Απ' άκρη σ' άκρη σ' όλον τον πλανήτη όπου κι όπως και αν εκφράζεται η καπιταλιστική κρίση, η συνταγή που γίνεται εντολή είναι μία: μείωση της τιμής πώλησης της εργατικής δύναμης, μέτρα που να διευκολύνουν τα μονοπώλια στην αναζήτηση του μέγιστου κέρδους.

Στη μετάφρασή του αυτό, ανάλογα με την περίπτωση, μπορεί να ξεκινά από απλή μείωση μισθών και να φτάνει σε τσάκισμα κάθε εργατικού δικαιώματος σ' όλη τη σφαίρα των λειτουργιών που συμβάλλουν στην αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης.

Αυτή τη γραμμή έχουν αναλάβει εδώ και καιρό να εκλαϊκεύσουν οι χρυσές πένες του αστικού Τύπου και ανάλογα με τους συσχετισμούς δύναμης στην κάθε συγκυρία βγαίνουν όλο και πιο επιθετικά στις αξιώσεις τους. Με τον αέρα που τους δίνουν και οι ψηφοφορίες στη Βουλή (τώρα νιώθουν ότι ακόμα πιο δυνατά μπορούν να επικαλούνται το νόμο και να απαιτούν την εφαρμογή του) βγαίνουν στην ψύχρα και διατάσσουν: πούλα το σπίτι σου, μείωσε το επίπεδο διαβίωσής σου, πλήρωσε για την Παιδεία, την Υγεία, κάθε κοινόχρηστη υπηρεσία. Η «βελτίωση του πραγματικού εισοδήματος» στην οποία αναφέρονται δεν είναι άλλο από τα καπιταλιστικά κέρδη, τα οποία ήδη υπερσυσσωρευμένα ψάχνουν νέα πεδία κερδοφορίας για να αυγατίσουν.

Το αποτέλεσμα το μετράμε σε κάθε στιγμή της ζωής των εργατών. Οτι ψάχνοντας την υγειά του πεθαίνει κόσμος, δεν είναι αποτέλεσμα του κυκλοφοριακού που εμποδίζει την πρόσβαση στο νοσοκομείο, αλλά αποτέλεσμα του γεγονότος ότι φτάνοντας εκεί λείπουν από το γιατρό ως τη νοσοκόμα κι από το οινόπνευμα ως τη γάζα (μια βόλτα στο ισόγειο της Πολυκλινικής στο κέντρο της Αθήνας αρκεί για να εξασφαλίσει αρκετή πελατεία ένα γραφείο κηδειών).

Το γεγονός που η ίδια η αστική τάξη διαπιστώνει ότι τα πνεύματα είναι οξυμένα, είναι μεν πραγματικό, δεν οδηγεί, όμως, από μόνο του σ' εκείνη τη λαϊκή εξέγερση την ικανή να φέρει τα πάνω κάτω, να πετάξει δηλαδή στα σκουπίδια της Ιστορίας όσους τσακίζουν τη ζωή των εργατών. Αντίθετα: η αστική τάξη μάς διδάσκει ότι ήδη φροντίζει, ώστε τα δικά μας «οξυμένα πνεύματα» να γίνουν ο κινητήρας, για να έχουν κι άλλα κέρδη οι καπιταλιστές. Πώς; Παράγοντας η ίδια τούς ηγέτες που από τη μια καταγγέλλουν το σάπιο κι από την άλλη φροντίζουν να προβάλλουν ως διέξοδο τη ραφιναρισμένη σαπίλα.

Ο προβαλλόμενος ως πιθανός επόμενος ηγέτης του πάλαι ποτέ Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος που, εδώ και καιρό ονομάζεται Δημοκρατική Αριστερά, είναι χαρακτηριστικό δείγμα ηγέτη που παράγεται στα εργαστήρια της αστικής τάξης, για να καθοδηγήσει από θέσεις «αριστεράς» μεγάλες μάζες εκμεταλλευομένων να αποδεχτούν το αυτονόητο της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, να πιστέψουν ότι αρκεί ένα «φύγε εσύ, έλα εσύ» στο πολιτικό προσωπικό, για να αλλάξει η ζωή του.

Η μεγάλη ανατροπή δεν μπορεί να γίνει με τους όρους που το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα αποδέχεται και σε πλείστες των περιπτώσεων οργανώνει το ίδιο, έτσι ώστε όλα να αλλάζουν και η εκμετάλλευση να παραμένει.

Η μεγάλη ανατροπή είναι υπόθεση των ίδιων των εκμεταλλευομένων, αυτών που παράγουν τον πλούτο και κάνουν το βήμα να αρνηθούν να επιλέξουν ποιον καπιταλιστή θα στηρίξουν, κάνουν το βήμα να διεκδικήσουν: όλος ο κοινωνικά παραγόμενος πλούτος στους παραγωγούς του.

Αυτή τη λεπτομέρεια ξεχνούν όσοι προβάλλονται ως σωτήρες από τα «αριστερά». Αυτή τη λεπτομέρεια οφείλουμε να δείχνουμε σαν ελάχιστη διεκδίκηση - κριτήριο για το ποιος με ποιον.

Σ' αυτόν το δρόμο, ο ρόλος του κομμουνιστικού κόμματος, στο προκείμενο για τη χώρα μας, του ΚΚΕ, είναι αναντικατάστατος.

Μόνο ένα κόμμα που δε δίνει εξετάσεις στην αστική τάξη, μόνο ένα κόμμα που μορφώνει - εξοπλίζει με κάθε στιγμή της δράσης του την εργατική τάξη με την επιστημονική θεωρία της επανάστασης, δείχνει καθαρές τις νομοτέλειες της καπιταλιστικής ανάπτυξης και τα όριά της, κατά συνέπεια και συνέχεια δείχνει το δρόμο που αναγκαστικά κάνει περιττούς τους καπιταλιστές και αποδεικνύει στην εργατική τάξη ότι στο χέρι της είναι, όχι απλά να γίνει κυρίαρχη, αλλά, να εκτιναχθεί μπροστά, εκεί όπου η ανάπτυξη του ανθρώπου είναι χωρίς όρια, μόνο ένα τέτοιο κόμμα αξίζει σήμερα την εμπιστοσύνη των εργατών.

Η προχτεσινή ομιλία της Γενικής Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ στη Βουλή (ολόκληρη σήμερα στον «Ριζοσπάστη») μάς δίνει μια προωθημένη βάση για να κινηθούμε έξω από τα όρια που το σύστημα καθορίζει, ένα κριτήριο για να απαντάμε στο ποιος με ποιον και γιατί, έτσι που ο διπλανός εργάτης να κατανοεί ότι πράγματι είναι στο χέρι του να πάψει να 'ναι ο γάιδαρος με μόνη μοίρα να τινάξει τα πέταλα και να γίνει ο περήφανος άνθρωπος που τα όνειρά του θα 'ναι απεριόριστα.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΑΠΕΙΘΑΡΧΙΑ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ να γίνει ο λαός πρωταγωνιστής

ΤΟ ΒΗΜΑ: Η Ελλάδα βράζει

6 ΜΕΡΕΣ: Τώρα αρχίζει το σκληρό ροκ

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Ισχυρό μήνυμα

Η ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ: Με ισχυρή στήριξη σήμερα στο Eurogroup η κυβέρνηση

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: «Ηρθε η ώρα των δανειστών»

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: 31,5 δισ. έως τον Δεκέμβριο και σταδιακά το «μπόνους»

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ: Κοροϊδία με δόση και χρέος

ΤΑ ΝΕΑ: Μεταξύ Σόιμπλε και Παναγούλη

ΕΘΝΟΣ: Πασαρέλα ακραίων (φαινομένων) η Βουλή

ΤΟ ΠΑΡΟΝ: Μας κάνουν καψώνι

Η ΑΥΓΗ: Πολιτική διαπραγμάτευση με αριστερή κυβέρνηση

Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ: Ικέτες με λεοντή

ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ: Στριμώχνουν και τον Γιάννο

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: Αυθαίρετα, οριστικοί τίτλοι για τις μικρές παραβάσεις

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Ποιες γυναίκες «φορτώνονται» 2 έως 5 χρόνια για σύνταξη

«Η προσπάθεια αναμόρφωσης του πολιτικού συστήματος γίνεται με άξονα την αντιπαράθεση για το ποια συνταγή μπορεί να βγάλει το κεφάλαιο ταχύτερα από την κρίση και ταυτόχρονα να ενσωματώσει αποτελεσματικά τις αγωνιστικές διαθέσεις του λαού που κλιμακώνονται. Πάνω εκεί συγκρούονται δύο διαφορετικές αστικές αντιλήψεις, με βασικούς φορείς τη ΝΔ και το ΣΥΡΙΖΑ, στις οποίες αντανακλώνται διαφορετικά συμφέροντα στο εσωτερικό της αστικής τάξης και σε μερίδα των μεσαίων στρωμάτων. Η ΝΔ, μεγάλο κομμάτι του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ υπερασπίζονται τα μέτρα λιτότητας ως προϋπόθεση για δημοσιονομική εξυγίανση που θα φέρει ανάπτυξη. Δίνουν βάρος στις αντεργατικές - αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις που έχουν καθυστερήσει στην Ελλάδα, λόγω και των αντιστάσεων που πρόβαλλε το εργατικό κίνημα. Στόχος τους είναι να δημιουργήσουν ευνοϊκότερους όρους για επενδύσεις, βελτιώνοντας την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας, με ραγδαία υποτίμηση της εργατικής δύναμης. Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την άλλη, δεν αμφισβητεί, αλλά ζητά χαλάρωση της δημοσιονομικής πολιτικής, προκειμένου τα κρατικά ταμεία να διοχετεύουν κονδύλια στους ιδιώτες για να κάνουν επενδύσεις και να έρθει ανάπτυξη. Τον ίδιο στόχο υπηρετεί και η θέση του για "κούρεμα" και διαγραφή μέρους του δημόσιου χρέους. Θέλει απαλλαγή του κράτους από κομμάτι των υποχρεώσεων απέναντι στους δανειστές, προκειμένου να περισσεύουν λεφτά για τους μεγαλοεπιχειρηματίες, τους οποίους μάλιστα ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει "υγιείς".

(...) Μπορεί το ένα ή το άλλο μείγμα διαχείρισης, η στήριξη από το λαό των συμφερόντων του ενός τμήματος των επιχειρηματικών ομίλων εναντίον άλλων, να δώσει διέξοδο από την κρίση προς όφελός του; Η απάντηση είναι κατηγορηματικά «όχι». Γιατί; Επειδή και η μια και η άλλη συνταγή ταυτίζονται σε δύο στρατηγικής σημασίας παραδοχές: Πρώτον, ότι η διαχείριση θα ασκείται στο πλαίσιο της ΕΕ και, δεύτερον, ότι μοχλός της ανάπτυξης θα είναι τα μονοπώλια, που ζουν και αναπνέουν για το κέρδος (...) όσο η Ελλάδα παραμένει δεσμευμένη στη λυκοσυμμαχία της ΕΕ και τα μονοπώλια κρατούν στα χέρια τους τα κλειδιά της παραγωγής, καμιά συνταγή διαχείρισης δεν μπορεί να ανακουφίσει τη λαϊκή οικογένεια

(...) η ανακοπή της πορείας προς την εξαθλίωση για τη συντριπτική πλειοψηφία των λαϊκών στρωμάτων και η αντιστροφή της εξαρτώνται άμεσα από τη συνολική λύση του πολιτικού ζητήματος στην Ελλάδα, το οποίο, όπως σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, συνίσταται στο ποιος κατέχει την εξουσία και τα μέσα παραγωγής (...) Μόνο μια εξουσία, που θα κοινωνικοποιήσει τα μονοπώλια, μπορεί να εγγυηθεί ευημερία και προκοπή στο λαό, να αποτελέσει φάρο και παράδειγμα για ριζικές αλλαγές και σε άλλες χώρες, με πρωταγωνιστή την εργατική τάξη και τους συμμάχους της από τα λαϊκά στρώματα» (από άρθρο στο «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ»).