ΑΓΚΥΡΑ.--

«Δε θα υπάρξει καμιά ανοχή, ούτε για ένα λεπτό, απέναντι σε όσους βγαίνουν έξω (για να διαδηλώσουν) στους δρόμους χωρίς άδεια, απειλώντας την ασφάλεια της χώρας, για όποιους και αν πρόκειται και όποια κι αν είναι η πρόθεσή τους». Τα παραπάνω δήλωσε ο Τούρκος πρωθυπουργός, Αχμέτ Νταβούτογλου, λίγο μετά την κηδεία του εισαγγελέα Μεχμέτ Σελίμ Κιράζ, τον οποίο ένοπλοι έπιασαν όμηρο την περασμένη Τρίτη, μέσα στο δικαστικό Μέγαρο της Κωνσταντινούπολης.

Τόσο η επίθεση στα δικαστήρια της Κωνσταντινούπολης, όσο και άλλες πρόσφατες επιθέσεις ενόπλων (π.χ., στα γραφεία του κυβερνώντος AKP, σε αστυνομικά τμήματα) ήδη αξιοποιούνται από την κυβέρνηση και συνολικά την αστική τάξη, που τσουβαλιάζουν τέτοια περιστατικά με τη δράση του λαϊκού - εργατικού κινήματος και, ουσιαστικά, στρώνουν το έδαφος για ένταση της καταστολής σε βάρος των λαϊκών αγώνων. Αλλωστε, είναι χαρακτηριστική η παραπάνω επισήμανση του Νταβούτογλου, που συνδέει ευθέως τις διαδηλώσεις με επιθέσεις ενόπλων, όπως και η αόριστη δήλωσή του ότι «αποφασίσαμε να πάρουμε ορισμένες προφυλάξεις μετά τις προκλητικές ενέργειες σε ορισμένους δρόμους της Κωνσταντινούπολης».

Πάντως, οι επιθέσεις ενόπλων στην Τουρκία αυξάνονται λίγες μέρες μετά την έγκριση του νέου νόμου «για την εσωτερική ασφάλεια», που διευρύνει τα περιθώρια παρέμβασης των δικαστικών και αστυνομικών αρχών σε βάρος του λαϊκού κινήματος, προβλέποντας, για παράδειγμα, τη δυνατότητα σύλληψης ακόμα και αν κάποιος είναι απλά ύποπτος για κάτι.

Την ίδια στιγμή, η αντιπολίτευση έχει υψώσει τους τόνους, κατηγορώντας την κυβέρνηση για «ανικανότητα» διασφάλισης της δημόσιας τάξης, στο πλαίσιο και της ενδοαστικής αντιπαράθεσης που δυναμώνει εν όψει και των βουλευτικών εκλογών της 7ης Ιούνη. Αλλωστε, μην ξεχνάμε την «κόντρα» που έχει ανοίξει την τελευταία 2ετία μεταξύ του AKP και κύρια του σημερινού προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και του πρώην στενού του συμμάχου ισλαμιστή επιχειρηματία ιμάμη Φετουλάχ Γκιουλέν, που είχε στενές «επαφές» με ισχυρούς κύκλους εντός και εκτός συνόρων.

Μάλιστα, ο Νταβούτογλου υποστήριξε, μεταξύ άλλων, ότι «αυτοί οι τρομοκράτες (σ.σ. οι δύο ένοπλοι που εισέβαλαν το Δικαστικό Μέγαρο και φέρονται ως μέλη της οργάνωσης "Επαναστατικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Κόμμα - Μέτωπο" DHKP-C) έκαναν διεθνείς κλήσεις στη διάρκεια της επίθεσης. Είχαν επαφές με ορισμένους κύκλους στο εξωτερικό».

Χτες, η αστυνομία συνέχισε με νέες συλλήψεις στη συνοικία Οκμεϊντάνι, όπου θεωρείται ότι μένουν μέλη και υποστηρικτές της DHKP-C. ΜΜΕ μετέδωσαν, μάλιστα, ότι την επιχείρηση διεξήγαν δεκάδες αστυνομικοί που «υποστηρίζονταν» από τεθωρακισμένα οχήματα.

Στο μεταξύ, ενδιαφέρον έχουν οι δηλώσεις που έκανε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Μπουλέντ Αρίντς, μιλώντας στο ισραηλινό δίκτυο Κανάλι 2, όπου και χαρακτήρισε την επανεκλογή του Μπέντζαμιν Νετανιάχου ως «επιτυχία». Ο Αρίντς υπογράμμισε ότι «η Τουρκία περιμένει και ελπίζει ότι η ισραηλινή κυβέρνηση θα εκφράσει την ισχυρή πολιτική της θέληση να τελειώσει η διαμάχη με την Παλαιστίνη... Ετσι, αν ο Νετανιάχου πρόκειται να κάνει μια νέα αρχή, αν κάνει μια χειρονομία απέναντι στην Τουρκία ώστε να ενισχύσει την εμπιστοσύνη με όρους αποκατάστασης σχέσεων, πιστεύουμε ότι θα ήταν σωστό να εκφράσει ότι είναι ισχυρή η βούλησή του για ειρήνη».

Καθώς συνεχίζονται οι έρευνες στο σημείο όπου συνετρίβη, στις 24 Μάρτη, στις γαλλικές Αλπεις το Airbus A320 της γερμανικής εταιρείας «Germanwings» (θυγατρικής της «Λουφτχάνσα»), όπου βρήκαν τραγικό θάνατο 150 άνθρωποι, η εισαγγελία της Μασσαλίας ανακοίνωσε χτες ότι βρέθηκε και το λεγόμενο δεύτερο «μαύρο κουτί». Πρόκειται γι' αυτό που καταγράφει τα δεδομένα της πτήσης. Ως τώρα, αυτό που κυριαρχεί από τις επίσημες ανακοινώσεις είναι ότι οι έρευνες στρέφονται κυρίως προς το συγκυβερνήτη του αεροσκάφους, τον 28χρονο Γερμανό Αντρέας Λούμπιτς και τα προβλήματα υγείας του, που θεωρείται ότι έριξε σκόπιμα το αεροσκάφος στα βράχια.

Σε αυτή την κατεύθυνση, η γερμανική δικαιοσύνη ανακοίνωσε, επίσης, ότι ο Λούμπιτς «είχε αναζητήσει στο Διαδίκτυο μεθόδους αυτοκτονίας ακόμα και μια μέρα πριν την αεροπορική τραγωδία» και ότι «αναζήτησε πληροφορίες για τις πόρτες των πιλοτηρίων και για τις προδιαγραφές ασφαλείας τους», κάτι που προκύπτει, όπως ειπώθηκε, από «τάμπλετ ιδιοκτησίας του, που κατασχέθηκε στο σπίτι του στο Ντίσελντορφ».

Πάντως, η Ενωση Πιλότων της Ευρώπης είχε τις προηγούμενες μέρες επισημάνει ότι οι συνεχείς διαρροές, ενώ δεν έχουν συγκεντρωθεί όλα τα στοιχεία, παραβιάζουν τους κανόνες και τα διεθνή πρωτόκολλα για τη διερεύνηση αεροπορικών δυστυχημάτων, ενώ επισημαίνονται και τα κενά που υπάρχουν. Χαρακτηριστικές είναι και οι παρατηρήσεις του Ζεράρ Αρνού, 18 χρόνια πιλότου της «Air France» και εκπροσώπου της Γαλλικής Επιτροπής Παρακολούθησης Ασφάλειας Πτήσεων, που είπε ότι «υπάρχουν τρεις μεγάλες ασάφειες σχετικά με το πόρισμα του εισαγγελέα της Μασσαλίας, Μπρις Ρομπέν». Σημειώνει ότι ο ισχυρισμός του Ρομπέν πως «στο μαύρο κουτί του αεροπλάνου ακουγόταν η ανάσα του Λούμπιτζ» δεν ευσταθεί, γιατί ο περιβάλλων χώρος του πιλοτηρίου είναι τόσο θορυβώδης κατά την ώρα της πτήσης ώστε ακόμη και οι κυβερνήτες χρησιμοποιούν τα ακουστικά με μικρόφωνο. Επίσης, λέει ότι ο άλλος ισχυρισμός του εισαγγελέα ότι ακούγεται ο θόρυβος που κάνει το κουμπί που πάτησε ο Λούμπιτς προκειμένου να αρχίσει προσγείωση δεν μπορεί να ακουστεί, γιατί το «συγκεκριμένο κουμπί είναι άηχο». Τέλος, επισημαίνει ότι, ενώ υπάρχει ο ισχυρισμός ότι ακούγεται η ανάσα του συγκυβερνήτη στο πιλοτήριο, δεν εξηγείται γιατί δεν ακούγεται κάθε τριάντα δευτερόλεπτα ένας πολύ δυνατός ήχος, που θα έπρεπε να ακούγεται όταν γίνεται πληκτρολόγηση χειροκίνητα του κωδικού ασφαλείας από τον κυβερνήτη που ήθελε να μπει στο πιλοτήριο. Αυτά τα ερωτήματα μένουν αναπάντητα, ενώ αφήνονται αιχμές για την τροπή της έρευνας, που μπορεί να σχετίζεται με τις αποζημιώσεις που, στην περίπτωση της αυτοκτονίας του συγκυβερνήτη, θα είναι πολύ μικρότερες από το αν αποδειχθεί υπαιτιότητα της εταιρείας.

Επίσης, τις μέρες αυτές γίνεται φανερό άλλο ένα στοιχείο. Οτι η αποζημίωση στους συγγενείς των θυμάτων διαφέρει ανάλογα με την εθνικότητα, τον τόπο αγοράς του εισιτηρίου, ακόμα και το εισόδημα του θύματος. Και αυτό συμβαίνει γιατί οι χώρες και οι εταιρείες έχουν θεσπίσει διαφορετικούς όρους στο ζήτημα των αποζημιώσεων.