Στην απόφαση του 16ου Συνεδρίου για το Μέτωπο, εκτιμάται ότι: «Στην Ελλάδα υπάρχει έδαφος για την εμφάνιση μιας πιο οξυμένης λαϊκής δυσαρέσκειας, που μπορεί, κάτω από προϋποθέσεις, να επιδράσει θετικά στη συσπείρωση και αντεπίθεση, για βαθύτερες αλλαγές στο κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο. Είναι ορατές οι θετικές διεργασίες, ενώ κυοφορούνται και άλλες, ιδιαίτερα μέσα στα λαϊκά στρώματα. Το γεγονός ότι ωριμάζουν αλλαγές, ότι γίνονται διεργασίες, φαίνεται και από κινήσεις για να αναδιαμορφωθεί το πολιτικό σκηνικό, χωρίς να διαταραχτεί η πορεία των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων και η συμμετοχή της Ελλάδας στα πιο επιθετικά σχέδια του ιμπεριαλισμού. Η άρχουσα τάξη στηρίζει και ενθαρρύνει, εκτός από την εναλλαγή των δύο βασικών κομμάτων της στην κυβερνητική εξουσία, και άλλες κινήσεις δεξιά και αριστερά, τις οποίες προορίζει ως αναχώματα στη ριζοσπαστικοποίηση του λαού, στην πολιτική συμμαχιών, που έχει ανάγκη σήμερα ο λαός. Το φαινόμενο των αναχωμάτων δε θα σταματήσει. Θα επανεμφανίζεται με διάφορες μορφές, όσο το κίνημα θα δυναμώνει, όσο η συγκρότηση του Μετώπου προχωρά και βρίσκει έδαφος στις ανάγκες και στην πείρα του λαού».

Αλλωστε, το ίδιο το 2000, χρονιά εκλογών, μάλλον επιφύλαξε δυσάρεστα μαντάτα για το κατεστημένο, αφού οι εργατικές κινητοποιήσεις, ιδιαίτερα μέσα στον Οκτώβρη και το Νοέμβρη, ήταν σημαντικές από την άποψη της συμμετοχής, του περιεχομένου και του ταξικού προσανατολισμού. Γι' αυτό και δεν είναι, επίσης, τυχαία η αναταραχή στα κόμματα του κατεστημένου, παρά τις όποιες θριαμβολογίες μετά το εκλογικό αποτέλεσμα. Ο φόβος τους σήμερα δεν είναι η εκλογική δύναμη του ΚΚΕ, αλλά η δυναμική της πολιτικής του, σε συνδυασμό με τα αντικειμενικά γεγονότα, που δημιουργούνται από την άκρατη επιθετικότητα της πολιτικής των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού εις βάρος των λαϊκών δυνάμεων. Ο φόβος μιας γενικευμένης αμφισβήτησης, που, με δεδομένη την πολιτική του ΚΚΕ και τη δράση του, μπορεί να προσλαμβάνει διαστάσεις συγκρότησης της μεγάλης λαϊκής κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας με πολιτικό προγραμματικό περιεχόμενο και αντανάκλαση στο επίπεδο της εξουσίας.

Αλλωστε, υπάρχει, έστω και μικρή, ανάλογη θετική εμπειρία, ιδιαίτερα τα δυο τελευταία χρόνια (υπόθεση Οτσαλάν, πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία, πανεργατικές κινητοποιήσεις, κλπ.), όπου «η δράση του Κόμματος συνέβαλε, ώστε να συναντά εμπόδια η νεοφιλελεύθερη επέλαση, η αντιλαϊκή πολιτική και η ταξική συνεργασία, που προωθούν οι πολιτικοί εκφραστές των μονοπωλίων και της ευρωΝΑΤΟικής υποταγής. Βοήθησε να αναπτυχθούν θετικές διεργασίες και διαφοροποιήσεις, που εκφράστηκαν στους αγώνες που αναπτύχθηκαν, στις συσπειρώσεις και τις συνεργασίες γύρω από αντιιμπεριαλιστικούς - αντιμονοπωλιακούς στόχους και αιτήματα» (Απόφαση του 16ου Συνεδρίου για τα καθήκοντα του Κόμματος ως το 17ο Συνέδριό του).

Ποια είναι εκείνα τα στοιχεία, που προσδίδουν τη δυνατότητα να δημιουργούμε προϋποθέσεις, ώστε η πολιτική του Μετώπου να εφαρμόζεται, έτσι που το ίδιο, μέσα στην πορεία των αγώνων, να παίρνει σάρκα και οστά;

Στο 15ο Συνέδριο, το Κόμμα, με το Πρόγραμμά του, έλυσε σωστά, στις σύγχρονες διεθνείς και εσωτερικές συνθήκες, το θεμελιακό για ένα κόμμα της εργατικής τάξης ζήτημα, τη στρατηγική και τακτική και τη μεταξύ τους σχέση. Με το 16ο Συνέδριο, οι επεξεργασίες του Προγράμματος προχωρούν παραπέρα, φωτίζονται ζητήματα, που η συμβολή τους στην υπόθεση του Μετώπου για τη λαϊκή εξουσία και τη λαϊκή οικονομία είναι αποφασιστική. Τόσο στην απόφαση για τα καθήκοντα του Κόμματος, όσο και στην απόφαση για το Μέτωπο, αυτά τα ζητήματα αναπτύχθηκαν παραπέρα υπό το φως των εξελίξεων, αλλά και της γενίκευσης της πείρας του ΚΚΕ.

Πρώτ' απ' όλα, η παραπέρα επεξεργασία της σχέσης του Μετώπου, με τη λαϊκή εξουσία, το γεγονός ότι η πάλη του Μετώπου έχει αντανάκλαση και στο επίπεδο της εξουσίας, που είναι θεμελιακό ζήτημα, φωτίζει πολύπλευρα την πολιτική διέξοδο για την εργατική τάξη και τους συμμάχους της. Ταυτόχρονα, το γεγονός ότι υπάρχει παραπέρα επεξεργασία του προγράμματος της λαϊκής οικονομίας είναι εξίσου σημαντικό, αφού συνδέει οργανικά τις ανάγκες του λαού για το σήμερα, με την προοπτική, που ο ίδιος, έχοντας την εξουσία, θα μπορεί να ικανοποιεί τις υλικές και πνευματικές ανάγκες του. Γίνεται η σύνδεση της ταξικής πάλης για τη διεκδίκηση λύσεων στα σημερινά μεγάλα κρίσιμα προβλήματα με την προοπτική που αυτά θα λύνονται οριστικά, αναδεικνύοντας την αναγκαιότητα της λαϊκής εξουσίας, ως τη μοναδική για τα δικά του συμφέροντα πολιτική διέξοδο.

Οι αποφάσεις του 16ου Συνεδρίου φωτίζουν πολύπλευρα, κάνουν πιο εμπεριστατωμένη στις σύγχρονες συνθήκες την πολιτική των συμμαχιών. Οι επεξεργασίες για τη συγκρότηση του Μετώπου, αλλά, κυρίως, η σχέση του με τη λαϊκή εξουσία και τη λαϊκή οικονομία, που, μέσα από τη σημερινή πραγματικότητα, ανοίγει προοπτικές να κατανοεί ο λαός ότι ο πλούτος που παράγει τού ανήκει, οι δυνατότητες μέσα από την εναντίωση στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, δηλαδή στον καπιταλισμό της εποχής μας, σε συνδυασμό με τις αντικειμενικές εξελίξεις, σε συνθήκες οξύτατου ανταγωνισμού και κρίσης, δημιουργούν προϋποθέσεις απεγκλωβισμού δυνάμεων από την πολιτική του κατεστημένου και τη συγκρότηση ισχυρής λαϊκής κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας, με σκοπό την ανατροπή της πολιτικής και της εξουσίας του συστήματος που σαπίζει.

Η καθημερινή μας δράση γι' αυτά τα ζητήματα θα ενισχύει το ίδιο το Κόμμα. Το ΚΚΕ, ιδεολογικοπολιτικά ενισχυμένο και ενωμένο πάνω στο Πρόγραμμά του, το Καταστατικό του και τις αποφάσεις του 16ου Συνεδρίου του, απόκτησε την πιο ισχυρή βάση για άλμα προς τα μπρος. Δεν είναι τυχαίο ότι ενοχλεί την ολιγαρχία, όχι γενικά η ιδεολογικοπολιτική του ενότητα, αλλά η θεμελίωσή της στις αρχές του, στη σωστή στρατηγική και τακτική και στη μεταξύ τους σχέση.

Στις ίδιες τις αποφάσεις, αλλά και στην τελική ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος στο Συνέδριο, κεντρικό θέμα, επίσης, είναι η ολόπλευρη εξασφάλιση της ικανότητας να δουλεύουμε αποτελεσματικά με τις αποφάσεις, δηλαδή να βάζουμε στη ζωή σωστά τη σχέση της τακτικής με τη στρατηγική, που απαιτεί η δουλιά ως το 17ο Συνέδριο, αλλά, πρώτ' απ' όλα και πάνω απ' όλα, την αφομοίωσή τους, που δεν είναι έργο μιας πράξης, αλλά αντικειμενικά καθημερινή ενασχόληση μελέτης και δράσης.

«Εκείνο όμως που έχει σημασία», τονίζεται στην τελική ομιλία, «είναι να ξεκαθαρίσουμε το εξής: Οταν λέμε να φέρουμε το Κόμμα στο ύψος των απαιτήσεων, θέλει καλύτερα να συνειδητοποιήσουμε το χαρακτήρα του Αντιιμπεριαλιστικού, Αντιμονοπωλιακού, Δημοκρατικού Μετώπου, της συμμαχίας που προωθεί το Κόμμα. Κόμμα στο ύψος των απαιτήσεων σημαίνει Κόμμα καθοδηγητική δύναμη στους εργατικούς ταξικούς αγώνες, στους αγώνες γενικότερα, αλλά πριν από όλα στην εργατική τάξη. Κόμμα καθοδηγητική δύναμη στη διαδικασία συσπείρωσης της πολιτικής συμμαχιών. Εκεί πρέπει να φαίνεται η ισχυροποίηση του Κόμματος... Αυτό που λέμε δυνάμωμα του Κόμματος σημαίνει άσκηση πιο ουσιαστικού και επιτελικού καθοδηγητικού ρόλου».

Εδώ μαζί με την ενασχόληση με τη θεωρία μας, μαζί με τις αποφάσεις του Συνεδρίου, ο κομματικός Τύπος, ο «Ριζοσπάστης», η «ΚΟΜΕΠ», είναι από τα απαραίτητα καθοδηγητικά εργαλεία στη δουλιά μας. Γιατί η δημοσίευση των επεξεργασιών στα διάφορα μέτωπα, η αρθρογραφία, η προβολή γενίκευσης της πείρας, αποτελούν βασικό στοιχείο για το περιεχόμενο της δουλιάς των οργάνων και των ΚΟΒ. Ετσι θα γίνεται ο κομματικός Τύπος απαραίτητος στην καθημερινή δράση, θα γίνεται συνείδηση η αναγκαιότητα μελέτης και διάδοσής του, άρα θα ανεβαίνει και η κυκλοφορία του, η ΚΟΒ θα αποκτά πιο ολοκληρωμένο περιεχόμενο εσωκομματικής ζωής, αλλά και δράσης με την εργατική τάξη και τους συμμάχους της, με τη νεολαία.