«Αν πέσουμε, δεν θα πέσουμε από το μνημόνιο (...) Εξάλλου, αν δεν τολμήσουμε να κάνουμε εμείς τις δομικές μεταρρυθμίσεις, που οι λαϊκές τάξεις και ο κόσμος προσβλέπει σε εμάς, δεν θα τις κάνει κανένας».

Οι παραπάνω κουβέντες, από συνέντευξη του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Μ. Μπαλαούρα στην «Αυγή», όσο κι αν διανθίστηκαν από τις γνωστές ατάκες περί «ταξικής μάχης» που δίνει η κυβέρνηση, είναι αρκετά αποκαλυπτικές για τις στοχεύσεις τους. Η απαρέγκλιτη υλοποίηση του μνημονίου είναι «ένα το κρατούμενο» και σίγουρα σε πολλούς θυμίζουν παλιότερες τοποθετήσεις στελεχών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, ότι μέτρα που προβλέπονταν στα μνημόνια έπρεπε έτσι κι αλλιώς να παρθούν «με θάρρος και αποφασιστικότητα» από τις κυβερνήσεις, πριν ακόμα ξεσπάσει η κρίση.

Για τους πιο δύσπιστους, βέβαια, και εκτός από τα δείγματα γραφής της συγκυβέρνησης μέχρι σήμερα, τα μέτρα που έχει αποφασίσει και μένει να υλοποιήσει το επόμενο διάστημα, αλλά και τον «εμπλουτισμό» τους από τις διαπραγματεύσεις σε κάθε «αξιολόγηση», υπάρχουν κι άλλες τοποθετήσεις, που καθιστούν ακόμα πιο σαφές ότι η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να «τολμήσει»:

«Αφετηρία όλων των κινήσεών μας πρέπει, κατά τη γνώμη μου, να είναι η συνειδητοποίηση μιας μεγάλης αλήθειας. Αυτό που μας οδήγησε στην κρίση είναι η χρεοκοπία ενός ολόκληρου μοντέλου ανάπτυξης, ενός ολόκληρου μοντέλου διαχείρισης των οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών προβλημάτων της χώρας», είπε ο Στ. Πιτσιόρλας, υφ. Οικονομίας & Ανάπτυξης, σε προχτεσινή συνέντευξή του στο ΑΜΠΕ. Και συμπλήρωσε: «Ο ΣΥΡΙΖΑ θα δικαιωθεί μονάχα εάν καταφέρει να δημιουργήσει τις βάσεις ενός νέου μοντέλου βιώσιμης και δίκαιης ανάπτυξης. Και αυτό χρειάζεται πολιτική τόλμη και συγκρότηση ενός μπλοκ κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που πιστεύουν στην ανάγκη και την προοπτική αυτού του νέου μοντέλου».

Τώρα, γιατί μπορεί να χρειάζεται «πολιτική τόλμη» και μάλιστα συγκρότηση «μπλοκ δυνάμεων» για να φέρουν σε πέρας μια πολιτική με «ταξικό πρόσημο υπέρ των αδυνάμων», όπως είπε ο Μ. Μπαλαούρας, είναι απορίας άξιο.

Οι παραπάνω τοποθετήσεις δεν είναι αντιφατικές, αλλά συμπληρώνουν η μία την άλλη. Δείχνουν την απόλυτη ευθυγράμμιση της κυβέρνησης με την πολιτική που κάθε αστική κυβέρνηση είναι από τη φύση της προορισμένη να υπηρετήσει: Αυτή της διαμόρφωσης ευνοϊκού εδάφους για την αύξηση των κερδών των μονοπωλίων, κάτι που αντικειμενικά σημαίνει ένταση του βαθμού εκμετάλλευσης με μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης. Αυτές τις προϋποθέσεις, όσες φιοριτούρες κι αν βάλει στην πολιτική της η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, παλεύει να ικανοποιήσει και μάλιστα με το παραπάνω.

Τι άλλο είναι, άραγε, οι διευκολύνσεις της δράσης των δουλεμπορικών γραφείων, οι μειώσεις στις συντάξεις με την κατάργηση του ΕΚΑΣ, η αύξηση των φόρων για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα, το «ποινολόγιο» του ΟΑΕΔ για τους ανέργους, το «κούρεμα» της πρόνοιας για τα ΑμΕΑ, αλλά και ο «αναπτυξιακός νόμος» με τις διάφορες γαλαντόμες επιδοτήσεις και φοροαπαλλαγές για το μεγάλο κεφάλαιο ώστε να «προσελκυστούν επενδύσεις»;

Οπως είπε άλλωστε ο Στ. Πιτσιόρλας, «τους επόμενους μήνες θα ξεδιπλωθούν, και με πρωτοβουλία του υπουργείου Οικονομίας, σημαντικές παρεμβάσεις προς την κατεύθυνση διαμόρφωσης νέας αναπτυξιακής στρατηγικής και διαφορετικού τύπου αντιμετώπισης των προβλημάτων που σχετίζονται με τις επενδύσεις και την ανάπτυξη». Ενώ σε άλλο σημείο αναφέρεται στα «χρηματοδοτικά εργαλεία» για την ενίσχυση των επιχειρήσεων, τονίζοντας την υλοποίηση (μέσα στο 2017) επενδυτικών προγραμμάτων που υπερβαίνουν τα 3 δισεκατομμύρια ευρώ!

Ειδικά τα τελευταία κάνουν σαφές ότι μόνο ως ανέκδοτο ακούγεται η τοποθέτηση του Μ. Μπαλαούρα ότι «παλιές δυνάμεις» θέλουν να επανέλθει η «ελίτ που διαφέντευε την Ελλάδα τόσα χρόνια». Η αστική τάξη που έχει στην κατοχή της τα μέσα παραγωγής, που για λογαριασμό της εξουσίας της λειτουργεί το κράτος με όλους τους θεσμούς του, που απολαμβάνει όλα τα νομοθετικά εργαλεία των τελευταίων χρόνων, μήπως έπαψε να διαφεντεύει την Ελλάδα; Μήπως δεν στηρίζεται στον ΣΥΡΙΖΑ, βλέποντας ότι της κάνει τη βρώμικη δουλειά; Η ανησυχία των βιομηχάνων, των εφοπλιστών, των τραπεζιτών κι άλλων μερίδων της αστικής τάξης, που αποτελούν την πραγματική «ελίτ», πόσο απέχει από τις ανησυχίες του ΣΥΡΙΖΑ και των άλλων αστικών κομμάτων; Για το ίδιο πράγμα, δηλαδή για την καπιταλιστική ανάπτυξη, δεν λιβανίζουν μονότονα με κάθε ευκαιρία; Οπως είπε ο πρόεδρος των βιομηχάνων την περασμένη βδομάδα, «χωρίς σαφείς στόχους, μέσα και αποτελέσματα, δεν μπορούμε ούτε να σχεδιάσουμε, ούτε να αξιολογήσουμε την όποια πρόοδο της οικονομίας.(...) Χωρίς επενδύσεις, όμως, όλοι ξέρουμε πως δεν μπορεί να υπάρξει σταθερή ανάπτυξη». Πόσο απέχει αυτή η τοποθέτηση από την εκτίμηση του Στ. Πιτσιόρλα ότι τα επενδυτικά προγράμματα θα δημιουργήσουν διαφορετικό κλίμα στην οικονομία και αυτό το κλίμα με τη σειρά του θα τροφοδοτήσει την τάση για νέες επενδύσεις; `Η από την αισιοδοξία του Μ. Μπαλαούρα ότι θα υπάρξει θετική εξέλιξη για να προχωρήσουμε στην ποσοτική επέκταση και τελικά στον δρόμο να γίνουμε ξανά μια «κανονική» χώρα;

«Κανονική» χώρα για την εργατική τάξη και το λαό της δεν είναι αυτή που «αναπτύσσεται» με κριτήριο τα κέρδη του κεφαλαίου. Γιατί αυτή η ανάπτυξη μόνο φτώχεια, ανεργία και ανασφάλεια επιφυλάσσει, μέχρι να φέρει την επόμενη κρίση. «Κανονική» θα γίνει η χώρα με τους εργαζόμενους, τους παραγωγούς του πλούτου στο τιμόνι της, έξω από κάθε ιμπεριαλιστική συμμαχία, που θα καθορίζουν τι και πώς θα παράγεται με κριτήριο τη λαϊκή ευημερία, την ολόπλευρη ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών.