Το κεντρικό ζήτημα που θέτουν οι θέσεις του 16ου Συνεδρίου του Κόμματος, την αναγκαιότητα δηλαδή της συγκρότησης του Αντιιμπεριαλιστικού, Αντιμονοπωλιακού, Δημοκρατικού Μετώπου Πάλης, παρουσίασε χτες η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα, σε ανοιχτή εκδήλωση στη Θεσσαλονίκη. Σε μια εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε με τη συμμετοχή εκατοντάδων πολιτών και παραγόντων της Θεσσαλονίκης. Ανθρώπων που ήρθαν να συμβάλουν με τον προβληματισμό τους στο διάλογο που άνοιξε το ΚΚΕ, ενόψει του 16ου Συνεδρίου, καταθέτοντας απόψεις και θέσεις, κριτικές παρατηρήσεις.

Μετά από την πραγματικά πλούσια συζήτηση, τη γεμάτη έγνοια για το πώς θα προχωρήσει η πρόταση του Μετώπου, η Αλέκα Παπαρήγα, κάλεσε όλους τους φίλους, τους οπαδούς του Κόμματος, τους προοδευτικούς και προβληματισμένους ανθρώπους να εμβαθύνουν στις θέσεις. Να συνεχίσουν τη θεωρητική συζήτηση και τον προβληματισμό, μα συνάμα να συνεχίσουν και να μπουν πιο δυναμικά στη δράση.

Στη χτεσινή εκδήλωση, μεταξύ άλλων παραβρέθηκαν, αντιπροσωπεία της Κομμουνιστικής Ανανέωσης, αντιπροσωπεία της Συνδικαλιστικής Παράταξης ΑΔΕΣ, ο εκπρόσωπος της Κίνησης Πολιτών Θεσσαλονίκης Κ. Δρούτσας. Επίσης, ο Χάρης Παπαγεωργίου, Νομαρχιακός Σύμβουλος Θεσσαλονίκης και πρώην μπασκετμπολίστας, ο Μιχάλης Λιάκος, πρώην Αντινομάρχης, ο Λευτέρης Κωνσταντινίδης, πρώην βουλευτής. Δεκάδες άνθρωποι των Γραμμάτων και των Τεχνών, ανάμεσα στους οποίους ο κοσμήτορας της Πολυτεχνικής Σχολής του ΑΠΘ Βασίλης Παπαγεωργίου, οι καθηγητές του ΑΠΘ Χρήστος Φράγκος, Γιάννης Παπαδογιάννης, Κώστας Προδρόμου, Λεωνίδας Αγγέλης, Γ. Πανάς, οι καθηγητές του Πανεπιστημίου Μακεδονίας Γιάννης Παπαδημητρίου και Ηλίας Θερμός, ο καθηγητής του ΤΕΙ-Θ Σταύρος Βουλασίκης, εκπαιδευτικοί της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, ο Βασίλης Δεμουρτζίδης, μέλος του ΔΣ του ΣΦΕΑ. Επίσης, εκπρόσωποι της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, πολλοί δημοτικοί σύμβουλοι και πρώην δήμαρχοι, συνδικαλιστικά στελέχη, σκηνοθέτες, σκηνογράφοι και ηθοποιοί, που εργάζονται στην πόλη.

«Ας μου επιτραπεί», σημείωσε στην αρχή η ομιλήτρια, «πριν μπω στο κύριο θέμα της συζήτησής μας, να θίξω ένα ζήτημα, που όμως είναι πολύ σχετικό. Από τη μια μεριά είμαστε σε θέση όλοι να διαπιστώσουμε ότι τόσο στην Ελλάδα, όσο και διεθνώς, προωθείται μια ολοκληρωμένη στρατηγική επίθεσης κατά των λαών, ιδιαίτερα της εργατικής τάξης, και γενικότερα των πιο φτωχών λαϊκών στρωμάτων, που έχει στόχο να εδραιώσει στις σύγχρονες συνθήκες το καπιταλιστικό σύστημα, να το απαλλάξει από τις πιο οξυμένες αντιθέσεις και αντιφάσεις του (πρόκειται για ουτοπία), να προλάβει τα λαϊκά ξεσπάσματα διαμαρτυρίας και αντίστασης, να προλάβει δηλαδή έναν νέο κύκλο κοινωνικών εξεγέρσεων, επαναστατικών κινημάτων. Η στρατηγική που προωθείται αποκαλύπτει οπωσδήποτε τη δύναμη της εξουσίας, της δικτατορίας των μονοπωλίων, ταυτόχρονα δείχνει όμως το φόβο, την αγωνία που διακατέχει τους πολιτικούς εκπροσώπους και υπηρέτες του, καθώς γνωρίζουν πολύ καλά, ότι τα διάφορα πολιτικά μέτρα που παίρνουν δεν έχουν τη δύναμη να ανατρέψουν, ή να διορθώσουν την αναρχία του συστήματος, τις ταξικές αντιθέσεις, τον αδυσώπητο ανταγωνισμό, τους νόμους της καπιταλιστικής αγοράς. Οι υλικές προϋποθέσεις για ένα νέο κύκλο πιο οξυμένης κρίσης, που θα πάρει πολύ μεγαλύτερες διαστάσεις διεθνώς και στη χώρα μας, σε σύγκριση με τις έως ένα βαθμό τοπικές κρίσεις που γνωρίσαμε τα τελευταία χρόνια, υπάρχουν. Η τάση έχει σημασία να επισημαίνεται.

Avaton

Ενώ είμαστε, λοιπόν, αντιμέτωποι με μια καθολική στρατηγική, που δεν αφήνει απείραχτη και ανεπηρέαστη ούτε μια χώρα στον κόσμο, που επηρεάζει τη ζωή της λαϊκής οικογένειας πολύπλευρα, την ίδια στιγμή εμφανίζεται το φαινόμενο μιας λίγο-πολύ κατακερματισμένης συνείδησης, το φαινόμενο της αναδίπλωσης των εργαζομένων σε μια αμυντική στάση. Εμφανίζεται το φαινόμενο να βγαίνουν από τις λίστες των αιτημάτων των εργαζομένων πάγια αιτήματα που χαρακτήριζαν το συνδικαλιστικό κίνημα μετά το 1974 έως και τα μέσα της 10ετίας του '80. Αιτήματα που βεβαίως δεν ήταν επαναστατικά και ανατρεπτικά, όμως έδειχναν τη διάθεση, μια ορισμένη ωριμότητα των εργαζομένων να διεκδικήσουν μια καλύτερη ζωή με γνώμονα τις σύγχρονες ανάγκες, που αντικειμενικά εξελίσσονται σε ανώτερο επίπεδο. Δευτερεύοντα, αποσπασματικά ζητήματα αναδεικνύονται σήμερα σε κεντρικά ζητήματα της πολιτικής ζωής».

«Οταν αναφερόμαστε σε αποσπασματικά ζητήματα», συνέχισε η Αλέκα Παπαρήγα, «σε δευτερεύοντα, δε σημαίνει κατ' ανάγκη ότι τα ζητήματα αυτά είναι άνευ σημασίας, ότι τα περιφρονούμε. Κάθε άλλο. Η ανεργία και η ανερχόμενη ακραία φτώχεια, το ζήτημα της παιδείας, της κοινωνικής ασφάλισης, της υγείας, της κοινωνικής εγκληματικότητας, του πολιτισμού, της μόρφωσης, του ελεύθερου χρόνου, της δημοκρατίας, του περιβάλλοντος είναι προβλήματα κεντρικά. Καταντούν όμως αποσπασματικά και δευτερεύοντα στο βαθμό που αποκόπτονται από τη συνολική στρατηγική του μεγάλου κεφαλαίου, των διακρατικών ιμπεριαλιστικών ενώσεων, που επηρεάζει όχι μόνο τις χώρες-μέλη αλλά και τις υπόλοιπες. Το χειρότερο είναι όταν αυτά τα προβλήματα διασπώνται και κατακερματίζονται σε ακόμα μικρότερες ενότητες και υποενότητες, μακριά από τις βαθύτερες κοινωνικοοικονομικές ρίζες τους, την πολιτική τους ουσία, την ταξική αντιπαράθεση.

Ενα παράδειγμα:

- Το πρόβλημα της παιδείας συρρικνώνεται συχνά ως πρόβλημα εξεταστικού συστήματος, ή το πολύ σε πρόβλημα χρηματοδότησης από τον κρατικό προϋπολογισμό, ενώ η πολιτική ουσία του και η σχέση του με την οικονομία και την πολιτική, με την ιδεολογία και το λαϊκό κίνημα μένει στο απυρόβλητο.

- Το ζήτημα της ανεργίας ανάγεται σε πρόβλημα επενδύσεων, σε ζήτημα αλληλεγγύης ανάμεσα στους εργαζόμενους και ανέργους. Εμφανίζεται ως πρόβλημα που προκύπτει από τη χρήση νέων τεχνολογιών, ή την έλλειψη σύγχρονης ειδίκευσης.

- Το κρίσιμο ζήτημα της κοινωνικής ασφάλισης κατανοείται πολλές φορές ως ταμειακό πρόβλημα των ασφαλιστικών οργανισμών.

- Το πολιτικό πρόβλημα της χώρας εμφανίζεται ως πρόβλημα ηθικής, προσωπικών σχέσεων με την οικονομική ολιγαρχία και μάλιστα ακόμα πιο στενά ως πρόβλημα σχέσεων με συγκεκριμένους επιχειρηματίες. Ως ζήτημα διαφάνειας και κανόνων στις πολιτικές σχέσεις ανάμεσα στα κόμματα, ή ως προϊόν απειρίας ή εμπειρίας.

- Οι ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές εμφανίζονται ως πρόβλημα σχέσεων προσώπων και προσωπικών φιλοδοξιών, εγωιστικών αναμετρήσεων για τους θώκους και τα αξιώματα. Στο βαθμό που υπάρχουν τέτοιες πλευρές, δεν είναι αυτές που καθορίζουν τη γενική πολιτική γραμμή που υποστηρίζει το κάθε κόμμα.

Δεν υπάρχει πιο υποκριτική εκστρατεία από αυτή που γίνεται για τη διάσωση του κύρους του πολιτικού κόσμου, όπως λέγεται, για την καταπολέμηση της λεγόμενης διαπλοκής, για την ηθική της πολιτικής έτσι γενικά και αφηρημένα, ξεκομμένα από το χαρακτήρα της οικονομίας. Η συζήτηση περιορίζεται στο ποιος κυβερνά, και όχι ποια ταξικά συμφέροντα εξουσιάζουν, το πρόβλημα της σχέσης ιδιοκτησίας των βασικών μέσων παραγωγής και εξουσίας».

«Εμείς», τόνισε στη συνέχεια η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, «θα είμαστε ικανοποιημένοι αν συμβάλλουμε, όσο εξαρτάται από εμάς, αλλά και από εσάς που βρίσκεστε εδώ, και από εκείνους που συζητούν μαζί μας γενικότερα, να φανεί καθαρά αυτό που πραγματικά υπάρχει: H πολιτική αναμέτρηση και αντιπαράθεση εκφράζει σε τελευταία ανάλυση την πάλη ανάμεσα στις δυνάμεις που θέλουν να μην αλλάξει τίποτε ως προς το χαρακτήρα της εξουσίας, ώστε να διασφαλιστεί η διατήρηση και αναπαραγωγή της, και τις δυνάμεις που αμφισβητούν την εξουσία των μονοπωλίων, ή έστω αμφισβητούν κάποιες βασικές πλευρές των κυρίαρχων επιλογών. Σε τελευταία ανάλυση εκφράζονται διαφορετικές απόψεις πάνω στο δρόμο ανάπτυξης της ελληνικής κοινωνίας.

Σήμερα έχουν συγκεντρωθεί όλες οι αποδείξεις, ώστε η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα του τόπου, σε ένα μεγάλο μέρος τους, να συνειδητοποιήσουν ότι πρέπει να εκπονήσουν συνολική στρατηγική αντιπαράθεσης, προοπτικής με την εξουσία του μονοπωλιακού κεφαλαίου, οποιασδήποτε μορφής ή σύνθεσης. Από αυτήν τη σκοπιά μπορεί να γίνει ρεαλιστική ιεράρχηση στόχων, προτεραιοτήτων, τακτικές κινήσεις και ελιγμοί, ώστε να υπάρχει η δυνατότητα απόσπασης κάποιων κατακτήσεων, που δίνουν αέρα, ενθουσιασμό και πείρα για μια συνεχή και συνεχώς κλιμακούμενη αντεπίθεση.

Για μας το κεντρικό πρόβλημα είναι με ποια μέσα και προϋποθέσεις θα επιτευχθεί ριζική στροφή στην οικονομία και στην πολιτική, στη ζωή και στον τρόπο ζωής του λαού μας, σε όλη την πνευματική φυσιογνωμία των εργαζομένων, που υποφέρουν. Η αγωνία μας δεν είναι περιοριστικά, εγωιστικά ελληνοκεντρική. Νοιαζόμαστε και παλεύουμε για μια νέα Ελλάδα της λαϊκής οικονομίας και κοινωνικής ευημερίας, που θα συμβάλλει στην ειρήνη στην περιοχή, στην οικοδόμηση διεθνών σχέσεων με κριτήριο τα συμφέροντα των λαών και όχι της ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων, που έχει ισχυροποιηθεί την τελευταία 10ετία».

«Το κεντρικό ζήτημα που θέτουν οι Θέσεις του 16ου Συνεδρίου», σημείωσε στη συνέχεια η ομιλήτρια, «αφορά την αναγκαιότητα να κτιστεί ένα Μέτωπο συμμαχίας και συνεργασίας κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, που θα οργανώσει τη λαϊκή πάλη για τα καθημερινά προβλήματα του λαού, θα πείσει την πλειοψηφία του λαού ότι αξίζει και μπορεί να θέσει ως στόχο την κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας, που θα οργανώσει τη λαϊκή οικονομία - υλική βάση για την κοινωνική ευημερία, την πολιτική ανεξαρτησία της χώρας από την ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων.

Λαϊκή εξουσία με εργατικό κοινωνικό έλεγχο, που θα βγάλει την Ελλάδα στο προσκήνιο για διεκδίκηση συνεργασιών και συμφωνιών με χώρες και λαούς, κυβερνήσεις και κινήματα, που έχουν συμφέρον να αντισταθούν στην ιμπεριαλιστική πολιτική, στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, στις ηγετικές τους δυνάμεις.

Η συγκρότηση του Μετώπου αποτελεί το κλειδί για τη συγκέντρωση δυνάμεων, για να αρχίσει να γέρνει η πλάστιγγα υπέρ των λαϊκών συμφερόντων.

Η πολιτική συμμαχιών του ΚΚΕ ήταν πάντα σταθερή και συνεπής. Βεβαίως, ο χαρακτήρας της συμμαχίας, η γραμμή συσπείρωσης δεν μπορούσε να ήταν πάντα η ίδια, διαφοροποιούνταν από περίοδο σε περίοδο ανάλογα με τις αντικειμενικές εξελίξεις ή τα γεγονότα, ανάλογα με το χαρακτήρα της πάλης στις συγκεκριμένες συνθήκες. Στο οπλοστάσιο της πείρας του ΚΚΕ βρίσκονται διάφορες μορφές συμμαχίας με διαφορετικό πολιτικό βάθος και έκταση σε σχέση με τη στρατηγική του για το σοσιαλισμό. Συμμαχία αντιδικτατορική, κατά του πολέμου και του φασισμού, συμμαχία για την απελευθέρωση της χώρας από την ξενική κατοχή, συμμαχία για τα προβλήματα της δημοκρατίας, συμμαχία για την αλλαγή με κατεύθυνση το σοσιαλισμό που προβλήθηκε στο 12ο Συνέδριο του Κόμματος. Για όλες αυτές τις μορφές συμμαχίας τα κομματικά σώματα έχουν διατυπώσει τελική κρίση, υπάρχει συσσωρευμένη θετική αλλά και αρνητική πείρα. Ακόμα και αν ορισμένοι σύμμαχοι μας διέψευσαν, ακόμα και αν αποδείχτηκε σε ορισμένες περιπτώσεις ότι το Κόμμα δε χειρίστηκε με την απαιτούμενη οξυδέρκεια και επάρκεια τα θέματα αυτά, τίποτε δεν πρόκειται να μας αποτραβήξει από τη στρατηγική των συμμαχιών. Γνωρίζουμε το ρίσκο, όμως δίχως αυτό το ρίσκο δεν μπορεί να υπάρξει πολιτική συμμαχιών.

Το Μέτωπο, ανεξάρτητα από την ονομασία που θα πάρει και τον τίτλο που θα υιοθετήσει, θα έχει αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό δημοκρατικό χαρακτήρα, με την έννοια ότι θα αντιπαρατεθεί με τα συμφέροντα του μονοπωλιακού κεφαλαίου, με την ιμπεριαλιστική πολιτική. Ο όρος μονοπωλιακό κεφάλαιο είναι πιο πρόσφορος και δόκιμος σήμερα, που διεξάγεται μια εντελώς παραπλανητική συζήτηση για το αν πρέπει σε έναν κλάδο, σε έναν τομέα της οικονομίας να υπάρχει μονοπώλιο ή ολιγοπώλιο.

Η κατεύθυνσή του πρέπει να είναι σαφής: Θα αντιπαλέψει και θα αμφισβητήσει τα μονοπωλιακά κέρδη, τα ίδια τα μονοπώλια, με προοπτική να επιβάλει ανατροπές στο επίπεδο της εξουσίας τους, ώστε να κατοχυρωθούν οι κατακτήσεις που θα έχουν συντελεστεί στην πορεία του αγώνα, να διευρυνθούν και να σιγουρευτούν. Απαιτείται ένα ορισμένο επίπεδο συμφωνίας για το διεθνή προσανατολισμό της χώρας, για το πώς αυτή θα κινηθεί σε διεθνή συνεργασία με χώρες και λαούς, ώστε να αναπτύξει οικονομικές, εμπορικές, πολιτικές και πολιτιστικές σχέσεις και για το δικό της όφελος, αλλά και με στόχο να συμβάλει να υποστούν πλήγματα ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί, όπως είναι η ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Οι οργανισμοί αυτοί πρέπει να χάνουν χώρες από τον έλεγχό τους, να χάνουν δύναμη με τα χτυπήματα των λαών σε εθνικό και διεθνικό επίπεδο, να μην μπορούν να πάρουν τη ρεβάνς. Να ανοίξει ο δρόμος για να δοκιμαστούν ανώτερες μορφές διεθνούς συνεργασίας και συμπαράταξης, που κατοχυρώνουν την ειρήνη και τα λαϊκά συμφέροντα.

Κριτήριο για τις διεθνείς συνεργασίες και συμπράξεις πρέπει να είναι η γεωγραφική εγγύτητα, το επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, η ασφάλεια και η ειρήνη. Η αντίσταση στους διεθνείς οργανισμούς, η αποδέσμευση, είναι συνεισφορά για τη διάλυση των οργανισμών, πέρα από το ότι αποτελεί μεγάλη συνεισφορά στην πορεία αλλαγής συσχετισμού δυνάμεων, που θα οδηγήσει και στη ριζική ανατροπή υπέρ των λαών».

«Χρησιμοποιούμε», τόνισε η Αλέκα Παπαρήγα, «τον όρο λαϊκό μέτωπο ή λαϊκή συμμαχία για να δείξουμε τον κινηματικό του χαρακτήρα, την ανάγκη να στηρίζεται και να στηρίζει την ταξική πάλη, τους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες, την ανάγκη να κερδίσει όχι απλά την εμπιστοσύνη της πλειοψηφίας του λαού, αλλά να συμβάλει ώστε να βγει στο προσκήνιο ο λαϊκός παράγοντας.

Είναι γεγονός ότι δεν έχουμε πρόσφατη πείρα, ίσως δεν έχουμε καθόλου πείρα με βάση τα ελληνικά δεδομένα σε μια τέτοια μορφή συμμαχίας. Το ΕΑΜ, που εξακολουθεί να αποτελεί ξεχωριστό παράδειγμα στον τομέα αυτό, δεν μπορεί να δώσει, στις σημερινές συνθήκες, ολοκληρωμένη πείρα, δεδομένου ότι συγκροτήθηκε κάτω από τις ειδικές συνθήκες ξενικής κατοχής, σε συνθήκες παγκόσμιου πολέμου. Το σημερινό Μέτωπο αντικειμενικά έχει ακόμα πιο προωθημένα καθήκοντα σε σχέση με την περίοδο '41-'45.

Από τη στιγμή που μιλάμε για συμμαχία έχουμε πολύ καθαρό ότι δεν μπορεί να υπάρξει συμφωνία σε όλα τα ζητήματα, όχι μόνο για πολιτικούς λόγους, αλλά και γιατί οι κοινωνικές δυνάμεις δεν έχουν πλήρη ταύτιση συμφερόντων, έχουν και διαφορές πέρα από το κοινό συμφέρον πάλης. Στο Μέτωπο θα συμμετέχουν δυνάμεις με διαφορετικό επίπεδο συνείδησης, πείρας, ιδεολογικές και πολιτικές απόψεις. Επομένως, η συνεργασία θα διατρέχεται και θα επηρεάζεται και από τις διαφορές. Διαφορές που θα προσπαθεί να τις αξιοποιήσει ο αντίπαλος, να τις ενισχύσει, να τις οξύνει.

Πώς θα λύνεται το ζήτημα των διαφορών: Με τη διαπάλη απόψεων στις γραμμές του Μετώπου, με τη φροντίδα αυτή να μην εμποδίζει την κοινή δράση, να μη θέτει σε κίνδυνο το κατακτημένο επίπεδο συμφωνίας στη γενική κατεύθυνση. Οι διαφορές δε θα λύνονται μόνο στο επίπεδο της συζήτησης ανάμεσα στις ηγεσίες των πολιτικών δυνάμεων και των κοινωνικών κινημάτων, αλλά και μέσα στην πορεία των αγώνων, με τη βοήθεια και του συσχετισμού δύναμης που θα διαμορφώνεται μέσα στην κοινωνία. Οι συμβιβασμοί είναι αναγκαίοι και επιτρεπτοί, αρκεί να μη φέρνουν προς τα πίσω το λαϊκό κίνημα, να μην ακυρώνουν τη δυναμική του, να μην εκφράζουν υποχώρηση μπροστά στις πιέσεις και τις διαιρετικές ενέργειες του κατεστημένου, να μην αλλοιώνουν το χαρακτήρα του Μετώπου, μετατρέποντάς το σε μια δύναμη συμβιβασμού και συναίνεσης. Λόγου χάρη, το Μέτωπο πρέπει να είναι καθαρό απέναντι στα αστικά πολιτικά κόμματα και στις κυβερνήσεις, στα κυβερνητικά σχήματα που αυτά θα συγκροτούν.

Θα συμβαίνουν αναδιατάξεις και στα πλαίσια του Μετώπου, που πρέπει να είναι ανοιχτό στις εξελίξεις. Λόγου χάρη, το Μέτωπο θα διευρύνεται με νέες δυνάμεις, που θα προσελκύει με τη δύναμη της πειθούς, με τις ανακατατάξεις που θα συμβαίνουν. Μπορεί στο δρόμο να χάνει και κάποιες δυνάμεις, που ίσως δε θέλουν να προχωρήσουν, που θα παλινδρομήσουν σε κρίσιμες φάσεις.

Κατά τη γνώμη μας είναι φυσιολογικό οι διαφορές μέσα στο Μέτωπο να επικεντρώνονται στο ζήτημα της εξουσίας, στην αντίληψη για το σοσιαλισμό. Είναι φυσικό μέσα στο Μέτωπο να συνυπάρχουν δυνάμεις που θεωρούν - όπως το ΚΚΕ - ότι η τελική έκβαση του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού αγώνα είναι εξ αντικειμένου δεμένη με το σοσιαλισμό, αλλά και δυνάμεις με αντικαπιταλιστικές απόψεις που έχουν επιφύλαξη ή και διαφωνία με την αναγκαιότητα ή δυνατότητα του σοσιαλισμού. Δυνάμεις που θεωρούν ότι η διαδικασία ρήξης με τη σημερινή πολιτική είναι μια διαδικασία ενιαίας κατεύθυνσης προς το σοσιαλισμό και δυνάμεις που κατανοούν τη διαδικασία με τη μορφή σταδίων. Τέτοιες διαφορές, που δεν είναι μόνο ιδεολογικού χαρακτήρα, δε λύνονται με τεχνητό τρόπο, με συμψηφισμούς, γιατί τότε παραβιάζεται η αυτοτέλεια της κάθε δύναμης, αλλά και γιατί το Μέτωπο καθηλώνεται σε μια στατική αντιμετώπιση της δυναμικής των εξελίξεων.

Γι' αυτό και οι Θέσεις του 16ου Συνεδρίου αναδείχνουν τις πολύ γενικές πιθανές εξελίξεις που μπορεί να σημειωθούν στην πορεία γενικά, παίρνοντας υπόψη ότι το κύμα της ορμητικής ανόδου του κινήματος θα αναπτύσσεται με πλημμυρίδα και άμπωτη. Οι αλλαγές στο επίπεδο της εξουσίας, οι διαφοροποιήσεις καθορίζονται από την πορεία του συσχετισμού δύναμης. Το Μέτωπο πρέπει να είναι ανοιχτό και στην προοπτική μιας επαναστατικής ανόδου του κινήματος, πράγμα που θα το φέρει μπροστά στο καθήκον να μετατραπεί το ίδιο σε επαναστατικό μέτωπο, που θα αναδείξει μια τέτοια εξουσία, που θα τη χωρίζει ίσως και απόσταση αναπνοής από τη σοσιαλιστική. Μπορεί όμως να υπάρξουν επιδράσεις στο επίπεδο της εξουσίας, χωρίς να υπάρξει πανεθνική κρίση και επαναστατική κατάσταση. Να αναδειχτεί κυβέρνηση των δυνάμεων του Μετώπου με το συνηθισμένο τρόπο, με βάση το Κοινοβούλιο. Σ' αυτήν την περίπτωση το Μέτωπο πρέπει να αξιοποιήσει αυτήν τη δυνατότητα, ώστε η κυβέρνηση να δρομολογήσει πολιτικές επιλογές που απαντούν στα οξυμένα προβλήματα του λαού, επιταχύνουν τις διαδικασίες πιο δραστικής αλλαγής του συσχετισμού. Ανεξάρτητα, αν θέλετε, πώς βλέπει η κάθε δύναμη τη λαϊκή εξουσία, είναι φανερό ότι αυτή θα πρέπει να είναι εντελώς διαφορετική από τις κυβερνήσεις που έχουμε γνωρίσει έως σήμερα, αντιδιαμετρικά τοποθετημένη στη λογική διαχείρισης του συστήματος.

Μια λαϊκή εξουσία δεν είναι λαϊκή αν δεν εκφράζει άμεσα, στο χαρακτήρα και τον τρόπο άσκησής της, στην ουσία της, τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των καταπιεσμένων σήμερα μικροαστικών λαϊκών στρωμάτων.

Από αυτήν την άποψη σημασία έχει να ανοίξουμε διάλογο και συζήτηση για τη λαϊκή οικονομία. Εκεί, αν θέλετε, μπορεί να φανεί τι το διαφορετικό μπορεί να αντιπροσωπεύσει ως προοπτική το Μέτωπο».