Οι εκλογές! Ο πρώτος θεσμός! Η πεμπτουσία της Δημοκρατίας! Ο κυρίαρχος Λαός αποφασίζει για τις τύχες της Πατρίδας! Κούφιες λέξεις. Αδεια νοήματα.

Ο Λαός υπήρξε κυρίαρχος μόνο όταν πήρε το ντουφέκι στο χέρι.

Στις κάλπες σύρθηκε πάντα σιδηροδέσμιος.

Οχτώ δεκαετίες που θυμάμαι...

Οι βασιλικές δικτατορίες, ο Μεταξάς με τη φασιστική νεολαία του, η λαίλαπα του γερμανικού εθνικοσοσιαλισμού, ο Μεγάλος Πατριωτικός Πόλεμος, με τα πενήντα εκατομμύρια θύματα...

Μέσα στον πανικό του πολέμου, ο Λαός βρέθηκε με το ντουφέκι στο χέρι κι έγινε Κυρίαρχος Λαός. Παρά την ξενοδουλεία και την υποταγή της άρχουσας τάξης, ο Λαός δημιούργησε το Επος του '40 κι αμέσως μετά, τη Μεγάλη Εθνική Αντίσταση, που έγινε φάρος για ολόκληρη την κατεχόμενη Ευρώπη.

Αμέσως η Μεγάλη Βρετανία, η μεγάλη σύμμαχος, έκανε ωμή στρατιωτική επέμβαση, για να αποκαταστήσει την τάξη στον τόπο μας. Να ξανακάνει δούλο τον κυρίαρχο Λαό και να χτίσει το κράτος των γερμανοτσολιάδων και των δοσίλογων. Με το κάλπικο δημοψήφισμα του '46 ξαναφέρανε το βασιλιά το Μπόμπα και εξασφαλίσανε την απρόσκοπτη ροή του εθνικού πλούτου, προς τα ξένα μονοπώλια και τους Ελληνες συνεργάτες τους.

Ο Λαός κυνηγήθηκε, φυλακίστηκε, εξορίστηκε, βασανίστηκε, εκτελέστηκε.

Τον έσπρωξαν στον εμφύλιο πόλεμο. Τον ανάγκασαν να ξαναβγεί στο βουνό με όσες δυνάμεις του είχαν απομείνει. Και δημιούργησε ακόμα ένα έπος. Τον υπερήφανο, τον ανυπότακτο Δημοκρατικό Στρατό της Ελλάδας.

Ο Λαός καταστράφηκε. Η Ελλάδα εξανδραποδίστηκε. Ο Ανθός του τόπου μας χάθηκε.

Και πάλι εξασφαλίστηκε η απρόσκοπτη ροή του εθνικού πλούτου προς τα ξένα μονοπώλια και τους Ελληνες συνεργάτες τους.

Ακολούθησαν οι τρομερές δεκαετίες του '50, του '60, του '70.

Βασιλικό παρακράτος, δοτοί ηγέτες, κάλπικες εκλογές, Βία και Νοθεία, δολοφονίες αγωνιστών, βασιλικά πραξικοπήματα, δεν έφτασαν να κάμψουν το ηθικό του Λαού. Αναγκάστηκαν να κάνουν τη Δικτατορία των Αμερικάνων πρακτόρων το '67. Εθνική προδοσία σ' όλο της το μεγαλείο. Χάθηκε η Κύπρος.

Και ύστερα μια μεταπολίτευση. Και πάλι, όλα στα χέρια τους. Κάλπικες κάλπες, κάλπικοι Εθνάρχες, καινούργιοι Σωτήρες και ο χορός καλά κρατεί. Πετάγανε κι ένα ξεροκόμματο Αλλαγής στο Λαό να του κλείσουνε τα μάτια και χωρίς να το καταλάβουμε γίναμε ξαφνικά Ευρωπαίοι. Μπήκαμε στη μεγάλη οικογένεια των πολιτισμένων λαών. Και θα τρώγαμε με χρυσά κουτάλια.

Τότε ήταν που άρχισε η μεγάλη λεηλασία. Ο εθνικός πλούτος υποθηκεύτηκε για πολλά χρόνια στους διεθνείς τοκογλύφους. Ο Λαός σπρώχτηκε στη γωνία. Από δούλους μας μετατρέψανε σε ανέργους. Η φασιστική Ευρώπη μάς τα πήρε όλα. Μας έγδυσε στην κυριολεξία. Μας έφαγε την Αξιοπρέπειά μας, την Υπερηφάνεια μας, τον Πατριωτισμό μας, τη σύνταξή μας, τα φάρμακά μας, την παιδεία μας... Και τα θύματα, όσα και του πολέμου. Σωρός οι αυτοκτονημένοι. Σωρός οι άστεγοι. Σωρός οι διακονιαρέοι. Η Πατρίδα μας έγινε ένα απέραντο ναζιστικό στρατόπεδο εξόντωσης.

Να η κατάντια μας!

Και μέσα σ' αυτήν την κατάντια, οι νεόκοποι Σωτήρες καλούνε πάλι το Λαό στην κάλπικη Κάλπη. Και μας φοβερίζουνε ξεδιάντροπα. `Η θα μας ψηφίσετε για να κάνουμε με σταθερότητα τη δουλειά μας ή θα χαθείτε! Κι άλλο να χαθούμε; Και τόσα χρόνια δεν κάνανε με σταθερότητα τη δουλειά τους; Τους εμπόδισε κανείς; Κυβερνήσεις αλλάζανε όποτε θέλανε, υπουργούς αλλάζανε όποτε θέλανε, νόμους ψηφίζανε όποτε και όπως θέλανε, μέχρι και τραπεζίτη πρωθυπουργό μας φορέσανε.

Κι ο Λαός; Παραζαλισμένος, τρομοκρατημένος, πεινασμένος, αγράμματος ή δεν ψηφίζει καθόλου ή στέκεται μπροστά στην κάλπικη Κάλπη, σαν αδέξιο, φοβισμένο παιδί και τελικά στηρίζει πάλι με την ψήφο του τους εχθρούς του. Τους εκμεταλλευτές του.

Και πάλι ο εθνικός πλούτος διοχετεύεται στις τσέπες των τοκογλύφων και των Ελλήνων συνεργατών τους. Και ο χορός καλά κρατεί!

Και λοιπόν, δεν υπάρχει διέξοδος στο αδιέξοδο; Δεν υπάρχει λύση;

Και βέβαια υπάρχει λύση. Μόνο που είναι λίγο ζόρικη λύση. Και χρειάζεται λίγο θάρρος. «Θαρσείν χρη, ταχ' αύριον έσετ' άμεινον», που λέγανε οι παλιοί.

Η λύση είναι ο ίδιος ο Λαός. Ο Λαός πρέπει ν' ανοίξει τα μάτια του, να ξεβουλώσει τ' αυτιά του και ν' ακούσει τη φωνή των κομμουνιστών με εμπιστοσύνη. Χωρίς προκατάληψη. Ν' ακούσει τη φωνή του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ελλάδας, που του λέει πάντα την αλήθεια και που δεν έχει διαψευσθεί ποτέ στις εκτιμήσεις του. Να ακουμπήσει με εμπιστοσύνη τις προσδοκίες του στο ΚΚΕ γιατί οι κομμουνιστές είναι οι μόνοι αληθινά δικοί του άνθρωποι. Είναι οι μόνοι που υπερασπίζονται τα δικά του συμφέροντα. Με τους αγώνες και το αίμα των κομμουνιστών πέτυχαν οι εργαζόμενοι της χώρας μας, όσα δικαιώματα κατακτήθηκαν στον αιώνα που πέρασε. Γιατί οι κομμουνιστές και το Κόμμα τους, το ΚΚΕ, είναι οι μόνοι που είναι έτοιμοι να δώσουν και τη ζωή τους ακόμα, στην υπεράσπιση των Λαϊκών συμφερόντων. Για να πάρει ο Λαός την Εξουσία μια μέρα, να γίνει αληθινά Κυρίαρχος Λαός και να διαχειριστεί προς όφελός του τον πλούτο που παράγει με το μυαλό και με τα χέρια του.

Αφύπνιση λοιπόν και ψηλά το κεφάλι.

Δυνατό ΚΚΕ σημαίνει δυνατός κι ανίκητος Λαός.

Tους παλιούς μου φίλους καλώ.

Σε μια κοινωνία που ο υδρονομέας πεθαίνει από δίψα, ο οικοδόμος που έκτισε μια πόλη δεν έχει σπίτι να μείνει, ο υφαντουργός που έντυσε χιλιάδες σώματα φοράει τρύπιο ρούχο, το ΚΚΕ είναι η ελπίδα.

Οσοι αριστεροί ονειρεύονται, συνοδεία πολιτικών ονειρώξεων, τη γυμνόστηθη του Delacroix στα οδοφράγματα του Παρισιού το 1789, δεν έχουν παρά να σκεφτούν τις παραπάνω αντιφάσεις, να ρίξουν μια ματιά στο ημερολόγιο σήμερα -Μάης 2014- και να δουν τη σημερινή Παριζιάνα: Ετοιμοθάνατος ίσκιος, σβησμένη φλόγα, που το μόνο που την κρατάει στη ζωή είναι τα επιδιορθωτικά πλαστικά χειρουργεία των αστικών πολιτικών (δεξιών ή αριστερών), με αντίτιμο σωρούς ερειπίων και κοινωνικά αποκαΐδια.

Η Ωραία του 1789, η κακογερασμένη ετοιμοθάνατη αστική τάξη του 2014, θα κρατιέται στη ζωή όσο ο οικοδόμος καθυστερεί να της φτιάξει τον τάφο και ο υφαντουργός το σάβανο. Θα κρατιέται στη ζωή όσο ο υδρονομέας επιτρέπει να είναι τα χείλη του ξερά και διψασμένα και το μέλλον των παιδιών του άνυδρο.

Οι επιστήμονες, στους οποίους ανήκω, δεν έχουν να περιμένουν τίποτα απ' αυτόν το βούρκο και τη σαπίλα. Να αντιδράσουν πριν να είναι αργά, πριν συνηθίσουν στην μπόχα. Δεν έχουν άλλο δρόμο, παρά μόνο αυτόν της κοινής πορείας και δράσης. Είναι ο δρόμος και ο τρόπος του Οικοδόμου, του Υφαντουργού, του Υδρονομέα, ο δρόμος και ο τρόπος του ΚΚΕ.

Στην επικείμενη μάχη των ευρωεκλογών καλώ τους παλιούς μου φίλους να συμπαραταχθούμε ξανά με το ΚΚΕ.

Τους παλιούς μου φίλους που συμπορευτήκαμε στα προηγούμενα χρόνια πριν το 1990, τότε που το κόκκινο άρχισε να λιγοστεύει και οι παράφωνοι να επιβάλλονται.

Ηρθε η ώρα να πούμε το δικό μας τραγούδι σ' αυτήν τη σύναξη των παράφωνων. Μονάχα έτσι θα σωπάσουν.