Ο επίσημος απολογισμός της επίθεσης στις 5 φυλακές, που άρχισε την περασμένη Τρίτη και ολοκληρώθηκε την Πέμπτη, είναι 30 νεκροί, 28 από αυτούς πολιτικοί κρατούμενοι και 2 στρατοχωροφύλακες. Ο ανεπίσημος απολογισμός, αυτός που μας δίνουν οι συγγενείς των κρατουμένων, η Ενωση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και άλλες πηγές, κάνει λόγο για - τουλάχιστον - 32, ενώ πολλοί είναι ακόμη «αγνοούμενοι».

Πέρα από τη διάσταση της αιματηρής κατάληξης μιας επιχείρησης που οι Τούρκοι ιθύνοντες ήθελαν να προβάλουν ως «ανθρωπιστική» (!!!), υπάρχει και η ουσιαστική αποτυχία της, καθώς αντί να σταματήσει η απεργία πείνας, έχει αυξηθεί ο αριθμός τόσο αυτών που συμμετέχουν συνολικά σ' αυτήν - 2.019 - όσο και αυτών που κάνουν απεργία πείνας μέχρι θανάτου, οι οποίοι ξεπερνούν τους 350, από 280 που ήταν πριν.

Η αστυνομία, ο στρατός και οι παρακρατικοί συνεργάστηκαν αρμονικά και σε μια παράλληλη επιχείρηση κατατρομοκράτησης των συγγενών των κρατουμένων, των εργαζομένων που διαδήλωσαν υπέρ τους και συνδικαλιστών, της Ενωσης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Τουρκίας, δικηγόρων, των ανθρώπων που μπορούσαν να επηρεάσουν την κοινή γνώμη. Με ξυλοδαρμούς, συλλήψεις και βίαιες προσαγωγές, εφόδους σε σπίτια, και μια καμπάνια στα μέσα ενημέρωσης που επιχείρησε - και πέτυχε, στο μέτρο που ένα μεγάλο μέρος της τουρκικής κοινής γνώμης δεν έχει τη δυνατότητα πραγματικής πληροφόρησης - να ταυτίσει θύτες και θύματα, να δώσει την εντύπωση πως οι δεσμώτες, οι βασανιστές, βιαστές και δολοφόνοι ανάμεσα στις τάξεις των αρχών ασφαλείας έκαναν απλώς το καθήκον τους, δηλαδή να επιβάλουν την τάξη στα σωφρονιστικά καταστήματα μετά από απουσία 10 χρόνων!

Ωστόσο, τίποτε δεν έχει τελειώσει, καθώς, όπως είχε την ευκαιρία ο «Ρ» να διαπιστώσει με αφορμή την αποστολή του ΠΑΜΕ στην Κωνσταντινούπολη τη βδομάδα που πέρασε, ο αγώνας των κρατούμενων, των συγγενών τους και όσων στέκονται πλάι τους ούτε κατά διάνοια κάμπτεται από την όλη επιχείρηση. Οι θυσίες των πολιτικών κρατούμενων είναι πολλές φορές μοναχικές, αλλά οι φωνές ενάντια σε εκείνους που τους δολοφονούν - και στους ηθικούς αυτουργούς των φασιστικών πρακτικών τους, των ΗΠΑ και της ΕΕ - πληθαίνουν και δυναμώνουν.

Βεβαίως η προσπάθεια αντίστασης στην κρατική τρομοκρατία της Τουρκίας είναι κάθε άλλο παρά εύκολη. Πολλώ μάλλον που, με αφορμή την υπόθεση των φυλακών, η κυβέρνηση και οι συνοδοιπόροι της βρίσκουν την ευκαιρία να «καθαρίσουν» με κάθε αντίσταση στις επιβαλλόμενες πολιτικές, που συνεπάγονται τη διαρκή χειροτέρευση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων - 280 δολάρια μηνιαίο εισόδημα είναι το όριο της φτώχειας σύμφωνα με την τουρκική εθνική στατιστική υπηρεσία, αλλά ο κατώτατος μισθός των δημοσίων υπαλλήλων που ορίζει ο προϋπολογισμός της κυβέρνησης Ετσεβίτ για το 2001 είναι 150 δολάρια! -, μαζί με την υπερχρέωση της χώρας στο ΔΝΤ.

Ενόψει όλων αυτών, είναι επιτακτική η ανάγκη της, με ακόμη μεγαλύτερη ένταση, έμπρακτης αλληλεγγύης, από πλευράς (και) των Ελλήνων εργαζομένων προς το κίνημα αντίστασης στην Τουρκία. Δεν είναι - ακόμη - πολύ αργά, έστω κι αν ο απολογισμός των δύο τελευταίων βδομάδων είναι πολύ βαρύς, έστω κι αν η κατάσταση εγγυάται ακόμη μεγαλύτερη αιματοχυσία...