Ποιος θυμάται το όνειρο της ΕΕ με τα χρυσά κουτάλια;

Εχει ήδη γίνει εφιάλτης για την εργατική τάξη.

Σ' αυτή την πραγματικότητα όποια μάσκα κι αν φορά μια διακυβέρνηση που αφήνει άθικτη την εξουσία του κεφαλαίου, οδηγεί στο απόλυτο χάος τους εργάτες.

Το ψέμα πάντα έχει κοντά ποδάρια όσο ισχυρό κι αν είναι.

Στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά ανακοίνωσαν δουλειά μιας μέρας τη βδομάδα, δηλαδή τέσσερα μεροκάματα το μήνα. Αλλοι, πιο γαλαντόμοι καπιταλιστές, επιβάλλουν τριήμερη δουλειά τη βδομάδα.

Κοιτώντας τα πράγματα από τη σκοπιά της αστικής προπαγάνδας, μια νέα γενιά «προνομιούχων» εργατών γεννιέται. Αυτοί που θα έχουν τρία μεροκάματα απέναντι σ' αυτούς που θα έχουν ένα μεροκάματο. Πόσες φορές έχουμε δει αυτό το έργο; Απειρες.

Σ' ένα μικρό εργοστάσιο που έκλεισε στη Μαγνησία, η διοίκηση του σωματείου καλεί σε πάλη για να αποδειχτεί ότι το εργοστάσιο είναι βιώσιμο.

Σε απόσταση μερικών εκατοντάδων μέτρων από το προηγούμενο, σε ένα μεγαλύτερο εργοστάσιο του ίδιου κλάδου η διοίκηση του σωματείου επέβαλε σε εργάτες να γίνουν απεργοσπάστες ενάντια σε συναδέλφους τους για να μπορέσει το αφεντικό να εφαρμόσει μισθό 500 ευρώ.

Λεπτομέρεια: Το μικρό εργοστάσιο είναι τμήμα ενός μονοπωλίου που σε παγκόσμιο επίπεδο αναδιαρθρώνει την παραγωγή του και κλείνει σ' όλες τις χώρες δράσης του τεράστιες μονάδες. Παντού όπου κυριαρχεί ο ρεφορμιστικός συνδικαλισμός στα εργοστάσια της μαμάς εταιρείας οι απεργίες που αναγκαστικά ξεσπούν έχουν όμοιο αίτημα: Στο κάθε εργοστάσιο προσπαθούν να αποδείξουν ότι το δικό τους εργοστάσιο είναι βιώσιμο. Κοινό συμπέρασμα, φταίνε οι ξεχωριστές διοικήσεις των εργοστασίων που δε διαχειρίζονται σωστά τα εργοστάσια. Ο απόλυτος αφοπλισμός του εργατικού κινήματος.

Αλλη λεπτομέρεια: Το συγκεκριμένο μικρό εργοστάσιο αφορά σε παράγωγα του χάλυβα, ακριβώς δίπλα στο μεγαλύτερο εργοστάσιο που παράγει χάλυβα. Κανένας από τους εργατοπατέρες δεν υποψίασε τους εργάτες των δύο εργοστασίων ότι το πρόβλημά τους έχει μια κοινή βάση.

Ωρα για συνειρμούς: Οι εργάτες στα ναυπηγεία δουλεύουν με χάλυβα. Οι εργάτες στη «Φριγκογκλάς» δουλεύουν με ανοξείδωτο χάλυβα. Οι εργάτες της «Χαλυβουργίας» παράγουν χάλυβα. Οι εργάτες της «Κόντι» παράγουν εφαρμογές που συνδυάζουν ανοξείδωτο χάλυβα με άλλα υλικά. Οι κάτοικοι στο Χρώμιο της Κοζάνης έχουν κάτω από τα πόδια τους ένα σπάνιο ορυκτό, το χρώμιο, που είναι αναγκαίο για τον ανοξείδωτο χάλυβα. Οι κάτοικοι στον Αλμυρό της Μαγνησίας, δίπλα στην «Κόντι» και τη «Χαλυβουργία», έχουν στην αυλή τους τις εγκαταστάσεις των Ελληνικών Σιδηροκραμάτων που σκουριάζουν από τότε που αποφασίστηκε το κλείσιμο της υψικαμίνου από το μονοπώλιο που ελέγχει παγκόσμια την αγορά χρωμίου. Από την παραγωγή των ΕΛΣΙ (χρώμιο) μαζί με την παραγωγή της ΛΑΡΚΟ (νικέλιο) προκύπτουν δύο βασικά υλικά για την παραγωγή ανοξείδωτου χάλυβα τον οποίο χρειάζονται οι εργάτες της «Φριγκογκλάς» και όχι μόνο αυτοί.

Ας δούμε την αλυσίδα:

Τα λαϊκά νοικοκυριά χρειάζονται συσκευές από ανοξείδωτο χάλυβα, τις περίφημες «λευκές», δηλαδή κουζίνες, πλυντήρια, ψυγεία. Τα νησιά χρειάζονται βαπόρια. Το εμπόριο επίσης χρειάζεται βαπόρια. Οι εργάτες παράγουν βαπόρια. Οι εργάτες χρειάζονται σπίτια, τα σπίτια χρειάζονται χάλυβα, τα χαλυβουργεία και τα μεταλλεργοστάσια παράγουν και επεξεργάζονται χάλυβα, χρήσιμο στα βαπόρια, στα νοικοκυριά, στα σπίτια. Ιδού πεδίο λαμπρό για ενιαίες μάχες σ' όλη τη χώρα με προοπτική.

Τι εμποδίζει τις ανάγκες να συναντηθούν με τις δυνατότητες; Η άναρχη καπιταλιστική παραγωγή.

Ο κάθε καπιταλιστής επενδύει εκεί που όσο το δυνατόν πιο γρήγορα θα έχει το μέγιστο κέρδος. Οδηγός του δεν είναι οι πραγματικές κοινωνικές ανάγκες, αντίθετα, για να έχει κέρδος κατασκευάζει πάμπολλες ανάγκες που ο μηχανισμός προπαγάνδας του τις πλασάρει σαν κοινωνικές.

Για να έχει κέρδος χρησιμοποιεί διάφορα εργαλεία. Ενα απ' αυτά είναι η ανεργία. Κύριο είναι η μείωση των μισθών. Ενα ακόμα είναι η διάσπαση των εργατών, η εκπαίδευσή τους έτσι που να μη βλέπουν την κοινή ταξική τους θέση.

Οσα παθαίνει η εργατική τάξη δεν είναι αποτέλεσμα καμιάς μάστιγας θεού. Είναι η αναγκαστική συνέπεια της κυριαρχίας του κεφαλαίου. Που έχει σύμμαχό του - εντολοδόχο την αστική πολιτική εξουσία.

Το κλειδί για την αναστροφή αυτής της φοράς των πραγμάτων είναι η κατάργηση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής και να μπει απέναντί της η κεντρικά σχεδιασμένη οργάνωση της παραγωγής με κοινωνικοποιημένα τα μέσα παραγωγής. Αυτό καλείται ιστορικά να κάνει η εργατική τάξη με τους συμμάχους της. Το πώς θα γίνει αυτό το έχει παρουσιάσει στις λεπτομέρειές του το ΚΚΕ.

Αυτήν την ανάγκη κι αυτό το σχέδιο κουβεντιάζουν οι κομμουνιστές στους χώρους δουλειάς και τις γειτονιές. Είδε κάποιος μία έστω από αυτές τις συζητήσεις στα αστικά μέσα ενημέρωσης; Κι ούτε πρόκειται.

Για την αστική τάξη είναι κρίσιμο να υφαρπάξει ξανά τη λαϊκή ψήφο προβάλλοντας τα διλήμματα που λειτουργούν καλύτερα σαν απόχη. Κι από κοντά να εμφανίσει εαυτόν τουλάχιστον ως φιλάνθρωπο. Η αστική προπαγάνδα γράφει για τη λαϊκή δυστυχία και καλεί σε δημιουργικές σκέψεις. Στο διά ταύτα καλεί σε υποταγή στην πολιτική του κεφαλαίου.

Κανένας εργάτης να μη χαραμίσει τη δύναμή του. Το ζόρι δεν είναι ανάγκη να οδηγεί στην απόγνωση και την αυτοκαταστροφή. Μπορεί και πρέπει να γίνει οργανωμένη εξέγερση ενάντια στην αιτία. Οποτε έγινε έτσι νίκησε!

Αυτή τη νίκη προσπαθεί να αποτρέψει η αστική προπαγάνδα. Σ' αυτή τη νίκη οδηγεί το δυνάμωμα του εργατικού - λαϊκού κινήματος, πυρήνας του οποίου είναι το ΚΚΕ.

Στις εκλογές δε θα κριθεί η εργατική - λαϊκή εξουσία. Μπορεί όμως να γίνει ένα βήμα στην πάλη ενάντια στα μονοπώλια, στην εξουσία τους και τη διακυβέρνηση που τα εκπροσωπεί. Ενα βήμα με προοπτική. Οπως ισχύει απόλυτα το «χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά», έτσι ισχύει απόλυτα και το «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη». Ο εργάτης πρέπει να επιβάλει το δίκιο του ως νόμο. Ενα βήμα μπροστά είναι και η ψήφος του στο Κόμμα του, το ΚΚΕ.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΠΑΣΟΚ - ΝΔ φοροληστεύουν φτωχούς, φοροαπαλλάσσουν πλούσιους

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Δέκα αλλαγές στη φορολογία

Ο ΛΟΓΟΣ: Ο Γολγοθάς αρχίζει μετά τις εκλογές

ΕΘΝΟΣ: Πόρισμα ελπίδα για μείωση φόρων

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Η χαλάρωση ανησυχεί την τρόικα

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: Δάνεια, επιστροφή στην Κατσέλη

Η ΑΥΓΗ: Σκληροί με τους αδύναμους

Η ΝΙΚΗ: Ποιοι συνταξιούχοι κινδυνεύουν με «στάση πληρωμών»

ΤΑ ΝΕΑ: Ιδού η λίστα με τα γενόσημα

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Ρεσιτάλ ακυβερνησίας με μαέστρο Παπαδήμο

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: Λερναία Υδρα η διαφθορά στο δημόσιο

ΑΥΡΙΑΝΗ: Απόβαση Πούτιν στην Ελλάδα

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ: Εφραίμ έγκλειστος στη Μονή Βατοπεδίου

«Tα στοιχεία του Σώματος Επιθεώρησης Εργασίας (ΣΕΠΕ) για το πρώτο δίμηνο του 2012 δείχνουν ότι η επίθεση του κεφαλαίου όχι μόνο δεν ανακόπτεται, αλλά οξύνεται παραπέρα (...) οι νέες συμβάσεις με πλήρη απασχόληση είναι λιγότερες από τις "ευέλικτες" και φτάνουν μόλις το 48%, ενώ οι συμβάσεις με μερική απασχόληση και εκ περιτροπής εργασία ανέρχονται στο 52%. Και βέβαια ούτε αυτοί οι αριθμοί μπορούν να αποδώσουν τον τραγικό τρόπο που η εργατική τάξη βιώνει τις συνέπειες αυτής της επίθεσης (...) τα στοιχεία του ΣΕΠΕ επιβεβαιώνουν τη συνεχιζόμενη αύξηση της "μαύρης εργασίας", που για τους ντόπιους εργαζόμενους έφτασε στο 29,6% και στους μετανάστες το 42,7%, παρά τις επαναλαμβανόμενες εξαγγελίες του υπουργείου Εργασίας για "χτύπημα" της ανασφάλιστης εργασίας.

Η τάση ξεχαρβαλώματος της αγοράς εργασίας (...) θα χειροτερεύει αφού η καπιταλιστική κρίση, εκτός από τη μείωση της απασχόλησης με τα λουκέτα και τη δραματική αύξηση της ανεργίας, ωθεί σε ένταση του καπιταλιστικού ανταγωνισμού και κατά συνέπεια πολλαπλασιάζει στο έπακρο την πίεση που ασκεί ο κάθε μεμονωμένος καπιταλιστής στους εργαζόμενους της επιχείρησής του. Και είναι ακριβώς η ένταση του καπιταλιστικού ανταγωνισμού (...) που σφίγγει σαν αόρατη θηλιά τη ζωή της εργατικής τάξης.

(...) όποιοι μιλάνε για ανάπτυξη που θα εξασφαλιστεί μέσα από την ενίσχυση της εγχώριας ανταγωνιστικότητας, στην ουσία προτρέπουν σε ακόμα πιο ευέλικτη και φθηνή εργασία, σε ακόμα μεγαλύτερη εκμετάλλευση της εργατικής τάξης. Η ανάπτυξη που ευαγγελίζονται αναγκαστικά περνάει - και δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά όσο κουμάντο κάνουν τα μονοπώλια - πάνω από τα συντρίμμια της αγοράς εργασίας, από τα ερείπια των εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Γι' αυτό οι εργάτες δεν πρέπει να πέσουν στην παγίδα της ανταγωνιστικότητας. Ούτε να υποκύψουν στους εκβιασμούς και στις απειλές της εργοδοσίας. Γιατί κάθε υποχώρηση, κάθε συμβιβασμός στην επιχείρηση ή στον κλάδο μεταφράζεται σε συνολικό πισωγύρισμα για ολόκληρη την εργατική τάξη. Το αντίθετο, η αντίσταση στις απαιτήσεις της εργοδοσίας, η οργάνωση του αγώνα για να μην περάσουν τα σχέδια του κάθε καπιταλιστή, είναι συνεισφορά στην κοινή υπόθεση και στα κοινά ταξικά συμφέροντα όλων των εργαζομένων» (από άρθρο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).