Παπαγεωργίου Βασίλης

-- Γ. Δραγασάκης στο «Κόκκινο»: «Οι τράπεζες έχουν χάσει κεφάλαια ...έχουν απαξιωθεί οι διάφορες αξίες που είχαν οι μετοχές... άρα στις τράπεζες πρέπει να μπει χρήμα... το χρήμα δεν μπορούν ή δε θέλουν να το βάλουν οι ιδιώτες, άρα θα το βάλει το Δημόσιο, το κράτος, το οποίο και αυτό δεν έχει τα χρήματα, θα τα δανειστούμε... 50 δισεκατομμύρια ευρώ για να σώσουμε τις τράπεζες». Ο ίδιος στο «Βήμα»: «Εμείς προκρίνουμε κάτι κοντά στο σουηδικό μοντέλο, όταν η χώρα κρατικοποίησε τις τράπεζες, τις τροφοδότησε με κεφάλαια, τις εξυγίανε, τις κατέστησε κερδοφόρες και τις πούλησε σε ιδιώτες».

Σκεφτείτε τι έχουν να κάνουν αν βγουν και κυβέρνηση...

Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ήταν άλλωστε απ' τους πρώτους που χτύπησαν στους αστούς το καμπανάκι κινδύνου, προτρέποντας να προχωρήσουν άμεσα στην αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού. Ηδη από τη δεκαετία του '90 όταν η κεντροαριστερά έκανε το ντεμπούτο της στην Ιταλία και τη Γαλλία. Αλλά και πιο πρόσφατα, π.χ. στις εκλογές για την τοπική διοίκηση, όταν η επιλογή του Α. Μητρόπουλου αποτέλεσε -κατά τις διακηρύξεις του- προσπάθεια συνάντησης με το «σοσιαλιστικό χώρο».

Θυμίζουμε πως τότε ο Αλ. Τσίπρας δήλωνε ότι η διέξοδος για το λαό βρίσκεται «στη συνάντηση της αριστεράς με δυνάμεις από το σοσιαλιστικό χώρο» και χαρακτήριζε τη συνεργασία με τον Αλ. Μητρόπουλο, σημερινό βουλευτή τους, «παρακαταθήκη για τους αγώνες και την αναδιάταξη του πολιτικού συστήματος».

Το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα και τα όσα ακολούθησαν, ανέδειξαν το ρόλο που παίζει και το περίσσευμα πολιτικής ανεντιμότητας και αναξιοπιστίας. Ο Αλ. Τσίπρας πήρε τη διερευνητική εντολή και για δύο μέρες την περιέφερε σαν τρόπαιο, στήνοντας προεκλογικά σόου, στο πλαίσιο των οποίων συναντιόταν με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ για να τους καταγγέλλει μετά ότι θέλουν συνέχιση της πολιτικής του μνημονίου. Αν ήταν ειλικρινής απέναντι στο λαό, θα έπρεπε ευθύς εξαρχής να πει ότι δεν υπάρχει δυνατότητα σχηματισμού κυβέρνησης και να καταθέσει την εντολή. Αλλά τότε, πώς θα έστηνε προεκλογικά πανηγυράκια;

Στο πλαίσιό της πάντως, αλλά και αργότερα, όταν η εντολή πέρασε στα χέρια των άλλων κομμάτων, κατέθεσε μία «πλατφόρμα» με πέντε άξονες που θα επέτρεπαν -όπως διακήρυττε- τη συνεργασία με τα κόμματα αυτά. Ηθελε δηλαδή συνεργασία μαζί τους. Τα πέντε σημεία υποχώρησαν γρήγορα στην προβολή του αιτήματος για «αντικατάσταση των μέτρων λιτότητας». Οι πομπώδεις ανέξοδες διακηρύξεις περί καταγγελίας και απεμπλοκής απ' το μνημόνιο έδωσαν τη θέση τους στο «δεν υποστηρίζουμε μονομερείς ενέργειες» και οι μεγαλόστομες εξαγγελίες για αποκατάσταση μισθών και συντάξεων έγιναν ψίθυροι περί διαβουλεύσεων με την ΕΕ για μια «δίκαιη λύση».

Δεν ήταν μόνο προεκλογικά που ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ καθησύχαζε το λαό για να υφαρπάξει ψήφους, ότι σαν Μεσσίας θα του λύσει τα προβλήματα. Ηταν και οι μέρες μετά τις εκλογές που καλλιεργούσε στάση αναμονής στο λαό - και με βερμπαλισμούς του τύπου «το μνημόνιο έχει τελειώσει», ενώ είναι πανταχού παρών στη ζωή του λαού, όχι μόνο σαν σύμβαση, αλλά κυρίως σαν η στρατηγική που το γέννησε.

Παραπέμποντας τα πάντα στη διαπραγμάτευση με την ΕΕ, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ουσιαστικά λέει στο λαό ότι δεν έχει κανένα ρόλο να παίξει, ότι θα πρέπει να κάτσει φρόνιμα στη γωνία, θεατής των παζαριών στα ευρωενωσιακά διαβούλια που διεξάγονται αποκλειστικά και μόνο για τα συμφέροντα των μονοπωλίων, συνολικά και τα ιδιαίτερα κάθε χώρας μέλους. Εξάλλου, προ πολλού ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και για να δικαιολογήσει την άκρατη ευρωλαγνία του, είχε εκδώσει πλαστό πιστοποιητικό θανάτου για το εθνικό πεδίο πάλης.

Το οποίο ούτως ή άλλως υπονόμευε και στην πράξη, με τη στάση του και το ρόλο του στο συνδικαλιστικό κίνημα, στην τοπική διοίκηση, συνεργαζόμενος με το ΠΑΣΟΚ, ακόμα και με τη ΝΔ και το ΛΑΟΣ, προκειμένου να χτυπήσει τις ταξικές δυνάμεις, τις δυνάμεις του ΚΚΕ, την οργάνωση και την ανάπτυξη της εργατικής λαϊκής πάλης, εξωραΐζοντας το ρόλο των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών, το ρόλο του ΠΑΣΟΚ, διακηρύσσοντας αυταπάτες ότι ο καπιταλισμός μπορεί να εξανθρωπιστεί.

Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αφοπλίζει το λαό και το κίνημα με τη θέση του ότι όλα θα λυθούν με διεργασίες στην ευρωένωση. Λέει ψέματα συνειδητά. Εδώ που ζει και εργάζεται ο άνθρωπος του μόχθου, εδώ που υφίσταται την εκμετάλλευση, ολοένα και πιο άγρια, εδώ έχει καταρχήν συμφέρον, χρέος και καθήκον να αντιπαλέψει τις αιτίες και τους φορείς της.

Η οργάνωση στους τόπους δουλειάς και στις γειτονιές, στα αστικά κέντρα και στην ύπαιθρο, η αντίσταση και η δράση εκεί όπου το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα θεμελιώνει την εξουσία του, είναι καθήκον πρώτης γραμμής και απόλυτη προϋπόθεση προκειμένου να δρομολογηθούν φιλολαϊκές εξελίξεις. Δίχως αυτό να υποτιμά στο ελάχιστο την ανάγκη συντονισμού, αλληλεγγύης με λαούς άλλων χωρών και τα κινήματά τους. Απεναντίας, για να υπάρξει κάτι τέτοιο πρέπει καταρχήν κάθε λαός στη χώρα του να παλέψει, να αμφισβητήσει την αιτία των προβλημάτων του, να αποφασίσει να τραβήξει την πάλη του αποφασιστικά ως το τέλος, ως τη νίκη, όχι σε διαπραγμάτευση με την ΕΕ, αλλά σε ρήξη μαζί της.

Κι αποτελεί φυσικά πρόκληση και ωμό εμπαιγμό του λαού που δεινοπαθεί απ' την εφαρμογή της φιλομονοπωλιακής στρατηγικής της ΕΕ να του υπόσχεται ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ότι αυτοί που είναι συνένοχοι στα προβλήματα, αυτοί θα του τα λύσουν. Οταν μάλιστα τα ίδια μέτρα που εφαρμόζονται στην Ελλάδα εφαρμόζονται σε όλες τις άλλες χώρες, ακριβώς γιατί απαντάνε στις σύγχρονες ανάγκες των μονοπωλίων. Γι' αυτό συνομολογήθηκαν απ' όλα τα κράτη μέλη, και μάλιστα σε περίοδο ανάπτυξης. Η υπόσχεση του ΣΥΝ ότι θα γίνει ο λύκος αρνάκι και ο θύτης φιλεύσπλαχνος απέναντι στα θύματά του, έχει τόσες ελπίδες να συμβεί, όσες και η Δευτέρα Παρουσία. Δηλαδή καμία.

Κοροϊδεύουν το λαό ότι άλλαξε ο αέρας στην Ευρώπη, του λένε ότι τώρα γίνεται ούριος για τους λαούς. Αυτό που αλλάζει στην Ευρώπη είναι ότι σε συνθήκες που η κρίση βαθαίνει και οι ανταγωνισμοί των κρατών - μελών γίνονται πιο οξείς, προβληματίζονται για το πώς θα ξαναμοιράσουν τις ζημιές μεταξύ τους. Προβληματίζονται για ορισμένες αλλαγές που δεν αφορούν τη ζωή των λαών αλλά τα συμφέροντα της μιας ή της άλλης αστικής τάξης.

Κοροϊδεύουν το λαό ότι θα διαπραγματευθούν στις Βρυξέλλες, ότι δε θα μειώσουν τους μισθούς και τις συντάξεις, ότι θα δώσουν δουλειά με κρατικές επενδύσεις και άλλες χάρτινες υποσχέσεις και χωρίς αντίκρισμα. Τραβάνε το λαό προς τα πίσω υποσχόμενοι ότι θα γίνουν το καλό ΠΑΣΟΚ σε μια περίοδο που είναι αδύνατο να γυρίσουμε στη 10ετία του '70 και '80. Αποδεικνύουν ότι το όνειρό τους είναι να γίνουν η νέα σοσιαλδημοκρατία που σκότωσε το όνειρο εκατομμυρίων εργαζομένων στην Ευρώπη και όχι μόνο.

Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, όπως και τα αστικά κόμματα, εχθρεύεται τη ριζοσπαστικοποίηση του λαού και υμνεί την «υγιή επιχειρηματικότητα». Πολύ καθαρά ο πρόεδρός του χαρακτήρισε «εξαλλοσύνη» τον αγώνα των ναυτεργατών, δήλωση που είναι ακόμα πιο αποκαλυπτική αν συγκριθεί με τους επαίνους που εξέπεμπε η Κουμουνδούρου για το «κίνημα της πλατείας», ακόμα και για τους κουκουλοφόρους προβοκάτορες που έκαιγαν την Αθήνα το 2008.

Αλλωστε, η έννοια της «κοινωνικής συνοχής» που κλίνει σε όλους τους τόνους, σημαίνει ταξική συνεργασία, υποταγή της εργατικής τάξης στην αστική που εκμεταλλεύεται τη δουλειά της και καρπώνεται το προϊόν του μόχθου της. Ξέρει καλά ότι η ανάπτυξη που θέλει -«το κύριο είναι να παραχθεί πλούτος» δήλωσε το βράδυ της Τετάρτης στη ΝΕΤ ο Αλ. Τσίπρας, αγωνιώντας για την επαναφορά της αστικής τάξης σε τροχιά κερδοφορίας- δεν μπορεί να υπάρξει παρά μόνο με τους εργαζόμενους σκυφτούς και ηττημένους.

Ακριβώς αυτό το στόχο υπηρετούν και οι προτάσεις συνεργασίας προς το ΚΚΕ, για από κοινού άσκηση της αστικής διαχείρισης. Ενα ΚΚΕ μεταλλαγμένο που θα έχει προδώσει την εργατική τάξη, θα την έχει εγκαταλείψει στη μοίρα της, θα την έχει αφήσει έρμαιο στις ορέξεις της μεγαλοεργοδοσίας. Γιατί εκεί οδηγεί η άρνηση της στρατηγικής του, στην οποία το καλεί ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ με υποκριτικές προτάσεις.

Γιατί γνωρίζει καλά ότι δε συναντιούνται πουθενά οι δικές του με αυτές του ΚΚΕ για αποδέσμευση απ' την ΕΕ, μονομερή διαγραφή του χρέους, κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων με λαϊκή εξουσία. Δε συναντιούνται ούτε και στα άμεσα, αφού ακόμα και η μικρότερη κατάκτηση και ματαίωση αντιλαϊκών μέτρων προϋποθέτει σύγκρουση με την ΕΕ και την εργοδοσία, στρατηγική που δεν έχει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.

Η «ανάπτυξη» και η «κοινωνική συνοχή» είναι στόχος κοινός για όλες τις αστικές πολιτικές δυνάμεις. Θυμίζουμε, μέσα στη βδομάδα ο Αντ. Σαμαράς έκανε κάλεσμα ενότητας απέναντι σε όσους «υπονομεύουν την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας», όσους διώχνουν επενδύσεις, κλείνουν επιχειρήσεις, αποκλείουν λιμάνια, παραλύουν την οικονομική ζωή. Ο Ευ. Βενιζέλος ευθαρσώς είπε ότι πρέπει να φτιαχτεί και να σταθεί μια κυβέρνηση για «να μην υπάρχει κοινωνική αντιπολίτευση σε βάρος των επιχειρήσεων, της ανάπτυξης και των πολιτών». Θέλουν όλοι το λαό και το κίνημα στον «πάγο», υποταγμένο στην πολιτική τους, πολιτική εξόδου από την κρίση σε όφελος του κεφαλαίου, της κερδοφορίας του.

Ο Αλ. Τσίπρας, στην περίφημη επιστολή προς τους επικεφαλής των οργάνων της ΕΕ, έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου ότι πρέπει να επανεξετάσουν κάποια πράγματα, γιατί απειλείται η κοινωνική και η ευρωπαϊκή συνοχή! Από ποιους απειλείται όμως η καπιταλιστική κοινωνία και το οικοδόμημα των μονοπωλίων, η ΕΕ; Απ' τους λαούς που υφίστανται την αγριότητά τους. Από αυτούς προφανώς θέλει να προστατέψει την αντιδραστική ΕΕ, τη συνοχή της οποίας λέει πως εγγυάται με την πολιτική του, σε αντίθεση με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, που την οδηγούν στη διάλυση, όπως τους κατηγορεί.

Συνεπώς μια δύναμη που αξιώνει και διεκδικεί να πάρει μέρος στην αστική διαχείριση, οφείλει να πάρει και τα μέτρα της για τους παράγοντες που θα την παρεμποδίσουν, για το λαό και το κίνημα που αναμφισβήτητα θα έχει απέναντί της για τον απλό λόγο ότι η πολιτική που θα ασκήσει θα είναι αντιλαϊκή. Αλλο περιθώριο κι άλλη δυνατότητα δεν υπάρχει σήμερα. Η ένταση της εκμετάλλευσης είναι όρος ζωής για το μονοπώλια που περνάνε φάση οξύτατης κρίσης.

Ας μην έχει αμφιβολία ο λαός ότι τέτοια θα είναι και ενδεχόμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, που ήδη έχει ξεκαθαρίσει ότι θα στηρίξει την υγιή επιχειρηματικότητα, δηλαδή τους καπιταλιστές. Ο ΣΥΡΙΖΑ μάλιστα έχει το θράσος να ζητά και θυσίες από το λαό για να πετύχει τις προγραμματικές τους θέσεις. Για παράδειγμα, καλεί το λαό με τους κόπους και τη δουλειά του να βοηθήσει στην εξυγίανση των τραπεζών (κρατικοποίηση τραπεζών - δημόσιος έλεγχος τραπεζών - ξανά ιδιωτικοποίηση των τραπεζών λέει ο ΣΥΡΙΖΑ). Δηλαδή, με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ο λαός θα κάνει θυσίες για να τα κονομήσουν οι ...«τοκογλύφοι», όπως ο ίδιος τους χαρακτηρίζει!

Την ώρα που θα επαναδιαπραγματεύεται η κυβέρνηση Τσίπρα στην Ευρωπαϊκή Ενωση ποιες υποπαράγραφοι του μνημονίου ενδέχεται να αμβλυνθούν, ο λαός θα πεινάει και οι τραπεζίτες θα περιμένουν πόσα κέρδη θα μετρήσουν από το περίφημο τρίπτυχο του ΣΥΡΙΖΑ «κρατικοποίηση - δημόσιος έλεγχος - ιδιωτικοποίηση».

Λέει ακόμα ο ΣΥΡΙΖΑ ότι αυτές οι θυσίες του λαού θα οδηγήσουν «σε ένα πλέγμα σχέσεων όπου ο πλούτος θα διανέμεται δίκαια». Λέει και κάτι άλλο όμως: «Η φορολόγηση του τζίρου (σ.σ. των επιχειρήσεων) έχει αρνητικές επιπτώσεις (...) εν τούτοις αυτό θα ήταν ένα ζήτημα το οποίο θα το θέσουμε σε διαβούλευση από τη στιγμή που θα καλέσουμε αυτούς τους επιχειρηματίες να είναι περισσότερο ειλικρινείς...». Πάλι διαβούλευση.

Θα πάει, δηλαδή μια ενδεχόμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, την ώρα που όπως λένε ο λαός θα συνεχίζει να κάνει θυσίες και να ζει με 300 ευρώ το μήνα, και θα πει: Κύριοι επιχειρηματίες, σκέφτομαι να σας βάλω φόρο. Τι λέτε; Συμφωνείτε; Φιλοδοξούν προφανώς οι επιχειρηματίες να πάθουν ομαδική παράκρουση, να ...τρομάξουν από το κυβερνητικό επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ και να αρχίσουν ο ένας μετά τον άλλο να χαρίζουν τα κέρδη τους στο οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Κάπως έτσι πρέπει να σκέφτονται την αναδιανομή του πλούτου και το πώς θα πιάνουν τόπο οι θυσίες του λαού.

Στις συνθήκες που διαμορφώνονται σε βάρος του, ο λαός έχει περισσότερο από ποτέ ανάγκη ένα ισχυρό ΚΚΕ. Στα δύσκολα που έρχονται θα χρειαστεί το Κόμμα του, δυνατό στήριγμα των αγώνων του για την απόκρουση νέων μέτρων, την απόσπαση μέτρων ανακούφισής του. Εκεί, μέσα απ' αυτήν την οργανωμένη προσπάθεια θα ανοίγεται ολοένα και πιο καθαρά προοπτική μπροστά στα μάτια του λαού. Αρκεί να μην παραχωρήσει τόπο στη συνείδησή του σε αυταπάτες, φρούδες ελπίδες, γιατί αυτές θα φέρουν απογοήτευση και ηττοπάθεια την ώρα που ο λαός χρειάζεται με αγωνιστική αισιοδοξία να αντικρίσει το μέλλον του, απαλλαγμένο απ' τα παράσιτα που τον απομυζούν και με αποφασιστικότητα να τραβήξει κατά 'κει, στο πλάι του ΚΚΕ.