Αληθινή «ακτινογραφία» για τους βασικούς στόχους και τη στρατηγική του κεφαλαίου για το επόμενο διάστημα είναι το «αναπτυξιακό» σχέδιο που παρουσίασε η κυβέρνηση. Επειδή μάλιστα «δεν λείπει ο Μάρτης απ' τη Σαρακοστή», ανάμεσα στα άλλα που καταγράφονται εκεί, είναι και ο περιβόητος στόχος των επιχειρηματικών ομίλων για τη μετατροπή της χώρας σε ενεργειακό και μεταφορικό «κόμβο» από και προς την ΕΕ, καθώς και τα αντίστοιχα έργα που ιεραρχούνται σε αυτήν την κατεύθυνση.

Ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι και το γεγονός ότι ευθαρσώς η κυβέρνηση αφιερώνει στην ενότητα αυτή και ένα ξεχωριστό κεφάλαιο, με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Διεθνής διάσταση των υποδομών και της ανάπτυξης δικτύων», για να καταγράψει ότι «η αναπτυξιακή στρατηγική λαμβάνει υπόψη τις ευκαιρίες και τα καθήκοντα που απορρέουν από το περιφερειακό περιβάλλον της χώρας (...) Μετά από μια περίοδο εσωστρέφειας λόγω της οικονομικής κρίσης, η ελληνική κυβέρνηση έχει αναλάβει δράση για την προώθηση της μελλοντικής οικονομικής ανάπτυξης, της ασφάλειας και της ευημερίας στην ευαίσθητη περιοχή των Βαλκανίων, αξιοποιώντας τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας (πολιτική σταθερότητα, σημαντική γεωστρατηγική θέση, κόμβος Ενέργειας και μεταφορών, μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ)».

Τι λέγεται δηλαδή; Οτι με «ατού» τη συμμετοχή της στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις ΕΕ και ΝΑΤΟ, όσο και τη «στρατηγική» θέση της χώρας, η κυβέρνηση «αναλαμβάνει δράση» και μπαίνει μπροστά για να «τρέξουν» τα ευρωατλαντικά σχέδια στην περιοχή, ακριβώς επειδή αυτά «κουμπώνουν» με τους στόχους της αστικής τάξης.

Μάλιστα, για να μη μένει κανένα περιθώριο αμφιβολίας για τις αποστολές αυτές, ανάμεσα στα άλλα που λέγονται είναι ότι «η Ελλάδα καλείται να διαδραματίσει ένα ρόλο στα Δυτικά Βαλκάνια που είναι δυσανάλογος, δεδομένου του μεγέθους της στην ΕΕ. Αυτός περιλαμβάνει (...) τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό και την ένταξη στην ΕΕ των χωρών των Δυτικών Βαλκανίων».

Ενώ λίγο παρακάτω σημειώνεται ότι στόχο αποτελεί η «προώθηση της συνοχής στην περιοχή μέσω της διασυνδεσιμότητας», ότι δηλαδή τα επιχειρηματικά σχέδια που ιεραρχούν ΕΕ και ΗΠΑ λειτουργούν και «αντίστροφα», ως δρόμος απ' όπου περνάει και εμπεδώνεται συνολικότερα η ευρωατλαντική «σταθερότητα» της περιοχής, ώστε να μειωθεί η επιρροή που ασκούν άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα όπως η Ρωσία, την οποία εξάλλου οι ΗΠΑ κατηγορούν ότι χρησιμοποιεί το φυσικό αέριο «ως όπλο» για να αυξήσει την επιρροή της στα Βαλκάνια και ευρύτερα.

Με δυο λόγια, τα συμφέροντα της αστικής τάξης, έτσι όπως αυτά «κουμπώνουν» με τους σχεδιασμούς των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών στις οποίες συμμετέχει, είναι το «κλειδί» για να καταλάβει κανείς την «πρεμούρα» της κυβέρνησης να κλείσει στα γρήγορα και με όποιο κόστος τις «εκκρεμότητες» με ΠΓΔΜ και Αλβανία για ένταξη σε ΕΕ και ΝΑΤΟ, αλλά και να πρωτοστατήσει σε κάθε λογής ευρωατλαντικής κοπής «σχήματα» ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη της περιοχής.

Γι' αυτό άλλωστε η κυβέρνηση σπεύδει ξανά και ξανά να διαβεβαιώσει ότι «δεν πιέζεται από πουθενά», αλλά «με δική της πρωτοβουλία» αναλαμβάνει τους ρόλους σημαιοφόρου εντός του ευρωατλαντικού πλαισίου.

«Ολως τυχαίως», βέβαια, τους ίδιους ακριβώς ρόλους στην περιοχή επιφυλάσσουν για την Ελλάδα και οι ΗΠΑ, με τον Αμερικανό πρέσβη με κάθε ευκαιρία να τονίζει το πόσο «συμπίπτουν» οι στόχοι ΗΠΑ - Ελλάδας ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τη «βαλκανική ενδοχώρα».

Κατά ακόμα πιο «διαβολικά καλή» σύμπτωση, την ίδια μέρα που ανακοινωνόταν η «αναπτυξιακή» στρατηγική της κυβέρνησης, ο υπουργός Εξωτερικών συναντιόταν στην Ουάσιγκτον με τον σύμβουλο Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ, Τζ. Μπόλτον, συζητώντας ανάμεσα στα άλλα τις «προοπτικές» που ανοίγονται στον τομέα της Ενέργειας, λόγω των κοιτασμάτων στην Ανατολική Μεσόγειο, και το «πώς θα συμβάλουν όλα αυτά προς την κατεύθυνση της ενεργειακής ασφάλειας της ΕΕ και της διαφοροποίησης των πηγών Ενέργειας», ενώ μια μέρα νωρίτερα, ο Αμερικανός ΥΠΕΞ «επαίνεσε την Ελλάδα για τον ηγετικό της ρόλο στην περιοχή, συμπεριλαμβανομένων των προσπαθειών της για την αντιμετώπιση των προκλήσεων στα Βαλκάνια και την Ανατολική Μεσόγειο».

Πρόκειται ασφαλώς για άλλη μια επιβεβαίωση ότι τα επιχειρηματικά σχέδια για την «ανάταξη» της καπιταλιστικής κερδοφορίας, που για το λαό σημαίνουν ένταση της εκμετάλλευσης και υποδομές με κριτήριο την καπιταλιστική κερδοφορία, πάνε χέρι - χέρι με την εμπλοκή στα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, τις αμερικανοΝΑΤΟικές «διευθετήσεις» που ρίχνουν «λάδι στη φωτιά» των ανταγωνισμών και γεννάνε μεγάλους κινδύνους για το λαό. Η «ρίζα» και των δυο είναι ενιαία και εξίσου ενιαία πρέπει να είναι και η πάλη των εργαζομένων.