Εν αρχή είναι η τσέπη. Και για τους καπιταλιστές και για τους εργάτες.

Οσο το σύστημα είναι «εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο», για τον εργάτη ακόμα και για να πάει στον καφενέ ισχύει το «και η καρέκλα ζητάει λεφτά». Ο εργάτης, δηλαδή, θα 'ναι πάντα στην ανάγκη όσο κι αν ο προπαγανδιστικός μηχανισμός των καπιταλιστών του λέει «σώπα όπου να 'ναι, χαλαρώνει η θηλιά».

Αντίθετα, για τον καπιταλιστή, όσο διατηρεί την ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, παραμένει ισχυρό το «λεφτά υπάρχουν από την εκμετάλλευση των εργατών».

Αυτή είναι η σταθερά που επικρατεί γύρω μας, μια σταθερά που ενισχύθηκε στο έπακρο από το σύνολο των πολιτικών που εφαρμόστηκαν, με αφορμή και την καπιταλιστική κρίση.

Γι' αυτό, παράλληλα με τα πανηγύρια που προαναγγέλλουν την περίφημη ανάκαμψη, στην πραγματικότητα που βιώνει η εργατική τάξη καταγράφεται μόνο η μονιμοποίηση της εξαθλίωσης. Πόσο πιο καθαρά να το πουν οι Ευρωπαίοι βιομήχανοι; Λένε ωμά: Να συνεχιστεί η προσπάθεια για απόλυτα ευέλικτους εργάτες, ζητάνε, δηλαδή, ν' αυξηθεί κι άλλο ο βαθμός εκμετάλλευσης.

Τότε, γιατί σκούζουν οι αναλυτές - διαμορφωτές της περίφημης «κοινής γνώμης» και ζητάνε, δήθεν, χαλάρωση της λιτότητας; Γιατί πολύ απλά διαπιστώνουν ότι καθώς το βαρέλι της εκμετάλλευσης δεν έχει πάτο και η ανάκαμψη σηματοδοτεί παράλληλα σταθεροποίηση της εκμετάλλευσης, υπάρχει ανάγκη να προβάλουν τη «χαλάρωση», όπως στην ιστορία του Χότζα που έβγαλε έξω την κατσίκα, για να γίνουν κοινωνικά αποδεκτά όλα όσα ήδη άγρια έχουν και νομοθετικά κερδίσει.

Για την εργατική τάξη καμιά «χαλάρωση» δεν μπορεί να υπάρχει όσο το κυνήγι του καπιταλιστικού κέρδους είναι κυρίαρχο. Κάθε έκπτωση από τις ίδιες τις ανάγκες της την οδηγεί στο σφαγείο του πολέμου των καπιταλιστών να χύνει το αίμα της κάτω από ξένη σημαία.

Μόνη διέξοδος για την εργατική τάξη είναι να μετράει τις εξελίξεις με κριτήριο τη ζωή της, τις σύγχρονες ανάγκες της. Μόλις χτες, για μια ακόμα φορά, το ΚΚΕ τόνισε:

«Σήμερα, με βάση τις δυνατότητες της εποχής, της επιστήμης, μπορούν να ικανοποιηθούν τα σύγχρονα δικαιώματα και οι ανάγκες του λαού, όπως:

Σταθερή εργασία για όλους, σε ανθρώπινες και ασφαλείς συνθήκες, με διευρυμένο ελεύθερο χρόνο. Κατάργηση κάθε είδους και μορφής ελαστικής - προσωρινής εργασίας. Διασφάλιση του λαϊκού εισοδήματος. Σύγχρονη Κοινωνική Ασφάλιση. Δραστική μείωση των ορίων συνταξιοδότησης.

Υψηλού επιπέδου δημόσιες δωρεάν παροχές στην Υγεία, στην Παιδεία, στην Πρόνοια, με κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δραστηριότητας σ' αυτούς τους τομείς. Μετατροπή του αθλητισμού και του πολιτισμού από εμπορεύματα σε δικαιώματα. Διασφάλιση της διατροφικής επάρκειας.

Αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας, ανάπτυξη των ζωτικών υποδομών που αφορούν στην αντισεισμική και αντιπλημμυρική θωράκιση, στην πυροπροστασία, στην προστασία του περιβάλλοντος» (το πρώτο θέμα στο χτεσινό «Ριζοσπάστη»).

Αυτά συγκροτούν το κριτήριο για την αντιμετώπιση της αστικής προπαγάνδας περί χαλάρωσης και ανάπτυξης που έρχεται και από την οποία, δήθεν, θα ωφεληθούν αφεντικά κι εργάτες.

Η ανάπτυξή τους είναι ανάπτυξη για τους καπιταλιστές (γι' αυτό και το στρίμωγμα διαφόρων στην «πύλη» που τους οδηγεί σε νέες αγορές).

Το δεδομένο για την εργατική τάξη παραμένει ένα: Ο ρόλος των καπιταλιστών ήταν και είναι παρασιτικός. Ζουν σαν βδέλλες από τη δουλειά του εργάτη. Κι αν ορισμένοι εμφανίζονται ριγμένοι στη μοιρασιά και παίρνουν θέση τώρα ενόψει αναμόρφωσης του πολιτικού συστήματος ώστε αυτό να αντιστοιχηθεί καλύτερα στις νέες πραγματικότητες που γεννά η καπιταλιστική κρίση, τίποτα δεν αλλάζει στο βασικό: Στις παραγωγικές σχέσεις που είναι σχέσεις όλο και πιο στυγνής εκμετάλλευσης.

Τα «παράπονα» του προέδρου του ΣΕΒ και τα λογοπαίγνιά του έχουν θέση στην ανάλυση του ΣΥΡΙΖΑ (το ίδιο κείμενο αντιγράφουν;), αλλά καμιά σχέση με τους στόχους του εργατικού κινήματος. Για την εργατική τάξη είναι μονόδρομος πια η ικανοποίηση της ανάγκης για ριζικές αλλαγές στο επίπεδο της εξουσίας. Σ' αυτό καλεί το ΚΚΕ, σ' αυτό πρέπει να συντείνουν μικροί και μεγάλοι αγώνες.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΤΩΡΑ Ο ΛΑΟΣ ΝΑ ΠΡΟΤΑΞΕΙ την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ: Συντάξεις, τα νέα όρια ηλικίας, οι «μειωμένες» και τα ψιλά γράμματα

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Πρώτη κρίση με ...ουρά

ΤΑ ΝΕΑ: Συμφώνησαν ότι διαφωνούν

ΕΘΝΟΣ: Πρώτο ρήγμα στην κυβέρνηση των τριών

Η ΕΛΛΑΔΑ: Ο Σαμαράς έβαλε τέλος στη οπερέτα ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Κίνδυνος μείζονος κρίσης στην κυβέρνηση

Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ: Τρία κομμάτια η τρικομματική

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Αυτόματοι έλεγχοι με την υποβολή των δηλώσεων

Η ΑΥΓΗ: Τέλος στην ασυδοσία των καναλαρχών

Η ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ: Δηλώσεις εισοδήματος με εμπόδια και παγίδες

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Προσοχή σε 10 κωδικούς

«Η κρίση στην Ελλάδα και την Ευρωζώνη παραμένει δύσκολα διαχειρίσιμη (...) Αναπτύσσονται φυγόκεντρες τάσεις (...) Το βάθος της οικονομικής κρίσης έχει αντανάκλαση στο πολιτικό σύστημα (...) Η ΕΕ θολώνει και απαξιώνεται στα μάτια των λαϊκών στρωμάτων, χωρίς αυτό να σημαίνει και αμφισβήτηση της εξουσίας των μονοπωλίων. Παραδοσιακά αστικά κόμματα εξαφανίζονται ή επαναπροσδιορίζουν τις συμμαχίες τους για να παραμείνουν στο παιχνίδι της διακυβέρνησης. Η αστική τάξη ξέρει καλά πως ακόμα κι αν έρθει ανάπτυξη, θα είναι πρόσκαιρη και αναιμική (...) Η καπιταλιστική ανάκαμψη δεν πρόκειται να αντιστρέψει την πορεία φτωχοποίησης μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού.

(...) Στην Ελλάδα, ήδη έχει δρομολογηθεί η αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος, εντείνονται οι διεργασίες που βρίσκονται σε εξέλιξη (...) Οι ανακατατάξεις στα υπάρχοντα κόμματα και η δημιουργία νέων με τα ίδια παλιά υλικά αυτό επιβεβαιώνουν. Το δίπολο που διαμορφώνουν έχει για πυρήνα τη ΝΔ από τη μια και το ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη. Οι μεταξύ τους αντιθέσεις αφορούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου και όχι του λαού. Ολοι εκτός από το ΚΚΕ, λένε στο λαό ότι λύση στα προβλήματά του θα δώσει η ανάπτυξη, που θα είναι καπιταλιστική. Λένε ακόμα πως η διέξοδος για το λαό θα προέλθει από μια κυβέρνηση, με τα μονοπώλια ακλόνητα στην οικονομία. Ο βασικός άξονας στον οποίο οικοδομείται ο μεταξύ τους ανταγωνισμός είναι το μείγμα διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης, με διακηρυγμένο στόχο - όλων πλην ΚΚΕ - να επαναφέρουν το κεφάλαιο σε τροχιά ανάκαμψης το ταχύτερο δυνατό. Εκεί ταυτίζονται στρατηγικά οι δύο πόλοι. Διαφωνούν στο πώς θα γίνει, αντανακλώντας ο καθένας συμφέροντα και επιδιώξεις μερίδων της αστικής τάξης που ανταγωνίζονται μεταξύ τους.

(...) Ενα ρωμαλέο λαϊκό κίνημα σε αντιμονοπωλιακή αντικαπιταλιστική κατεύθυνση (...) μπορεί να τα οξύνει, για να ανοίξει ρήγματα στην πολιτική εξουσία των αστών (...) Χρειάζεται οργάνωση στους τόπους δουλειάς, ταξική ενότητα της εργατικής τάξης, ανασυγκρότηση του κινήματος, προϋπόθεση για να στεριώσει και να δυναμώσει η λαϊκή συμμαχία, με στρατηγική ενάντια στην εργοδοσία, το κράτος της και την ΕΕ. Ο λαός έχει συμφέρον να φτάσει την πάλη του μέχρι το τέλος: Στην ανατροπή της αστικής εξουσίας, που θα γκρεμίσει το σάπιο και θα φέρει στο προσκήνιο το πραγματικά καινούριο, τη λαϊκή εξουσία και οικονομία, το Σοσιαλισμό» (από το κύριο άρθρο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).