Μετά τη λήξη των βομβαρδισμών οι ιμπεριαλιστές και ο ΝΑΤΟικός κατοχικός στρατός της «KFOR» είχαν να λύσουν άλλα προβλήματα. Το καθεστώς που έπρεπε να διέπει το Κοσσυφοπέδιο για την υποτιθέμενη «συνύπαρξη» Σέρβων και Αλβανών, ήταν άμεσης προτεραιότητας πρόβλημα προς επίλυση. Αλλά το βασικό δεν ήταν αυτό. Η κυβέρνηση της Γιουγκοσλαβίας, η οποία επιδιωκόταν να ανατραπεί και με τους βομβαρδισμούς, ήταν το βασικό τους μέτωπο. Ετσι κάθε άλλο πρόβλημα αναταραχής βρισκόταν σε υποδεέστερη θέση, αν δεν επιδιωκόταν να υπηρετήσει αυτό το σκοπό: Την ανατροπή του καθεστώτος Μιλόσεβιτς. Ετσι λοιπόν η ανάπτυξη της δράσης του «UCPMB» στη Νότια Σερβία, σε περιοχή αποστρατιωτικοποιημένη τουλάχιστον από σερβικό στρατό, αυτή που τώρα θεωρείται επικίνδυνη, τότε περνούσε στα «ψιλά».

Ο αλβανικός μεγαλοϊδεατικός εθνικισμός, τον οποίο σήμερα οι ιμπεριαλιστές προβάλλουν ως τον υπ' αριθμόν ένα κίνδυνο, είναι κατά τα μέγιστα δικό τους δημιούργημα πολύ πριν ακόμη από τους βομβαρδισμούς. Αλλωστε, είναι γνωστό ότι οι ΗΠΑ χαρακτήρισαν τον «UCK» απελευθερωτικό στρατό και συνέβαλαν τα μέγιστα μαζί με το γερμανικό κράτος στη δολοφονική του δράση, τον ενίσχυσαν πολύμορφα, οικονομικά και εξοπλιστικά, όπως κάνουν και με τον «UCPMB».

Το νέο καθεστώς στη Γιουγκοσλαβία κληρονόμησε κρίσιμα προβλήματα, από τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Ετσι υπάρχει το αγκάθι με το Μαυροβούνιο, η κατάσταση στη Νότια Σερβία, αλλά και η Βοϊβοντίνα, ως εν δυνάμει αφορμές για νέους διαμελισμούς και αλλαγές συνόρων. Βέβαια, υπάρχει και το Κοσσυφοπέδιο, αλλά αυτό μάλλον όλοι το 'χουν ξεγραμμένο. Ολοι εκτός ίσως από την Αλβανία.

Επίσης το νέο καθεστώς έχει στο εσωτερικό του αγεφύρωτες αντιθέσεις. Ο,τι το καλύτερο δηλαδή για ένταση των έξωθεν επεμβάσεων. Αν παρακολουθήσει κάποιος την ταχτική Κοστούνιτσα και τη δράση του Τζίντζιτς, για παράδειγμα, στους χειρισμούς της υπόθεσης «παραπομπή του Μιλόσεβιτς», (διαφορετικά την αντιμετωπίζει ο Κοστούνιτσα από το Τζίντζιτς), καθόλου αμελητέο ζήτημα για την κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα στη Γιουγκοσλαβία και το πώς αυτή θα εξελιχτεί. Η' τη στάση τους στις ιμπεριαλιστικές παρεμβάσεις για την «εκτόνωση» στο Πρέσεβο, θα κατανοήσει ότι οι αντιθέσεις στη νέα κυβερνητική εξουσία προσθέτουν και άλλους παράγοντες ενδυνάμωσης των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, κυρίως από ΗΠΑ -Γερμανία, στη Γιουγκοσλαβία.

Το πρόβλημα όμως είναι πολύ πιο σύνθετο από την ύπαρξη ενός παράγοντα που προοιωνίζεται άμεση εμπλοκή της Ελλάδας στην περίπτωση ενεργοποίησης του αλβανικού μεγαλοϊδεατισμού. Και που μπορεί να οδηγεί στην αποσύνθεση του παζλ στα βόρεια σύνορά μας με ενδεχόμενο μιά νέα πολεμική έκρηξη.

Γιατί αν είναι εμφανής ένας άξονας εκδήλωσης αλυσιδωτών αντιδράσεων στη γραμμή Αλβανία - ΠΓΔΜ - Γιουγκοσλαβία, με άμεση επίδραση και στην Ελλάδα, εντούτοις το πρόβλημα μετατίθεται και προς τη Βουλγαρία. Δεν είναι καινούριο ζήτημα το γεγονός ότι η ΠΓΔΜ θεωρείται πως αποτελείται από ένα τμήμα αλβανικής καταγωγής, μεγάλο, και άλλο ένα τμήμα σλάβικης καταγωγής, αλλά αυτό το δεύτερο η Βουλγαρία θεωρεί ότι της ανήκει. Ετσι το όραμα της μεγάλης Αλβανίας ανοίγει το δρόμο στο όραμα της μεγάλης Βουλγαρίας. Αυτά τα οράματα πραγματοποιούνται με το διαμελισμό της ΠΓΔΜ. Και στην Ελλάδα υπάρχουν φωνές που ίσως να μην ακούγονται τώρα δυνατά, αλλά στο παρελθόν συμφωνώντας μ' αυτές τις αντιλήψεις, εξέφρασαν διεκδικητικές βλέψεις προς την ΠΓΔΜ. Μάλιστα, το 1992, στα διαβόητα εθνικιστικά συλλαλητήρια για το όνομα της ΠΓΔΜ, κάτω από το σύνθημα «Η Μακεδονία είναι ελληνική», ακούστηκαν δυνατά τέτοιες φωνές, ενώ το σενάριο διαμελισμού της ΠΓΔΜ, είχε και τότε εμφανιστεί ακριβώς όπως και τώρα.

Τέτοια σενάρια δεν είναι έξω από από τους σχεδιασμούς των ευρωατλαντικών επιτελείων.

Η ιδέα της μεγάλης Αλβανίας, ακουμπά στις πλάτες αυτών που την υποδαυλίζουν, δηλαδή των ιμπεριαλιστών, Αμερικάνων και Ευρωπαίων, ιδιαίτερα των Γερμανών. Ετσι μπορεί να χρησιμοποιείται και ως αφορμή για την «προστασία» της περιοχής με την ενίσχυση του ΝΑΤΟικού στρατού κατοχής, ή ακόμη και για νέα πολεμική επέμβαση του ΝΑΤΟ, προκειμένου να μην υπάρξει νέα «αποσταθεροποίηση» όπως λένε. Στην Ελλάδα υπάρχουν φωνές που υποστηρίζουν την παραμονή του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια ως το μοναδικό παράγοντα σταθερότητας! Ειρωνεία ή φαρισαϊσμός; Γιατί μιλούν για παράγοντες που αποσταθεροποιούν, αυτοί που διαλύουν κράτη, αλλάζουν σύνορα, με λίγα λόγια επιβάλλουν την ιμπεριαλιστική «σταθεροποίηση» ανάλογα με τους μεταξύ τους ανταγωνισμούς και συμβιβασμούς για το εδαφικό μοίρασμα της περιοχής.

Ετσι τώρα ομολογείται από τους ίδιους η άποψη περί αποτυχίας του εγχειρήματος «βομβαρδισμοί στη Γιουγκοσλαβία», αλλά αυτή η δήθεν ομολογία, είναι το άλλοθι για τη νέα πιθανή πολεμική επέμβαση, στο όνομα της «προστασίας» από τον αλβανικό μεγαλοϊδεατισμό.

Στην απόφαση του 16ου Συνεδρίου του ΚΚΕ για το Μέτωπο, γίνεται η εξής εκτίμηση:

«Οξυμένες παρουσιάζονται οι αντιθέσεις στην Ευρώπη, στα Βαλκάνια, στην ευρύτερη περιοχή της Αν. Μεσογείου, στη γειτονιά μας.

Στην περιοχή των Βαλκανίων κύρια επιδίωξη των ιμπεριαλιστών είναι να διαμορφωθούν κράτη - προτεκτοράτα. Μεθοδεύεται η παραπέρα διάσπαση της ΟΔ Γιουγκοσλαβίας, συνεχίζεται η προσπάθεια αλλαγής των συνόρων. Η Βαλκανική παραμένει πυριτιδαποθήκη. Οι κίνδυνοι αυξάνονται και από το γεγονός ότι η ελληνική κυβέρνηση παραμένει σταθερός εταίρος και βοηθός της ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων στην περιοχή».

Η όλη υπόθεση μυρίζει μπαρούτι. Οι ιμπεριαλιστές μοιράζουν εδαφικά τα Βαλκάνια γι' αυτό και κάνουν πόλεμο και το μοίρασμα δεν έχει τελειώσει ή μπορεί και να ξαναρχίσει. Η περιοχή έχει τεράστια γεωστρατηγική σημασία. Οχι μόνο για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό αλλά και γι' αυτόν της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που διαπλέκονται με όλα τα νήματα στο κουβάρι της καπιταλιστικής διεθνοποίησης, σε μια εποχή που βαθαίνει και εντείνεται, στην εποχή που οι ελευθερίες, της κίνησης κεφαλαίων, εμπορευμάτων και υπηρεσιών γίνονται απόλυτες. Είναι βασικός ενεργειακός δρόμος για πολλές μορφές ενέργειας (πετρέλαιο, φυσικό αέριο και τα παράγωγά τους κλπ.) οι πηγές των οποίων βρίσκονται εν αφθονία στη Μέση Ανατολή, στη Ρωσία, την Κεντρική Ασία κλπ., αλλά και πρώτων υλών. Δίνει αφορμές, μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού, για πολεμικές συγκρούσεις και ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Είναι περιοχή που «χωράει» κεφάλαια για αποκόμιση κερδών, γιατί υπάρχει παραγωγική βάση, υπέδαφος αλλά και φτηνό εργατικό δυναμικό. Μπορούν να «ανθίσουν» οι μεταφορές, οι τηλεπικοινωνίες, το τραπεζικό κεφάλαιο και άλλοι τομείς στρατηγικής σημασίας για την οικονομία.

Για όλα αυτά είναι πεδίο ανταγωνισμών που οξύνονται στο έπακρο, δημιουργώντας συνθήκες ενός νέου γύρου πολέμου, με απρόβλεπτα πιο τραγικές συνέπειες απ' αυτές των βομβαρδισμών του 1999.

Τα χρόνια που πέρασαν από τότε, και τα όσα στο μεταξύ μεσολάβησαν, καθιστούν πλέον σαφέστατο ότι εκείνο το βράδυ των Ιμίων σηματοδότησε τη «βήμα προς βήμα» πορεία της εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας, σε έναν ακόμα πιο βαθύ και πιο γκρίζο ευρωατλαντισμό, επικίνδυνο για τα συμφέροντα του τόπου.

Πρώτον, ότι η κυβέρνηση γνώριζε εκ των προτέρων και πολύ πριν από τα Ιμια πως η Τουρκία θα έθετε θέμα «γκρίζων ζωνών» στο Αιγαίο... Μόνο που δεν απάντησε (και ούτε, φυσικά, ρωτήθηκε σχετικά) τι έπραξε η κυβέρνηση για να μην οδηγηθούμε στα Ιμια, αφού το γνώριζε εκ των προτέρων...

Δεύτερον, ο κ. Πάγκαλος ισχυρίστηκε ότι η εν γένει πολιτική της κυβέρνησης και ειδικότερα οι χειρισμοί της εκείνο το βράδυ ήταν οι ...βέλτιστοι, διότι, σε αντίθετη περίπτωση, η Ελλάδα θα αναγκαζόταν να καθίσει «σε ένα τραπέζι διαπραγματεύσεων με την Τουρκία υπό την αμερικανική επικυριαρχία». Μόνο, που οι πάντες γνωρίζουν ότι αυτό που, υποτίθεται, απετράπη εκείνη τη νύχτα είναι αυτό ακριβώς που πράττει η κυβέρνηση και, μάλιστα, με τον πλέον επίσημο τρόπο, εδώ και 5 χρόνια. Διότι αυτή η «βήμα προς βήμα προσέγγιση» με την Αγκυρα δεν είναι τίποτα λιγότερο από μια εφ' όλης της ύλης διαπραγμάτευση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, υπό την αμερικανική κηδεμονία και εποπτεία. Για την ακρίβεια, δε, πρόκειται για μια διαρκή πορεία παραχώρησης της εθνικής ανεξαρτησίας στο «συμμαχικό» Μινώταυρο του ιμπεριαλισμού.

Ας παρακολουθήσουμε, λοιπόν, τα όσα ακολούθησαν: α) Λίγο μετά τα Ιμια, ήρθε η Συμφωνία της Μαδρίτης. Ηταν εκεί, που ο κ. Σημίτης έβαλε την υπογραφή του κάτω από το κείμενο που του υπαγόρευσε η Ολμπράιτ και στο οποίο αναγνώριζε τα «νόμιμα» και «ζωτικά συμφέροντα» της Τουρκίας στο Αιγαίο. Είχε, ήδη, προηγηθεί η δημοσίευση του καταλόγου με τις 100 και πλέον βραχονησίδες που η Τουρκία έκτοτε διεκδικεί.

β) Αμέσως μετά, είχαμε το επεισόδιο με τους «S-300». Τους πυραύλους, που ποτέ δεν έφτασαν στην Κύπρο. Η επέκταση της τουρκικής κατοχής και στα Στροβίλια ήρθε αργότερα.

γ) Στη συνέχεια, η κυβέρνηση υπέγραψε τη Νέα Δομή του ΝΑΤΟ. Εκεί παραδόθηκε - και εγγράφως - το Αιγαίο στην αμερικανική εποπτεία. Περίπου 3 χρόνια αργότερα από εκείνη την υπογραφή, και στα πλαίσια της Νέας Δομής, η Τουρκία αναχαιτίζει ελληνικά μαχητικά που συμμετέχουν σε ΝΑΤΟικές ασκήσεις στο Αιγαίο. Είναι πασιφανής πλέον η πολιτική της βήμα προς βήμα ...παραχώρησης των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας.

δ) Ο κατάλογος των παρεπόμενων των Ιμίων συνεχίστηκε με τη Συμφωνία του Ελσίνκι. Εδώ πια, ανοίγει ένα νέο μεγάλο κεφάλαιο. Ενα κεφάλαιο, που ήρθε να επικυρώσει όλα τα προηγούμενα και, ταυτόχρονα, να ανοίξει το πεδίο για μια εφ' όλης της ύλης παράδοση της εθνικής ανεξαρτησίας στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Η κυβέρνηση του κ. Σημίτη έβαλε την υπογραφή της σε μια συμφωνία που αναγνωρίζει στην Τουρκία το δικαίωμα να εγείρει χωρίς αναστολές κάθε επεκτατική της βλέψη και, ουσιαστικά, έθεσε την Ελλάδα και τα δικαιώματά της στην επιδιαιτητική δικαιοδοσία του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και πέραν αυτών και της ΕΕ.

Τα Ιμια ήταν η στιγμή, που ανέδειξε τις οξύτατες αντιθέσεις ανάμεσα στην ελληνική και την τουρκική ολιγαρχία. Η άρχουσα τάξη στην Ελλάδα, κινούμενη στη λογική της διεκδίκησης του χρίσματος στην περιοχή σαν το «αγαπημένο» παιδί των Αμερικάνων, έναντι της Τουρκίας, πιστοποίησε την ολέθρια για το λαό πολιτική της. Εκτοτε, η ελληνική ιστορία στιγματίζεται με ατιμίες, όπως αυτή του Οτσαλάν, όπως η συνενοχή στο έγκλημα κατά της Γιουγκοσλαβίας. Ο ελληνικός λαός ζει πια πολύ πιο έντονα τον κίνδυνο μιας ανάφλεξης, που έρχεται ολοένα και πιο κοντά. Ηταν η Βοσνία, ήρθε το Κοσσυφοπέδιο, τώρα τα Βαλκάνια ξαναβράζουν. Ο κίνδυνος από τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις στην περιοχή, στις οποίες εντάσσεται η πολιτική της άρχουσας τάξης, για τα δικά της συμφέροντα, μπορούν να προκαλέσουν ολοκαύτωμα. Είτε με τη μορφή του πολέμου, είτε με τη μορφή της ραγιάδικης «ειρήνης».