Ο Μαξ Μπέκμαν χαρακτηρίστηκε συχνά ως ο μοναχικός της γερμανικής τέχνης. Αν και είναι βέβαια σωστό ότι δεν κατατάσσεται με σαφήνεια σε κάποια από τις τάσεις της εποχής του, και, επομένως, δεν είναι δυνατόν να χαρακτηριστεί εκπρόσωπος του εξπρεσιονισμού, του ρεαλισμού ή της νέας αντικειμενικότητας, δεν μπορεί ωστόσο να ισχυριστεί κανείς ότι παρέμεινε ανεπηρέαστος από την τέχνη του καιρού του. Οι επιρροές αυτές φαίνονται πιο καθαρά στο χαρακτικό του έργο: στις πρώτες του λιθογραφίες από την περίοδο 1907-1912, όπου κυριαρχούν οι έντονες αντιθέσεις ανάμεσα στο φως και στη σκιά χρώματος και οι μαλακές γραμμές μαρτυρούν πόσο κοντά βρίσκεται στους Γερμανούς ιμπρεσιονιστές (Λίμπερμαν, Σλέφογκτ, Κορίντ). Ωστόσο, αντίθετα από τους ιμπρεσιονιστές, η προσοχή του συγκεντρώνεται σχεδόν αποκλειστικά στον άνθρωπο.
Ηδη από την αρχή του χαρακτικού του έργου, ο Μ. Μπέκμαν δείχνει την προτίμησή του για δραματικά γεγονότα, τα οποία εικονογραφεί σε σειρές. Αργότερα θα εικονογραφήσει έργα θρησκευτικού περιεχομένου, καθώς και έργα της κλασικής και σύγχρονης λογοτεχνίας.
Η χαρακτική του Μ. Μπέκμαν μπορεί να χωριστεί σε τρεις περιόδους που διαφέρουν μεταξύ τους από την άποψη του ύφους. Η πρώτη περίοδος αρχίζει με μια αυτοπροσωπογραφία του 1901, όπου ο δεκαεφτάχρονος παρουσιάζει τον εαυτό του στον κόσμο κάνοντας ένα μορφασμό που υποδηλώνει κραυγή. Είναι κάτι σαν μια αρχέγονη κραυγή που ζητά ανθρωπισμό. Στη δεύτερη φάση, το σαφώς σκληρότερο και πλουσιότερο σε αντιθέσεις ύφος του Μ. Μπέκμαν επικεντρώνεται στο θέμα «Πόλεμος», τον οποίο ο καλλιτέχνης, στρατιώτης στο βελγικό μέτωπο, βίωσε στο ίδιο του το πετσί. Και μόνο μετά το 1924, με έργα όπως «Η κωφάλαλη» ή «Ξαπλωμένο γυμνό», αλλά και κατόπιν με τους μεγάλους κύκλους «Αποκάλυψη» και «Ημέρα και όνειρο», αρχίζει η χαρακτική τεχνοτροπία του καλλιτέχνη να θυμίζει ολοένα και περισσότερο σχέδιο και να προσλαμβάνει χαρακτήρα ζωγραφικής, καθώς ο καλλιτέχνης χρωματίζει με ακουαρέλες ένα μέρος του εκάστοτε χαρακτικού κύκλου.
Εργο της Δ. Μαρούδα |
Εργο του Γ. Ζήκα |
Οπως αναφέρει στον κατάλογο ο Αν. Βελτέρ, «ο Βελίκοβιτς ζωγραφίζει αδηφάγα και άδεια τοπία όπου καίγονται μύθοι και θρύλοι. Μνήμες και αισθήματα. Κρίσεις και αναθέματα. Αίσχη και δόξες... Ο ζωγράφος δεν περίμενε τις εικόνες της επικαιρότητας. Τα μοντέρνα μακελειά. Τις βομβαρδισμένες πετρελαιοπηγές. Παρακολούθησε το κουφό αντιμάμαλο του μίσους που ξεχύνεται σε κάθε σύνορο. Στα συρματοπλέγματα... Δίπλα στις εκκλησίες. Στους ναούς. Στα τζαμιά. Στα στάδια. Στα στρατόπεδα. Διάλεξε τη σύγκρουση χωρίς ψευδαίσθηση. Χωρίς διαφυγή. Κλειστό κυανό. Φραγμένη έκταση. Κλειδωμένες προοπτικές. Σφιχταγκάλιασμα της κόλασης».
Με την εξπρεσιονιστική χειρονομία που διακρίνει τα έργα του, ο γνωστός ζωγράφος Αχιλλέας Χρηστίδης παρουσιάζει πορτρέτα, μεικτή τεχνική σε χαρτί, στην γκαλερί «Μπαντόνιον» στη Βρέμη της Γερμανίας.
Συνεχίζονται τα σεμινάρια τέχνης που πραγματοποιούνται στο Μουσείο Φρυσίρα (Μονής Αστερίου 3 και 7, Πλάκα). Στις 28 του Φλεβάρη (6μμ), ο Μάνος Στεφανίδης θα μιλήσει με θέμα: «Τζιότο, Μαντένια, Μπελίνι, Μικελάντζελο: Οταν η ζωγραφική προσομοιώθηκε τη ζωή και τους χαρακτήρες της». Είσοδος 2.000 δρχ. Για τους φοιτητές: 1.000 δρχ.
«Παγίδες» ονομάζεται η έκθεση έργων της Γιούλας Χατζηγεωργίου που φιλοξενείται στον εικαστικό χώρο του «Αλεκτον» (Σφακτηρίας 23, Κεραμεικός). Πρόκειται για την πρώτη ατομική έκθεση της δημιουργού, η οποία θα διαρκέσει έως τις 11 του Μάρτη.