ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

«Χορός» επενδύσεων για τους εφοπλιστές

Παπαγεωργίου Βασίλης

«Στα επίπεδα των 7,3 δισ. δολαρίων υπολογίζεται ότι ανέρχεται η αξία των επενδύσεων που έχουν πραγματοποιήσει μόνο από την αρχή του 2012 οι Ελληνες εφοπλιστές, αγοράζοντας και παραγγέλλοντας νέα πλοία στα ναυπηγεία», αναφέρεται στο χτεσινό ναυτιλιακό Τύπο. Οπως σημειώνεται «34 ελληνικές ναυτιλιακές εταιρείες έχουν μέχρι τώρα υπογράψει με τα ναυπηγεία της Ασίας (Κίνα - Κορέα - Ιαπωνία) συμφωνίες ύψους 3,8 δισ. δολαρίων, που αφορούν 97 νεότευκτα πλοία συνολικής χωρητικότητας 7 εκατ. τόνων», ενώ τα υπόλοιπα 3,5 δισ. δολάρια θα πάνε για την αγορά 202 πλοίων.

Και ενώ όλα τα στοιχεία μαρτυρούν ότι η κερδοφορία του εφοπλιστικού κεφαλαίου συνεχίζεται «ακάθεκτη» και μέσα σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης, οι εφοπλιστές προετοιμάζουν αυτήν την περίοδο με τους πολιτικούς τους εκπροσώπους, την τρικομματική κυβέρνηση, τη σύνθλιψη και του τελευταίου εργασιακού δικαιώματος των ναυτεργατών. Ενδεικτικά, οι ακτοπλόοι εφοπλιστές αξιώνουν τη μείωση των αποδοχών των ναυτεργατών κατά 15% και περίπου 4.500 ναυτεργάτες των γενικών υπηρεσιών (μάγειροι, καμαρότοι κ.ά.) να διωχθούν από την οργανική σύνθεση των ακτοπλοϊκών πλοίων, που σημαίνει ότι οι ναυτεργάτες αυτοί είτε θα πεταχτούν στον εφιάλτη της ανεργίας ή θα δουλεύουν ως χαμηλόμισθοι και ανασφάλιστοι.

Επιπλέον ο «κοινωνικός διάλογος» που προσπαθεί να στήσει ο υπουργός Ναυτιλίας σε όφελος των εφοπλιστών με «πλαίσιο συζήτησης» τη Διεθνή Σύμβαση Ναυτικής Εργασίας 2006, υπονομεύει θεμελιώδεις κατακτήσεις των ναυτεργατών, προδιαγράφει το τσάκισμα των ΣΣΕ, μέχρι και τη νομιμοποίηση του σύγχρονου δουλεμπορίου των ναυτικών πρακτορείων.

Το μέλλον, δηλαδή που επιφυλάσσουν οι εφοπλιστές για τους ναυτεργάτες είναι δουλειά μέχρις εξάντλησης και εξαθλίωση της ναυτεργατικής οικογένειας, για να συνεχίσουν αυτοί να αυξάνουν το στόλο τους και να μετρούν κέρδη αμύθητα στις ελβετικές τράπεζες.

Αθωώνει το σύστημα...

Σε αδιέξοδο εγκλωβίζει τους εργαζόμενους της ΛΑΡΚΟ η ΓΣΕΕ. Ενδεικτική είναι η ανακοίνωση που εξέδωσε αμέσως μετά τη σύσκεψη που συγκάλεσε με τα σωματεία της ΛΑΡΚΟ και τα Εργατικά Κέντρα της περιοχής, όπου επισημαίνεται: «Η προχειρότητα με την οποία η Κυβέρνηση και το Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου (ΤΑΙΠΕΔ) αντιμετωπίζει την επιχείρηση και τα σχέδια για ξεπούλημα της ΛΑΡΚΟ είναι απαράδεκτα, ανεφάρμοστα και καταστροφικά».

Ποιο είναι το πρόβλημα; Οχι ότι ιδιωτικοποιείται η ΛΑΡΚΟ, όχι ότι οι εργαζόμενοι έρχονται αντιμέτωποι με μια πρωτόγνωρη επίθεση, αλλά η ...«προχειρότητα» με την οποία συγκυβέρνηση και ΤΑΙΠΕΔ αντιμετωπίζουν την επιχείρηση! Ωστόσο, το θέμα δεν είναι η προχειρότητα, αλλά ότι η ιδιωτικοποίηση της ΛΑΡΚΟ αποτελεί συγκεκριμένο στρατηγικό σχέδιο που υλοποιούν συγκυβέρνηση - τρόικα με στόχο το μεγάλο κεφάλαιο να μπει «στα γεμάτα» στην υπόθεση του ορυκτού πλούτου της χώρας. Η ΓΣΕΕ, χαρακτηρίζοντας ως «προχειρότητα» τον τρόπο που «αντιμετωπίζεται» η επιχείρηση, ρίχνει «στάχτη στα μάτια» των εργαζομένων. Τους καλεί να ρίξουν το ανάθεμα στο ΤΑΙΠΕΔ, ίσως και στη συγκυβέρνηση, αλλά σε καμιά περίπτωση να μη δουν πως αυτή ενέργεια εξυπηρετεί το μεγάλο κεφάλαιο, τα μονοπώλια του κλάδου, εγχώρια και μη.

... και εγκλωβίζει τους εργάτες

Επιτείνοντας τη σύγχυση κάνει λόγο για «απαράδεκτα, ανεφάρμοστα και καταστροφικά» σχέδια αναφορικά με το «ξεπούλημα της ΛΑΡΚΟ». Δηλαδή, αν ήταν εφαρμόσιμα δε θα υπήρχε κανένα πρόβλημα με την ιδιωτικοποίηση της εταιρείας; Επιπρόσθετα: Γιατί αυτή η εμμονή με τη λέξη «ξεπούλημα»; Αν δηλαδή, δεν ήταν «ξεπούλημα», αν η «τιμή» που θα πωλούνταν η ΛΑΡΚΟ ήταν... θεμιτή, δε θα υπήρχε πρόβλημα;

Εξίσου αποκαλυπτική, όμως, είναι και η πρόταση της ΓΣΕΕ: «Η διασφάλιση όλων των θέσεων εργασίας και η παραμονή της επιχείρησης υπό δημόσιο έλεγχο προκειμένου να υπάρξει ορθολογική διαχείριση και πλήρης αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου της χώρας και η διασφάλιση του δημόσιου συμφέροντος είναι επιβεβλημένη». Και πάλι τίθεται το ίδιο ζήτημα: Επί τόσα χρόνια που η εταιρεία ήταν «υπό δημόσιο έλεγχο», του κράτους των καπιταλιστών, δεν οδηγούνταν συνειδητά σε παρακμή και απαξίωση από τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ;

Γι' αυτό οι εργάτες της ΛΑΡΚΟ καλούνται να κάνουν στην άκρη τις συνδικαλιστικές ηγεσίες που επιδιώκουν να τους εγκλωβίσουν. Οπως σημείωσαν και οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ στη σύσκεψη, είναι επιτακτική ανάγκη να κάνουν δική τους υπόθεση τον αγώνα και σε συντονισμό με τους άλλους εργάτες του κλάδου, αλλά και τους εργαζόμενους της περιοχής, να αναπτύξουν αγώνες που θα έχουν στο επίκεντρο τα δικά τους, κοινά, συμφέροντα, και στόχο η ΛΑΡΚΟ και ο ορυκτός πλούτος να γίνουν λαϊκή περιουσία που θα λειτουργούν προς όφελος του λαού και του τόπου.

Η όποια ανάπτυξη που τάζουν αφορά το μεγάλο κεφάλαιο...

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΤΟ 2013 ΘΑ ΜΠΟΥΜΕ «στο δρόμο της ανάπτυξης» δήλωσε ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Ο ΟΟΣΑ, πάλι, εκτιμά ότι θα υπάρξει ανάπτυξη στην Ελλάδα «μετά το 2014». Εμείς, τώρα, ποιον να πιστέψουμε;

Η απάντηση είναι μάλλον εύκολη: Κανέναν από τους δύο. Και το 2013, και το 2014, και το 2015, και τα επόμενα χρόνια, αυτό που προωθούν είναι νέα μέτρα, πιέσεις και «θυσίες» για τους εργαζόμενους και το λαό.

Οσο για την περίφημη «ανάπτυξη», την έχουν προετοιμάσει από τώρα με τα αντιλαϊκά και αντεργατικά μέτρα που έχουν πάρει. Θα είναι, όμως, «ανάπτυξη» για το κεφάλαιο. Οπως πάντα.

ΠΑΝΤΩΣ, ΕΙΧΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ και η ανάλυση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ: Σήμερα λέει αντιμάχονται στην Ευρωπαϊκή Ενωση η «ορθολογική» και η «ανορθολογική» προσέγγιση των πραγμάτων. Φυσικά, ο ίδιος υποστηρίζει την πρώτη ως ...λογικός άνθρωπος.

Εμείς, πάλι, δεν πιστεύουμε ότι η ΕΕ χωρίζεται σε ...τρελούς και λογικούς. Σε εχέφρονες και παράφρονες. Αντιθέτως, κύκλους που υποστηρίζουν (απολύτως λογικά) πολύ συγκεκριμένα συμφέροντα βλέπουμε.

Μπορεί κάποιοι να συντάσσονται με ένα τμήμα του κεφαλαίου και κάποιοι με ένα άλλο, όμως ξέρουν πολύ καλά να βάλλουν αμφότεροι εναντίον των λαών. Καθένας με τον τρόπο που τον βολεύει.

Ετσι, λοιπόν, ο Ε. Βενιζέλος και η κυβέρνησή του, δεν είναι η ...«φωνή της λογικής». Αντιθέτως, είναι οι εκφραστές ενός συστήματος που προωθεί το μεγαλύτερο παραλογισμό: Αυτοί που παράγουν να φτωχαίνουν και τα παράσιτα να κερδοσκοπούν.

ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ που δεν το προσέξατε, ο Ζ. Μπαρόζο, πρόεδρος της Κομισιόν, για πολλοστή φορά, «χαιρέτισε» τις προσπάθειες του ελληνικού λαού για έξοδο από την κρίση. Από «χαιρετούρα» έχουμε χορτάσει.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Ο εκπαιδευτικός στο σχολείο των επιχειρήσεων

Ανασχεδιασμό της Εκπαίδευσης ώστε να οικοδομηθεί και ο μορφωτικός μεσαίωνας που θα ταιριάζει με τον εργασιακό έχει στα σκαριά η Ευρωπαϊκή Ενωση. Μάλιστα, όπως επισημαίνει παρουσιάζοντας τη νέα στρατηγική της στην Εκπαίδευση, «αυτές οι μεταρρυθμίσεις πρέπει να υποστηρίζονται από καλά καταρτισμένους, δραστήριους εκπαιδευτικούς με επιχειρηματικό πνεύμα».

Ο εκπαιδευτικός που θέλουν τα μονοπώλια είναι συνάρτηση των επιδιώξεών τους για εργαζόμενους πλήρως υποταγμένους στις ορέξεις τους για κερδοφορία, άρα υποταγμένους, και εκμεταλλευτική κοινωνία και η Εκπαίδευση μπορεί να συμβάλει τα μέγιστα σ' αυτό. Επομένως, θέλουν να οικοδομήσουν τέτοιο σχολείο. Ετσι, πέρα από κακοπληρωμένο, με μισά δικαιώματα, χωρίς ουσιαστική επιμόρφωση και εξοπλισμό εκπαιδευτικό, τον θέλουν να έχει και «επιχειρηματικό πνεύμα». Δηλαδή, να αποδεχτεί τους «νόμους της αγοράς» και να διαχειριστεί τη μιζέρια στην οποία καταδικάζουν το δημόσιο σχολείο. Και να διαπαιδαγωγεί ανάλογα τους μαθητές. Τον θέλουν να βρει τη θέση του στο «σχολείο της αγοράς» - γιατί όχι; - και ως διαμεσολαβητής μεταξύ του σχολείου και τοπικών ή μεγαλύτερων επιχειρήσεων (έως ακόμα και του ΝΑΤΟ!) που θέλουν να διαφημιστούν, να «ξεπλυθούν», να συμβάλει ώστε οι μαθητές να «διαπαιδαγωγηθούν» και από τις επιχειρήσεις. Από τη στιγμή μάλιστα που έρχεται από την ΕΕ ως κεντρική κατεύθυνση η ανάπτυξη επιχειρηματικού πνεύματος στους εκπαιδευτικούς, οι ελληνικές κυβερνήσεις που συνδιαμορφώνουν και εφαρμόζουν τις πολιτικές της θα τους «αξιολογήσουν» και γι' αυτό. Υπάρχει όμως και άλλη πτυχή για την οποία θεωρείται απαραίτητος από την ΕΕ ο εκπαιδευτικός των επιχειρήσεων. Για να διδάξει ο ίδιος σ' αυτό το «μορφωτικό» πεδίο του σχολείου, να συμβάλει ώστε να διαμορφωθούν οι σύγχρονοι σκλάβοι, που θα θεωρούν καλό για τους ίδιους ό,τι είναι καλό για το μεγάλο κεφάλαιο, ότι δεν υπάρχουν δικαιώματα αλλά «ευκαιρίες», ότι πρέπει να συμβάλλουν τα παιδιά αύριο στο να αυγατίζουν τα χρήματα μιας χούφτας πλουσίων.

Πλασάροντας κατά καιρούς τα διάφορα προγράμματα επιχειρηματικότητας μέσα στα σχολεία (με ενεργή τη συμμετοχή του Συνδέσμου Ελληνικών Βιομηχανιών), οι θιασώτες τους διδάσκουν για το πόσο είναι απαραίτητη για την προσωπική ανάπτυξη, για κίνητρα ανάπτυξης νέων επιχειρήσεων, ακόμα και για απάντηση στη «συκοφάντηση» του κόσμου της «αγοράς», από τους αγώνες ενάντια στην εκμετάλλευση. Είναι όμως γεγονός αναμφισβήτητο ότι η καλλιέργεια της επιχειρηματικής κουλτούρας τους, την οποία θέλουν να διαπνέει όλο το σχολείο και όχι μόνο τα συγκεκριμένα προγράμματα, είναι αδύνατο να συμβαδίσει με την ανάπτυξη στο μαθητή της αυτοπεποίθησης ότι μπορεί να αλλάξει τα πράγματα προς το καλύτερο για την κοινωνία, ότι έχει αξία και δικαιώματα που φτάνουν πολύ μακρύτερα από όσο ορίζει η κοινωνία των επιχειρηματιών.

Τέτοιες αξίες ταιριάζουν γάντι στους μεγαλοεπιχειρηματίες που απολύουν, κόβουν μισθούς και επιδόματα, επεκτείνουν τις επιχειρήσεις τους, βλέπουν τα κέρδη τους να πολλαπλασιάζονται. Είναι όμως ανάγκη να αναρωτηθεί κάποιος τι όφελος έχει ο εκπαιδευτικός των 700 ευρώ, ο γονιός, το παιδί της λαϊκής οικογένειας από την επιχειρηματικότητα, που μάλιστα στα κείμενα της ΕΕ υποτάσσουν σ' αυτήν τα μορφωτικά χαρακτηριστικά του σχολείου. Ο λαός έχει και κληρονομιά αγώνων και κατακτήσεων και δύναμη να φέρει στο προσκήνιο τις δικές του αξίες και να τις κάνει κυρίαρχες.

Μαρίνα ΚΑΛΛΙΓΕΡΗ