«Η απάντηση της εργατικής τάξης στη στρατηγική του κεφαλαίου για την καπιταλιστική ανάπτυξη»: Αυτό ήταν το θέμα της εκδήλωσης που διοργάνωσε η ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ το απόγευμα της Τετάρτης 6 Δεκέμβρη, με ομιλητή τον ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος, Δημήτρη Κουτσούμπα.

Στην εκδήλωση συμμετείχαν μέλη και φίλοι του ΚΚΕ, πρωτοπόροι εργαζόμενοι από χώρους δουλειάς, όπως και εργαζόμενοι που πρόσφατα ήρθαν κοντά στο Κόμμα. Μετά την ομιλία του Δ. Κουτσούμπα, το λόγο πήραν εκλεγμένοι συνδικαλιστές, που μετέφεραν πείρα από την οργάνωση της πάλης στους τόπους δουλειάς και τους κλάδους, αναδεικνύοντας τόσο δυσκολίες όσο και υπαρκτές δυνατότητες που πρέπει να αξιοποιηθούν για να προχωρήσει πιο αποφασιστικά η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος.

Ακολουθεί ολόκληρη η ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ:

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ θα καταγραφεί ως η κυβέρνηση η οποία ξεπέρασε κάθε ρεκόρ πολιτικής ξετσιπωσιάς και αθλιότητας.

Η κατάθεση στη Βουλή της τροπολογίας για να ξεκινήσει το ξήλωμα της μεγαλύτερης κατάκτησης της εργατικής τάξης, που είναι το δικαίωμα στην απεργία, είναι η πιο τρανταχτή απόδειξη.

Φυσικά και δεν μας εφησυχάζει ότι απέσυρε την τροπολογία για να την επαναφέρει ως ξεχωριστό νομοσχέδιο σε επόμενη φάση.

Το αντίθετο.

Τους προειδοποιούμε: Το δικαίωμα στην απεργία, που κατακτήθηκε με αίμα και θυσίες, είναι αδιαπραγμάτευτο και όποιος τολμήσει να το αγγίξει, θα βρει απέναντί του τους εργαζόμενους και το ταξικό κίνημά τους.

Και όσα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, τις τελευταίες ώρες αναμασούν την καραμέλα του Μαξίμου, ότι δεν αποτελεί πρόβλημα το 50% συν 1 για την απαρτία, ότι ενισχύει τη δημοκρατία, τους ρωτάμε:

Εσείς, καλόπαιδα, κυβερνάτε με το 50% συν 1 του ελληνικού λαού; Οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα εκλέγονται με το 50% συν 1 του συνόλου;

Το 22% εκπροσωπείτε, αν το έχει ακριβώς υπολογίσει στην πραγματικότητα, με βάση όσους έχουν δικαίωμα ψήφου.

Και με αυτό το σαθρό 22% - που είναι αυτό το πραγματικό σας ποσοστό - και που σήμερα βέβαια έχει γίνει και κατά πολύ μικρότερο, φέρνετε ένα νόμο που απαιτεί από τους εργαζόμενους, από τους εργάτες μέσα στα γκέτο που δουλεύουν, να έχουν το 50% συν 1 του συνόλου των μελών τους σε παρουσία στη συνέλευση και στην κάλπη, κάτω από τον εκβιασμό και μπροστά στη μεγάλη εργοδοσία, στις απειλές, για να αποφασίσουν μια απεργία, για να διεκδικήσουν το δίκιο τους.

Πρόκειται για μια αδίστακτη κυβέρνηση, που δεν έχει καμία αναστολή, προκειμένου να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα του κεφαλαίου, πάγια επιδίωξη του οποίου είναι το χτύπημα του απεργιακού δικαιώματος, για να υπάρχει σιγή νεκροταφείου μέσα στους χώρους δουλειάς.

Γι' αυτόν το λόγο, παίρνει τα εύσημα των «εταίρων» της στην ΕΕ, γι' αυτόν το λόγο κλείνει γρήγορα τις αντεργατικές - αντιλαϊκές «αξιολογήσεις» και παίρνει το βραβείο για το πιο «γρήγορο πιστόλι» του κεφαλαίου, της ΕΕ.

Ονομάζει «δίκαιο» ό,τι συμφέρει τα μονοπώλια και χωρίς καθυστέρηση το κάνει πράξη.

Γι' αυτό και συμφώνησε άρον άρον με το κουαρτέτο την επέκταση των πλειστηριασμών, μαζί μάλιστα με την ποινικοποίηση της δράσης ενάντιά τους, τις νέες ιδιωτικοποιήσεις, το χτύπημα του δικαιώματος της απεργίας, το τσεκούρι στα κοινωνικά επιδόματα.

Σε όλα αυτά έρχονται να προστεθούν όλα όσα έχει ψηφίσει και θα ισχύουν από την αρχή του χρόνου, όπως για παράδειγμα το τσεκούρωμα του ΕΚΑΣ.

Χτες (την Τρίτη 5/12) η κυβέρνηση πήρε μια πρώτη απάντηση από το ταξικό κίνημα.

Και απάντηση θα δίνεται κάθε μέρα στους δρόμους, στους τόπους δουλειάς, στις γειτονιές, στις απεργιακές συγκεντρώσεις, στις κινητοποιήσεις των επόμενων ημερών, με αποκορύφωμα την πανελλαδική πανεργατική απεργία στις 14 του Δεκέμβρη.

Γιατί ό,τι συμφέρει το λαό μπορεί να γίνει πράξη με την οργάνωση της πάλης και το δικό του σχέδιο για να μην πληρώσει τα σπασμένα, για να διεκδικήσει τις ανάγκες του.

Κι αν θέλει κάποιος να δει πώς αποκαλύπτεται το παραμύθι της κυβέρνησης, πώς υλοποιείται το όραμα της κυβέρνησης για «δίκαιη» ανάπτυξη, σίγουρα θα δει ότι:

Πριν λίγες μέρες είχαμε 23 νεκρούς στη Δυτική Αττική, καταστροφές στη Δυτική Ελλάδα, στην Κρήτη, οι οποίες με τραγικό και άδικο τρόπο αποκαλύπτουν για ακόμα μια φορά πόσο μεγάλη είναι η απάτη των κυβερνητικών συνθημάτων για «δίκαιη» ανάπτυξη σε ένα σύστημα σάπιο, το σύστημα της εκμετάλλευσης.

Το καπιταλιστικό κέρδος δεν λογαριάζει τίποτα, ούτε την ανθρώπινη ζωή.

Δεν είναι τυχαίο πόσες καταστροφές έχουμε ζήσει, πόσα θύματα έχουμε θρηνήσει, γιατί δεν γίνονται τα αναγκαία αντιπλημμυρικά έργα, φτωχοί βιοπαλαιστές χάνουν τους κόπους μιας ζωής σκληρής δουλειάς, τους αγαπημένους ανθρώπους τους.

Δεν μπορούμε, αγαπητοί σύντροφοι και φίλοι, να δεχτούμε σαν τρόπο ζωής τη λαϊκή ρήση «όπου φτωχός και η μοίρα του».

Δεν είναι δυνατόν να δεχτούμε ως φυσικό φαινόμενο να χάνονται άδικα τόσες ζωές, μετά να ξεχνιέται μέχρι την επόμενη καταστροφή.

Αυτά τα θέματα είναι ανάγκη περισσότερο να δυναμώνουν την αλληλεγγύη αλλά κυρίως την πάλη των συνδικάτων, του εργατικού - λαϊκού κινήματος.

Μέσα από αυτές τις καταστροφές αποκαλύφτηκε τι σημαίνει η ανάπτυξη που προπαγανδίζουν: Για ποια ανάπτυξη, για ποιον ανάπτυξη, ανάπτυξη με τι χαρακτηριστικά και για ποιες ανάγκες.

Δείτε ένα χαρακτηριστικό που αποκαλύφτηκε από τα τραγικά γεγονότα των προηγούμενων ημερών.

Στο Θριάσιο είναι συγκεντρωμένες χιλιάδες επιχειρήσεις, εκατοντάδες μεγάλα εργοστάσια.

Η βιομηχανική ζώνη του Θριασίου είναι η μεγαλύτερη βιομηχανική ζώνη της χώρας, στην οποία πηγαίνουν καθημερινά για μεροκάματο χιλιάδες εργαζόμενοι.

Σώθηκαν από του χάρου τα δόντια τελευταία στιγμή!

Εμειναν εκεί εγκλωβισμένοι για ώρες μέσα στις λάσπες.

Μέσα σε επιχειρήσεις που δεν έχουν υποδομές, εξόδους διαφυγής, αντιπλημμυρική και άλλη θωράκιση από φυσικές καταστροφές.

Μέσα σε μια ζώνη βιομηχανική με ανύπαρκτες υποδομές υγείας και ασφάλειας, προστασίας των εργαζομένων.

Κανένας δεν θέλει να σκεφτεί τι μπορεί να συμβεί σε ένα βιομηχανικό ατύχημα μεγάλης έκτασης, να εγκλωβιστούν χιλιάδες εργάτες και κάτοικοι αυτών των περιοχών όπως εγκλωβίστηκαν από ένα χείμαρρο.

Αυτή είναι η αναρχία της καπιταλιστικής ανάπτυξης, έχει κριτήριο μόνο το κέρδος, δεν λογαριάζει την ανθρώπινη ζωή.

Για όλη αυτήν την κατάσταση το ΚΚΕ μπαίνει μπροστά και ανοίγουμε μέτωπο πιο αποφασιστικά και καλούμε τους εργαζόμενους, μαζί να οργανώσουμε την αντεπίθεση για όλα τα ζωτικά αιτήματα του εργαζόμενου λαού.

Το «success story 2» της κυβέρνησης δεν μπορεί να κρύψει ότι οξύνεται το σύνολο των προβλημάτων της εργατικής - λαϊκής οικογένειας.

Ξεκίνησαν στις 26 Νοέμβρη οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί, από το νέο χρόνο απελευθερώνονται, μπαίνει για ψήφιση ο κρατικός προϋπολογισμός, που έχει για παράδειγμα μόνο για τα νοσοκομεία περικοπές πάνω από 350 εκατομμύρια, την ίδια στιγμή που η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ κλείνει συμφωνίες δισεκατομμυρίων για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ, που θα τα πληρώσουν οι Ελληνες εργαζόμενοι.

Η συνέχιση των αντιλαϊκών μέτρων σε μισθούς, συντάξεις, κοινωνικές παροχές, είναι ο δικός τους μονόδρομος για τη θωράκιση της ανάκαμψης της καπιταλιστικής οικονομίας.

Δυναμώνουμε τη δουλειά μας στην εργατική τάξη και για την ανασύνταξη του εργατικού - συνδικαλιστικού κινήματος.

Με αυτούς τους στόχους προγραμματίζουμε τη δράση μας σε μια σύνθετη περίοδο, όπου τρόικα, κυβέρνηση, εργοδοσία εξαπολύουν αλλεπάλληλα κύματα άγριων αντιλαϊκών μέτρων.

Δηλαδή, συμβάλλουμε ώστε όχι μόνο να οργανωθούν κάποιες κινητοποιήσεις, κάποιοι αγώνες για να εκφραστεί η υπάρχουσα δυσαρέσκεια.

Ασφαλώς, πρωτοστατούμε για να γεννιούνται εστίες αντίστασης παντού.

Να μην αποδεχτούν οι εργαζόμενοι την άθλια ζωή, οι άνεργοι να μένουν χωρίς προστασία.

Με φροντίδα ώστε οι αγώνες αυτοί να ασκούν τη μέγιστη πίεση, να έχουν τη μεγαλύτερη μαζικότητα, απήχηση, αλληλεγγύη, όπου μπορούμε να έχουν έστω και κάποιο αποτέλεσμα για την ανακούφιση των εργαζομένων, την παρεμπόδιση νέων μειώσεων, την επίλυση θεμάτων επιβίωσης και προστασίας για χιλιάδες ανθρώπους.

Πρωτοστατούμε με κύρια κατεύθυνση να εκφραστεί η αντίθεση σε αυτήν την πολιτική, με θέσεις και αιτήματα που φωτίζουν ταυτόχρονα την προοπτική να πληρώσει η πλουτοκρατία.

Φωτίζοντας τη διέξοδο προς όφελος του λαού, που είναι η αλλαγή τάξης στην εξουσία και όχι η εναλλαγή των κομμάτων στην αστική διακυβέρνηση.

Εχουμε γνώση των δυσκολιών και απόφαση να τις αντιπαλέψουμε με οργάνωση και τη δύναμη των μαζών.

Με όλη τη δράση μας φτιάχνουμε προϋποθέσεις αντεπίθεσης, με την πιο σοβαρή και σίγουρη για αυτήν την υπόθεση προϋπόθεση.

Να δυναμώνει οργανωτικά το ΚΚΕ και πρώτα απ' όλα στην εργατική τάξη.

Είναι ώρα συγκέντρωσης δυνάμεων και πάλης με περιεχόμενο ενάντια στους επιχειρηματικούς ομίλους, τους καπιταλιστές και τις κυβερνήσεις τους.

Με σχέδιο και οργάνωση που θα στηρίζεται πρώτα απ' όλα σε γερές Οργανώσεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στα εργοστάσια, στις επιχειρήσεις, στους κλάδους στρατηγικής σημασίας, στην ηλεκτρική ενέργεια, τις τηλεπικοινωνίες, τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, λιμάνια και αεροδρόμια, εμπορικά κέντρα, μονάδες Υγείας και Πρόνοιας.

Και ταυτόχρονα, με αύξηση της επιρροής και της οργάνωσης στους βιοπαλαιστές αυτοαπασχολούμενους της πόλης, τους χώρους μόρφωσης της νεολαίας, τους χώρους συγκέντρωσης των νέων των εργατικών - λαϊκών οικογενειών.

Σε αυτήν την κύρια κατεύθυνση, της προώθησης των στόχων της ανασύνταξης, είναι ενταγμένη η επιλογή των μετώπων της ταξικής πάλης.

Ο ΣΕΒ, με την «ειδική έκθεση» που παρουσίασε για «το μέλλον της εργασίας», αποτυπώνει ανάγλυφα τη στρατηγική συνολικά του κεφαλαίου, ενόψει της φάσης της καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Με δυο λόγια, η στρατηγική αυτή σε ό,τι αφορά τα Εργασιακά περιέχει μονιμοποίηση όλων των αντεργατικών ανατροπών που προωθήθηκαν στην περίοδο της κρίσης.

Με ολόπλευρη ενίσχυση της «ευελιξίας», δηλαδή της δυνατότητας του κεφαλαίου να εντείνει την εκμετάλλευση του εργατικού δυναμικού με όλους τους τρόπους.

Στο κέντρο αυτού του «ευέλικτου εργασιακού περιβάλλοντος» βρίσκεται φυσικά το ζήτημα των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας με:

-- Παγίωση της ουσιαστικής κατάργησης των κλαδικών Συμβάσεων

-- Μονιμοποίηση του ορισμού του κατώτατου μισθού απευθείας από το αστικό κράτος και σε επίπεδα που θα οδηγούν σε συμπίεση όλων των μισθών

-- Συνολική επίθεση σε όλα τα ζητήματα που αφορούν στις εργασιακές σχέσεις: Ωράρια, ζητήματα υγιεινής και ασφάλειας κ.ο.κ.

Το κεφάλαιο παίρνει θέση μάχης για τη νέα φάση της αντεργατικής επίθεσης.

Φαίνεται από το συντονισμένο καταιγισμό αντεργατικών παρεμβάσεων από τραπεζίτες, εφοπλιστές, επικεφαλής επιμελητηρίων, με ημερίδες, συνεντεύξεις Τύπου, μελέτες, εκθέσεις για το «μέλλον της εργασίας».

Δίπλα του η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, με τον Τσίπρα και τους υπουργούς στα «αναπτυξιακά συνέδρια», με παραστάσεις που δίνει στις μεγάλες πόλεις σε όλη τη χώρα, μαζί με όλα τα αστικά επιτελεία, όχι μόνο διατηρεί και βαθαίνει το αντεργατικό νομοθετικό πλαίσιο, αλλά με τα παραμύθια περί «δίκαιης» ανάπτυξης, «επιστροφής στην κανονικότητα», «διάχυσης των οφελών της ανάπτυξης σε όλη την κοινωνία» κ.ά., επιχειρεί να αφοπλίσει και να παγιδεύσει την εργατική τάξη.

Από κοντά και η ΝΔ, που βλέπει να της παίρνουν το ψωμί από τα χέρια.

Απέναντι σε αυτήν την ολομέτωπη επίθεση, το ΚΚΕ καλεί την εργατική τάξη να μη στοιχηθεί πίσω από τέτοια κάλπικα «αφηγήματα».

Να μη βαλτώσει στην απογοήτευση και τη μοιρολατρία, αλλά να περάσει στην αντεπίθεση, να συγκρουστεί με το κεφάλαιο.

Προτάσσοντας την πάλη για την κάλυψη των τεράστιων απωλειών της, για την ικανοποίηση των σύγχρονων εργατικών - λαϊκών αναγκών.

Σημαντική παρακαταθήκη σε αυτήν την πάλη, που αφορά όλη την εργατική τάξη και πρέπει να γίνει υπόθεση των εργαζομένων σε κλαδικό και επιχειρησιακό επίπεδο, είναι η πρόταση των 530 Εργατικών Κέντρων, Ομοσπονδιών και Συνδικάτων για τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, για την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση με επαναφορά του κατώτερου μισθού στα 751 ευρώ, για την κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων.

Πρωτοβουλία που, θυμίζουμε, έχει γίνει πρόταση νόμου, έχει κατατεθεί από το ΚΚΕ εδώ και ένα χρόνο και έχει απορριφθεί από όλα τα άλλα κόμματα, γεγονός που από μόνο του φανερώνει την εχθρότητά τους στα δίκαια εργατικά αιτήματα, αφού έχουν συμφωνήσει και υπογράψει τις απαιτήσεις του ΣΕΒ και των άλλων εργοδοτικών ενώσεων.

Η πρωτοβουλία αυτή αποκαλύπτει ακόμα περισσότερο τα διάφορα αστικά κόμματα και τις δυνάμεις τους στο συνδικαλιστικό κίνημα, άσχετα τι λένε στα λόγια.

Αποκαλύπτει τη στάση της ΓΣΕΕ, που πήρε μέρος στον ονομαζόμενο «κοινωνικό διάλογο», τα εμπόδια που βάζουν για να αναπτυχθεί μέτωπο για τις ΣΣΕ.

Σε αυτήν την προσπάθεια, οι κομμουνιστές που δουλεύουν στο εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα και οι πρωτοπόροι αγωνιστές χρειάζεται να έχουμε το σύνολο της εικόνας μπροστά μας και όχι μόνο λίγων χώρων.

Μπορούμε να ανοίξουμε ρήγματα στο συντεχνιασμό, στον εγκλωβισμό αποκλειστικά στα ειδικά προβλήματα του κάθε χώρου, το οποίο είναι κάτι που δουλεύει πριν απ' όλα η μεγάλη εργοδοσία.

Κανένα σωματείο, κανένας κλάδος μόνος του δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την ολομέτωπη επίθεση, να σπάσει αυτό το άγριο πλέγμα μέτρων και νόμων που διαρκώς φτωχαίνουν και χειροτερεύουν τη θέση των εργαζομένων.

Οι κομμουνιστές δουλεύουμε μέσα στα σωματεία μαζί με όλους τους εργαζόμενους, ώστε να γίνονται οργανωτές της ταξικής πάλης στο χώρο τους, καθημερινά.

Ακούραστα, ώστε να διαμορφώνονται αγωνιστικοί δεσμοί, ακόμα και σε περιόδους που δεν φαίνονται άμεσα ορατά αποτελέσματα, με φροντίδα συνεχώς να εντάσσονται νέες δυνάμεις από την τεράστια μάζα της ανοργάνωτης εργατικής τάξης, των νέων παιδιών που δουλεύουν χωρίς κανένα δικαίωμα και μισθούς - χαρτζιλίκι, επίσης γυναικών και μεταναστών.

Χωρίς έναν τέτοιο αγώνα, χωρίς σύγκρουση και ανειρήνευτη πάλη με το κεφάλαιο, η κατάσταση της εργατικής τάξης θα γίνεται μέρα με τη μέρα ακόμα χειρότερη.

Η κατακρεούργηση των μισθών, το χτύπημα συνολικά των εργατικών δικαιωμάτων δεν είναι ένα προσωρινό φαινόμενο, αλλά θα κλιμακώνεται και θα επεκτείνεται σε όλο το φάσμα της ζωής των εργαζομένων, θα αποκτά μόνιμα και βαθύτερα χαρακτηριστικά.

Οι νόμοι που ψηφίστηκαν από το 2011 ουσιαστικά κατάργησαν τις κλαδικές και ομοιοεπαγγελματικές συμβάσεις.

Ενα μεγάλο μέρος των εργαζομένων εργάζεται με ατομική σύμβαση και η πλειοψηφία αυτών αμείβονται με μισθούς γύρω από τα κατώτερα όρια.

Το ποσοστό των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα που καλύπτεται από ΣΣΕ δεν ξεπερνάει το 10%, ενώ ο κατώτερος μισθός καθορίζεται από το αστικό κράτος, που τον έχει ρίξει στα τάρταρα, στα 586 ευρώ μεικτά και στα 511 ευρώ για τους νέους κάτω των 25.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο της ουσιαστικής κατάργησης των κλαδικών ΣΣΕ, το ποσοστό των μισθωτών του ιδιωτικού τομέα που λάμβανε μισθό κάτω από 800 ευρώ, από 27,9% το 2009, αυξήθηκε στο 51,6% το 2016!

Αντίστοιχα, μισθό κάτω από 700 ευρώ καθαρά το 2009 είχε το 13,1%, ενώ το 2016 το ποσοστό αυτό σχεδόν τριπλασιάστηκε, φτάνοντας πλέον στο 38,8%...

Εξίσου χαρακτηριστικά, το ποσοστό των μισθωτών που λαμβάνουν μισθό από 900 έως 1.300 ευρώ, από 35,7% το 2009, συρρικνώθηκε στο 17,6% το 2016.

Αντίστοιχες μειώσεις μισθών έγιναν και στο δημόσιο και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, με αποτέλεσμα να διαμορφώνεται συνολικά πλέον μια κρίσιμη μάζα που, παρότι εργάζεται, αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα διαβίωσης.

Παράλληλα, μεγαλώνει η μισθολογική απόσταση και διαφοροποίηση των εργασιακών σχέσεων μέσα στον ίδιο χώρο δουλειάς:

Ειδικά οι νέοι εργαζόμενοι κατά κανόνα δουλεύουν χωρίς να έχουν γνωρίσει ΣΣΕ, μεγάλο κομμάτι τους ξεκινά από τα ψίχουλα του κατώτερου μισθού και σε καμία περίπτωση δεν προσεγγίζει τους προγενέστερους μισθούς, τσακίζει κόκαλα η πανσπερμία των «ευέλικτων» μορφών απασχόλησης.

Πάνω από 800.000 εργαζόμενοι μπήκαν στη δουλειά ή βρέθηκαν σε παραγωγική ηλικία μετά την κρίση.

Οχι μόνο γεννήθηκαν και μεγάλωσαν μετά τις ανατροπές, δεν έχουν εικόνα των κατακτήσεων του σοσιαλισμού που οικοδομούνταν, αλλά δεν έχουν γνωρίσει δικαιώματα και κατακτήσεις που είχαν οι προηγούμενες γενιές εργαζομένων πριν την κρίση!

Ενόψει των προβλέψεων των αστικών επιτελείων για πέρασμα σε φάση καπιταλιστικής ανάκαμψης, η μεγαλοεργοδοσία απαιτεί νέα μέτρα για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητάς της, με ακόμα μεγαλύτερη «ευελιξία».

Χαρακτηριστικά, στην ειδική έκθεσή του, ο ΣΕΒ καταγράφει όλη τη βεντάλια των νέων «ευέλικτων» εργασιακών σχέσεων, τις περίφημες «βέλτιστες ευρωπαϊκές τακτικές» και απαιτεί να εφαρμοστούν στην Ελλάδα:

• Συμβάσεις μηδενικών ωρών (zero hours contracts)
• Συμβάσεις σύντομης - προσωρινής εργασίας (short term contracts)
• Εργασία κατά παραγγελία (work on demand)
• Μικροσυμβάσεις (mini jobs)
• Εργασία ανά χαρτοφυλάκιο (portfolio work)
• Εργασία βάσει δελτίου - κουπονιών (voucher - based work).

Ολη αυτή η εργασιακή ζούγκλα αξιώνει - λέει - να αναγνωριστεί «ως μια νέα κομβική συνιστώσα των αγορών εργασίας»!

Σε αυτό το πλαίσιο, δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, παράλληλα με τα παραμύθια περί «δίκαιης» ανάπτυξης, προωθεί τις νέες αντεργατικές αλλαγές στον συνδικαλιστικό νόμο, ως αναπόσπαστο στοιχείο του παραπάνω... «σύγχρονου και ευέλικτου εργασιακού περιβάλλοντος», με έμφαση μάλιστα στη θεσμοθέτηση πρόσθετων εμποδίων στην κήρυξη απεργίας από πρωτοβάθμια σωματεία, χτυπώντας ιδιαίτερα έτσι τις κλαδικές συνδικαλιστικές οργανώσεις.

Ακριβώς, μάλιστα, επειδή ένα τέτοιο εμπόδιο είναι η οργάνωση και πάλη των εργαζομένων μέσα στους χώρους δουλειάς, στις επιχειρήσεις και τους κλάδους, οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου επιχειρούν να αλυσοδέσουν τη συνδικαλιστική δράση, τη συλλογική οργάνωση των εργαζομένων ξεκινώντας το αποφασιστικό ξήλωμα του δικαιώματος στην απεργία.

Ο ΣΕΒ, σε συνέδριο που διοργάνωσε πρόσφατα, χαρακτηρίζει «χαμηλά τα ποσοστά συμμετοχής εργαζομένων στις αποφάσεις για την κήρυξη απεργιακών κινητοποιήσεων» και κάνει λόγο για «περιπτώσεις κατάχρησης της πρακτικής να εξουσιοδοτείται το Διοικητικό Συμβούλιο από τη Γενική Συνέλευση για κήρυξη απεργίας», όπως και για «συχνές περιπτώσεις παράνομης παρεμπόδισης εισόδου».

Οι βιομήχανοι, δηλαδή, επεκτείνουν τις αντεργατικές αξιώσεις τους και στη λήψη αποφάσεων από διοικήσεις σωματείων μετά από εξουσιοδοτήσεις Γενικών Συνελεύσεων, ενώ ευθέως αμφισβητούν το δικαίωμα των εργαζομένων να περιφρουρούν την απεργία τους.

Επιπλέον, ο ΣΕΒ κάνει λόγο για «υπερβολικό εύρος προστασίας συνδικαλιστών (αριθμός προστατευόμενων, διάρκεια)», δηλαδή το κεφάλαιο θέλει να έχει εντελώς λυμένα τα χέρια του να απολύει τους συνδικαλιστές που παλεύουν για τη δημιουργία σωματείων σε χώρους γκέτο, που παλεύουν για τα εργατικά συμφέροντα και δεν συμμορφώνονται με τις υποδείξεις τους.

Η ΝΔ, διά του αρμόδιου τομεάρχη, Γ. Βρούτση, έχει ήδη δεσμευτεί από το βήμα της Βουλής ότι θα υπερψηφίσει το νομοσχέδιο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ για το χτύπημα του δικαιώματος στην απεργία, επιβεβαιώνοντας ότι πίσω από τον κουρνιαχτό που σηκώνουν οι «καβγάδες» τους, ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ διαγκωνίζονται στην εφαρμογή των αντεργατικών ανατροπών για λογαριασμό του κεφαλαίου.

Η μάχη για την υπόθεση των Συλλογικών Συμβάσεων είναι μια μάχη που δεν αφορά μόνο το ζήτημα του μισθού, αλλά συνολικά τις εργασιακές σχέσεις, τον ημερήσιο χρόνο εργασίας, την υγιεινή και ασφάλεια στην εργασία κ.ά.

Ως τέτοια, συνδέεται αντικειμενικά με την πάλη για το συνολικό ξήλωμα του αντεργατικού πλαισίου.

Ακριβώς επειδή η μάχη αυτή αποτελεί σύγκρουση με τον πυρήνα της αντεργατικής στρατηγικής του κεφαλαίου, απαιτεί μαζική κινητοποίηση των εργαζομένων, πλαίσιο αιτημάτων που να συζητιέται και να υιοθετείται μέσα σε μαζικές διαδικασίες των εργαζομένων.

Απαιτεί σύγκρουση, με όρους Γενικών Συνελεύσεων, απεργιακών κινητοποιήσεων και όχι με όρους απλά διαπραγμάτευσης.

Για να αποκτά τέτοια χαρακτηριστικά η μάχη, είναι αναγκαίο αυτή να πολιτικοποιείται, να αναδεικνύεται πλατιά και με κάθε τρόπο ο αντεργατικός χαρακτήρας της στρατηγικής του κεφαλαίου και της καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Επαναλαμβανόμενο μότο του ΣΕΒ και των εκπροσώπων του είναι το «καμία επιστροφή στο καθεστώς εργασιακών ρυθμίσεων που ίσχυαν πριν την κρίση», κάνοντας σαφές ότι η εργασιακή ζούγκλα είναι συστατικό στοιχείο της ανάπτυξής τους.

Μάλιστα, απειλούν τους εργαζόμενους, επαναλαμβάνοντας το γνωστό παραμύθι πως «μια τέτοια επιστροφή στο παρελθόν θα σηματοδοτήσει το τέλος της όποιας ανάκαμψης και της συνακόλουθης αύξησης της απασχόλησης και την απαρχή νέων περιπετειών για το μέλλον της ελληνικής οικονομίας και εργασίας» και απροκάλυπτα ομολογεί ότι με τα 586 ευρώ μεικτά για τους άνω των 25 ετών εργαζόμενους και τα 511 ευρώ μεικτά για τους νεότερους... «βρισκόμαστε σε ένα επίπεδο ισορροπίας της αγοράς»!!!

Βρε, δεν πάτε στον αγύριστο! Αυτή πρέπει να είναι η απάντηση της εργατικής τάξης.

Η τοποθέτηση του ΣΕΒ, ότι «η επιστροφή στο καθεστώς εργασιακών ρυθμίσεων που ίσχυε πριν την κρίση είναι μια ανιστόρητη ουτοπία», δεν είναι ένα καπρίτσιο των εγχώριων βιομηχάνων.

Το κεφάλαιο ούτε επιθυμεί, ούτε πρόκειται να δώσει πίσω όσα άρπαξε από τους εργάτες στα χρόνια της κρίσης.

Το κυνήγι του μέγιστου δυνατού κέρδους για πάρτη τους, οι εντεινόμενοι ενδοκαπιταλιστικοί ανταγωνισμοί, η φιλοδοξία του κεφαλαίου να παράγει «διεθνώς εμπορεύσιμα προϊόντα», όπως το διατύπωσε πρόσφατα ο πρόεδρος του ΣΕΒ, σημαίνουν ότι:

Η επίθεση στην τιμή της εργατικής δύναμης, στους μισθούς, συνολικά στα δικαιώματα και τις ζωές των εργαζομένων, θα πρέπει να κλιμακωθούν σε τέτοιο βαθμό που να μπορούν να «ανταγωνιστούν» την αντίστοιχη αγορά εργασίας στην Ασία, τη Λατινική Αμερική ή τις γειτονικές Βαλκανικές χώρες.

Γι' αυτό ακριβώς, την ώρα που γίνονται φανερές οι τεράστιες δυνατότητες της επιστήμης, της τεχνολογίας και της παραγωγής να «απογειώσουν» την ικανοποίηση των εργατικών - λαϊκών αναγκών, για τους καπιταλιστές και τα συμφέροντά τους είναι «ανιστόρητη ουτοπία» τα δικαιώματα των εργαζομένων, οι κατακτήσεις που κέρδισαν, συνολικότερα οτιδήποτε στέκεται εμπόδιο στην όσο γίνεται μεγαλύτερη κερδοφορία των επιχειρήσεών τους.

Απέναντι σε αυτές τις συντονισμένες παρεμβάσεις των εργοδοτικών ενώσεων, η κυβέρνηση κατά την πάγια τακτική της καμώνεται με θράσος τον «προστάτη» των εργασιακών δικαιωμάτων!

Εμφανίζεται στα λόγια να... αγριεύει για την κατάσταση στην αγορά εργασίας και να επαναλαμβάνει τα παραμύθια περί «επιστροφής στην κανονικότητα» μετά την «έξοδο από τα μνημόνια», την ίδια ώρα που στην πραγματικότητα ρίχνει την εργατική τάξη ακόμα πιο βαθιά στην εργασιακή ζούγκλα.

Ποιος δηλαδή είναι ο προστάτης και ο φίλος του λαού;

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που μονιμοποίησε όλες τις αντεργατικές ανατροπές που θεσμοθέτησαν οι προκάτοχοί της;

-- Που πρόσθεσε και νέα κρίσιμα χτυπήματα στα δικαιώματα των εργαζομένων, όπως η «απελευθέρωση» των ομαδικών απολύσεων;

-- Η ουσιαστική κατάργηση της κυριακάτικης αργίας;

-- Η διευκόλυνση των «δουλεμπορικών»;

-- Η έμμεση «νομιμοποίηση» του εργοδοτικού «λοκ άουτ» απέναντι στις απεργίες και τόσα άλλα;

Δεν πέρασαν πολλές μέρες που ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ άφησαν στην άκρη τις κοκορομαχίες τους και μαζί ψήφισαν την 60ωρη εργάσιμη βδομάδα για τους γιατρούς, τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας και την κατάργηση του σταθερού ημερήσιου χρόνου εργασίας με τη διάκριση σε ενεργό και ανενεργό.

Μια στρατηγική ανατροπή στις εργασιακές σχέσεις, που επιδιώκει το κεφάλαιο από το 2003 και θα την φέρουν και σε άλλους κλάδους.

Αυτό δείχνει ότι είναι συνέταιροι στην αντεργατική πολιτική.

Φίλες και φίλοι,

Αν η στρατηγική του κεφαλαίου στοχεύει στο να έχει απέναντί της τον μεμονωμένο εργάτη, όπως και σε επίπεδο κλάδου ξεχωριστά τους εργάτες μιας επιχείρησης και όχι όλο τον κλάδο...

Αν πολύ περισσότερο επιχειρεί να στάξει το δηλητήριο της ταξικής συνεργασίας, των δήθεν «κοινών συμφερόντων» εργατών - εργοδοσίας...

Οι εργαζόμενοι έχουν ανάγκη την ταξική τους ενότητα, την ενιαία πάλη κατά του κεφαλαίου, τα συμφέροντα του οποίου αντιστρατεύονται τα δικά τους.

Απέναντι στο μαύρο «μέλλον της εργασίας» που παρουσιάζουν και ετοιμάζουν το κεφάλαιο και οι εκπρόσωποί του, το οποίο είναι η εμβάθυνση της εργασιακής ζούγκλας, οι εργαζόμενοι έχουν να αντιτάξουν τις δικές τους διεκδικήσεις, την πάλη για την ανάκτηση των τεράστιων απωλειών τους, τη συγκέντρωση δυνάμεων για το πέρασμα στην αντεπίθεση, για την ικανοποίηση των δικών τους σύγχρονων αναγκών.

Σε αυτό το πλαίσιο, είναι σημαντική η πείρα από τις μάχες που δίνονται αυτό το διάστημα σε μια σειρά χώρους:

Η μάχη που έδωσαν παλιοί και νέοι εργαζόμενοι στον όμιλο ΟΤΕ για την υπογραφή ενιαίας ΣΣΕ για όλους.

Ο επίμονος αγώνας των οικοδόμων σε μεγάλα εργοτάξια της Αττικής.

Η αντίστοιχη προετοιμασία που οργανώνει η Ομοσπονδία Γάλακτος - Τροφίμων - Ποτών.

Ξεχωριστή παρακαταθήκη αποτελεί η υπογραφή ΣΣΕ με σημαντικές αυξήσεις και κατοχύρωση εργασιακών δικαιωμάτων που πέτυχαν οι εργαζόμενοι στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη, μετά από πολύμηνες και πολύμορφες κινητοποιήσεις, ενώ τώρα ο αγώνας συνεχίζεται για την εφαρμογή της.

Δεν συμβιβαζόμαστε με τα ψίχουλα και τις μειωμένες απαιτήσεις.

Βάζουμε στο επίκεντρο της πάλης τις σύγχρονες ανάγκες.

Η τάση να αυξάνονται οι ανάγκες είναι αντικειμενική.

Οφείλεται στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, η οποία εξασφαλίζει και τα μέσα για την ικανοποίησή τους.

Τι σημαίνει αυτό;

Σημαίνει ότι σήμερα οι σύγχρονες ανάγκες περιλαμβάνουν:

• Τη γενική μείωση του εργάσιμου χρόνου, την αύξηση του ελεύθερου χρόνου, των διακοπών, της αναψυχής.
• Αλλους παράγοντες που σχετίζονται με το βιοτικό επίπεδο, όπως η ποιότητα της διατροφής, οι συνθήκες κατοικίας και εργασίας, η Φυσική Αγωγή και άσκηση, η Υγεία με έμφαση στην Πρόληψη, η αντιμετώπιση περιβαλλοντικών προβλημάτων και επαγγελματικών ασθενειών, η αύξηση του προσδόκιμου ζωής, ο Πολιτισμός κ.ά.

Για σκεφτείτε:

Στην Ελλάδα γράφτηκε για πρώτη φορά σε απεργιακή σημαία το αίτημα για 8ωρη δουλειά το έτος 1894, στο Λαύριο, και σήμερα εν έτει 2017, μετά από έναν και πλέον αιώνα, οι εργαζόμενοι δουλεύουν 10ωρα και 12ωρα (όταν βρουν δουλειά και μετά πετιούνται στην ανεργία), δουλειά τις Κυριακές, εντατικοποίηση, εργατικά «ατυχήματα».

Τα στοιχεία είναι σοκαριστικά και δείχνουν και την αύξηση των εργατικών «ατυχημάτων» από το 2010.

721 εργατικά ατυχήματα το 2010! 6.500 το 2016!

Ανάλογη κατάσταση και με τους θανάτους στη δουλειά.

65 θάνατοι πάνω στη δουλειά το 2010, 73 το χρόνο που μας πέρασε!

Και τα επίσημα αυτά στοιχεία απέχουν πάρα πολύ από την πραγματικότητα, καθώς αφορούν μόνο περιπτώσεις που γνωστοποιούνται στο Σώμα Επιθεωρητών Εργασίας, δηλαδή ελάχιστες, αφού στους χώρους δουλειάς επικρατεί η εργοδοτική τρομοκρατία, επιβάλλοντας καθεστώς σιωπής.

Στις στατιστικές δεν υπολογίζονται οι επαγγελματικές ασθένειες, οι επιπτώσεις στην υγεία - σωματική και ψυχική - από την υποβάθμιση των συνθηκών εργασίας, την ανασφάλεια, τις περικοπές, την τεράστια απληρωσιά, την απειλή της απόλυσης και τόσες άλλες μορφές άγριας εργοδοτικής βίας.

Σήμερα, στην Ελλάδα είναι αντικειμενικά δυνατή η ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.

Η χώρα μας έχει διαπιστωμένες αναπτυξιακές δυνατότητες (τεχνολογικά μέσα, ειδικευμένο εργατικό δυναμικό, σύγχρονες μεθόδους οργάνωσης της παραγωγής κ.ά.) και σημαντικά φυσικά πλεονεκτήματα, που προσφέρουν τη δυνατότητα εξασφάλισης διατροφικής επάρκειας, αξιοποίησης των βουνών και της θάλασσας, υποδομών για διακοπές και αναψυχή κ.ά.

Η διαφορά του ΚΚΕ από τα άλλα πολιτικά κόμματα δεν βρίσκεται μόνο στην ποσότητα και ποιότητα των παρεχόμενων δημόσιων και δωρεάν κοινωνικών υπηρεσιών, αλλά πάει πολύ βαθύτερα, αγγίζοντας την πηγή των απαιτούμενων πόρων, καθώς και την ίδια την οργάνωση και το περιεχόμενο αυτών των υπηρεσιών.

Για παράδειγμα, στην Υγεία διεκδικούμε όχι μόνο καλύτερες ποιοτικά και δωρεάν υπηρεσίες, αλλά και να δοθεί προτεραιότητα στην πρόληψη και έγκαιρη αποκατάσταση.

Στην Παιδεία διεκδικούμε όχι μόνο δημόσιο και δωρεάν βιβλίο σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες, αλλά πρωταρχικά ριζικά διαφορετικές μεθόδους, μορφές και περιεχόμενο διδασκαλίας με στόχο την ολόπλευρη μόρφωση και διαπαιδαγώγηση των παιδιών.

Ανάλογα, στο δικαίωμα στην εργασία δίνουμε έμφαση - πέρα από την προβολή των αιτημάτων για την προστασία των ανέργων - στις προϋποθέσεις της σταθερής δουλειάς με δικαιώματα, στις δυνατότητες μείωσης του εργάσιμου χρόνου και συνολικά εξάλειψης της ανεργίας.

Σε όλα αυτά, μαζί, ενιαία, βρίσκεται και η ουσία της αντίληψής μας για τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, γνωρίζοντας φυσικά ότι παρά το γεγονός ότι από σήμερα πρέπει να αποτελέσουν αντικείμενο διεκδίκησης, η πραγματική ικανοποίησή τους δεν χωράει μέσα στον καπιταλισμό, αλλά προϋποθέτει την κοινωνικοποίηση των εργοστασίων, όλων των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής και την ένταξή τους στον κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό.

Είναι ανάγκη σήμερα να ενισχύεται από τα κάτω, ξεκινώντας από τον ίδιο τον τόπο δουλειάς, από το σωματείο, η γραμμή πάλης που θέτει στο επίκεντρο τις πραγματικές ανάγκες των εργατικών - λαϊκών δυνάμεων και δείχνει το εμπόδιο στην ικανοποίησή τους, που είναι η ίδια η καπιταλιστική ιδιοκτησία και το καπιταλιστικό κέρδος.

Μέσα από τη διαπάλη που θα αναπτύσσεται στους μικρούς και μεγαλύτερους αγώνες, θα αποκαλύπτονται πειστικά οι μηχανισμοί της εκμετάλλευσης και κυρίως οι όροι κατάργησής της.

Εδώ βρίσκεται η απαίτηση και εμείς οι ίδιοι να βελτιώσουμε στο ύψος των σημερινών αναγκών την ικανότητα συνολικά του Κόμματος και του κάθε κομμουνιστή να δουλεύει με σχέδιο και συνέχεια μέσα στις εργατικές - λαϊκές δυνάμεις, να προωθεί την οργάνωση, τη συσπείρωση και τη διαφώτισή τους με στόχο τη ριζοσπαστικοποίηση της συνείδησης, την άνοδο της απαιτητικότητας και μαχητικότητας δράσης.

Οπως έγραφε και ο κομμουνιστής παιδαγωγός Δ. Γληνός, υπάρχουν δύο μορφές μοιρολατρίας:

Η πρώτη είναι η γνωστή ραγιάδικη, που λέει ότι ο αντίπαλος είναι παντοδύναμος και δεν μπορεί να γίνει τίποτα. Ετσι κάποιος δικαιολογεί τη σκλαβιά του.

Και η άλλη μορφή, που λέει, κάποιοι άλλοι να κάνουν κάτι. Σε αυτήν τη μορφή, αυτός που το λέει αυτό, στην καλύτερη περίπτωση, θα μείνει ικανοποιημένος με το να αλλάξει αφέντη.

Δεν αλλάζει η κατάσταση, οι συνθήκες ζωής και δουλειάς αν δεν πάρουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι την υπόθεση στα χέρια τους.

Πρώτα πρέπει να νικηθούν η αδράνεια και ο φόβος, η έλλειψη ταξικής οργάνωσης σε κάθε κλάδο και χώρο, για να νικηθεί η ισχυρή εργοδοσία και οι μηχανισμοί της, το κράτος της.

Αυτή η μεγάλη αλήθεια για το ΚΚΕ δεν έχει να κάνει μόνο με τον οικονομικό αγώνα, που όσο αναγκαίος και να είναι, δεν οδηγεί σε ριζική ανατροπή.

Εχει να κάνει με την ίδια τη διέξοδο από τον φαύλο κύκλο των καπιταλιστικών κρίσεων, της ανεργίας, των πολέμων, της προσφυγιάς, της ανάπτυξης για το καπιταλιστικό κέρδος.

Προκοπή θα δει η εργατική τάξη, ο λαός μας, μόνο με ανατροπή εκ βάθρων αυτού του σάπιου συστήματος, ανατρέποντας την αστική εξουσία και καταργώντας όλους τους αστικούς θεσμούς, με καινούργιους που θα γεννήσουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι στους χώρους δουλειάς.

Δεν γίνεται αλλαγή και ανατροπή αυτής της βαρβαρότητας που ζουν εκατομμύρια εργαζόμενοι, περιμένοντας από εκλογές σε εκλογές σωτήρες και κάποιος να φέρει δήθεν την «ελπίδα», να αλλάξουν κάποια πρόσωπα για να αλλάξουν τα πράγματα.

Στην πρόταση του ΚΚΕ, ο εργαζόμενος λαός δεν ακολουθεί απλά σαν άβουλος οπαδός, είναι οργανωμένος και αποφασίζει.

Και αυτό το παλεύουμε να γίνει σήμερα, με την οργάνωσή του, τη συμμετοχή του, την απόκτηση πείρας από την ταξική πάλη.

100 χρόνια συμπληρώθηκαν από τον Κόκκινο Οκτώβρη.

Η μελέτη των διδαγμάτων διδάσκει ότι μόνο οι εργάτες και τα λαϊκά στρώματα από την αγροτιά και τους αυτοαπασχολούμενους των πόλεων που απελευθερώθηκαν από την καπιταλιστική σκλαβιά, μπορούν να αναπτύξουν όλη την πρωτοβουλία και δραστηριότητα μέσα από τους δικούς τους επαναστατικά γεννημένους νέους θεσμούς, όπως ήταν τότε τα Σοβιέτ.

Να γίνει πραγματικότητα η συμμετοχή στη διακυβέρνηση, στην εξουσία, από την οποία είναι αποκλεισμένοι κατά τη διάρκεια της ύπαρξης της καπιταλιστικής εξουσίας, παρά τις ψευδαισθήσεις που αυτή δίνει ως προς τη συμμετοχή.

Μόνο συμμετέχοντας στα όργανα εξουσίας από κάτω έως πάνω, με την ίδια την πείρα της, η εργατική τάξη μαθαίνει και να χτίζει το σοσιαλισμό, να δημιουργεί μια νέα κοινωνική εθελοντική πειθαρχία, να διαμορφώνει μια ένωση ελεύθερων ανθρώπων, εργατών της νέας κοινωνίας, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Συνεχίζουμε αντλώντας δύναμη και επαναστατική ενέργεια από την 100χρονη ηρωική πορεία του ΚΚΕ.

Γράφοντας σήμερα νέες σελίδες στην ταξική αναμέτρηση, μέχρι τη νίκη!