Οποιος έχει το βίτσιο, ή την επαγγελματική υποχρέωση να παρακολουθεί τα δελτία ειδήσεων στα αστικά κανάλια, αργά ή γρήγορα κάτι παθαίνει. Σε σημείο που παύει να ακούει τι λένε - έτσι κι αλλιώς τα ίδια λένε, όποιο αστικό κανάλι κι αν βλέπει - και αρχίζει να παρατηρεί τις παραμορφώσεις που προκύπτουν από τα λάθος λίφτινγκ στα μούτρα των διαφόρων παρουσιαστριών. Οι οποίες, οι δύστυχες, δεν έχουν πια καν συνείδηση τι παρουσιάζουν, ή παριστάνουν πως δεν κατανοούν για ποια βαρβαρότητα μιλάνε. Κάνουν, λοιπόν, άτακτες γκριμάτσες, δήθεν συμφωνώντας, δήθεν διαφωνώντας - αδιάφορο - σε τέτοιο βαθμό που να μπερδεύεται το χαμόγελο με τη θλίψη, το πρόσωπο της Τρέμη μ' εκείνο της Ακριβοπούλου. Ποτέ δεν ξέρεις ποια βλέπεις. Ξέρεις μόνο ότι βλέπεις το ίδιο πρόσωπο να κάνει διάφορες αποκρουστικές γκριμάτσες. Και στο πίσω μέρος του μυαλού σου μένει η εντύπωση: Φταις! Να πληρώσεις! Στο τέλος, φτάνεις να πιστέψεις πως όλες είναι παραλλαγή της Μπακογιάννη!

Αντίθετα, πιο στιβαροί οι αρσενικοί παρουσιαστές. «Στα βράχια η χώρα» βεβαιώνει ο Πρετεντέρης. Από κοντά ο Παπαδημητρίου στον ΣΚΑΪ εγκαλεί την κυβέρνηση γιατί δεν εφαρμόζει την πολιτική της.

Δε μας δουλεύουν με τους μοιρασμένους ρόλους. Είναι πολλά τα λεφτά. Είναι πολλά, πάρα πολλά αυτά που αρπάζονται από τους εργάτες, όχι για σήμερα, αλλά για ένα μακρύ μέλλον, αν αφεθούν οι καπιταλιστές, η κυβέρνησή τους και τα κανάλια τους να εφαρμόσουν αυτά που αποφασίζουν και προβάλλουν ως «εθνική ανάγκη».

Αυτό το «αν» είναι που ταράζει τον Καρατζαφέρη σε σημείο που χτες να μην κάνει δήλωση. Βέβαια, ό,τι ήταν να πει το είπε ο υπουργός της κυβέρνησης που στηρίζει, ο Κουτρουμάνης, και το συμπλήρωσε η επίτροπος Δαμανάκη: Να μειωθεί το μισθολογικό κόστος. Δηλαδή, να χάσουν κι άλλα οι εργάτες, να κερδίσουν κι άλλα οι καπιταλιστές.

Γι' αυτό πάει ξανά στο διάλογο η ΓΣΕΕ. Πού είναι το νέο; Αυτή είναι η δουλειά της, να συζητά το πώς θα χάσουν οι εργάτες. Οχι οι 400.000 που ήδη παίρνουν τον κατώτερο μισθό, αλλά τα δύο εκατομμύρια που παίρνουν κάτι παραπάνω ώστε να φτάσουν όλοι στον κατώτερο. Κι ας μη δηλώσει αύριο κανείς ξεγελασμένος για τη στάση της ΓΣΕΕ. Δεν ήξερε; Ας ρώταγε, τουλάχιστον τους χαλυβουργούς του Βόλου, τους μόνους που δεν παίρνουν ανθυγιεινό στον κλάδο τους γιατί οι εργατοπατέρες που εκλέγουν τη διοίκηση της ΓΣΕΕ συμφώνησαν ότι κάτι τέτοιο πλήττει τα κέρδη του Μάνεση.

Ποιος θυμάται γιατί συγκροτήθηκε η κυβέρνηση «έκτακτης ανάγκης»; Κανείς. Το σίγουρο είναι πως η ίδια η κυβέρνηση ξέρει γιατί συγκροτήθηκε: Ολα τα χτεσινά ρεπορτάζ κεντρώνουν σε ένα: Δουλειά της κυβέρνησης είναι να κόψει το «μισθολογικό κόστος». Ετσι ονομάζουν τους μισθούς, αυτοί που ξέρουν ότι ο μισθός δεν είναι κόστος, αντίθετα η εργασία είναι παραγωγός πλούτου. Δουλειά της κυβέρνησης, δηλαδή, είναι να αυξήσει τον πλούτο για το κεφάλαιο κόβοντας τους μισθούς.

Τα πράγματα έχουν φτάσει από καιρό στο μη παραπέρα. Η εργατική τάξη θα δει άσπρη μέρα μόνο αν βάλει στην άκρη τις ανησυχίες των αστών. Μόνο αν βάλει καλά στο μυαλό της ότι πρέπει να γράψει στα παλιά της τα παπούτσια όλη τη φιλολογία περί εσόδων του κράτους. Τα κρατικά έσοδα, δηλαδή οι φόροι, πάνε για το μεγάλο κεφάλαιο κι ας λέει ο Παπαδημητρίου στον ΣΚΑΪ ότι πάνε για τις συντάξεις.

Οι εργάτες πρέπει να 'χουν καθαρό ένα μόνο: Οτι παράγουν πλούτο. Οτι αυτός ο πλούτος τούς ανήκει. Κι ότι αυτόν τον πλούτο θα τον έχουν δικό τους μόνο ανατρέποντας την εξουσία των μονοπωλίων, μόνο με λαϊκή οικονομία που για να υπάρξει πρέπει να επιβληθεί η λαϊκή εξουσία. Ολα τ' άλλα που λένε τα κανάλια και οι θλιβεροί παρουσιαστές και παρουσιάστριές τους είναι για τα μπάζα. Πιο σωστά, για το κεφάλαιο και όχι για τους εργάτες. Αρκετά πια!

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: Να γίνει όλη η Ελλάδα μια Χαλυβουργία του αγώνα

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ: Κοροϊδία με τους μισθούς

ΝΙΚΗ: Υποτίμηση 15% στους μισθούς του ιδιωτικού τομέα

ΛΟΓΟΣ: «Παιχνίδια» με τους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα

ΝΕΑ: Τελεσίγραφα και παζάρια

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Τελευταία ευκαιρία

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Μέρκελ: Πρώτα τα μέτρα, μετά η δόση

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: Κινδυνεύει η επόμενη δόση

ΑΥΓΗ: Το μεγάλο κόλπο με το PSI

ΑΥΡΙΑΝΗ: Εκλογές τον Φεβρουάριο

ΕΘΝΟΣ: Ανάσα με προσλήψεις 26.000 ανέργων

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Πανελλαδικές και νέο Λύκειο με υπογραφή Μπαμπινιώτη

ΒΡΑΔΥΝΗ: Δάνεια: πώς θα νικήσετε τις τράπεζες

Με ωμούς, απροκάλυπτους εκβιασμούς η πλουτοκρατία και το πολιτικό της προσωπικό επιχειρούν να κατακρεουργήσουν τους μισθούς, να διαλύσουν ό,τι έχει απομείνει από τα εργατικά δικαιώματα, να δώσουν τη χαριστική βολή στις συλλογικές συμβάσεις εργασίας και στην Ασφάλιση (...) αυτά τα μέτρα καμιά σχέση δεν έχουν με το κρατικό χρέος, δε βάζουν τίποτα στα ταμεία του κράτους. Η συγκυβέρνηση απαιτεί από την εργατική τάξη να «βάλει στον ντορβά το κεφάλι της» για να βγει λάδι το κεφάλαιο, να ξεπεράσει την κρίση με τις λιγότερες δυνατές απώλειες, να εμφανιστεί την επαύριο της κρίσης με ενισχυμένη τη δυνατότητα κερδοφορίας, με τους εργάτες εξουθενωμένους και γονατισμένους, χωρίς την παραμικρή προστασία. Μια λέξη διαπερνά τα δημόσια κηρύγματά τους (...) Ανταγωνιστικότητα. Ετσι λένε θα σωθεί η χώρα, έτσι θα υπάρξει ανάπτυξη, θα βρούνε δουλειά οι άνεργοι και θα μπούμε στην ενάρετη οδό. Μόνο που η ανταγωνιστικότητα είναι τόσο παλιά όσο και ο ίδιος ο καπιταλισμός. Δεν έχει να κάνει με την κρίση (...) Η στρατηγική της ανταγωνιστικότητας είναι διαχρονική. Με αυτήν επέβαλαν το μοντέλο του «απασχολήσιμου» και κράταγαν παγωμένους τους μισθούς, στο όνομά της χτύπησαν τη σταθερή εργασία, νομοθέτησαν και εφάρμοσαν τη μερική απασχόληση (...) Τώρα ετοιμάζονται να δώσουν τη χαριστική βολή.

(...) η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία - πριν από την κρίση - βελτιώθηκε με ταχείς ρυθμούς. Δεν απέτρεψε όμως την κρίση, όπως δεν το έκανε και για οικονομίες πολύ πιο ισχυρές από την ελληνική. Κατάφερε, όμως, να ρίξει τους μισθούς σε επίπεδα προ του 1984, και να υψώσει την κερδοφορία των εγχώριων και ξένων μονοπωλίων σε ποσοστά ζηλευτά (...) η ανταγωνιστικότητα δεν είναι ουδέτερο μέγεθος. Είναι μέγεθος πρωτίστως ταξικό. Οσο πιο φτηνή η εργατική δύναμη, τόσο μεγαλύτερη η ανταγωνιστικότητα και η αύξηση της κερδοφορίας (....) αυτή είναι και η αλήθεια που θέλουν να συγκαλύψουν. Οτι επιδίωξή τους ήταν και παραμένει να καταστήσουν την εργατική δύναμη το πιο φτηνό εμπόρευμα, να μετατρέψουν τον εργάτη σε μια μηχανή για την αέναη και διαρκώς αυξανόμενη κερδοφορία των επιχειρήσεων (...) Οι εργαζόμενοι πρέπει να απορρίψουν όχι μόνο τα μέτρα, αλλά και τα ιδεολογήματα της αστικής τάξης. Να μην υποκύψουν στους εκβιασμούς, να μη φοβηθούν. Θαρρετά να βγούνε στο δρόμο, όχι μόνο για να αποτρέψουν τα χειρότερα, αλλά και με πλήρη συνείδηση να διεκδικήσουν αυτά που τους ανήκουν, αμφισβητώντας συνολικά την εξουσία του κεφαλαίου» (από το κύριο άρθρο στο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).