Μπορεί να είναι αργά για δάκρυα, αλλά ο οπορτουνισμός σπέρνει πάντα αυταπάτες την ώρα που πρέπει. Ο Αλ. Αλαβάνος ήταν φανατικός θιασώτης της «ευρωπαϊκής δημοκρατικής οικογένειας» και υπηρέτησε με θέρμη την προσπάθεια να πειστεί ο λαός ότι επρόκειτο για τέτοια και όχι για λυκοσυμμαχία από και για τα μονοπώλια. Ο Αλ. Αλαβάνος ήταν και παραμένει θιασώτης της αστικής δημοκρατίας, του καπιταλισμού και της εκμετάλλευσης δηλαδή, την οποία καλεί το λαό να υπερασπίσει, πλασάροντάς του την αυταπάτη ότι δήθεν ...καταλύθηκε. Πότε άραγε συνειδητοποίησε ότι δεν υφίσταται λαϊκή κυριαρχία, ότι καμία εξουσία δεν ανήκει στο λαό; Το τελευταίο δίχρονο απώλεσε ο λαός την κυριαρχία και την εξουσία που ποτέ δεν είχε; Δεν ήταν όλη η προηγούμενη περίοδος που έστρωσε το χαλί για να προκύψουν όσα προέκυψαν σήμερα; Τι έκανε τότε ο οπορτουνισμός και ο Αλ. Αλαβάνος ως επιφανές στέλεχος του χώρου; Ο,τι κάνουν και τώρα, έσπερναν αυταπάτες στο λαό, για το ρόλο του ΠΑΣΟΚ, για το πολιτικό σύστημα, για τη δυνατότητα άσκησης φιλολαϊκής πολιτικής δίχως να πειραχτεί ούτε μια τρίχα απ' τα μαλλιά της άρχουσας τάξης.
Παλιά τους τέχνη κόσκινο λοιπόν... Η ανακοίνωση αυτή του «μετώπου» καταλήγει ως εξής: «Η αποκατάσταση της λαϊκής κυριαρχίας είναι δίδυμη με την οικονομική και κοινωνική σωτηρία. Ο δρόμος και για τις δύο περνά από την απελευθέρωση από τις δεσμεύσεις της Ευρωζώνης».
Απελευθέρωση απ' την Ευρωζώνη, όχι όμως κι απ' την ΕΕ. Αλίμονο. Λαϊκή κυριαρχία, με την οικονομία στα χέρια των μονοπωλίων, όχι όμως ανατροπή της κυριαρχίας, της εξουσίας των μονοπωλίων, που όσο υπάρχει όχι κυριαρχία αλλά ούτε άσπρη μέρα δεν πρόκειται να δει ο λαός. Οι αναλύσεις και οι προτάσεις του οπορτουνισμού δεν αξίζουν όχι την εμπιστοσύνη του λαού, αλλά ούτε δεύτερη ανάγνωση.
Πλήρη υποταγή στην κατάπτυστη «δανειακή σύμβαση», που προσυπέγραψαν τα κόμματα του μαύρου μετώπου, στο όνομα του... «πολιτικού πολιτισμού που ισχύει διεθνώς εδώ και 200 χρόνια» δηλώνει μέσα από τις σελίδες της «Κυριακάτικης Αυγής» ο πρόεδρος της ΚΕ της Δημοκρατικής Αριστεράς, Σπ. Λυκούδης. Προσθέτει ακόμη, ότι η ανατροπή διεθνών συμβάσεων επιτυγχάνεται μόνο με «..."έκτακτες" επαναστατικές συμπεριφορές σε έκτακτες "επαναστατικές συνθήκες"...» και συνεχίζει λέγοντας ότι «...όποιος αναζητεί σήμερα και υπόσχεται τέτοιους προσανατολισμούς κρίνεται για τη σοβαρότητά του...».
Δεν διαφέρει σε τίποτα η παραπάνω δήλωση από όλες αυτές που κατά καιρούς έχουν κάνει εκπρόσωποι του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, του ΛΑ.Ο.Σ., «ανεξάρτητοι» οικονομολόγοι, εκπρόσωποι χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και πάει λέγοντας, οι οποίοι πάνω κάτω αναφέρουν ότι «η Ελλάδα οφείλει να τιμήσει την υπογραφή της»... Στην πραγματικότητα, δηλώσεις σαν την παραπάνω, έχουν αντίστοιχη λειτουργία με τις υπογραφές των πολιτικών αρχηγών που ζητά η τρόικα, και που το κόμμα του Κουβέλη υποτίθεται ότι αρνείται να βάλει. Είναι κατανοητό στα όρια τίνος «πολιτικού πολιτισμού» κινείται η ΔΗΜΑΡ και από ποιους πασχίζει να λάβει εχέγγυα σοβαρότητας.
Που πάντως, όσο κι αν προσπαθούν να πείσουν τον ελληνικό λαό γι' αυτό, ο ίδιος δεν έχει βάλει καμία υπογραφή κι ούτε εξουσιοδότησε τα κόμματα του μαύρου μετώπου να το κάνουν για λογαριασμό του. Οσο δε για το τι έχει συμβεί στην παγκόσμια ιστορία τα τελευταία 200 χρόνια, από τη σκοπιά των συμφερόντων της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, είναι μάθημα που ο χώρος της... «ανανέωσης» θα μένει, για πάντα, ανεξεταστέος. Και για να μην ξεχνιόμαστε, με δαύτους θέλουν ορισμένοι άλλοι να συστήσουν «αντιμνημονιακό μέτωπο». Προφανώς, για να τιμήσουν όλοι μαζί «τις διεθνείς υποχρεώσεις της χώρας»...
Για πολλοστή φορά η αντιΚΚΕ τύφλωση και η στοιχειώδης άγνοια «συναντήθηκαν» στην «ΑΥΓΗ». Στο χθεσινό της φύλλο και υπό τον πομπώδη τίτλο «Νεοσταλινισμός!» οι δύστυχοι αναγνώστες της διαβάζουν:
«Ιδού η νεοσταλινική εκδοχή του "σοσιαλισμού με διατάγματα", την οποία προτείνει ο Μάκης Μαΐλης στον "Ριζοσπάστη" της περασμένης Κυριακής:
"Η οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας παρουσιάζει το εξής ιδιαίτερο γνώρισμα σε σχέση με τα προηγούμενα κοινωνικοοικονομικά συστήματα: Ενώ οι νέες παραγωγικές δυνάμεις πρώτα αναπτύσσονταν στους κόλπους του συστήματος που πέθαινε και στη συνέχεια οι φορείς τους κατακτούσαν την εξουσία (φεουδαρχία, καπιταλισμός), με τη σοσιαλιστική επανάσταση συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: Πρώτα πρέπει να ανατραπεί η εξουσία του συστήματος που έχει σαπίσει και μετά να αναπτυχθούν οι παραγωγικές δυνάμεις στο πλαίσιο των νέων, μη εκμεταλλευτικών σχέσεων παραγωγής"...».
Ομως, το παραπάνω απόσπασμα δεν είναι τίποτε περισσότερο η, με διαφορετικά λόγια, θεμελιώδης διαφορά της σοσιαλιστικής επανάστασης από όλες τις άλλες επαναστάσεις του παρελθόντος, όπως την έθεσαν οι Μαρξ και Ενγκελς στο «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος»: «Ολες οι προηγούμενες τάξεις που έπαιρναν την εξουσία προσπαθούσαν να εξασφαλίσουν τη θέση που κατέκτησαν, υποτάσσοντας όλη την κοινωνία στους όρους του δικού τους τρόπου ιδιοποίησης. Οι προλετάριοι μπορούν να κατακτήσουν τις κοινωνικές παραγωγικές δυνάμεις μονάχα καταργώντας τον ως σήμερα δικό τους τρόπο ιδιοποίησης και επομένως όλο τον ως τώρα τρόπο ιδιοποίησης. Οι προλετάριοι δεν έχουν τίποτα δικό τους να εξασφαλίσουν, έχουν όμως να καταστρέψουν κάθε ως τώρα ατομική ασφάλεια και ατομική εξασφάλιση».
Καλό διάβασμα πολυπράγμωνες της «ΑΥΓΗΣ»...
Ε, κάπως έτσι μας τα παρουσιάζουν τα πράγματα μετά τη συμφωνία του «Γιούρογκρουπ» οι κυβερνώντες, παρέα με τα δελτία ειδήσεων (που έχουν μία εντυπωσιακή... σύμπτωση απόψεων για το θέμα).
Να ξέρετε εφεξής ότι δεν έχουμε μειώσεις μισθών και συντάξεων, περικοπές στην Πρόνοια, την Υγεία και την Παιδεία, κατάργηση συμβάσεων, φτώχεια, ακρίβεια και εξαθλίωση. Αντιθέτως έχουμε μια... νέα ευκαιρία.
Μπορούμε να ξεκινήσουμε τώρα από την αρχή και να φτιάξουμε μια διαφορετική Ελλάδα. Γιατί σε τι άλλο μπορεί να ευελπιστεί ένας εργάτης που δουλεύει 35 χρόνια; Μα τι άλλο από το να παίρνει το ένα τρίτο αυτών που έπαιρνε... Να ξανανιώσει νέος βρε παιδί μου!
Γι' αυτό άλλωστε θα αυξήσουν συντομότατα τα όρια συνταξιοδότησης, καθώς και τις προϋποθέσεις. Για να μη νοιώθουν οι εργαζόμενοι ότι θα γίνουν... απόμαχοι και τους πιάσει απογοήτευση και κατάθλιψη.
Αντιθέτως, μπορούν γεμάτοι ενθουσιασμό να δουλεύουν για ψίχουλα, ώστε να έχουν μεγαλύτερα κέρδη οι επιχειρήσεις και να έρθει στη χώρα μας η πολυπόθητη ανάπτυξη που θα μας κάνει... πρότυπο στα μάτια των Ευρωπαίων.
ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ ΗΤΑΝ όμως και η έκκληση του υπουργού Οικονομικών, που μας κάλεσε να φέρουμε ξανά τα χρήματά μας στο τραπεζικό σύστημα της χώρας.Ε, βέβαια. Κρίμα είναι να κρατάμε τα εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ που διαθέτουμε σπίτια μας!
Μόνο που δεν μας εξήγησε από πού πιστεύει ότι τα μαζεύουμε: Από τις αυξήσεις στην εισοδηματική πολιτική; Από τις αυξήσεις των μισθών στον ιδιωτικό τομέα; Από τις μειώσεις στα τιμολόγια των ΔΕΚΟ ή μήπως από τη μείωση της φορολογίας των φυσικών προσώπων;
Οταν λένε τέτοια, ας μην απορούν γιατί ο λαός δεν συμμερίζεται τα... πανηγύρια τους.