Ομως εδώ δεν έχουμε καν κάτι τέτοιο. Δεν έχουμε καν την επανάληψη της Ιστορίας ως φάρσα. Εδώ έχουμε την ίδια Ιστορία να συνεχίζεται ως αέναο δράμα, με το ένα τραγικό της κεφάλαιο να διαδέχεται το άλλο.

*

Πάμε το ρολόι του χρόνου δυο αιώνες πίσω. Από τον 21ο αιώνα στα τέλη του 19ου. Στα 1887.

Τότε, παραμονές τού «δυστυχώς επτωχεύσαμεν», ο Χαρίλαος Τρικούπης διαπραγματευόταν για λογαριασμό της εγχώριας πλουτοκρατίας ένα νέο δάνειο με τους (ίδιους πάντα) «συμμάχους» και «φίλους».

Τελικά, το δάνειο ορίστηκε στο ονομαστικό ποσό των 135 εκατομμυρίων γαλλικών φράγκων, από το οποίο, όμως, το πραγματικό ποσό που συμφωνήθηκε να εκταμιευτεί από τους πιστωτές μας - μετά τις κρατήσεις, τις εγγυήσεις και τις προπληρωμές τόκων - δεν ξεπερνούσε τα 90 εκατομμύρια φράγκα.

Τι έγινε, όμως, με τα υπόλοιπα; Πού πήγαν τα λεφτά του δανείου;

Η μερίδα του λέοντος (κατά τον Ανδρεάδη τα 32 εκατομμύρια, κατά άλλους τα 52 εκατομμύρια του δανείου) καταβλήθηκε στους τραπεζίτες για την εξόφληση παλιότερων δανείων. Αυτό σήμερα το έχουν βαφτίσει «ανακεφαλαιοποίηση»...

Επίσης, ένα επιπλέον ποσό ύψους 13 εκατομμυρίων «πέταξε» για την ικανοποίηση παλιότερων οφειλών σε ξένους τοκογλύφους...

*

Επειδή ουδείς δανείζει ή «στηρίζει» (και τότε και τώρα και πάντα) χωρίς «ανταλλάγματα»,

για την εκχώρηση του δανείου που «πέτυχε» τότε ο Τρικούπης - ώστε «να στηριχτεί η ελληνική οικονομία» - ο ελληνικός λαός που λιμοκτονούσε υποχρεώθηκε να επωμιστεί νέα βάρη ύψους 26 εκατομμυρίων. Τόσο κόστιζαν - 26 εκατομμύρια φράγκα - τα τρία θωρηκτά και τα κανόνια που παρήγγειλε η κυβέρνηση Τρικούπη και δεσμεύτηκε να αγοράσει από τους δανειστές για να της δώσουν τη «στήριξή τους»!

Αυτή ήταν η «βοήθεια» πριν από εκατόν είκοσι πέντε τόσα χρόνια των «συμμάχων» και «φίλων» μας προς την Ελλάδα. Ετσι έκανε τότε, τώρα και πάντα, η εγχώρια ολιγαρχία τις «δουλειές» της.

*

Λεπτομέρεια:

Κατά μια σατανική σύμπτωση - και τότε - η παραγγελία των θωρηκτών έγινε σε... γαλλικές εταιρείες!!

*

Η διαφορά είναι η εξής:

Σήμερα, το 2013, με την κυβέρνηση Σαμαρά, η επαναβεβαίωση προς τον Ολάντ της προηγούμενης επαναβεβαίωσης Παπανδρέου προς τον Σαρκοζί, για την αγορά από τη Γαλλία των γνωστών πλοίων, αφορά σε παραγγελία έξι στον αριθμό φρεγατών.

Τότε, το 1887, η κυβέρνηση Τρικούπη, τα θωρηκτά που είχε παραγγείλει ήταν «μόνο» τρία...

Η εξ αντικειμένου προβοκατόρικη δράση των κουκουλοφόρων στις Σκουριές της Χαλκιδικής έδωσε την ευκαιρία στα κάθε λογής «ΜΑΤ» της αντιλαϊκής προπαγάνδας να επιδοθούν στο γνωστό σπορ της διαστρέβλωσης και της παραχάραξης.

Μάλιστα, με τη φόρα που έχουν πάρει, οι ενσωματωμένοι στα επιτελεία της «ποινικοποίησης» των λαϊκών αγώνων, μοιάζουν έτοιμοι, εκτός από τη δίωξη της δράσης, να εισηγηθούν οσονούπω και τη δίωξη της... σκέψης!

*

Οι παπαγάλοι όσο περισσότερο διακινούν την αντιδραστική «σκουριά» των θεωριών περί «ανομίας» και «ευταξίας», τόσο περισσότερο συλλαμβάνονται την ευφυΐα που στερούνται να την αναπληρώνουν σε μαυρίλα.

Τους ακούμε, για παράδειγμα, να λένε ότι το θέμα στις Σκουριές της Χαλκιδικής είναι ένα «τοπικό» ζήτημα, που θα πρέπει να αντιμετωπιστεί ως τέτοιο, ότι ένας Αθηναίος δεν μπορεί να έχει άποψη για το ζήτημα και ως εκ τούτου η συμπαράσταση εργαζομένων και πολιτών από άλλες πόλεις στον αγώνα των εκεί κατοίκων κάτι «περίεργο» κρύβει...

Κατά τη θεωρία τους, δηλαδή, το σκάνδαλο του Βατοπεδίου ήταν ένα «τοπικό» θέμα που «κακώς» απασχόλησε όλη την Ελλάδα, το περιβαλλοντικό έγκλημα στον Ασωπό το πολύ πολύ να αφορά μόνο τους Βοιωτούς, οι ΝΑΤΟικές βάσεις στη Σούδα και οι κίνδυνοι που εγκυμονούν αφορούν μόνο τους Κρητικούς, τα σκανδαλώδη των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας αφορούν μόνο τους Αθηναίους κ.ο.κ...

*

Αλλά είπαμε: Τα ανωτέρω «ευφυή» το καθεστώς του «νόμου και της τάξης» τα αναπληρώνει σε μαυρίλα.

Ετσι φτάσαμε στο σημείο να έχουμε την ποινική δίωξη με την κατηγορία της ηθικής αυτουργίας εναντίον μέλους της Επιτροπής Αγώνα κατά των μεταλλείων χρυσού στις Σκουριές Χαλκιδικής με μόνη... αιτιολογία τη συμμετοχή του σε κινητοποιήσεις κατά της λειτουργίας των μεταλλείων και τις αντίστοιχες δημοσιεύσεις του στο διαδίκτυο!

Μιλάμε για πρωτοφανείς καταστάσεις!

Σε λίγο, δηλαδή, θα μας πουν ότι «ηθικός αυτουργός» (ή μήπως και ο φυσικός;) για τη δολοφονία των τριών ανθρώπων στη «Μαρφίν» δεν ήταν οι προβοκάτορες (που ακόμα να τους εντοπίσει το κράτος του νόμου), αλλά ο λαός που διαδήλωνε!

Σε λίγο θα μας πουν ότι όποιος αντιδρά, διαδηλώνει, κινητοποιείται, αντιστέκεται ή καλεί σε αντίσταση το λαό, από τα κόμματα και τα συνδικάτα μέχρι τους συλλογικούς φορείς και τους ανθρώπους που μιλούν ή γράφουν ενάντια στην ακολουθούμενη πολιτική, είναι «ηθικοί αυτουργοί» (!) της κάθε προβοκάτσιας που μπορεί να στηθεί από τους προβοκάτορες και από το παρακράτος (ή μήπως και το κράτος;) του «νόμου»!

Προσοχή, λοιπόν. Και επαγρύπνηση.