*

Το ταξικό κίνημα και η λαϊκή πάλη που δυναμώνει ανησυχούν την αστική τάξη, γι' αυτό τα κόμματά της προσπαθούν να εκβιάσουν και να ενσωματώσουν το λαό μπροστά στην κάλπη

Ο ίδιος όμως ομολογεί έμμεσα ότι θέλει τα χέρια του «λυμένα» ακριβώς για να υλοποιήσει με ταχείς ρυθμούς τις αντιδραστικές ανατροπές του μνημονίου, που τσακίζουν τους μισθούς και τις συντάξεις, διαλύουν τα ασφαλιστικά ταμεία, τα νοσοκομεία και τα σχολεία, για χάρη της κερδοφορίας των μονοπωλίων. «Χωρίς αυτοδυναμία δεν μπορώ ούτε το κράτος να αλλάξω (...) ούτε με τις ασύδοτες συντεχνίες και τη διαπλοκή να τα βάλω, ούτε μεγάλες μεταρρυθμίσεις να προωθήσω», υποστήριξε, κρύβοντας ότι αυτή είναι η βιτρίνα, πίσω από την οποία κρύβεται η υλοποίηση όλων όσα έχει αποφασίσει με την τρόικα και στα οποία, μέχρι τώρα, ο λαός και το κίνημα έχουν βάλει υπολογίσιμα εμπόδια.

Γι' αυτό ο Σαμαράς στην ίδια συνέντευξη απειλεί ανοιχτά ότι θα καταργήσει τις διαδηλώσεις, απαντώντας σε σχετική ερώτηση πως «θα κάνουμε ό,τι γίνεται παντού αλλού στην Ευρώπη. Τίποτα παραπάνω τίποτα λιγότερο». Με σκόπιμες αοριστολογίες και συνειδητά ψέματα, επιχειρεί να ρίξει στάχτη στα μάτια του λαού για τα νέα μέτρα ύψους 11,5 δισ. που έχουν προαποφασιστεί από κοινού με την τρόικα για τον Ιούνη, ενώ υποκριτικά και ξεδιάντροπα τάσσεται «κατά των υφεσιακών μέτρων», όπως χαρακτήριζε τη μείωση των μισθών στα 500 και 400 ευρώ και τη μετατροπή των συντάξεων σε φιλοδώρημα, τα οποία ο ίδιος και το κόμμα του υπερψήφισαν με το δεύτερο μνημόνιο.

«Από τα 3 δισεκατομμύρια που προβλέπεται να συμφωνηθούν τον Ιούνιο για το 2012 και από τα άλλα 7 δισ. για το 2013-14, έχουμε ήδη εξασφαλίσει ότι δεν θα αφορούν νέους φόρους ή αύξηση υφιστάμενων φόρων», δήλωσε ψευδόμενος συνειδητά, όταν οι φόροι που έχουν ήδη επιβληθεί έχουν γονατίσει τη λαϊκή οικογένεια και κανείς δεν αποκλείει νέους, σε περίπτωση (δεδομένης λόγω και της κρίσης) «αστοχίας» στους δημοσιονομικούς στόχους.

Διαβεβαιώνει, επίσης, ανερυθρίαστα ότι «δεν θα θιγούν οι πιο αδύναμοι» και ότι «θα αγωνιστούμε για να μην αφορούν σε νέα μείωση συντάξεων και άλλα μέτρα ύφεσης», όταν το κόμμα του είναι αυτό που μαζί με το ΠΑΣΟΚ πρωτοστατούν στο εκ νέου άνοιγμα του Ασφαλιστικού και στη μετατροπή παροχών και συντάξεων σε ανταποδοτικές, με το κράτος να εγγυάται ένα επίδομα πείνας.

Ο Αντ. Σαμαράς δηλώνει υποκριτικά πως «δεν πιστεύω ότι το πρόβλημα ανταγωνιστικότητας της οικονομίας βρίσκεται πλέον (!) στο μισθολογικό κόστος», κρύβοντας ότι το μνημόνιο που έχει υπογράψει αναφέρει ρητά ότι οι μισθοί, μέσω των ατομικών συμβάσεων, θα πρέπει να οδηγηθούν στα επίπεδα των γειτονικών χωρών για χάρη της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων.

Παρά το γεγονός ότι κλίνει την αυτοδυναμία σε όλες τις πτώσεις ωστόσο αφήνει, με προσεκτικό αλλά ξεκάθαρο τρόπο, ανοιχτό το ενδεχόμενο της μετεκλογικής συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ. Για το σκοπό αυτό χρησιμοποιεί το όρο «βιώσιμη κυβέρνηση», ενώ μιλά για «ενδιάμεσες λύσεις», προετοιμάζοντας το έδαφος στην κατεύθυνση αυτή. «Το χειρότερο σενάριο είναι μην μπορεί να σχηματιστεί βιώσιμη κυβέρνηση», είναι η σκόπιμα θολή απάντηση που δίνει όταν ερωτάται αν θα προσφύγει ξανά σε εκλογές σε περίπτωση που δεν υπάρξει αυτοδυναμία, κρατώντας διάπλατα ανοιχτό το παράθυρο μιας νέας κυβέρνησης με το ΠΑΣΟΚ.

Στο ίδιο πνεύμα συνεχίζει με νόημα: «Τώρα, ανάμεσα στην καλύτερη λύση (αυτοδυναμία) και τη χειρότερη (ακυβερνησία), υπάρχουν ίσως και ενδιάμεσες λύσεις»...

-- Το ιδεολόγημα της «υποτέλειας» και της «κατοχής» αναπαράγεται σκόπιμα κύρια από τις αυτοαποκαλούμενες «αντιμνημονιακές» δυνάμεις και τα αστικά κόμματα, σε μια προσπάθεια να συσκοτίσουν τις αιτίες της κρίσης, αλλά και τη διέξοδο που συμφέρει το λαό. Λένε πως η Γερμανία και ένας μικρός πυρήνας ισχυρών οικονομικά χωρών, είναι αυτοί που κάνουν κουμάντο στην ΕΕ και επιβάλλουν αντιλαϊκά μέτρα στις πιο αδύναμες χώρες, για να ωφεληθούν οι δικές τους οικονομίες. Κατά συνέπεια, λένε, αν φύγει η τρόικα από την Ελλάδα και αναδειχτεί μια κυβέρνηση που θα διαπραγματεύεται με βάση το «εθνικό συμφέρον», τότε τα μέτρα που απαιτούνται για παραμονή στην Ευρωζώνη μπορεί να γίνουν πιο ήπια και η ΕΕ καλύτερη.

Τι δε λένε; Οτι η τρόικα δεν ήρθε απρόσκλητη στην Ελλάδα, αλλά την έφερε η κυβέρνηση σε συνεννόηση με τους εταίρους της στην ΕΕ. Αλλωστε, τα δυο από τα τρία μέρη της τρόικας, είναι η Κομισιόν και η ΕΚΤ (το άλλο είναι το ΔΝΤ). Οργανισμοί δηλαδή της ΕΕ, στην οποία με τη θέλησή της συμμετέχει η ελληνική αστική τάξη. Εδώ βρίσκεται το κλειδί για να κατανοήσει κανείς τις εσωτερικές σχέσεις και αντιθέσεις που διαμορφώνονται στο εσωτερικό μιας ιμπεριαλιστικής διακρατικής Ενωσης, όπως είναι η ΕΕ. Η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ και το ευρώ, ήταν στρατηγική επιλογή της ντόπιας αστικής τάξης (άρα και των κομμάτων της), για να ισχυροποιήσει τη θέση της στον παγκόσμιο καπιταλιστικό ανταγωνισμό, αλλά και απέναντι στο εργατικό λαϊκό κίνημα στην Ελλάδα.

Η ένταξη όμως σε μια διακρατική ένωση καπιταλιστικών κρατών, σημαίνει αυτονόητα δεσμεύσεις και εθελοντική παραχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων από την αστική τάξη. Για παράδειγμα, ένα κράτος - μέλος δεν μπορεί μόνο του να χαράζει πολιτική στην οικονομία, ποιους κλάδους θα αναπτύξει ή τι προϊόντα θα παράξει, αλλά ακολουθεί τους κανόνες που αποφασίζονται στα υπερεθνικά όργανα. Ταυτόχρονα, η δεδομένη στον καπιταλισμό ανισομετρία (το επίπεδο και οι ρυθμοί της καπιταλιστικής ανάπτυξης διαφοροποιείται από χώρα σε χώρα) κάνει τα λιγότερο ισχυρά κράτη να μοιάζουν εξαρτημένα από τα ισχυρότερα, χωρίς στην πραγματικότητα να είναι. Για παράδειγμα, η Ελλάδα παρουσιάζεται σαν εξαρτημένη από τη Γερμανία. Το ίδιο όμως θα μπορούσε να ισχυριστεί και η Βουλγαρία για την Ελλάδα, αφού η ελληνική αστική τάξη εξάγει κεφάλαια στη γείτονα χώρα και έχει εξαγοράσει επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας.

Διαστρεβλώνοντας σκόπιμα τα παραπάνω, δυνάμεις που φωνάζουν για δήθεν «κατοχή» της Ελλάδας από τη Γερμανία ή το ΔΝΤ, συγκαλύπτουν την ταξική φύση του ζητήματος και καλούν το λαό να κυνηγήσει χίμαιρες, κρύβοντας τον πρωταγωνιστικό ρόλο της ντόπιας αστικής τάξης και των κομμάτων της στο τσάκισμα του λαού. Ο Ελληνας καπιταλιστής θα ωφεληθεί εξίσου με τον Γερμανό, τον Ολλανδό ή τον Γάλλο από τη μείωση των μισθών και τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων που προωθείται με όχημα τις δανειακές συμφωνίες με την τρόικα. Οσο για τις κατά καιρούς δηλώσεις τεχνοκρατών της ΕΕ, όπως αυτή του Σόιμπλε, ότι ανησυχεί για χάος στην Ελλάδα, επειδή τα αστικά κόμματα δεν μπορούν να κυβερνήσουν, και ο λαός δεν θέλει να κυβερνηθεί, κάθε άλλο παρά παραβίαση της «εθνικής ανεξαρτησίας» είναι, όπως προσπαθούν να την παρουσιάσουν, για να αποπροσανατολίσουν το λαό.

Αντίθετα, πρόκειται για ωμή παρέμβαση υπέρ της αστικής τάξης, των αστικών κομμάτων και τρομοκράτησης του λαού να τα στηρίξει, με εκβιασμούς και απειλές για χάος. Κομμάτι του πολιτικού προσωπικού του κεφαλαίου είναι ο Σόιμπλε, όπως και τα αστικά κόμματα στην Ελλάδα και είναι αυτονόητο ότι μπροστά στην κλιμάκωση της λαϊκής δυσαρέσκειας για τη βάρβαρη πολιτική τους, δε θα διστάσουν να χρησιμοποιήσουν οποιοδήποτε μέσο για να θωρακίσουν την αστική εξουσία από τον εχθρό λαό.