή πλεονασμάτων σε τομείς όπως το αλουμίνιο και η υψηλή τεχνολογία». Οι «αντιφάσεις» των καπιταλιστών, που ενώ «τρώγονται» την επόμενη στιγμή ξαναρχίζουν το διάλογο ώστε να παζαρεύουν και να αποσπάσουν μεγαλύτερα κομμάτια από την «πίτα» των αγορών, διαπιστώθηκαν και σε αυτήν την «ταραχώδη» συνάντηση.

Οι ηγέτες ΗΠΑ, Καναδά, Γερμανίας, Γαλλίας, Βρετανίας, Ιταλίας, Ιαπωνίας και η ΕΕ, που πάντα συμμετέχει, πάλεψαν επιπροσθέτως να βρουν τρόπους μεταξύ τους συνεννόησης με στόχο π.χ. τον «εκσυγχρονισμό» του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (τον οποίο ο καθένας από αυτούς αγνοεί όταν δεν βολεύει τα συμφέροντα των μονοπωλίων τους), την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και της φοροαποφυγής ιδιαίτερα από γιγαντιαία μονοπώλια τεχνολογίας (όπως οι εταιρείες «Alphabet», «Amazon», «Alibaba» κ.ά.). Αναζήτησαν επίσης μία στοιχειώδη (άμα τελικά καταστεί εφικτή) συνεννόηση για μείωση των σημαντικών συνεπειών που θα προκαλέσουν τα επόμενα λίγα χρόνια η ψηφιοποίηση της οικονομίας και η 4η Βιομηχανική Επανάσταση (Τεχνητή Νοημοσύνη κ.ά.). Οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου κατέβαλαν νέες προσπάθειες παραπλάνησης των λαών, διαβεβαιώνοντας τάχα πως νοιάζονται για «ανάπτυξη που θα αποδίδει σε όλους», πως καίγονται για την «υποστήριξη ισχυρών, βιώσιμων συστημάτων Υγείας που θα προωθούν την πρόσβαση σε ποιοτικές και προσιτές υπηρεσίες Υγείας» ή πως ενδιαφέρονται για τη βελτίωση της θέσης των κοριτσιών στην εκπαίδευση και τις αγορές εργασίας.

Με δεδομένες τις αυξανόμενες συγκρούσεις μονοπωλιακών συμφερόντων στον τομέα της Ενέργειας και τη μόνιμη επιδίωξή τους για αύξηση της κερδοφορίας τους σε βάρος της δημόσιας υγείας και του περιβάλλοντος, ισχυρίστηκαν (πλην των ΗΠΑ) πως θα προωθήσουν την καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής και την προστασία των ωκεανών και της βιοποικιλότητας...

Στα σημαντικότερα διεθνή ζητήματα οι αντιφάσεις έγιναν πιο φανερές στην περίπτωση των σχέσεών τους με τη Ρωσία, που και αυτή έως το 2014 συμμετείχε στις Συνόδους του τότε λεγόμενου G8 και αποβλήθηκε μετά τη σύγκρουση στην Ουκρανία και την ενσωμάτωση της Κριμαίας. Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ και λίγο αργότερα ο Ιταλός νέος πρωθυπουργός Τζουζέπε Κόντε (με ανάρτησή του στο «Τουίτερ») τάχθηκαν υπέρ της επιστροφής της Ρωσίας στις συναντήσεις, ως G8, γιατί δεν μπορεί να διευθετούνται ζητήματα χωρίς αυτή την ισχυρή χώρα. Η Γερμανίδα καγκελάριος Αγκελα Μέρκελ διαφώνησε κρίνοντας (και αργότερα συμφώνησαν και οι άλλοι) πως «δεν πληρούνται οι προϋποθέσεις». Ωστόσο, όλοι υποστήριξαν τη συνέχιση των επαφών και της συνεννόησης με τη Ρωσία σε πλειάδα διεθνών και περιφερειακών ζητημάτων «ανάλογα με τα συμφέροντα».

Οι κόντρες στους κόλπους του G7 αποτυπώθηκαν με μεγάλη έμφαση και στην αρθρογραφία του διεθνούς αστικού Τύπου.Ο αρθρογράφος Φέλιξ Στάινερ του γερμανικού δικτύου DW, σε άρθρο του με τίτλο «Ωρα να καταργηθεί το G7», προτείνει τον τερματισμό των Συνόδων της ομάδας των Επτά, κρίνοντας τον θεσμό «αναχρονιστικό». Προτείνει μάλιστα να καταργηθεί με πρωτοβουλία των ηγετών Γερμανίας και Γαλλίας, καθώς δημιουργήθηκε το 1975 από τους τότε ηγέτες Χέλμουτ Σμιτ και Βαλερί Ζισκάρ Ντ' Εστέν, για να συζητήσουν τρόπους αντιμετώπισης των συνεπειών από την τότε πετρελαϊκή κρίση. «Δεν θα ήταν μεγάλη απώλεια για την ανθρωπότητα να τελειώνουμε με αυτήν την τεράστια Σύνοδο Κορυφής. Το 1975 ξεκίνησαν ώστε να γίνονται εμπιστευτικές συνομιλίες σε οικονομικά ζητήματα. Σήμερα γίνονται σε απόμερες περιοχές από το φόβο διαδηλωτών, ενώ πάνω από 1.000 δημοσιογράφοι παρακολουθούν κάθε κίνηση των ηγετών και κάθε έκφραση του προσώπου τους σε απευθείας μετάδοση», αναφέρει χαρακτηριστικά.

Η εφημερίδα του Καναδά «Toronto Star» εστίασε στη συμπεριφορά του Αμερικανού Προέδρου Ντόναλντ Τραμπ. «Ηρθε θυμωμένος στο πρώτο μέρος της συνάντησης, έδωσε στην αντιπροσωπεία του το ΟΚ για το τελικό ανακοινωθέν και μετά το έσκισε μόλις επέστρεψε στο προεδρικό αεροσκάφος... Συμπεριφορά ανώριμη και ερασιτεχνική», τόνισε σε κύριο άρθρο.

Η γαλλική εφημερίδα «Λε Μοντ» διέκρινε ότι «ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ δείχνει καλύτερη διάθεση απέναντι στον Βορειοκορεάτη δικτάτορα Κιμ Γιονγκ Ουν... παρά στους συμμάχους του σε Ευρώπη, Ιαπωνία και Καναδά». Η «Λιμπερασιόν», από την άλλη, εκτίμησε ότι η «τάση του Προέδρου Τραμπ για σύγκρουση αποδεικνύεται μεταδοτική κρίνοντας από τη σκλήρυνση των τόνων από τον Γάλλο Πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν προς τον Αμερικανό ηγέτη».

Η αγγλόφωνη ιαπωνική εφημερίδα «Japan Times» σημείωσε: «Εάν ο στόχος του Προέδρου Τραμπ είναι να γίνεται το επίκεντρο της προσοχής σε κάθε διεθνή εκδήλωση, τότε πετυχαίνει. Εάν σκοπεύει να υποβαθμίσει τη νομιμότητα διεθνών θεσμών, τότε προοδεύει. Εάν, εντούτοις, επιχειρεί να κάνει την Αμερική σπουδαία ξανά, τότε οι ενέργειές του έρχονται σε αντιπαράθεση με τον στόχο του...». Πιο επικριτική απέναντι στην κυβέρνηση του Ιάπωνα πρωθυπουργού Σίνζο Αμπε ήταν η επίσης ιαπωνική εφημερίδα «Asahi Shimbum», που τον επέκρινε λέγοντας ότι εάν συνεχίσει «να διατηρεί μία ατζέντα εξωτερικής πολιτικής πλήρως εξαρτημένης από τον Πρόεδρο Τραμπ, τότε η Ιαπωνία θα μείνει πίσω από ριζικές αλλαγές που συμβαίνουν στη διεθνή σκακιέρα... Ο Αμπε θα έπρεπε να συγκρουστεί και να δράσει για το προφανές: Οτι η Ιαπωνία δεν μπορεί να προστατεύσει τα συμφέροντά της απλώς ακολουθώντας τις ΗΠΑ...».

Στην Ιταλία η ιταλική εφημερίδα «Il Giornale» υποστήριξε με θέρμη την έκκληση του Ιταλού πρωθυπουργού Τζ. Κόντε για επιστροφή της Ρωσίας στο G7, αναφέροντας: «Η νέα πορεία που παίρνει η Ιταλία βρήκε έναν ενδιαφέροντα θαυμαστή στην Ουάσιγκτον. Εάν για μερικά χρόνια έπρεπε να ανεχθούμε έναν Ρέντσι τύπου Ομπάμα, τότε ο Τζουζέπε Κόντε βρήκε κάποιον που θα τον καλωσορίσει με ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη στον Λευκό Οίκο...». Αντίθετα η εφημερίδα «La Stampa» επικέντρωσε την κριτική της διαπιστώνοντας ότι πλέον «πέραν πάσης αμφιβολίας μπορεί να δει πως ο στόχος του Αμερικανού Προέδρου είναι να αλλάξει την παγκόσμια Τάξη Πραγμάτων. Γι' αυτό εξελέγη. Το ζήτημα είναι με τι θέλει να την αντικαταστήσει και εάν το νέο μοντέλο μπορεί πραγματικά να προσφέρει σε όλους περισσότερες ευκαιρίες από το σημερινό που θέλει να κατεδαφίσει...».

Η βρετανική εφημερίδα «Guardian» εκτιμά ότι «πλέον βρισκόμαστε στο σημείο όπου η αναστάτωση της διεθνούς τάξης μεταβαίνει από το σημείο της ενοχλητικής απειλής στην επιζήμια πραγματικότητα». Και συμπληρώνει: «Οι ΗΠΑ είναι μετά το 1945 ο ακρογωνιαίος λίθος της διεθνούς τάξης. Εάν ο κύριος Τραμπ επιθυμεί να άρει αυτόν τον ακρογωνιαίο λίθο, τότε όλοι οι άλλοι απειλούνται. Αυτό δεν έχει ακόμη συμβεί. Το άχαρο καθήκον τού να κάνει κανείς ό,τι μπορεί για να αμβλύνει τις διαταραχές που προκαλούν οι "τραμπικές" ενέργειες πρέπει να συνεχιστεί. Αλλά το ρήγμα μεγαλώνει. Και στο Κεμπέκ έγινε πλατύτερο...».

Το αμερικανικό περιοδικό εξωτερικής πολιτικής «Foreign Policy», σε άρθρο του με τον εύγλωττο τίτλο «Ελέφαντες στο δωμάτιο», διαπιστώνει: «Ποτέ ξανά στην 40χρονη ιστορία του G7, οι ΗΠΑ δεν είχαν κοντραριστεί με τους εταίρους τους. Ακόμη και στην πιο πικρή φάση διατλαντικών αντιθέσεων για τον πόλεμο στο Ιράκ (το 2003), ο Βρετανός πρωθυπουργός Τόνι Μπλερ και ο Ιάπωνας πρωθυπουργός Γιουνισίρο Κοϊζούμι είχαν σταθεί στο πλευρό του Αμερικανού Προέδρου Τζορτζ Ουόκερ Μπους. Ακόμη και στις διαδηλώσεις του 1983 κατά της ανάπτυξης αμερικανικών πυρηνικών κεφαλών στην Ευρώπη, η Βρετανίδα πρωθυπουργός Μάργκαρετ Θάτσερ, ο Γερμανός καγκελάριος Χέλμουτ Κολ και ο Ιάπωνας πρωθυπουργός Γιασουχίρο Νακασόνε είχαν σταθεί στο πλευρό του Αμερικανού Προέδρου Ρόναλντ Ρίγκαν. Από τη δεκαετία του 1930, την πιο πρόσφατη περίοδο υψηλών δασμών και εμπορικών πολέμων και του "Πρώτα η Αμερική", όπως επίσης και κατά την τελευταία δεκαετία πριν τη δημιουργία του αμερικανικού συστήματος συμμαχιών, οι ΗΠΑ είχαν αποκοπεί τόσο πολύ από τους διεθνείς εταίρους τους. Για να είμαστε όμως δίκαιοι, θα πρέπει να πούμε πως ορισμένα από τα παράπονα του Τραμπ και των "μπράβων" του για το G7 έχουν ψήγματα αλήθειας... Ορισμένες από τις χώρες του G7 διατηρούν παράλογους εμπορικούς φραγμούς σε ορισμένες αμερικανικές εξαγωγές. Αλλά οι ισχυροί και έξυπνοι Αμερικανοί Πρόεδροι βρίσκουν τρόπο να κάνουν το G7 να δουλέψει για τα αμερικανικά συμφέροντα, ενώ οι αδύναμοι και ανόητοι Πρόεδροι κάνουν παραστάσεις όπως αυτή του Τραμπ στο Κεμπέκ»!

Οι «Τάιμς της Ν. Υόρκης» διαπιστώνουν ότι «η αποτυχία της συνόδου δεν αφορούσε ουσιαστικά το εμπόριο ή τη δυτική συμμαχία, αλλά τη σταθερή κατάρρευση της μεταπολεμικής Τάξης Πραγμάτων και του τρόπου αναδιοργάνωσης των δομών εξουσίας και αναδιαπραγμάτευσης μεταξύ κοινωνιών σε όλο τον κόσμο». Και συνεχίζουν: «Η μεταπολεμική τάξη πραγμάτων ήταν ένα σπουδαίο ιστορικό επίτευγμα, καθώς κτίστηκε μία σειρά οργανισμών και συμμαχιών για την καταπολέμηση του κομμουνισμού, τη δημιουργία ενός σταθερού εμπορικού συστήματος, την καταπολέμηση της παγκόσμιας φτώχειας και την προώθηση της δημοκρατίας. Αλλά η επόμενη γενιά έχασε το νήμα. Οι ελίτ στην Ευρώπη φοβούνται τόσο πολύ τον εθνικισμό που έπεσαν στην ψευδαίσθηση της σύγκλισης. Της αυταπάτης πως οι χώρες μπορούν άοκνα να συγχωνευτούν σε μία κοσμοπολίτικη πανευρωπαϊκή κοινότητα...».

Τέλος η «Ουάσιγκτον Ποστ», σε άρθρο με τίτλο «Ο Τραμπ μετατρέπει το G7 σε G6», επισημαίνει την όξυνση της διαφοράς συμφερόντων στις διατλαντικές σχέσεις, εκτιμώντας πως συνολικά «απειλείται η μεταπολεμική Διεθνής Τάξη Πραγμάτων που κτίστηκε με κόπο από τους Αμερικανούς Προέδρους μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου». Προβλέπει επίσης ότι η προεδρία Τραμπ «θα μπορούσε να αναπαραστήσει το θανάσιμο γονάτισμα της Αμερικής ως σπουδαίας δύναμης».