Αυξήθηκαν οι εισαγωγές αγροτικών προϊόντων το 2011 και έφτασαν το αστρονομικό ποσό των 6,5 δισ. ευρώ. Σύμφωνα με στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής, που επεξεργάστηκαν οι αρμόδιες υπηρεσίες του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, το 2011 η αξία των εισαγωγών ήταν 6,461 δισ. ευρώ, από 6,327 δισ. ευρώ που ήταν το 2010. Δηλαδή, υπήρξε μια αύξηση της τάξης του 2,1%. Και αν δεν υπήρχε η κρίση, η αύξηση εκτιμάται ότι θα ήταν ακόμα μεγαλύτερη. Το πρόβλημα είναι ότι η Ελλάδα έχει καταντήσει μαζικός εισαγωγέας αγροτοκτηνοτροφικών προϊόντων, ενώ μπορεί να έχει αυτάρκεια και να μπορεί να κάνει και εξαγωγές. Η πολιτική όμως των εκάστοτε κυβερνήσεων της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, της ΕΕ, της ΚΑΠ και του ΠΟΕ είχε ως αποτέλεσμα τη δραματική συρρίκνωση της αγροτικής παραγωγής και τη θεαματική αύξηση των εισαγωγών, σε όφελος βασικά των μονοπωλίων της ΕΕ.

Το μεγαλύτερο μέρος της αξίας των εισαγωγών αφορά κτηνοτροφικά προϊόντα. Το 2011 από τα 6,461 δισ. ευρώ που δαπανήθηκαν για εισαγωγές, τα 1,982 δισ. ευρώ αφορούσαν ζώντα ζώα, κρέατα και παρασκευάσματα κρέατος, γαλακτοκομικά και αυγά. Δηλαδή το 1/3 περίπου. Το 2011 οι εισαγωγές κρεάτων και παρασκευασμάτων κρέατος αυξήθηκαν κατά 1,8% σε αξία σε σύγκριση με το 2010 (1,109 δισ. ευρώ από 1.089 δισ. ευρώ). Στα γαλακτοκομικά και αυγά οι εισαγωγές αυξήθηκαν σε αξία το 2011 κατά 4,6% σε σύγκριση πάντα με το 2010 (811,8 δισ. ευρώ από 775,9 δισ. ευρώ). Επίσης, στα δημητριακά και παρασκευάσματα δημητριακών η αξία των εισαγωγών το 2011 ήταν 654,7 δισ. ευρώ από 542,2 δισ. ευρώ το 2010 (αύξηση 20,7%), ενώ στη ζάχαρη και παρασκευάσματα - μέλι η αξία των εισαγωγών ήταν 259 δισ. ευρώ το 2011, από 221,5 δισ. ευρώ το 2010 (αύξηση 16,9%). Αύξηση επίσης της αξίας των εισαγωγών κατά 4% υπήρξε και στα φρούτα και λαχανικά (701,6 δισ. ευρώ το 2011 από 674,8 δισ. ευρώ το 2010).

Και όταν οι εισαγωγές αγροτοκτηνοτροφικών προϊόντων το 2011 είναι 6,461 δισ. ευρώ και οι εξαγωγές 4,504 δισ. ευρώ τότε το έλλειμμα στο αγροτικό εμπορικό ισοζύγιο γίνεται 1,957 δισ. ευρώ. Το έλλειμμα το 2011 αυξήθηκε κατά 4,6% σε σύγκριση με το 2010. Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι η Ελλάδα ένα χρόνο πριν την είσοδό της στην ΕΟΚ το 1980 είχε πλεόνασμα στο αγροτικό ισοζύγιο περί τα 9 δισ. δραχμές. Στη συνέχεια άρχισε να αποκτά ελλείμματα και τα εισαγόμενα αγροτικά προϊόντα να υποκαθιστούν τα ντόπια, με αποτέλεσμα να φτάσουν οι εισαγωγές και το έλλειμμα εκεί που έφτασαν. Γίνεται επίσης φανερό ότι η Ελλάδα μέσα στα 30 χρόνια ένταξης στην ΕΕ μόνο αρνητικές επιπτώσεις γνωρίζει στον αγροτοκτηνοτροφικό τομέα και όχι μόνο. Η μεγάλη αγορά των 300 εκατομμυρίων, που υποτίθεται ότι θα απορροφούσε ό,τι μπορεί να παράξει η χώρα, αποδείχτηκε στην πράξη μια μεγάλη απάτη, αφού η Ελλάδα μετατράπηκε σε μαζικό εισαγωγέα αγροτοκτηνοτροφικών προϊόντων από τις χώρες της ΕΕ. Για παράδειγμα, το 2011 η αξία των εισαγωγών από τις χώρες της ΕΕ είναι 4,983 δισ. ευρώ και με όλες τις υπόλοιπες χώρες του κόσμου 1,477 δισ. ευρώ, ενώ το έλλειμμα στο εμπορικό ισοζύγιο με τις χώρες της ΕΕ είναι 1,808 δισ. ευρώ και με όλες τις υπόλοιπες χώρες του κόσμου 148,5 δισ. ευρώ.

Το πρόβλημα που υπάρχει οφείλεται στην πολιτική της ΚΑΠ που εφάρμοσαν οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και τώρα συνεχίζει να εφαρμόζει η κυβέρνηση συνεργασίας ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ. Η πολιτική αυτή οδηγεί στη συρρίκνωση μια σειρά καλλιέργειες της χώρας, όπως καπνός, τεύτλα, ελιά, βαμβάκι, σιτηρά, σταφίδα, βιομηχανική ντομάτα κ.ά. Για παράδειγμα, από το 2006 και μετά: Ο καπνός από 120.000 τόνους παραγωγή έπεσε στους 23.000 τόνους. Στο βαμβάκι η παραγωγή από 1.200.000 τόνους έπεσε στους 600.000 τόνους. Στη ζάχαρη η ποσόστωση από 318.000 τόνους μειώθηκε στους 158.700 τόνους και δύο από τα πέντε εργοστάσια έκλεισαν, ενώ φέτος η παραγωγή εκτιμάται ότι δε θα ξεπεράσει τους 70.000 τόνους. Εφτασαν επίσης τα πράγματα, για παράδειγμα στην πατάτα, να αυξηθούν οι εισαγωγές κατά 30% το 2011 σε σύγκριση με το 2010, (174.353 τόνοι από 133.429 τόνους), ενώ εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι το 1980 τα καλλιεργούμενα στρέμματα με πατάτα στην Ελλάδα ήταν 553.400 και τριάντα χρόνια μετά το 2010, ήταν 305.300 στρέμματα.

Πολύ άσχημη έγινε η κατάσταση στον κτηνοτροφικό τομέα. Η Ελλάδα δυστυχώς κατάντησε μαζικός εισαγωγέας σε κρέατα και παρασκευάσματα κρέατος καθώς και σε γάλα από την ΕΕ, σε βάρος της εγχώριας παραγωγής. Το θέμα είναι πως από την ένταξη της χώρας στην τότε ΕΟΚ, τώρα ΕΕ, μειώθηκε δραστικά η αυτάρκεια της χώρας στο κρέας. Στα κοτόπουλα από 100% που ήταν το 1980 μειώθηκε στο 67%, στο βοδινό αντίστοιχα από 66% έπεσε στο 27%, στο χοιρινό από 84% στο 41% και στο αιγοπρόβειο από 92% στο 80%. Είναι επίσης χαρακτηριστικό το παράδειγμα ότι μέσα στη δεκαετία 2000-2010 ο αριθμός των αγελαδοτρόφων μειώθηκε κατά 63,5%! Από 12.402 που ήταν το 2000 έφτασαν να είναι μόλις 4.623 το 2010. Φυσικά, από τη μέση βγήκαν οι μικροί και μεσαίοι παραγωγοί αγελαδινού γάλακτος. Αξίζει επίσης να αναφερθεί ότι το 2011 η παραγωγή αγελαδινού γάλακτος έπεσε στους 650.000 τόνους από 672.000 τόνους το 2010 και 685.000 τόνους το 2009. Επίσης, η παραγωγή πρόβειου γάλακτος μειώθηκε το 2011 κατά 29.000 τόνους (552.000 τόνοι το 2010 523.000 τόνοι το 2011) και το γίδινο κατά 19.000 τόνους (152.000 τόνους το 2010 133.000 τόνους το 2011). Και οι κορόνες περί ανάπτυξης του αγροτικού και κτηνοτροφικού τομέα από τα κόμματα του ευρωμονόδρομου αποτελούν σκέτη υποκρισία.

Η χώρα μπορεί να αποκτήσει αυτάρκεια σε αγροτοκτηνοτροφικά προϊόντα. Μπορεί να αυξήσει τις εξαγωγές της. Η κτηνοτροφία μπορεί ν' αναπτυχθεί, το ίδιο και η σιτοκαλλιέργεια, και η τευτλοκαλλιέργεια και η βαμβακοκαλλιέργεια, και τα οπωροκηπευτικά και μια σειρά ακόμα από αγροτικές καλλιέργειες μπορούν να αναπτυχθούν. Αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνει με τους αντιαγροτικούς κανονισμούς της ΚΑΠ, με όρους «ελεύθερης αγοράς», με τους νόμους του κέρδους, σε καθεστώς κυριαρχίας των μονοπωλίων και με τους όρους του μνημονίου. Οσο ακολουθείται η συγκεκριμένη πολιτική της ΕΕ, που επιβάλλουν τα μονοπώλια, και η αγροτιά, και η εργατιά, και οι αυτοαπασχολούμενοι θα βρίσκονται σε καθεστώς ανελέητης εκμετάλλευσης. Οι φτωχομεσαίοι αγρότες εξαναγκάζονται να πουλάνε σε εξευτελιστικές τιμές ή να βλέπουν την παραγωγή τους να μένει απούλητη και να σαπίζει στις αποθήκες, ενώ ταυτόχρονα εισάγονται μαζικά ομοειδή προϊόντα από άλλες χώρες εντός και εκτός ΕΕ. Η πολιτική που ακολουθείται οδηγεί τη μικρομεσαία αγροτιά στη φτώχεια, στο ξεκλήρισμα και στην ανεργία, ενώ τη γη της θα τη συγκεντρώσουν λίγοι μεγαλοαγρότες - επιχειρηματίες - καπιταλιστές.

Ο,τι και να προπαγανδίζουν η κυβέρνηση, τα κόμματα του ευρωμονόδρομου, η ΕΕ και οι μηχανισμοί τους, η πραγματικότητα δείχνει ότι η ακολουθούμενη πολιτική της ΕΕ και της ΚΑΠ αυτό που έκανε μέχρι τώρα, ήταν να επιδεινώσει τη θέση των μικρομεσαίων αγροτών, να συρρικνώσει την αγροτική παραγωγή, να γιγαντώσει το έλλειμμα του αγροτικού εμπορικού ισοζυγίου και να ακριβοπληρώνουν τα αγροτοκτηνοτροφικά προϊόντα τα λαϊκά στρώματα. Η οριστική λύση που συμφέρει τους μικρομεσαίους αγρότες και συνολικά το λαό για τη διατροφή του, είναι οι ώριμες και αναγκαίες ριζικές αλλαγές σε επίπεδο εξουσίας και οικονομίας. Είναι η πάλη και η διεκδίκηση για έναν άλλο τρόπο παραγωγής με: Κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, άρα και αυτών που δραστηριοποιούνται στον αγροτικό τομέα, της βιομηχανίας αγροτικών εφοδίων (λιπάσματα, φυτοφάρμακα, ζωοτροφές, ενέργεια, μηχανήματα κ.ά.), προϊόντων άμεσης κατανάλωσης και της γης, ένταξή τους στον κεντρικό σχεδιασμό για την παραγωγή εγχώριων τροφίμων φτηνών και ποιοτικών που θα καλύπτουν τις διατροφικές και άλλες ανάγκες του λαού. Κατάργηση της καπιταλιστικής αγροτικής εκμετάλλευσης, κοινωνικοποπίησή τους, κοινωνικοποίηση της γης και οργάνωση καθετοποιημένης παραγωγής. Παραγωγικός συνεταιρισμός για τη μικρή αγροτική παραγωγή που θα ενοποιεί τους μικροπαραγωγούς, με κοινές καλλιεργητικές φροντίδες και συλλογή, μειώνοντας έτσι το κόστος παραγωγής, αξιοποιώντας ολόπλευρα τις παραγωγικές δυνάμεις, στην προοπτική της πλήρους μηχανοποίησής της και άμεσης σύνδεσής της με τη μεταποίηση. Δημιουργία κρατικού φορέα συγκέντρωσης και εμπορίου των αγροτικών προϊόντων. Η οργάνωση αυτή, πράγματι, εγγυάται αξιοπρεπές εισόδημα για όλους τους παραγωγούς και φτηνά και υγιεινά τρόφιμα για ολόκληρο το λαό, καθώς επίσης και πολλές θέσεις εργασίας. Αλλά κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει μόνο στο πλαίσιο της εργατικής, λαϊκής εξουσίας και λαϊκής οικονομίας όπως προτείνει το ΚΚΕ.