Να ευχηθώ την καλύτερη δυνατή επιτυχία γι' αυτό το Συνέδριο. Ας αποτελέσει εφαλτήριο για νίκες του κινήματος σε όλα τα επίπεδα. Αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος εορτασμού της αναμενόμενης 100χρονης ηρωικής πορείας του Κόμματος.

Μπροστά υπάρχουν πολλά και σύνθετα καθήκοντα, που όπως μπήκαν στο 19ο Συνέδριο δεν αφήνουν περιθώριο εφησυχασμού. Για να πετύχουμε χρειάζεται τεράστιος βαθμός επιτελικότητας και οργανωτικότητας, αντάξιας της Ιστορίας και των αγώνων του Κόμματος.

Αυτό που έχει χαθεί από τα κομμουνιστικά κόμματα πολλών χωρών είναι το μπολσεβίκικο, σταχανοφικό πνεύμα που πρέπει να διακατέχει τον σύγχρονο κομμουνιστή. Το πρωτανέφερε ο Μαρξ στο μανιφέστο: «Η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός είναι η προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων». Ετσι κινήθηκαν οι μπολσεβίκοι και κέρδισαν. Το ίδιο ισχύει για όλα τα ΚΚ, και για το δικό μας. Δηλαδή ό,τι κάνουμε αναπτύσσει το βαθμό συνείδησης της εργατικής τάξης; Είναι το ερώτημα στο οποίο θα κριθούμε όλοι στο μέλλον.

Το Κόμμα είναι η εμπροσθοφυλακή του κινήματος, και για να λυθούν τα ζητήματα όπως μπαίνουν στις Θέσεις θα πρέπει να πείθεται διαρκώς η οπισθοφυλακή, κάθε στιγμή του αγώνα, για τα συνθήματα, τις υποδείξεις και τις εντολές της εμπροσθοφυλακής.

Τα παραπάνω 3 αποτελούν βασικό συστατικό της δουλειάς ώστε να ενισχυθεί ακόμα περισσότερο η λογική που συνορεύει (χωρίς να είναι όμως) με στρατιωτική λογική. Ετσι θα αποκτηθεί αυτή η επιτελικότητα, η οποία θα αντιστοιχίζεται στις απαιτήσεις των καιρών και είναι ζητούμενη.

Διαφωνίες αρχών είναι ανύπαρκτες και καλά κάνουν και είναι. Πάνω στη μεθοδολογία σκοπού όμως είναι κινητήρια δύναμη του Κόμματος και πρέπει να υπάρχει στο ζενίθ η πάλη γνωμών πάνω στη μεθοδολογία, επειδή οι αντιθέσεις πρέπει να υπερνικιούνται και η εσωτερική πάλη να αντιστοιχίζεται με τους νόμους της διαλεκτικής. Και χρειάζεται να μην συγχέονται αυτών των δύο ειδών οι διαφωνίες. Γιατί γενική συμφωνία μπορεί και να σημαίνει συναίνεση στις αδυναμίες.

Σχετικά με τις ανοιχτές διαλέξεις: Στην Ιαπωνία στις 1-10 Αυγούστου 1907 στο Τόκιο, ο Σεν Καταγιάμα και ο Κοτόκου έκαναν διαλέξεις. Βέβαια τότε υπήρχαν πτέρυγες και αυτοί ανήκαν στην αριστερή, η οποία κυνηγήθηκε άγρια από τις δυνάμεις καταστολής μετέπειτα. Ισως να βλέπαμε και εμείς σαν μορφή διαλέξεις: Ιστορία του Σοσιαλισμού, Ιστορία του εργατικού κινήματος, Ιστορία των απεργιών.

Για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος: Η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος θα επέλθει σε σημαντικό βαθμό όταν ο κόσμος κατανοήσει ότι έτσι βελτιώνει τη ζωή του και δεν συμμετέχει για πρόσωπα, εθιμοτυπικά, περιστασιακά. Η «σχετική νηνεμία» των τελευταίων δεκαετιών δημιούργησε εφησυχασμό και αυταπάτες. Οτι δηλαδή κάποια πράγματα είναι αιώνια και δεν αλλάζουν. Ομως ξέρουμε ότι τίποτα δεν είναι αιώνιο. Αιώνιο, απαραίτητοι, εργατική αριστοκρατία δεν υπάρχουν για το κίνημα.

Δεν είναι πρώτο σπίτι το σωματείο. Πρώτο είναι το Κόμμα, δεύτερο το σωματείο, και τρίτο το «δικό μας». Βλέπουμε πλειστηριασμούς κατοικιών, γιατί αν είχαν σπίτι το σωματείο οι εργαζόμενοι θα είχαν και κανονικό σπίτι. Και τώρα δεν έχουν σπίτι. Βλέπουμε κατοικίες απούλητες και άστεγους. Παιδιά λιποθυμάν στα σχολεία και το σούπερ-μάρκετ γεμάτο. Αυτές οι αντιθέσεις του καπιταλισμού δημιουργούν ταξικό κριτήριο και συσσωρεύεται πείρα που θα πυροδοτηθεί την κατάλληλη στιγμή και θα απεγκλωβιστεί μαζικά κόσμος από το σύστημα.

Σχετικά με τη Λαϊκή Επιτροπή - τοπικές συγκεντρώσεις: Eίναι καλό στις τοπικές συγκεντρώσεις, είτε Λαϊκής Επιτροπής είτε του Κόμματος, να μιλάει κάποιος από τη γειτονιά, για να τον ξέρουν και να τον μάθουν.

Χρειάζεται θαρραλέα ανάθεση και εξαντλητική επεξήγηση των καθηκόντων, που σε συνδυασμό με πρωτόβουλο πνεύμα θα ενισχύσουν την επιτελικότητα.

Σχετικά με τις επιμέρους απόψεις: Λέμε γενικά ο κόσμος να έρθει μαζί μας και ας μην συμφωνεί με όλα μαζί μας. Εχουμε καλοσκεφτεί με τι δεν συμφωνεί ο κόσμος; Με την παραγωγικότητα του σοσιαλισμού; Με το Κόμμα πρωτοπορία της εργατικής τάξης; Με τη θέση για τη θρησκεία; Δεν χόρτασαν μεταρρύθμιση με τον ΣΥΡΙΖΑ; Με εμάς ένα κόμμα - καθοδηγήτρια δύναμη της λαϊκής εξουσίας, στο οποίο θα εκφράζονται όλες οι δυνάμεις της συμμαχίας (ένα σώμα, μια γροθιά, ένας νους, ένα στόμα, μια φωνή); Τι πιο δημοκρατικό και πανανθρώπινο να συνδέσουμε όλοι τις τύχες μας. Τι είναι αυτό που κάνει τον άλλον να δρα ανασταλτικά; Σε όλα χρειάζεται να συμφωνεί, εκτός αν πάει ο άλλος για βιομήχανος. Τα όρια στην προσφορά είναι άλλο ζήτημα.

Σχετικά με τα στελέχη: Χρειάζεται το πνεύμα της κριτικής, εκείνο το οποίο κάνει τις αδυναμίες να γίνουν κινητήρια δύναμη για ξεπέρασμά τους και όχι για υποχωρήσεις. Την κριτική, έλεγε ο Στάλιν, την φοβούνται οι αστοί σαν την πανούκλα, όχι όμως οι μπολσεβίκοι. Κρίνουμε πρώτα πρακτικές και μετά πρόσωπα. Και αυτό ισχύει για όλο το κομματικό δυναμικό όχι μόνο για τα στελέχη. Αλλιώς προσωποποιούμε το Είναι, το οποίο δεν είναι σωστό είτε για θετικά είτε για αρνητικά.

Σχετικά με τα διεθνή: Το Κόμμα θα ήταν καλό να δει σε μια πορεία τη δημιουργία οργανωτικού σχήματος στα Βαλκάνια (Βαλκανική Ενωση Κομμουνιστών), γιατί σε έναν ιμπεριαλιστικό πόλεμο θα πέσει ο ένας πάνω στον άλλον και η γειτονιά μας νομίζω χρειάζεται να έχει προτεραιότητα, εξαιτίας αυτού του ενδεχομένου.

Σχετικά με το σύνολο των Θέσεων: Χρειάζεται να δούμε τις Θέσεις και μερικά, και σαν σύνολο. Δηλαδή να βγούμε και να πούμε πού τα καταφέραμε, πού όχι, και να βγάλουμε συμπεράσματα. Η γενικότητα να μπει στο χρονοντούλαπο.

Να κάνουμε ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατό. Αυτό το συστατικό το οποίο ήταν έκδηλο στους μπολσεβίκους, μπορεί να συγχωρεί ανθρώπινες αδυναμίες και να προσδίδει την ανωτερότητα στον κομμουνιστή για να συνειδητοποιήσει σε καλύτερο και μεγαλύτερο βαθμό ότι η επανάσταση είναι έργο των μαζών.

ΖΗΤΩ Η ΜΕΓΑΛΗ ΟΧΤΩΒΡΙΑΝΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ!

ΖΗΤΩ ΤΟ 20ό ΣΥΝΕΔΡΙΟ!

Σήμερα βρισκόμαστε σε περίοδο απογοήτευσης και χαμηλών απαιτήσεων. Στη φάση αυτή της υποχώρησης φαίνονται όλα άγονα, επειδή μας αγγίζει και μας μέσα και γύρω από το Κόμμα. Είναι πιο γόνιμη περίοδος από πριν, γιατί μπορεί ένας κόσμος να βγάλει σωστά συμπεράσματα σήμερα. Κύρια ο κόσμος που έχουμε σταθερή επαφή, σε όσους φτάνουμε αραιά και πού εμείς, θα φτάνει στραβά και η φωνή μας, λειψά θα είναι και τα συμπεράσματα. Σήμερα φαίνεται καλύτερα, πόσο σπουδαία ήταν η στάση μας τα τελευταία χρόνια, στο ζήτημα της κυβέρνησης της αριστεράς, δημοψήφισμα και το ζήτημα που ανοίξαμε για το κυβέρνηση - εξουσία. Τη στιγμή που κάθε απόχρωσης οπορτουνιστής βολόδερνε από την αυταπάτη στην απογοήτευση και τούμπαλιν και συσκότιζε τις εξελίξεις. Το Κόμμα ξεκαθάριζε ζητήματα στην εργατική τάξη, εννοώ και με τη στάση σε ζητήματα «τακτικής» του.

Η αντίληψη «ο κόσμος δεν καταλαβαίνει» που επαναλαμβάνεται από ορισμένους συντρόφους, οπαδούς είναι λειψή και βλέπει μόνο επιφανειακά το ζήτημα. Ο κόσμος καταλαβαίνει περισσότερα από αυτά που μας λέει καθαρά. Καταλαβαίνει, όμως δεν έχει αποφασίσει ακόμα να αναμετρηθεί. Δεν το αποφασίζει γιατί χρειάζεται να βοηθήσουμε εμείς να ξεπεράσει μεγάλα υπαρκτά εμπόδια που στέκουν μπροστά στη σκέψη του, και στα οποία ο αντίπαλος πατάει για να συσκοτίσει. Επιπλέον, με τόσες αδυναμίες που εμείς έχουμε να ξεπεράσουμε, τη γραμμή του Κόμματος να φτάνει ατόφια σε λίγους, στους περισσότερους να φτάνει μέσες - άκρες, και όλα αυτά σε συνθήκες υποχώρησης του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, είναι πραγματικά εντυπωσιακό που «ο κόσμος καταλαβαίνει τόσα πολλά» και αυτό δείχνει τις ρίζες που έχει το Κόμμα μέσα στο λαό και από την άλλη τη δύναμη που έχει σήμερα η γραμμή του. Θα ξεπερνάνε αυτά τα εμπόδια όσο ξεπερνάμε και εμείς τις αδυναμίες μας. Θα μεγαλώνει η συμμετοχή του κόσμου όσο μεγαλώνει και η συμμετοχή του κάθε συντρόφου, οπαδού στο σχεδιασμό.

Στο όνομα αυτής της λαθεμένης αντίληψης πατάνε και οι γνωστοί «φίλοι» που μας καλούνε να αναθεωρήσουμε τη γραμμή μας, παρόλο που τρώνε πόρτα από την ίδια τη ζωή ξανά και ξανά. Θα ήτανε διασκεδαστικό αν απευθύνονταν μόνο στο Κόμμα, είναι εξοργιστικό όμως γιατί μπερδεύει έναν κόσμο γύρω μας.

Προς κατάκτηση η ικανότητα καθένας μας, να βλέπουμε την κίνηση στις εξελίξεις και τη συνείδηση των εργαζομένων όχι στατικά και να δουλεύουμε σταθερά με σχέδιο της ΚΟΒ για όλο το χρόνο. Δυο αντιλήψεις που διαπλέκονται, τις βρίσκουμε μπροστά μας και διαπερνάνε συντρόφους, δυνάμεις γύρω μας αλλά και έναν κόσμο που μας ακούει, μας εκτιμάει, θεωρεί το Κόμμα ως όρο στην όποια λύση των προβλημάτων του (με όποιον τρόπο το έχει καθένας στο μυαλό του) αλλά συμμετέχει περιστασιακά στο κίνημα ή σε στιγμές του.

«Στα μεγάλα ή όταν έρθουν αυτά εγώ είμαι εκεί, μαζί ή δίπλα σας».

«Τα ξέρω τα γενικά, έχω επάρκεια».

Η πρώτη, από μας, βγαίνει πως στις σημαντικές μάχες είμαι (και θα είμαι) παρών, όμως προτεραιότητα καθημερινά έχω να παλέψω με τη ζωή μου. Την ίδια αντίληψη δεν συναντάμε και σε έναν κόσμο, που έχει συμφωνία με τη γραμμή του Κόμματος ή σε πολλά; Οταν έρθει η ώρα θα είναι μαζί μας, τώρα έχει πιο σημαντικά να ασχοληθεί. Δεν ταυτίζονται, εκφράζονται φυσικά αλλιώς στις οργανωμένες δυνάμεις και αλλιώς σε όσους είναι γύρω μας και ξεκινάνε βέβαια από διαφορετικές αφετηρίες. Π.χ. ένας οπαδός μπορεί σε αυτό να ντύνει έναν φόβο και δυσκολία στο να μπει μπροστά ο σύντροφος όμως όχι από φόβο. Σε μας, εκφράζεται με χαμηλές απαιτήσεις από τη δική μας καθημερινή δουλειά. Σε δυνάμεις γύρω μας με τη χαμηλή απαίτηση να συμμετέχουν με κάποιον τρόπο οργανωμένα στο κίνημα.

Η δεύτερη αντίληψη εκφράζεται σε κάποιους από μας με περιστασιακή συμμετοχή στη ζωή της ΚΟΒας, ενώ σε άλλους με μειωμένη μελέτη. Σε οπαδούς μας, «ξέρω τι λέει το Κόμμα μέσες - άκρες, διαβάζω τις θέσεις μια στα τέσσερα χρόνια, ακούω τα στελέχη στην τηλεόραση, συμφωνώ σε όλα ή σε βασικά, δε χρειάζεται να παρακολουθώ σταθερά τις εξελίξεις μέσα από το Κόμμα».

Αυτές οι δύο αντιλήψεις συναντιούνται και στη χαμηλή κυκλοφορία του «Ριζοσπάστη». Εκφράζονται στο καθημερινό διάβασμα του «Ριζοσπάστη». Σκεφτόμαστε «μπορώ να σταθώ σε μια συζήτηση γιατί ξέρω γενικά τη γραμμή του Κόμματος ή δεν αλλάζουν πολλά από μέρα σε μέρα πάνω - κάτω ίδια είναι τα κύρια και σήμερα και πριν από ένα ή λίγα χρόνια.

Οι θέσεις απαντάνε σ' αυτές και σε όλες τις δυσκολίες που βρίσκουμε μπροστά μας και βάζουν διέξοδο.

Επίσης, ένα ακόμα ζήτημα που σχετίζεται, είναι πως δεν ξεχωρίζουμε εύκολα τι θα μάθουμε εμείς στον κόσμο και τι θα μας μάθει αυτός. Εχουμε να μάθουμε πολλά από τον κόσμο γιατί υπάρχουν «ωραία» στοιχεία και δυνάμεις στον εργαζόμενο λαό μας, ενώ εμείς θα του μάθουμε - όσο καλύτερα τη μαθαίνουμε και μεις - τη σύγχρονη επιστημονική πρόταση διεξόδου του Κόμματος από τη βαρβαρότητα.

Με τις Θέσεις η ΚΕ βάζει το ζήτημα της ολόπλευρης ισχυροποίησης του Κόμματος. Μήπως δεν έχουμε καταπιαστεί ξανά; Δεν είναι πιο ισχυρό το Κόμμα σήμερα; Το Κόμμα ισχυροποιείται, συνολικά τα τελευταία χρόνια εκφράζεται ιδιαίτερα με τις αποφάσεις του 19ου. Τότε γιατί; Το καμπανάκι που χτυπάει η καθοδήγηση του Κόμματος, εγώ το καταλαβαίνω ως εξής: Πρώτα: Εμείς δυναμώνουμε συνολικά, με πιο αργό ρυθμό όμως, από το βήμα των εξελίξεων. Ετσι οι ανάγκες της ταξικής πάλης και οι εξελίξεις θα είναι ένα βήμα πιο μπροστά από τις δικές μας δυνάμεις, αν δεν ανοίξουμε το βήμα στο δυνάμωμα του Κόμματος «ώστε να αντιστοιχηθούμε στις ανάγκες». Δεύτερο: Η ισχυροποίηση αυτή, δεμένη αλλά και όρος για το δυνάμωμα της Κοινωνικής Συμμαχίας. Τα βήματα που πρέπει να κάνουμε φωτίζονται καθαρά από τις επεξεργασίες του 18ου και την κατεύθυνση του 19ου Συνεδρίου γι' αυτό πατάμε γερά, πρέπει να πάμε πιο γρήγορα, μπορούμε δεν θα σκοντάψουμε.

Μπορούμε:

1. Γιατί το Κόμμα έχει πιάσει το νήμα από τα πιο ζωντανά και επαναστατικά χαρακτηριστικά της Ιστορίας του αλλά και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και τα βάζει στο σήμερα.

2. Γιατί η ικανότητα να μελετά τις εξελίξεις και να επιβεβαιώνεται δείχνει την επιστημονικότητα και υπεροχή της κοσμοθεωρίας μας στις σύγχρονες συνθήκες και ξαναζωντανεύει το όραμα του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.