Ο λαός έχει «χορτάσει» από τέτοιου είδους εξαγγελίες. Αντίστοιχες δεσμεύσεις ακούει εδώ και δεκαετίες, καθώς η μία αστική κυβέρνηση ή συγκυβέρνηση διαδέχεται την άλλη. «Βασικό πρόβλημα είναι η έλλειψη διαφάνειας, η εκτεταμένη διαφθορά, η πελατειακή πρακτική και αντίληψη, που επικράτησε τα τελευταία χρόνια, με τη σπατάλη σημαντικών πόρων του ελληνικού λαού, με την ανομία που δημιούργησε όλο αυτό, το οποίο βεβαίως είχε ως αποτέλεσμα και μια εκτεταμένη εισφοροδιαφυγή και φοροδιαφυγή», έλεγε ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου, όταν το 2009 ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας από την κυβέρνηση της ΝΔ και τον τότε πρωθυπουργό, Κ. Καραμανλή, ο οποίος όταν με τη σειρά του είχε αναλάβει είχε «ανοίξει πόλεμο με τους νταβατζήδες» και πάει λέγοντας.

Το ζήτημα της αντιμετώπισης της «διαφθοράς», της «φοροδιαφυγής» και των «καρτέλ της ολιγαρχίας» προτάσσεται από τη νέα κυβέρνηση ως στόχος των μεταρρυθμίσεων που προτίθεται να υλοποιήσει και μάλιστα σε συνεργασία με τους «εταίρους» της στην ΕΕ.

Από εδώ προκύπτουν δύο ερωτήματα: Μπορεί μια κυβέρνηση να αντιμετωπίσει όντως αυτά τα ζητήματα και ποιο θα είναι το συμφέρον για το λαό;

Τόσο η ελληνική όσο και η διεθνής πείρα αποδεικνύουν τα εξής:

Θυμίζουμε, επίσης, ότι υπάρχει ένα ολόκληρο πλέγμα προστασίας του κεφαλαίου που περιλαμβάνει το τραπεζικό απόρρητο, το εμπορικό απόρρητο και άλλες δικλίδες ασφαλείας. Γι' αυτό, άλλωστε, το ΚΚΕ πάντα πρότεινε κατάργηση όλων των απορρήτων, τραπεζικού και επιχειρηματικού, ονομαστικοποίηση όλων των μετοχών και των τίτλων του Δημοσίου κ.ά.

Στην πραγματικότητα, αυτές οι εξαγγελίες της νέας κυβέρνησης αποσκοπούν στο ξαναμοίρασμα της επιχειρηματικής πίτας ανάμεσα σε παλιά και νέα τζάκια, κλείνοντας το μάτι και σε τμήματα των κεφαλαίων του εξωτερικού ότι θα βρουν πιο ευνοϊκό περιβάλλον για συμπράξεις - επενδύσεις και συνεργασίες στην Ελλάδα.

Αυτές οι εξαγγελίες, διαμορφώνοντας τεχνητούς διαχωρισμούς ανάμεσα στο υγιές και μη κεφάλαιο, στα καλά και κακά μονοπώλια, στοχεύουν επίσης να δυσκολέψουν τους εργαζόμενους να διακρίνουν ποιος είναι ο πραγματικός αντίπαλός τους, δηλαδή τα μονοπώλια και η εξουσία τους, οι ιμπεριαλιστικές συμμαχίες τους, ΕΕ και ΝΑΤΟ, που ξεζουμίζουν και ματώνουν και το λαό της Ελλάδας. Ακόμα και στην υπόθεση εργασίας που αυτά τα φαινόμενα αντιμετωπιστούν ή περιοριστούν σε ένα βαθμό τι, αλήθεια, θα αλλάξει για τους εργαζόμενους; Μήπως πρόκειται να πάψουν οι εργαζόμενοι να ζουν τη διαρκή υποβάθμιση των δικαιωμάτων και των αναγκών τους, προκειμένου να εξασφαλιστεί η κερδοφορία των μονοπωλιακών ομίλων; Μήπως πρόκειται να ανασταλούν οι στόχοι του κεφαλαίου για εξασφάλιση της ανταγωνιστικότητας, για άνοιγμα νέων πεδίων κερδοφορίας με ό,τι επιπτώσεις αυτά έχουν στα εργασιακά, ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων; Μήπως θα πάψει το πολιτικό σύστημα να λειτουργεί με κριτήριο τη στήριξη των συμφερόντων αυτών που έχουν στα χέρια τους την πολιτική και οικονομική δύναμη; Μήπως θα πάψει η νόμιμη κλεψιά του πλούτου που παράγουν οι εργαζόμενοι και καρπώνεται το κεφάλαιο;