Οι αντιθέσεις συμφερόντων και οι μονοπωλιακοί ανταγωνισμοί είναι το υπόβαθρο των στρατιωτικών επεμβάσεων στην περιοχή της Ανατ. Μεσογείου

Βεβαίως, την πολιτική και τη διπλωματία δεν μπορεί κανείς να τις αντιμετωπίζει έξω από την οικονομία και τα συμφέροντα του κεφαλαίου κάθε κράτους. Αλλωστε, η αστική προπαγάνδα έχει αναδείξει σε όλο της το μεγαλείο αυτή την πραγματικότητα, αφήνοντας κατά μέρος τα προσχήματα της ιμπεριαλιστικής επέμβασης στη Συρία, όπως το λεγόμενο «ανθρωπιστικό πρόβλημα» ή την «αποκατάσταση της δημοκρατίας».

Το ζήτημα της Ενέργειας και των δρόμων μεταφοράς της προβάλλει ως βασικό ζήτημα των εξελίξεων στην περιοχή, εξελίξεις που βεβαίως υποδαύλισαν τα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη τα οποία τώρα έχουν έτοιμα τα σχέδια της στρατιωτικής επέμβασης. Μάλιστα, άρχισαν ήδη να μιλούν για τις αρνητικές επιπτώσεις στις καπιταλιστικές οικονομίες που εξαρτώνται από το πετρέλαιο της Μέσης Ανατολής, λόγω αύξησης της τιμής του που θα προκαλέσει ο πόλεμος.

Επομένως, το βέτο δείχνει αντιθέσεις συμφερόντων στην περιοχή και βεβαίως οι ανταγωνισμοί έχουν οξυνθεί στο έπακρο. Που δεν έχουν μόνο σχέση με τη Συρία, την Αίγυπτο, αλλά με την αποσταθεροποίηση στην Ανατ. Μεσόγειο και στη Μέση Ανατολή που εκτιμούν και οι ίδιοι οι αστοί ότι θα φέρει μια ιμπεριαλιστική στρατιωτική επέμβαση στη Συρία.

Οταν ξεκίνησε η πολεμική σύγκρουση μέσα στη Συρία, με επέμβαση κρατών απέξω, γράφαμε για την όξυνση των ανταγωνισμών στην περιοχή, ανάμεσα σε ΗΠΑ, ΕΕ, αλλά και Ρωσία και Κίνα, λόγω των ενεργειακών πηγών και του γεωστρατηγικού σημείου της περιοχής. Τους ανταγωνισμούς των ΗΠΑ με την Κίνα στην περιοχή δίνει η συγκεκριμένη ανάλυση που κλείνει ως εξής: «Είναι αναπόφευκτο, σε κάποια φάση, η Κίνα να αναρωτηθεί: Γιατί θα πρέπει οι ΗΠΑ να προστατεύουν το πετρέλαιό μας;».

Γράφει όμως η συγκεκριμένη ανάλυση:

«Η Μέση Ανατολή είναι ο μεγαλύτερος προμηθευτής αργού πετρελαίου για την Κίνα. Χωρίς αυτήν, η δεύτερη σε μέγεθος οικονομία του πλανήτη θα αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα. Είναι ενδεικτικό ότι κατά το πρώτο επτάμηνο του τρέχοντος έτους, η Κίνα εισήγαγε από την περιοχή της Μέσης Ανατολής περίπου 83 εκατ. τόνους αργού πετρελαίου, ποσότητα που αντιστοιχεί στο 50% της συνολικής παραγωγής...

Η Κίνα δεν έχει μεγάλα οικονομικά συμφέροντα στην ίδια τη Συρία, αλλά έχει στρατηγικό και διπλωματικό συμφέρον να διασφαλιστεί η σταθερότητα στη Μέση Ανατολή, ούτως ώστε να προστατευτεί μία κρίσιμη για το Πεκίνο πηγή Ενέργειας... Επιπλέον, η κινεζική ηγεσία δεν θεωρεί πως είναι δική της ευθύνη η ασφάλεια στη Μέση Ανατολή, δεδομένου ότι δεν έχει τα μέσα να εμπλακεί ουσιαστικά στη συγκεκριμένη υπόθεση, λέει ο Γιν Γκανγκ, ειδικός για την πολιτική που ακολουθεί η Κίνα στη Μέση Ανατολή.

"Αν υπάρχει σταθερότητα, αυτό είναι καλό για την Κίνα και αν υπάρχει χάος αυτό είναι κακό για την Κίνα. Αλλά η Κίνα δεν έχει την ικανότητα να διασφαλίσει σταθερότητα στην περιοχή", υποστηρίζει ο ίδιος. "Είναι αδύνατο, εντελώς αδύνατο. Η Κίνα δεν έχει τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσει στρατιωτικές δυνάμεις για να προστατεύσει τα συμφέροντά της στη Μέση Ανατολή. Ο καλύτερος τρόπος για να προστατεύσει τα συμφέροντά της θα ήταν να διαφοροποιήσει τις εισαγωγές πετρελαίου, να εισάγει περισσότερο πετρέλαιο από τη Ρωσία, από άλλα μέρη του πλανήτη", προσθέτει...».

«Παρ' όλα αυτά - συνεχίζει η ανάλυση - το θέμα μίας "επιθετικότερης" παρουσίας της Κίνας στη Μέση Ανατολή έχει αρχίσει να συζητείται ευρέως το τελευταίο διάστημα, αφού η χώρα εξαρτάται, ουσιαστικά, από την ισχυρή στρατιωτική παρουσία των Αμερικανών στην περιοχή ως εγγύηση για τη σταθερότητα και την ομαλή ροή πετρελαίου, ιδίως μέσω των Στενών του Ορμούζ. Το γεγονός αυτό, από μόνο του, θα μπορούσε να λειτουργήσει ως πρόκληση για τους Κινέζους και να τους κάνει να επιδιώξουν ένα στρατηγικό ρόλο στην περιοχή, δήλωσε στο πρακτορείο Reuters διπλωματική πηγή με γνώση της κατάστασης».

Από την παραπάνω ανάλυση γίνονται φανερές οι αντιθέσεις συμφερόντων και οι μονοπωλιακοί ανταγωνισμοί. Εχει γραφτεί τελευταία ότι οι ΗΠΑ, με την παραγωγή υδρογονανθράκων, δηλαδή ενέργειας, από τον σχιστόλιθο, αντιμετωπίζουν χωρίς πρόβλημα τις ενεργειακές ανάγκες της οικονομίας τους. Αν έτσι έχουν τα πράγματα, υπερέχουν των ανταγωνιστών τους.

Είναι γεγονός και έχει αποδειχτεί ιστορικά ότι οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη εμπεριέχουν την πολιτική υπονόμευσης της καπιταλιστικής οικονομίας από έναν ανταγωνιστή στον αντίπαλό του. Με κάθε μέσο. Και φαίνεται ότι, εκτός των άλλων, αυτή η επιδίωξη των ΗΠΑ για υπονόμευση και της οικονομίας της Κίνας και των συμφερόντων της στην περιοχή είναι κάτι παραπάνω από αντιληπτή.

Πιο συγκεκριμένα, σε ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, στις 27/08, αναφέρεται: «Ο ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει την κατηγορηματική του αντίθεση σε ενδεχόμενη στρατιωτική επέμβαση στη Συρία... Αυτό που αποτελεί ζητούμενο είναι η πολιτική επίλυση του ζητήματος με ειρηνικό τρόπο, η ουσιαστική παρέμβαση του ΟΗΕ στις εξελίξεις με στόχο την άμεση κατάπαυση του πυρός και τη διενέργεια ελεύθερων εκλογών...».

Δε θα ασχοληθούμε εν προκειμένω με το θαυμασμό του ΣΥΡΙΖΑ προς το μοντέλο πολιτικής Ομπάμα και το «νέο αέρα» του Ολάντ, που σήμερα πρωτοστατούν στο νέο μακελειό εναντίον του συριακού λαού. Ούτε θα ασχοληθούμε με τα ανέξοδα «ευχολόγια» περί ειρηνικής επίλυσης των διαφορών και ουσιαστικής παρέμβασης του ΟΗΕ, τα οποία θα μπορούσε να τα πει ο οποιοσδήποτε - ακόμη και ο Ομπάμα - και τα οποία κρύβουν και το ρόλο του ΟΗΕ, αλλά προπάντων το γεγονός ότι στις συνθήκες του ιμπεριαλισμού, ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος και η ιμπεριαλιστική ειρήνη με το πιστόλι στον κρόταφο είναι νύχι - κρέας.

Θα ασχοληθούμε με την προκλητική διγλωσσία του ΣΥΡΙΖΑ στο θέμα των εξελίξεων στη Συρία και της ιμπεριαλιστικής επέμβασης, την οποία σήμερα καταδικάζει.

Την 1/8/2011, η κα Ρένα Δούρου, τότε υπεύθυνη της Ευρωπαϊκής Πολιτικής του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και σήμερα υπεύθυνη του τομέα εξωτερικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, σημείωνε σε δήλωσή της: «Πέντε μήνες μετά από το ξεκίνημα της "άνοιξης της Συρίας", ... τη στιγμή που ο λαός της Συρίας δίνει ένα αξιοθαύμαστο μάθημα θάρρους και αντίστασης σε ένα βάρβαρο καθεστώς, η διεθνής κοινότητα ουσιαστικά σιωπά, απορροφημένη από τις δυσμενείς οικονομικές εξελίξεις σε ΗΠΑ και Ευρώπη. Η στάση της όμως αυτή λειτουργεί ουσιαστικά ως "πράσινο φως" προς το καθεστώς Ασαντ για να συνεχίσει να πνίγει στο αίμα ακόμη και τις πιο ειρηνικές διαδηλώσεις. ΤΩΡΑ η διεθνής κοινότητα, με επικεφαλής τον ΟΗΕ και την ΕΕ, οφείλει να απομονώσει το αιμοσταγές καθεστώς, στηρίζοντας παράλληλα, πολιτικά και οικονομικά, τις δυνάμεις της αντιπολίτευσης. ΤΩΡΑ είναι πραγματικά η ώρα της έμπρακτης αλληλεγγύης προς το λαό της Συρίας».

Και λίγες μέρες αργότερα (19/8/2011) η κα Δούρου επανήλθε δριμύτερη, λέγοντας: «...Η ΕΕ οφείλει να πρωτοστατήσει σε ένα ενιαίο διπλωματικό μέτωπο, που θα δώσει στον πρόεδρο Ασαντ να καταλάβει ότι έχει έλθει η ώρα των τίτλων του τέλους. Για την ομαλή μετάβαση σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα, για να μην πάει χαμένο το αίμα των χιλιάδων θυμάτων, των Σύρων πολιτών, που καθημερινά αψηφούν το φόβο τους και διαδηλώνουν κατά του καθεστώτος. Η ΕΕ οφείλει μια τέτοιου είδους πρωτοβουλία στο λαό της Συρίας».

Παλιά τους τέχνη κόσκινο, θα πει κανείς, για τον ΣΥΡΙΖΑ. Τα ίδια δεν έκανε ο ΣΥΝ και κατά την περίοδο των αμερικανοΝΑΤΟικών βομβαρδισμών στη Γιουγκοσλαβία, όταν από τη μία καταδίκαζε την επέμβαση και από την άλλη υιοθετούσε τα προσχήματα του ΝΑΤΟ για την εθνοκάθαρση; Τα ίδια έκανε στο Αφγανιστάν και το Ιράκ. Ο λαός ας βγάλει τα συμπεράσματά του.