ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Ανθυγιεινός αυταρχισμός

Γρηγοριάδης Κώστας

Για την «αυταρχική και απαξιωτική αντίληψη του υπουργού Αλ. Παπαδόπουλου, όπως αυτή εκφράστηκε με τη μέχρι σήμερα στάση του έναντι των απεργών» υπαλλήλων του υπουργείου Υγείας, που βρίσκονται σε κινητοποιήσεις από τις 28.11.2000 για αιτήματά τους, διαμαρτύρεται, με ανακοίνωσή του, ο Σύλλογος Διπλωματούχων Μηχανικών του υπουργείου Υγείας - Πρόνοιας. Σημειώνουν ακόμα ότι όλες οι «προσπάθειες των απεργών του υπουργείου Υγείας να δώσουν δημοσιότητα στα αιτήματά τους προσέκρουσαν σε μια αξιοπερίεργη "προστασία", που φαίνεται ότι παρέχουν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης στον κ. Αλ. Παπαδόπουλο».

Προφανώς, οι υπάλληλοι του υπουργείου Υγείας έμαθαν από πρώτο χέρι τι σημαίνει «διάλογος», που - πέρα από πρόσχημα - χρησιμοποιείται και ως μεταμφίεση απ' την κυβέρνηση για να περάσει τα αντιλαϊκά της μέτρα - όπως είναι και το ανθυγιεινό νομοσχέδιο. Απ' ό,τι φαίνεται, όμως, έμαθαν και κάτι ακόμη: Τι σημαίνει «φιλτραρισμένη ενημέρωση» ή, αλλιώς, χειραγώγηση των συνειδήσεων από τα δήθεν Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Κάτι, που δεν ισχύει, βέβαια, μόνο για τον κ. Παπαδόπουλο, αλλά για την κυβέρνηση ολόκληρη και την αντιλαϊκή πολιτική της.

Υ.Γ. Δε θέλουμε να ευλογήσουμε τα γένια μας, αλλά πρέπει να σημειώσουμε ότι ο «Ρ» δημοσίευσε ρεπορτάζ, για τη συγκεκριμένη κινητοποίηση και, μάλιστα, και με φωτογραφία, από την 1η του Δεκέμβρη.

Το ένστικτο του Μανωλάκου

Μεταξύ αυτών που ενθουσιάστηκαν από το νέο κόμμα Αβραμόπουλου είναι και ο γνωστός χουντοβασιλικός Μ. Μανωλάκος, ο οποίος σε συνέντευξή του στη χτεσινή «Εξουσία» δηλώνει ότι αυτό που τον συνδέει με τον δήμαρχο είναι «είμαστε και οι δύο παιδιά χωροφυλάκων. Τα σώματα ασφαλείας κατά κάποιο τρόπο μας ενώνουν»! Πολλά μπορεί κανείς να καταλογίσει στον Μ. Μανωλάκο, αλλά κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει ότι δε διαθέτει πολιτικό ένστικτο...

Σπανο-σωθήκαμε!

Ψυχραιμία, δε χάθηκαν όλα, επειδή δε βγήκε ο Αλ. Γκορ! Υπάρχουν ελπίδες, γιατί, όπως μας πληροφορεί το χτεσινό πρωτοσέλιδο του «Βήματος», στο στρατόπεδο του Τζ. Μπους βρέθηκε ένας επιχειρηματίας Ελληνοαμερικάνος! Ο Αλεξ Σπάνος - γι' αυτόν πρόκειται - διαφημίζει ότι πρόσφερε ένα εκατομμύριο δολάρια για τον προεκλογικό αγώνα του νυν Προέδρου των ΗΠΑ και προφανώς εξαιτίας αυτού του λόγου θα υπάρξει ευνοϊκή αντιμετώπιση των «εθνικών θεμάτων» (Κυπριακό, Ελληνοτουρκικά) από το νέο ένοικο του Λευκού Οίκου. Και καλά αυτός τα λέει, οι άλλοι όμως γιατί τον προβάλλουν;

Φουστανέλες ... ενός εκατομμυρίου δολαρίων

Πάντως, πρέπει να παραδεχτούμε πως η παραδοσιακή καλλιέργεια νέων και πάντα κάλπικων ελπίδων και προσδοκιών, με την ευκαιρία της εκλογής νέου Προέδρου στις ΗΠΑ, γίνεται με ...διακριτικό τρόπο τη φορά αυτή. Στον Τζ. Κάρτερ είχαν φορέσει φουστανέλα... Τώρα, ο χτεσινός πρωτοσέλιδος τίτλος του «Βήματος» τόνιζε: «Γιατί έδωσα ένα εκατομμύριο δολάρια στον Τζορτζ Μπους!», ενώ ο υπότιτλος εξηγούσε: «Πόσο θα επηρεάσει τα ελληνικά συμφέροντα η εκλογή του Ρεπουμπλικανού υποψηφίου και γιατί ο νέος Πρόεδρος θα ασχοληθεί προσωπικώς με Ελληνοτουρκικά - Κυπριακό».

Να υποθέσουμε, δηλαδή, ότι για το γελοίο ποσόν του ενός εκατομμυρίου δολαρίων «σέρνεται» και «βαλτώνει» δυόμισι δεκαετίες τώρα το Κυπριακό; Πάντως, αν αληθεύουν όσα λέει ο συμπατριώτης μας, χορηγός του Τζ. Μπους, και ο τελευταίος, πράγματι, ασχοληθεί προσωπικώς με τα ανοιχτά ζητήματα της περιοχής μας, ξέρετε πλέον από ποιον να ζητήσετε μετά ευθύνες: Από τον Αλεξ Σπάνος...

Δεν πειράζει παιδιά, αν δεν κάνει καμιά δήλωση σήμερα ο Δ. Αβραμόπουλος, ξαναδείξτε κάποια παλιότερη. Ετσι κι αλλιώς, δε λέει και τίποτε διαφορετικό και, κυρίως, ουσιαστικό, χρόνια τώρα. Εσείς, πάντως, πρέπει να κάνετε το... καθήκον σας. Τα δελτία... ειδήσεων πρέπει να ξεκινούν και να τελειώνουν με τον Αβραμόπουλο και το ανύπαρκτο ακόμη κόμμα του...

Οι συμβιβασμένοι...

«Στάχτη στα μάτια» των εργαζομένων επιχειρούν να ρίξουν οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες στις Ομοσπονδίες Σωματείων Πολιτικής Αεροπορίας και Συλλόγων Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας, προκειμένου να τους παραπλανήσουν και να περάσουν χωρίς αντιδράσεις τα καταστροφικά κυβερνητικά σχέδια για την «Ολυμπιακή Αεροπορία» (ξεπούλημα) και για την ΥΠΑ (διάλυση και ιδιωτικοποίηση κερδοφόρων τομέων).

Η πλειοψηφία στην ηγεσία της ΟΣΠΑ (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ), ενώ γνωρίζει πολύ καλά τι σημαίνει το ξεπούλημα της ΟΑ για τους εργαζόμενους (απολύσεις, σαρωτικές αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις κλπ.) εξαντλεί όλη της τη δράση στην εξασφάλιση εγγυήσεων από την κυβέρνηση για τη διασφάλιση των θέσεων εργασίας! Δε γνωρίζουν, άραγε, οι εν λόγω συνδικαλιστές ότι κανείς ιδιώτης δε δίνει δεκάρα για τις θέσεις εργασίας, παρά μόνο για το κέρδος;

Η πλειοψηφία της ΟΣΥΠΑ (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ) ζητά να συνεχίσει τη λειτουργία του ο κρατικός αερολιμένας Αθηνών, δήθεν για να διατηρηθούν οι 1.000 θέσεις εργασίας. Αραγε, δε γνωρίζουν ότι αν το Ελληνικό συνεχίσει να λειτουργεί και μετά τη λειτουργία του νέου αεροδρομίου Σπάτων, δεν πρόκειται να απασχολεί περισσότερους από 10 - 20 εργαζόμενους; Και βέβαια το ξέρουν. Οπως ξέρουν, επίσης, ότι διέξοδο από τα προβλήματα μπορεί να δώσει μόνο ο αγώνας των εργαζομένων. Αλλά, αυτό ακριβώς είναι που θέλουν να αποφύγουν...

Τα... αβραμοπουλικά

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΠΑΛΙ καλά που η Νέα Δημοκρατία δήλωνε μέχρι τώρα ότι θα αντιμετωπίσει το (εκκολαπτόμενο) κόμμα με πολιτικά επιχειρήματα, χωρίς κατηγορίες και χαρακτηρισμούς! Μάλλον όμως δεν το... είχε υπόψιν του αυτό ο πρόεδρος του κόμματος, ο Κώστας Καραμανλης, οπότε χτες έβγαλε το άχτι του.

Ούτε λίγο ούτε πολύ, δήλωσε ότι αλλιώς του τα έλεγε ο δήμαρχος τότε που είχαν συναντηθεί στο Διόνυσο - ότι θα πάνε μαζί και τέτοια - και μετά του τα γύρισε, κάνοντας δικό του κόμμα. Εξ ου και τα περί θέματος «ηθικής συνέπειας».

Ο,τι κριτική κάνει χρόνια τώρα η Ντόρα Μπακογιάννη για τον Αντώνη Σαμαρά. Ακριβώς το ίδιο πράγμα λέει τώρα ο Καραμανλης για τον Αβραμόπουλο.

Και μια και είπαμε για την Ντόρα, ούτε κι αυτή τη γλίτωσε από τις δηλώσεις Καραμανλή, μια και συνέδριο έρχεται και πρέπει όσο να 'ναι να μπουν κάποιες διαχωριστικές γραμμές. Για «εμπόριο διαφωνιών» λοιπόν την κατηγόρησε και της είπε πως αν θέσει θέμα ηγεσίας θα εφαρμόσει το καταστατικό.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ο Αβραμόπουλος εμφανίζεται στις τηλεοράσεις σε συναντήσεις και συζητήσεις με παιδάκια των πρώτων τάξεων του Δημοτικού Σχολείου. Δε λέμε, καλή η πρόβα για το νέο κόμμα, πλην όμως να τον πληροφορήσουμε ότι στην ηλικία των 8 ετών οι Ελληνες δεν έχουν δικαίωμα ψήφου.

Οπότε αν θέλει να πιάσει κάποτε το 13% που θεωρούν απαραίτητο για την επιβίωση του σχηματισμού του οι εκλογολόγοι, θα πρέπει να πείσει και ορισμένες μεγαλύτερες ηλικίες, άρα και να προσαρμόσει τον πολιτικό του λόγο σε αυτές.

Γιατί είναι αλήθεια πως μέχρι τώρα με το στιλ που μας προκύπτει, μόνο παιδάκια του Δημοτικού μπορεί να πείσει. Και αυτά, μόνο αν τους δώσει και δώρα...

Ισως βέβαια να εντάσσεται στα παραπάνω και η χτεσινή δήλωση του Μάνου Μανωλάκου, πρώην στελέχους της ΝΔ, που μας υπενθύμισε ότι με τον Αβραμόπουλο τον συνδέει το γεγονός ότι είναι παιδιά χωροφυλάκων.

Γρηγοριάδης Κώστας

Αν αρχίσει με τέτοιους υποστηρικτές, μάλλον έχει πολλούς λόγους να ανησυχεί για το μέλλον του.

Αλήθειες για τον προϋπολογισμό

Από την περασμένη Δευτέρα, στη Βουλή συζητιέται η ουσία και το περιεχόμενο της οικονομικής πολιτικής του 2001, όπως αυτή έχει αποτυπωθεί στις σελίδες του κρατικού προϋπολογισμού. Οι πολιτικές που έχουν ενσωματωθεί στο νέο προϋπολογισμό (εισοδηματική, φορολογική, κλπ.) - με την έγκριση του πρωθυπουργού και όλων των μελών του Υπουργικού Συμβουλίου - είναι δεδομένες, για το ΠΑΣΟΚ και όλους εκείνους που υπερψήφισαν και υπερασπίζονται τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, τα Σύμφωνα Σταθερότητας και, γενικά, τα πλαίσια των μέτρων και πολιτικών με πρόσχημα την ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ ή την παγκοσμιοποίηση της οικονομίας. Παρά τους αντίθετους ισχυρισμούς των κυβερνώντων, και ο νέος, ο 17ος προϋπολογισμός, που φέρει ανεξίτηλη τη σφραγίδα του ΠΑΣΟΚ, έχει έντονα ταξικό χαρακτήρα. Στην ουσία, κινείται στον αστερισμό της λογικής του «παίρνω τα πολλά από τους φτωχούς και οικονομικά αδύνατους και τα λίγα από τους πλούσιους και οικονομικά ισχυρούς για να τα αναδιανείμω με τη μορφή ελεημοσύνης στα πλατιά λαϊκά στρώματα και πλουσιοπάροχων μποναμάδων στους μεγαλοεπιχειρηματίες και γενικά τους μεγαλοέχοντες-μεγαλοκατέχοντες».

Αδιάψευστο μάρτυρα αποτελεί και το γεγονός ότι: α) Τα φορολογικά έσοδα - που η παράδοση θέλει τη μερίδα του λέοντος να την πληρώνουν οι εργαζόμενοι και τα πλατιά λαϊκά στρώματα - αυξάνονται και το 2001, με ρυθμό πάνω από 8%, δηλαδή περίπου τριπλάσιο του πληθωρισμού. β) Τα όποια έσοδα εισπράξει το δημόσιο από τις ιδιωτικοποιήσεις, θα αξιοποιηθούν για την ενίσχυση των προνομίων που απολαμβάνει η μεγάλη ιδιωτική πρωτοβουλία, σαν κίνητρο... για να κάνει επενδύσεις, να ενισχύσει την ανταγωνιστικότητα των ελληνικών προϊόντων και να μειώσει υποτίθεται την ανεργία. γ) Από τις κρατικές δαπάνες ύψους 16,4 τρισεκατομμυρίων δραχμών του 2001, τη μερίδα του λέοντος θα την καρπωθούν οι τραπεζίτες και άλλα «τρωκτικά του δημοσίου», καθώς πάνω από 9 τρισεκατομμύρια δραχμές θα πάνε στα ταμεία των τραπεζών (για την αποπληρωμή παλιών χρεών του δημοσίου) και για στρατιωτικές δαπάνες ΝΑΤΟικού προσανατολισμού, με συνέπεια να περιορίζονται σε ακόμη χαμηλότερα επίπεδα τα περιθώρια για άσκηση κοινωνικής πολιτικής. δ) Υπό το μηδέν κινείται και η εισοδηματική πολιτική στο δημόσιο τομέα, αφού ο αρμόδιος υπουργός Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών, εξαντλώντας τη... «δημοκρατική» και «κοινωνική ευαισθησία» της κυβέρνησης Σημίτη, ανακοίνωσε - σε στιλ «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» - ονομαστικές αυξήσεις μισθών και συντάξεων για τους εργαζόμενους στο δημόσιο μόλις 2,2%, ενώ ο πληθωρισμός «τρέχει» ήδη με ρυθμό πάνω από 4%.

Και τίθεται επί τάπητος - με πιο έντονο τρόπο - το ερώτημα: Προς τι η συζήτηση; Καθώς ο κρατικός προϋπολογισμός αποτελεί - υποτίθεται - το «εθνικό πρόγραμμα της οικονομικής πολιτικής του 2001», μήπως η όλη διαδικασία είναι περιττή; Κακά τα ψέματα. Από το 1992 και μετά - που υπερψηφίστηκε η Συνθήκη του Μάαστριχτ - η διαδικασία κατάρτισης του προϋπολογισμού έχει καταντήσει μια τυπική διαδικασία και η συζήτησή του στη Βουλή θυμίζει «θέατρο του παραλόγου». Κι αυτό, γιατί δεν προβλέπεται καμιά αλλαγή στα μεγέθη του, όχι μόνο επειδή τα έχει εγκρίνει η ελληνική κυβέρνηση αλλά και - κυρίως - επειδή τα μέτρα και οι πολιτικές που κρύβονται πίσω από τα μεγέθη του, υπαγορεύονται από τις διαδικασίες των αναδιαρθρώσεων, που έχουν αναλάβει να φέρουν σε πέρας όσοι κινούνται στον περί της ΟΝΕ μονόδρομο. Το ΚΚΕ κατάγγειλε σαν βαθιά ταξικό και αντιλαϊκό τον προϋπολογισμό. Αν, λοιπόν, υπάρχει ελπίδα ανατροπής αυτής της αντιλαϊκής πολιτικής που προωθούν από κοινού κυβέρνηση και Διευθυντήριο των Βρυξελλών, η ελπίδα αυτή βρίσκεται στους εργαζόμενους και στο Λαϊκό Μέτωπο πάλης όλων των κοινωνικών στρωμάτων, που είναι τα μεγάλα θύματα της συγκεκριμένης πολιτικής.

Λάμπρος ΤΟΚΑΣ