Το χειρότερο των κακών της διαλυμένης Αλβανίας, είναι που οι πολιτικοί αφέντες όλων των αποχρώσεων δεν αισθάνονται την υποχρέωση να δημιουργήσουν ένα κράτος με έστω υποτυπώδη σύγχρονη λειτουργία. Αντιλαμβάνονται την οργάνωση του κράτους με την αντίληψη οργανωμένου κατσικοκλέφτη σε πρωτόγονες συμμορίες κατσαπλιάδων. Αυτό τους στερεί τη δυνατότητα να στήσουν, έτσι ή αλλιώς, την Αλβανία στα πόδια της. Ετσι, ξεπερνούν το επίπεδο υποταγής ακόμη και υποταγμένων χωρών στη Δυτική Συμμαχία και ξεπέφτουν πιο χαμηλά. Μικρή απόδειξη γι' αυτό είναι κι η πρόσφατη ανησυχία τους από τη δυτικόφιλη πολιτική αλλαγή στη Σερβία.

Δεν είδαν ούτε σκέφθηκαν ότι η επερχόμενη αλλαγή στο εσωτερικό της Γιουγκοσλαβίας θα άλλαζε το διεθνές σκηνικό στα Βαλκάνια και θα υποχρέωνε τα αφεντικά τους στο ΝΑΤΟ να αρχίσουν να επανεξετάζουν την πολιτική τους. Εδώ οφείλεται κι η καταπάτηση στοιχειωδών δικαιωμάτων της ελληνικής μειονότητας στις πρόσφατες αλβανικές δημοτικές εκλογές. Στην τυφλή προσπάθειά τους να βρουν διέξοδο καθώς και μπροστά σε μια ανομολόγητη απογοήτευσή τους από τα αφεντικά του ΝΑΤΟ, πιθανόν να εντείνουν τις πιέσεις εις βάρος της ελληνικής μειονότητας. Αυτό θα οξύνει τις ελληνο-αλβανικές σχέσεις, θα δημιουργήσει επιπρόσθετο πρόβλημα στην Ελλάδα και θα αναδείξει ως επακόλουθο μια επιπλέον επιδιαιτησία ΗΠΑ - ΝΑΤΟ και υπαρκτής Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Το ίδιο θα διαπιστώναμε εάν μιλούσαμε για τη σχέση τους με τη θερμή Μέση Ανατολή, την αφρικανική Μεσόγειο, ακόμη και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Στο γεω-στρατηγικό αυτό παιχνίδι κυριαρχίας των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της υπαρκτής Ευρωπαϊκής Ενωσης, η πολιτική, οικονομική και μιλιταριστική εξουσία της Ελλάδας προσπαθεί να φανεί ως ο κύριος εντολοδόχος τους στην περιοχή. Εδώ οφείλονται ως ένα σημείο κι οι εναλλασσόμενες διενέξεις μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Πρόκειται για την καλύτερη δυνατή εξυπηρέτηση των συμφερόντων στην αλληλουχία της ελληνικής και ξένης οικονομικής ολιγαρχίας.

Η Αλβανία νιώθοντας την απειλή από την Ελλάδα, απευθύνεται στον Τούρκο «μπαμπά» και του φιλά το χέρι. Το νέο πολιτικό καθεστώς της Σερβίας προσδοκά την ελληνική υποστήριξη στα όργανα της Δυτικής Συμμαχίας. Το ίδιο και η FYROM (ΠΓΔΜ) που πάντα φοβάται ένα διαμελισμό της από το αλβανικό στοιχείο, Η σιωπηλή Βουλγαρία παρακολουθεί με ενδόμυχη προσμονή ελληνικής υποστήριξης χωρίς να κλείνει την πόρτα στην Τουρκία. Ισως να διαβλέπει πιθανές αλλαγές στη Θράκη και στο Βόρειο-ανατολικό Αιγαίο. Πάνω σε όλα αυτά, η επίσημη ελληνική πολιτική ηγεσία υψώνει ως πολιτική κορωνίδα τη διείσδυση στη βαλκανική ενδοχώρα.

Το κράτος μάλιστα, με πασπαλισμένη εθνική υπερηφάνεια της ισχυρής περιφερειακής δύναμης. Οταν όμως η επισφαλής ισορροπία στα Βαλκάνια σπάσει κι ανοίξουν οι ασκοί των ισχυρών ευρω-ατλαντικών συμφερόντων, τότε, οι μισοί από αυτή θα λουφάξουν ως καθ' έξιν Πηλιογούσηδες τρόφιμοι των ευρω-ενωσιακών κοινοβίων. Οι άλλοι μισοί θα περιβληθούν την τήβεννο του υπερ-πατριώτη και θα ζητούν από τα στρατευμένα παιδιά των Ελλήνων να σώσουν τα λάφυρα της ελληνικής ολιγαρχίας που συσσωρεύτηκαν από το πλιάτσικο της επαίσχυντης διείσδυσης. Τότε θα λάμψη ξανά στην εθνικόφρονα μνήμη το άστρο της βασιλομήτορος Φρειδερίκης και θα υμνολογηθούν πάλι οι αξίες του αγγλο-αμερικανικού «ελεύθερου κόσμου» έναντι των απογόνων του «σιδηρού παραπετάσματος».