Στην Απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ«Πρώτη τοποθέτηση για το εκλογικό αποτέλεσμα της 17ης Ιουνίου 2012», αναφέρεται ως παράγοντας επίδρασης στο εκλογικό αποτέλεσμα η «άνευ προηγουμένου άμεση, προκλητική, απροκάλυπτη επέμβαση στην εκλογική αναμέτρηση της Κομισιόν με ηγετικούς της παράγοντες, της Γερμανίας, Γαλλίας, Ιταλίας, του ΔΝΤ, των ΗΠΑ, των διεθνών μέσων ενημέρωσης. Ολων δηλαδή εκείνων που εκφράζουν αντιτιθέμενα συμφέροντα μονοπωλιακών ομίλων, άρα επιθυμούσαν να εκφοβιστεί ο ελληνικός λαός.

(...) Αν και το μέγεθος της Ελλάδας είναι πολύ μικρό στα πλαίσια της ΕΕ, ωστόσο η βαθιά ενσωμάτωσή της στην Ευρωζώνη, η βαθιά παρατεταμένη κρίση της σε συνδυασμό με την εκδήλωση της ύφεσης στην Ευρωζώνη έκαναν επιτακτική την παρέμβαση των διεθνών συμμαχιών μέσα και έξω από την ΕΕ για να ανακοπεί κάθε τάση ριζοσπαστικοποίησης του κινήματος στην Ελλάδα και διεθνούς επίδρασής του.

(...) Ταυτόχρονα χρησιμοποιήθηκαν οι ελληνικές εκλογές του Ιουνίου ως ένα πείραμα και εργαλείο στην υπηρεσία των ανταγωνισμών ανάμεσα στη Γερμανία, Γαλλία, Ισπανία, Ιταλία στο φόντο της νέας όξυνσης της κρίσης. Η συζήτηση για τροποποιήσεις στη συνταγή λιτότητας της ΕΕ δεν ξεκίνησε με τις ελληνικές εκλογές της 6ης Μαΐου, είχε προηγηθεί στο φόντο ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων εντός της ΕΕ και με τη συμμετοχή σ' αυτές των ΗΠΑ και προσωπικά του προέδρου Ομπάμα.

(...) Η αντιμερκελική ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ αξιοποιήθηκε από ένα μέρος των Ευρωπαίων ανταγωνιστών προς τη Γερμανία, όπως και από την πλευρά των ΗΠΑ, σε αντίθεση με το άλλο μέρος που υποστήριζε ότι η κατάργηση του Μνημονίου θα οδηγήσει την Ελλάδα εκτός Ευρωζώνης, θα προκαλέσει ενδεχομένως και τη διάλυσή της».

Βεβαίως η ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ ενάντια στην Μέρκελ δεν εκδηλώθηκε μόνο προεκλογικά ή μόνο ανάμεσα στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν πρωταγωνιστής της αποπροσανατολιστικής προπαγάνδας περί κατοχής της Ελλάδας από την Μέρκελ, καλούσε σε πάλη ενάντια στη γερμανική κατοχή και συνέβαλε τα μέγιστα στην ενδυνάμωση της εθνικιστικής ψυχολογίας, όπως και η «Σπίθα» του Μ. Θεοδωράκη, το ΕΠΑΜ του Καζάκη. Τροφοδότησαν την έξαρση της «Χρυσής Αυγής» που είχε σύνθημα «Η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες», των «Ανεξαρτήτων Ελλήνων» του Π. Καμμένου. Τον ίδιο ρόλο έπαιξαν και οι «πλατείες»... Αυτή η ρητορική εντάθηκε ανάμεσα στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις από τις παρεμβάσεις ιδιαίτερα των Μέρκελ - Σόιμπλε ότι οι Ελληνες πρέπει να αποφασίσουν αν θέλουν να μείνουν στο ευρώ και αν θέλουν πρέπει να ψηφίσουν σταθερή κυβέρνηση που θα εφαρμόσει όλες τις δεσμεύσεις του μνημονίου και της δανειακής σύμβασης... Παρέμβαση όμως έγινε και από τον Μπ. Ομπάμα κόντρα στην Μέρκελ, με προτροπή να αλλάξει το μείγμα πολιτικής της ΕΕ για να σωθεί η Ελλάδα. Ο ΣΥΡΙΖΑ μάλιστα εκθείαζε το «μοντέλο διαχείρισης του Ομπάμα. Αυτό το ενδιαφέρον δεν είναι καινούργιο. Ολοι θυμούνται την επιμονή του Ομπάμα πριν ενάμιση χρόνο, κατά τη συνάντησή του με την Μέρκελ στις ΗΠΑ, να μιλάει για αλλαγή στάσης απέναντι στην Ελλάδα και τη φροντίδα σωτηρίας της. Μάλιστα τότε γράφτηκε στον Τύπο ότι από τη μιάμιση ώρα της συνάντησής τους τη μία ώρα απασχόλησε η Ελλάδα. Από τότε λέγαμε ότι με δεδομένη την οικονομική κρίση και την ένταση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών στην ευρύτερη περιοχή μας λόγω των υδρογονανθράκων και της μεταφοράς τους, η Ελλάδα αξιοποιείται ως πεδίο εκδήλωσής τους εξαιτίας της γεωστρατηγικής της θέσης. Οι ανταγωνισμοί ΗΠΑ - Γερμανίας οξύνθηκαν ιδιαίτερα μετά την εκδήλωση της κρίσης. Ανταγωνισμοί ευρώ - δολαρίου στη διεθνή αγορά, ανταγωνισμοί στις εισαγωγές - εξαγωγές μεταξύ ΗΠΑ - ΕΕ, στο διεθνές εμπόριο κλπ.

Επίσης η ψήφος της 6ης Μάη δεν ήταν μόνο κατά των ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, αλλά εξέφραζε διαμαρτυρία και κατά της ΕΕ, χωρίς βεβαίως τη συνειδητοποίηση του ιμπεριαλιστικού της χαρακτήρα από ευρύτερες λαϊκές δυνάμεις. Είναι χαρακτηριστικό ότι στις δημοσκοπήσεις πριν τις 6 Μάη το 30% του εκλογικού σώματος θεωρούσε ως υπεύθυνη την ΕΕ για την αντιλαϊκή πολιτική, τα μνημόνια, το τσάκισμα της ζωής του. Πριν τις 17 Ιούνη αυτό το ποσοστό έπεσε στο 18% περίπου. Συνέβαλε σ' αυτό η αναπαραγωγή του κάλπικου διλήμματος «ευρώ ή καταστροφή» και από τις έξωθεν παρεμβάσεις, όπως προαναφέραμε ιδιαίτερα από τη Γερμανία αλλά και επιτελείς της ΕΕ (Μπαρόζο, Ρομπάι). Η Ελλάδα, με το βάθεμα της κρίσης στην οικονομία της αλλά και στην οικονομία της ΕΕ και της Ευρωζώνης, εντάχθηκε στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς ανάμεσα σε ΗΠΑ - Γερμανία, σε συνδυασμό με τα σενάρια για Ευρωζώνη δύο ταχυτήτων και αποπομπή της Ελλάδας από το ευρώ. Στην ίδια κατεύθυνση ήταν και το δημοσίευμα των «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» της Γερμανίας για ψήφο στη ΝΔ και όχι στο ΣΥΡΙΖΑ, που ενίσχυε και τους δύο εντείνοντας το εκβιαστικό δίλημμα «ΝΔ ή ΣΥΡΙΖΑ». Οπως βεβαίως και οι «φιλοφρονήσεις» του Ολάντ υπέρ της Ελλάδας, ότι ο ίδιος θα ασκούσε επίδραση στην ΕΕ για αλλαγή πολιτικής υπέρ της «ανάπτυξης», όταν την ίδια ώρα μιλούσε για την αναγκαιότητα τήρησης των δεσμεύσεων, αλλά αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ και ορισμένα αστικά ΜΜΕ τα αποσιωπούσαν. Το ίδιο άσκησαν επίδραση και οι δηλώσεις του Γιούνγκερ, επικεφαλής του Γιούρογκρουπ, για χαλάρωση δίνοντας πόντους στην παραπλανητική προπαγάνδα, ιδιαίτερα του ΣΥΡΙΖΑ, για πολιτική ανακούφισης του λαού εντός της Ευρωζώνης, ή της Λαγκάρντ, δηλαδή του ΔΝΤ, του ΟΟΣΑ για δυνατότητα να «ξαναδούν» χαλάρωση ορισμένων μέτρων του μνημονίου. Ετσι οι έξωθεν παρεμβάσεις συνέβαλαν στην καλλιέργεια φόβου για καταστροφή αν αποπεμφθεί η Ελλάδα από το ευρώ ή αυταπατών για δυνατότητα ανακούφισης από την κρίση εντός του ευρώ.