Να στρέψουν την οργή των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων μακριά από τον πραγματικό υπαίτιο της βάρβαρης πολιτικής επιδιώκουν συντονισμένα μια σειρά κινήσεις και «πρωτοβουλίες».

Σε αυτό το πλαίσιο έχει ενταχθεί και η κίνηση του Μ. Θεοδωράκη και του Μ. Γλέζου, με την επωνυμία «Ε.ΛΑ.Δ.Α.», που επιχειρεί να εγκλωβίσει τη λαϊκή αγανάκτηση σε μια συζήτηση γύρω από τη νομιμότητα ή μη, με αστικούς όρους, της σύναψης των μνημονίων και να συγκεντρώσει τα λαϊκά στρώματα κάτω από μια «πατριωτική» αταξική ομπρέλα.

Λέει χαρακτηριστικά ο Μ. Θεοδωράκης σε συνέντευξή του στις 19/2 στην «Athens News»: «Με το νέο Μνημόνιο νομιμοποιούν το πρώτο (2010), το οποίο δεν έλαβε πλειοψηφία των τριών πέμπτων. Ο καθηγητής Δικαίου Γιώργος Κασιμάτης έχει υποστηρίξει ότι ακόμα και οι 300 βουλευτές δεν μπορούν να διαπραγματευτούν την εθνική μας ακεραιότητα. Συνεπώς, όλες οι πράξεις που εφαρμόζουν το μνημόνιο είναι παράνομες. Η τρόικα, η κυβέρνηση και όλοι οι πολιτικοί οι οποίοι πήραν τέτοιες αποφάσεις είναι παράνομοι. Μπορείτε να είστε βέβαιοι ότι μια μέρα θα δικαστούν και θα τιμωρηθούν».

Το πρόβλημα, δηλαδή, για τον Μ. Θεοδωράκη είναι σε τι ποσοστό υπερψηφίστηκε το μνημόνιο ή αν τηρείται το γράμμα του νόμου. Ποιου νόμου; Του νόμου που φτιάχτηκε και υπάρχει με αποκλειστικό γνώμονα την υπεράσπιση των συμφερόντων των μονοπωλίων και τη διατήρηση της εξουσίας τους. Του νόμου που εφαρμόζεται ή παραβιάζεται και ερμηνεύεται κατά το δοκούν από τις αστικές κυβερνήσεις ανάλογα με το συμφέρον της πλουτοκρατίας. Του νόμου που όσο κι αν υποτίθεται ότι διασφαλίζει τα λαϊκά δικαιώματα, τα διασφαλίζει μόνο στο στενό πλαίσιο της μη αμφισβήτησης ακριβώς της δικτατορίας των μονοπωλίων και παραμένει ο νόμος του ισχυρού, ο νόμος αυτού που έχει στα χέρια του την εξουσία. Είναι ο ίδιος νόμος που βγάζει παράνομες τις απεργίες, επιστρατεύει τους ναυτεργάτες. Είναι νόμος του κεφαλαίου και όχι νόμος του εργάτη, όχι νόμος του λαού. Καθήκον των εργαζομένων δεν είναι να ψάχνουν να βρουν τρόπους υπεράσπισης αυτών των νόμων, αλλά να κάνουν κτήμα τους ότι «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» και να το επιβάλλουν με την ανάπτυξη της ταξικής πάλης μέχρι την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων.

Ο Μ. Θεοδωράκης και οι άλλοι προβάλλουν σε πρώτη γραμμή το επιχείρημα της «κατοχής» της χώρας από ξένες δυνάμεις, παραγνωρίζοντας το γεγονός ότι όλες οι αποφάσεις της κυβέρνησης (σήμερα ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, χτες ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - Καρατζαφέρη, προχτές ΠΑΣΟΚ...) έχουν ως στόχο την υλοποίηση των αποφάσεων της πλουτοκρατίας τόσο ως προς τη διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης όσο και ως προς την εφαρμογή των στρατηγικών επιλογών του κεφαλαίου για τσάκισμα των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων, για δραματική μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης προς όφελος της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου. Και όσο κουμάντο στην οικονομία και στην εξουσία κάνουν τα μονοπώλια, οποιαδήποτε κυβέρνηση κι αν προκύψει αυτά τα συμφέροντα θα υπηρετεί.

Τα βάρβαρα μέτρα που προωθούνται τα τελευταία χρόνια, είναι μέτρα που εντάσσονται στη διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης υπέρ της πλουτοκρατίας και εφαρμόζονται με το βλέμμα στραμμένο στη μελλοντική, αναιμική, ανάκαμψη της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Είτε με μνημόνιο είτε χωρίς, αυτά τα μέτρα απαιτούσε η πλουτοκρατία πολύ πριν από τις εκλογές του 2009. Γι' αυτό και είναι άσφαιρα τα πυρά που στρέφονται αποκλειστικά και μόνο στο μνημόνιο, χωρίς να βάζουν στο κάδρο την ίδια την εξουσία της πλουτοκρατίας που τα απαιτεί και τα επιβάλλει μέσω των αστικών κοινοβουλίων και κυβερνήσεων.

Και δεν είναι μόνο «άσφαιρα» τα πυρά των αιτημάτων αυτού του είδους, αλλά είναι και επικίνδυνα. Είναι ενδεικτικό, ότι στην... ομπρέλα των «αντιμνημονιακών» και «πατριωτικών» δυνάμεων, τις οποίες καλεί ο Μ. Θεοδωράκης να συστρατευτούν ενάντια στο μνημόνιο, χωράει ένα θολό συνονθύλευμα... «Οχι μόνο η αριστερά. Αλλά όλος ο λαός μπορεί - από την πατριωτική αριστερά μέχρι την πατριωτική δεξιά. Η Πατρίδα. Η Ελλάδα. Ενωμένοι σα μια γροθιά, μια μέρα θα διώξουμε ανάξιες κυβερνήσεις, τρόικα και Μέρκελ-Σαρκοζί», λέει ο Μ. Θεοδωράκης.

Δηλαδή ποιοι; Ολοι εκείνοι που προβάλλουν το σύνθημα «πρώτα η Ελλάδα» και εγκλωβίζουν το λαό σε αιτήματα ενάντια σε «ξένους», αθωώνοντας τους εγχώριους εκπροσώπους της πλουτοκρατίας και την αντιλαϊκή πολιτική που εφαρμοζόταν και προ κρίσης από τις αστικές κυβερνήσεις;

Δεν υπάρχει ενιαίος «πατριωτισμός», δεν είναι ενιαία τα συμφέροντα όλων, κεφαλαιοκρατών, μεσαίων καλοζωισμένων στρωμάτων και εργαζομένων. Με ταξικό κριτήριο, οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα πρέπει να διακρίνουν πίσω από τα εύπεπτα καλέσματα σε «πατριωτικό αγώνα» ενάντια στους «ξένους», που αφήνουν στη θέση της αλώβητη την εξουσία του κεφαλαίου, που μέσα από μια άλλη αστική κυβέρνηση ή συγκυβέρνηση θα ξαναφέρει τα ίδια και απαράλλαχτα αντιλαϊκά μέτρα που τσακίζουν το λαό.