Η αφίσα για την Αθήνα

Παρά, όμως, αυτές τις εξελίξεις, η πρώτη πανεργατική κινητοποίηση μέσα στο 2013 δίνει τη δυνατότητα στους εργαζόμενους να βγουν μπροστά, να δυναμώσουν την πάλη τους, με τη συμμετοχή τους να βάλουν φρένο στις επιδιώξεις του κεφαλαίου, να δημιουργήσουν τους όρους και τις προϋποθέσεις να περάσουν στην αντεπίθεση. Σε κοινό βηματισμό με το ΠΑΜΕ και τα συνδικάτα που συσπειρώνονται σε αυτό, να διεκδικήσουν αυτά που τους ανήκουν και όχι ό,τι επιτρέπουν τα δημοσιονομικά της κυβέρνησης και η «ανάπτυξη» που επιδιώκουν οι καπιταλιστές, η ανταγωνιστικότητα στην οποία ομνύει η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ. Είναι μάχη για όλους τους εργαζόμενους και στον ιδιωτικό και στο δημόσιο τομέα, αφού η επίθεση είναι ενιαία και δεν αφήνει κανέναν απέξω.

Στο επίκεντρο των διεκδικήσεων της απεργίας βρίσκονται: Η υπογραφή νέας Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, αλλά και κλαδικών Συμβάσεων, που μάλιστα θα γίνονται υποχρεωτικές για όλους τους εργοδότες. Να μην περάσουν νέα και να καταργηθούν παλαιότερα χαράτσια, που λεηλατούν τα εργατικά και λαϊκά εισοδήματα. Αμεσα μέτρα προστασίας των ανέργων. Καταδίκη της καταστολής και του αυταρχισμού αστικού κράτους και εργοδοσίας.

Η υπογραφή νέας ΕΓΣΣΕ για το 2013 είναι κεφαλαιώδους σημασίας για ολόκληρη την εργατική τάξη, δεν αφορά μόνο όσους αμείβονται με αυτήν. Είναι ο άξονας όπου στηρίζεται το βιοτικό επίπεδο όλων των εργαζομένων, αφού πάνω της στηρίζονται εκατοντάδες κλαδικές και ομοιοεπαγγελματικές Συμβάσεις. Είναι το θεμέλιο που πάνω εκεί τα κλαδικά συνδικάτα, οι ομοσπονδίες χτίζουν όλο το οικοδόμημα των διεκδικήσεών τους. Ολα τα επιδόματα και όχι μόνο, αφού από τη Σύμβαση εξαρτώνται τα ωράρια και ο χρόνος εργασίας, οι άδειες, όλα τα εργασιακά δικαιώματα. Γι' αυτό, η επισήμανση της ΕΓ του ΠΑΜΕ στην πλατιά σύσκεψη που έγινε την περασμένη Τρίτη για την προετοιμασία της απεργίας, πως «η τύχη των κλαδικών Συμβάσεων θα είναι η ίδια αν χαθεί η ΕΓΣΣΕ» αποτυπώνει με ακρίβεια τη σημασία της και τη σχέση της με τις υπόλοιπες Συμβάσεις. Πολύ περισσότερο που με βάση τη σχετική ΠΥΣ, που έδινε διάρκεια ισχύος στις κλαδικές ένα χρόνο μετά την υπογραφή της (14/2/2012), σημαίνει ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Συμβάσεων θα λήξουν υποχρεωτικά μέχρι το Μάη του 2013! Και εννοείται ότι στο έδαφος αυτών των δεδομένων η μεγαλοεργοδοσία θα εντείνει εκ νέου την επίθεσή της.

Γι' αυτό η απεργία στις 20 Φλεβάρη δεν αφορά μόνο στη διεκδίκηση και επανάκτηση ενός μέρους των απωλειών που είχαν οι εργαζόμενοι τα προηγούμενα χρόνια. Είναι ταυτόχρονα και απεργία ανάχωμα στη νέα επίθεση που θα εκδηλωθεί το επόμενο διάστημα. Είναι βέβαιο ότι με τη λήξη των κλαδικών το κεφάλαιο θα προβάλει και νέες αξιώσεις και κυρίως θα επιχειρήσει να επιβάλει ακόμα πιο πλατιά τις ατομικές συμβάσεις εργασίας. Αλλωστε, και η σημερινή ΕΓΣΣΕ δε θα μείνει αμετάβλητη, καθώς, όπως επιβεβαίωσε και το ΔΝΤ, με την πρόσφατη Εκθεσή του στην ατζέντα τρόικας και κυβέρνησης, παραμένει ο στόχος για κατάργηση των τριετιών και όχι μόνο το πάγωμά τους, όπως ήδη έχει νομοθετηθεί. Αντίστοιχα, στο στόχαστρο βρίσκονται και οι δημόσιοι υπάλληλοι με τις απολύσεις, την «αξιολόγηση» και τις διαθεσιμότητες, τις μειώσεις των μισθών που κάθε μέρα θα γίνονται ακόμα πιο αισθητές με το μισθολόγιο - φτωχολόγιο του Ν. 4024.

Και επειδή η επίθεση δεν πρόκειται να σταματήσει, γι' αυτό η κυβέρνηση εντείνει την καταστολή και τον αυταρχισμό. Η επίταξη των απεργών του Μετρό, η σύλληψη και η παραπομπή σε δίκη των 35 συνδικαλιστών στελεχών του ΠΑΜΕ, η επιστράτευση των ναυτεργατών δεν είναι «εικόνες» από το παρελθόν. Είναι το μέλλον που επιφυλάσσει το κεφάλαιο και οι μπιστικοί του στην κυβερνητική εξουσία για κάθε εργατικό αγώνα, για ολόκληρη την εργατική τάξη, αλλά και όλες τις κοινωνικές ομάδες που θα τολμήσουν να βγούνε στο δρόμο και να διεκδικήσουν. Η όξυνση του αυταρχισμού πάει χέρι χέρι με την παραπέρα επίθεση στα εργατικά δικαιώματα, είναι βασικό εργαλείο στην προσπάθεια του κεφαλαίου να απογυμνώσει τους εργαζόμενους από όποιο δικαίωμα τους απέμεινε. Γι' αυτό η αντίσταση στη βία της κυβερνητικής εξουσίας πρέπει να αντιμετωπιστεί ως συστατικό στοιχείο της συνολικής αντεργατικής και αντιλαϊκής επίθεσης. Η περιφρούρηση του δικαιώματος στην απεργία, η υπεράσπιση του δικαιώματος στη συνδικαλιστική δράση και στους εργατικούς αγώνες, δεν μπορεί να είναι υπόθεση μόνο αυτών που απεργούν και επιστρατεύονται, αλλά όλων των συνδικάτων, ολόκληρης της εργατικής τάξης, όλου του λαού. Ο αγώνας κατά της καταστολής είναι προϋπόθεση για την οργάνωση της πάλης σε κάθε κλάδο, σε κάθε επιχείρηση, είναι μετερίζι που δεν μπορεί να εγκαταλειφθεί από το συνδικαλιστικό κίνημα.

Μπροστά σε μια τέτοια ταξική σύγκρουση τα συνδικάτα πρέπει με σχέδιο και αποφασιστικότητα να προσαρμόσουν τη δράση τους στην προετοιμασία της απεργίας. Δε φτάνει η έκδοση μιας ανακοίνωσης, δεν μπορεί η δουλειά να περιοριστεί στα μέλη των διοικήσεων των σωματείων. Απαιτείται πανστρατιά όλων των δυνάμεων, κάθε εργάτη και εργάτριας. Να γίνει η απεργία υπόθεση των Γενικών Συνελεύσεων και μέσω αυτών όλων των μελών του σωματείου. Να ξεπεραστεί και να αντιμετωπιστεί το πνεύμα του συντεχνιασμού, η λογική «καθένας για τον κλάδο του» αλλά και οι απόψεις που σκόπιμα το σύστημα καλλιεργεί ότι «δε γίνεται τίποτα»... Να ανοιχτεί η δράση σε επίπεδο κλάδων στρατεύοντας σε αυτήν όλα τα σωματεία, κλαδικά και επιχειρησιακά, την Ομοσπονδία και τα Εργατικά Κέντρα, μελετώντας τις εξελίξεις στον κάθε κλάδο τα ιδιαίτερα προβλήματα, αλλά και τους κοινούς άξονες συσπείρωσης όλων των εργαζομένων. Ιδιαίτερο βάρος να πέσει στις μεγάλες επιχειρήσεις και στους μονοπωλιακούς ομίλους. Μπροστά στην απεργία σημαντική μπορεί να είναι η συμβολή των Λαϊκών Επιτροπών, το «δέσιμο» της δράσης τους με τα συνδικάτα της περιοχής τους, με τους εργάτες που ζούνε στο χώρο ευθύνης τους. Να αξιοποιηθεί κάθε μικρή και μεγάλη κινητοποίηση, κλαδική, τοπική ή επιχειρησιακή για τη ζύμωση της απεργίας, ώστε την επαύριο της κινητοποίησης, το κίνημα να μετρά περισσότερους εργαζόμενους συσπειρωμένους στα συνδικάτα, νέες δυνάμεις στη στρατιά της πάλης και της σύγκρουσης με τον κοινό αντίπαλο, τα μονοπώλια και τις κυβερνήσεις του.