Ενα απροκάλυπτα αντικομμουνιστικό άρθρο αφιέρωσαν τα προχθεσινά «ΝΕΑ» στην επέτειο των 45 χρόνων, όπως έγραψε ο αρθρογράφος τους «από την κατάπνιξη της Ανοιξης της Πράγας από τους Σοβιετικούς με προέλαση στο έδαφος της Τσεχοσλοβακίας των στρατευμάτων του Συμφώνου της Βαρσοβίας». Βεβαίως, δε θα περίμενε κανείς από τους αστούς διαφορετική αντιμετώπιση και δεν είναι η πρώτη φορά. Αλλωστε, «Ανοιξη της Πράγας» ονομάζουν την αντεπαναστατική δράση των δυνάμεων που επεδίωκαν να ανατρέψουν τότε τη σοσιαλιστική εξουσία.

Τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο εμφανίστηκαν ανοιχτά να δρουν ενάντια στο σοσιαλιστικό κράτος και το ΚΚ Τσεχοσλοβακίας, με σκοπό την παλινόρθωση του καπιταλισμού, αντικομμουνιστικές οργανώσεις, όπως η Κ-231 και η Λέσχη των λεγόμενων ακομμάτιστων ΚΑΝ, με επικεφαλής τον Β. Χάβελ, ο οποίος διατέλεσε και Πρόεδρος της Τσεχίας μετά την αντεπανάσταση στα 1989, που είχαν διασυνδέσεις με διάφορα ιμπεριαλιστικά επιτελεία. Και που έκαναν δυναμική εμφάνιση την Πρωτομαγιά του 1968 στην Πράγα, με αντισοσιαλιστικά - αντικομμουνιστικά συνθήματα και διακηρύξεις για εγκαθίδρυση αστικού πολιτικού συστήματος. Στην ίδια κατεύθυνση άρχισαν να δρουν, τόσο το Σοσιαλιστικό Κόμμα Τσεχοσλοβακίας, που καθοδηγούνταν από τη Σοσιαλιστική Διεθνή, όσο και το Λαϊκό Κόμμα, ενώ ανάλογη δραστηριότητα ανέπτυσσε και η εκκλησιαστική οργάνωση «Εργο της Εκκλησιαστικής Αναγέννησης». Ολες αυτές οι οργανώσεις ενοποίησαν την αντεπαναστατική δράση τους. Τον Αύγουστο του 1968, η αντεπανάσταση πήρε επικίνδυνη έκταση στην Τσεχοσλοβακία και η χώρα βρέθηκε στο χείλος του εμφυλίου πολέμου. Το ερώτημα «ποιος θα επιβληθεί» γινόταν πιεστικό. Θα επικρατούσε η αντεπανάσταση με τη βοήθεια του διεθνούς ιμπεριαλισμού ή οι σοσιαλιστικές δυνάμεις θα κατάφερναν να αποκρούσουν την αντεπανάσταση και να σώσουν την υπόθεση του σοσιαλισμού; Ετσι έμπαινε το ζήτημα. Και βεβαίως, οι δυνάμεις του σοσιαλισμού με το Σύμφωνο της Βαρσοβίας πιστές στο διεθνιστικό τους καθήκον συνέβαλαν και με στρατιωτικές δυνάμεις για το χτύπημα της αντεπανάστασης. Διαδικασία που όπως αποκαλύφθηκε μετά τον Αύγουστο του 1968 είχε την πλήρη στήριξη των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Αλλωστε, με βάση το ΝΑΤΟικό σχέδιο «Ζέφυρος» έγινε αξιοποίηση των αντεπαναστατικών δυνάμεων στο εσωτερικό της Τσεχοσλοβακίας. Αυτό προέβλεπε την αποδυνάμωση του σοσιαλιστικού στρατοπέδου στην Ευρώπη με παλινόρθωση του καπιταλισμού. Ο δε Μπρεζίνσκι, έγραφε σχετικά με τα ανατρεπτικά σχέδια: «Η πιο επιθυμητή μορφή αλλαγής θα άρχιζε με μια εσωτερική φιλελευθεροποίηση των ανατολικοευρωπαϊκών κρατών... Αυτό ισχύει κύρια για την Τσεχοσλοβακία» (Μπρεζίνσκι: «Εναλλακτική λύση της διαίρεσης», Κολωνία, Δυτ. Βερολίνο, 1966, σελ. 179).

Αυτά βέβαια είναι «ψιλά γράμματα» για «Τα Νέα» και τον αρθρογράφο, όπως και όλες οι επεμβάσεις του ιμπεριαλισμού που είχαν προηγηθεί του 1968 και αυτές που ακολούθησαν. Για να σταχυολογήσουμε μόνο: η ιμπεριαλιστική επέμβαση το 1918 με τη λεγόμενη Ουκρανική Εκστρατεία κατά του νεαρού σοβιετικού κράτους (με τη συμμετοχή και της αστικής τάξης της Ελλάδας), η στήριξη των αντεπαναστάσεων στη Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας το 1953, το 1956 στην Ουγγαρία, ο πόλεμος της Κορέας και του Βιετνάμ και ακολούθησαν δεκάδες άλλες επεμβάσεις στη Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, οι πολύ πρόσφατες επεμβάσεις στη Βόρεια Αφρική με τη λεγόμενη «Αραβική Ανοιξη» που στηρίζεται ανοιχτά από ποικιλώνυμες υπηρεσίες των ιμπεριαλιστών αλλά και τα αεροπλάνα και τις βόμβες τους όπως φάνηκε πιο απροκάλυπτα στην περίπτωση της Λιβύης.

Τον αρθρογράφο των «Νεων», αυτό που τον απασχολεί, είναι να «στήσει» το «βαρύ επιχείρημα» του ...«ολοκληρωτισμού» που διατυπώνεται στην «θεωρία» ότι «οι ρίζες του κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού δεν βρίσκονται στους Λένιν και Στάλιν, αλλά στον ίδιο τον πυρήνα της κομμουνιστικής θεωρίας όπως αυτός εκφράζεται απο τον Μαρξ...». Για να στηρίξει αυτό το σχήμα μιλάει για το «μονισμό» και σημειώνει ότι «αν υπάρχει μια μόνο απάντηση στα βασικά φιλοσοφικά ερωτήματα, για το πώς χειραφετείται ο κόσμος, τότε είναι ευνόητο ότι από εκεί και πέρα νομιμοποιούνται το ένα και μοναδικό κόμμα που είναι γνώστης αυτών των απαντήσεων, το απολυταρχικό κράτος που τις υλοποιεί και τέλος ο μοναδικός ηγέτης που προσωποποιεί αυτό τον μονισμό».

Ο εκχυδαϊσμός της κοσμοθεωρίας του Μαρξισμού - Λενινισμού είναι ένα βολικό εργαλείο για να παρουσιάσει ο αρθρογράφος ως ολοκληρωτικό, άρα ανελεύθερο και καταπιεστικό για τους λαούς το σοσιαλισμό, προκειμένου να στηρίξει το σύστημα της εκμετάλλευσης, τη δικτατορία του κεφαλαίου και με τον αστικοκοινοβουλευτικό της μανδύα, από την οποία είχαν απαλλαγεί οι εργαζόμενοι στις σοσιαλιστικές χώρες ζώντας σε συνθήκες ευημερίας και την πιο πλέρια δημοκρατία, αφού οι ίδιοι καθόριζαν τις τύχες τους. Τώρα μετά την καπιταλιστική παλινόρθωση βιώνουν την δήθεν δημοκρατία, αυτό θέλει να πει, αλλά μέσα σε ανεργία, φτώχεια και εξαθλίωση. Βέβαια, ο αρθρογράφος για να θολώσει τα νερά λέει ότι αυτή η «δημοκρατία» έχει τις ...ατέλειές της, μόνο που δεν πρόκειται για τέτοιες, αλλά για την ίδια τη λειτουργία της καπιταλιστικής οικονομίας που στηρίζεται στην εκμετάλλευση των εργατών από τα λίγα παράσιτα καπιταλιστές ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής και εκφράζεται και στις λεγόμενες «ειρηνικές περιόδους» και τις περιόδους των πολέμων και των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων. Αυτό το σύστημα υπερασπίζεται και ο αρθρογράφος που ...ψάχνει για «μαθήματα» από την «επέτειο της σοβιετικής εισβολής στην Τσεχοσλοβακία», όχι τυχαία όπως προσδιορίζει, στην «ελληνική - σοσιαλδημοκρατική, δημοκρατική και ριζοσπαστική Αριστερά». Ας τον χαίρονται αστοί και οπορτουνιστές, «αριστεροί ψάλτες του συστήματος» για τις υπηρεσίες που προσφέρει και οι εργάτες ας βγάζουν πραγματικά συμπεράσματα από την ιστορία της ταξικής πάλης.