Γιατί, μπορεί η εξουσία που υπερασπίζεται τα συμφέροντα του κεφαλαίου να εντείνει τη γενικευμένη επίθεσή της στην ΕΤ, τα μικρομεσαία λαϊκά στρώματα της πόλης και του χωριού, τη νεολαία.

Μπορεί να 'χουν προκαλέσει ζημιά, να επιδιώκουν την ποδηγέτηση, την πλήρη ενσωμάτωση της συνείδησης της ΕΤ και των συμμάχων της αξιοποιώντας «και το πεπόνι και το μαχαίρι», ΟΜΩΣ η βαθιά αντιδραστική επίθεση των ιμπεριαλιστών δεν προχωρεί σε «ξέφραγο αμπέλι», σε ερειπωμένα - παραδομένα φρούρια.

Εβρισκε, βρίσκει και θα βρίσκει μπροστά της όσους αντιστέκονται. Οσους έχουν βαθιά πίστη στις ανθρώπινες αξίες, στα ιδανικά, στην προοπτική. Οσους εξακολουθούν να υπερασπίζονται το δικαίωμα να κρατούν την αξιοπρέπειά τους μπροστά στη δολιοφθορά που ποικιλότροπα οργανώνει η ολιγαρχία του πλούτου με τους κάθε λογής πολιτικούς της εκφραστές, με χίλιους δύο μηχανισμούς.

Μπορεί να μην έχει ακόμα τις διαστάσεις που απαιτείται για να μπει ο φραγμός στην επίθεση του κεφαλαίου, όμως το ποτάμι δε γυρίζει πίσω. Θα αβγαταίνει, θα βαθαίνει, θα φουσκώνει, θα προχωρεί παρά τις δυσκολίες και τα εμπόδια που συναντά. Οχι μόνο για να φράξει το δρόμο στην απάνθρωπη, βάρβαρη, εξευτελιστική πορεία του ιμπεριαλισμού, αλλά για να οικοδομήσει μια νέα - ριζικά αντίθετη - κοινωνία. Τη Σοσιαλιστική.

1. Προσπαθούν ορισμένοι να σβήσουν από την ιστορία ό,τι έγινε σε τούτο τον τόπο την προηγούμενη τετραετία. Τους αγώνες των ναυτεργατών, της αγροτιάς, για την παιδεία, ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Προσπαθούν ν' αφαιρέσουν τον κόσμο από την πραγματικότητα σκληρών αναμετρήσεων της ΕΤ και της νεολαίας με την αντιλαϊκή πολιτική, όπως εκφράζεται καθημερινά στους τόπους δουλιάς, με τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, με την ιδεολογία και πρακτική των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών. Οι λόγοι είναι συγκεκριμένοι:

α) Επιδιώκουν να πείσουν ότι αυτή η πολιτική είναι αήττητη, προχωρεί ανεμπόδιστα, είναι μονόδρομος.

β) Προσπαθούν να κρύψουν το ρόλο του ΚΚΕ στην κοινωνική και πολιτική ζωή του τόπου. Να διαγράψουν μονοκοντυλιά την πρωτοπόρα δράση των κομμουνιστών σ' όλους τους αγώνες και τις αναμετρήσεις. Τη δυνατότητά τους να εμπνέουν, να συσπειρώνουν, να ξεσηκώνουν την ΕΤ και τους συμμάχους της, παρόλο τον αντικομμουνισμό και την κατασυκοφάντηση της μαζικής δράσης. Δεν μπορούν να το χωνέψουν ότι παρά τα φανερά και ύπουλα χτυπήματα το ΚΚΕ αντέχει. Προχωρεί αταλάντευτα στην ιστορική του αποστολή, βάζοντας στόχους άμεσους και προοπτικής.

γ) Προσπαθούν να θάψουν τις διεργασίες που συντελούνται στη συνείδηση πλατιών τμημάτων της ΕΤ και των συμμάχων της. Τη δυσφορία και την αγανάκτηση που συσσωρεύεται μέσα τους βλέποντας μέρα με τη μέρα οι υποσχέσεις για καλύτερες μέρες να μετατρέπονται σε μάταιες ελπίδες, η σιγουριά που τάζει το κεφάλαιο να μετατρέπεται σε αυταπάτη, η ουρά στο γραφείο του αστού πολιτευτή σε πολιτική ομηρία με απάνθρωπο εξευτελισμό χωρίς ημερομηνία λήξης.

2. Η επίθεση ενάντια στο Κόμμα οξύνεται γιατί είναι ο πραγματικός αντίπαλος της εξουσίας των μονοπωλίων. Εκφράζει τα συμφέροντα του λαού. Η πολιτική του μπορεί ν' αποτελέσει πόλο συσπείρωσης του λαού με κατεύθυνση τη ρήξη και τη σύγκρουση με την πολιτική των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού, την ίδια την εξουσία τους.

Κι όσο η κρίση στους κόλπους του συστήματος θα βαθαίνει και θα εκτείνεται, όσο πλατιές λαϊκές μάζες θα χτυπιούνται αλύπητα από την καπιταλιστική βαρβαρότητα και θ' αναζητούν το δρόμο και τον τρόπο να σταθούν, να προχωρήσουν, άλλο τόσο οι αστοί ανησυχούν. Φοβούνται ότι η πολιτική του ΚΚΕ θα συσπειρώνει, θα κινητοποιεί προς τα εμπρός. Δεν είναι τυχαίο ότι σ' αυτές τις συνθήκες της ολομέτωπης αντιλαϊκής επίθεσης οργανώνουν ολομέτωπα και ποικιλότροπα επιθέσεις στο κόμμα. Θέλουν να του προκαλέσουν συντριπτικά πλήγματα για να μην προετοιμάσει το λαό, να μην τον προσανατολίσει, ακόμα, και να μην είναι «εκεί που πρέπει την κατάλληλη στιγμή».

Αφού χρησιμοποίησαν χίλιους δυο τρόπους για δεκαετίες, από το να του αλλοιώσουν τα χαρακτηριστικά μέχρι να το αφανίσουν, χωρίς όμως αποτέλεσμα, σήμερα ξεδιπλώνουν το δίχτυ τους κινώντας το με μαεστρία που τους δίδαξε η πολύχρονη εμπειρία του ιμπεριαλισμού:

α) Προπαγανδίζουν ακολουθώντας μέχρι και ακραίες μορφές αντιφατικότητας. Από τη μια κατηγορούν το κόμμα ότι είναι «μια από τα ίδια», ότι η στάση και οι θέσεις του, η πρακτική στελεχών και μελών δε διαφέρει σε τίποτα από τις άλλες δυνάμεις και από την άλλη, ότι είναι έξω από την πραγματικότητα. Αναχρονιστικό και περιχαρακωμένο. Αν και αυτή η μέθοδος δεν είναι πρωτόγνωρη, τους χρειάζεται σήμερα. Συκοφαντούν το κόμμα ψαρεύοντας σε θολά νερά, με στόχο να μειώσουν το κύρος του, την ελκτικότητα της πολιτικής του, τη συσπειρωτική του ικανότητα.

β) Επιλέγουν την τακτική του «Δούρειου ίππου» προσπαθώντας να προκαλέσουν προβλήματα στις γραμμές της επιρροής του κόμματος. Ξεκινώντας από τη λογική ότι τάχα δεν αλλάζει η κατάσταση, επιδιώκουν να εγκλωβίσουν και δυνάμεις της επιρροής του κόμματος στη λογική της απειλής, του ρουσφετιού, των πελατειακών σχέσεων, της διαχείρισης και άλλες, μέσα από ένα πολύμορφο σύστημα που απλώνεται για τα καλά.

Το δόλωμά τους είναι το προσωρινό λύσιμο καυτών προβλημάτων που ταλανίζουν τους εργαζόμενους, μα ο στόχος τους μακρύτερος και βαθύτερος. Επιδιώκουν να αχρηστεύσουν ζωντανές δυνάμεις που στην πορεία θα παίξουν ρόλο στην προοπτική του κόμματος και του κινήματος.

γ) Μπροστά στο 16ο Συνέδριο του Κόμματος επιλέγουν την επίθεση ενάντια στην πολιτική του γραμμή. Δηλαδή, την οικοδόμηση του ΑΑΔ Μετώπου πάλης με προοπτική τη λαϊκή εξουσία, το σοσιαλισμό.

Με διάφορους τρόπους επιχειρούν να αμφισβητήσουν τη ρεαλιστικότητά της. Το αν δηλαδή μπορεί στην πράξη να οικοδομηθεί το Μέτωπο με αντιιμπεριαλιστικά, αντιμονοπωλιακά χαρακτηριστικά και μέσα από ένταση της ταξικής πάλης να οδηγεί στη ρήξη - σύγκρουση με τα μονοπώλια, τον ιμπεριαλισμό. Να ανοίγει το δρόμο για τη λαϊκή εξουσία, το σοσιαλισμό.

Οι Θέσεις της ΚΕ απαντούν σε ενδεχόμενα καλοπροαίρετους προβληματισμούς και ερωτήματα για το πότε, το πώς και με ποιες προϋποθέσεις. Για το αν υπάρχουν οι παραγωγικές δυνάμεις - με πρώτη την ανθρώπινη - για την υλοποίηση του στόχου. Οτι υπάρχουν δυσκολίες - που επίσης αναλύονται στις Θέσεις - και άλλες που θα γεννηθούν στην πορεία, πιθανά και πιο σύνθετες, κανείς δεν αμφιβάλλει.

Σ' εκείνο όμως που δε χωρεί άλλη συζήτηση, είναι η ανάγκη να προχωρήσει αταλάντευτα το κόμμα στο δρόμο που καθορίζεται από την ιστορική του αποστολή, ξεπερνώντας τις θύελλες της υποταγής, τους ύφαλους της ενσωμάτωσης.

Το Μέτωπο θα οικοδομηθεί. Οχι για να φτιασιδώσει το σύστημα, αλλά για ν' ανοίξει ο άλλος δρόμος εξέλιξης της κοινωνίας. Για λαϊκή εξουσία, σοσιαλισμό. Γι' αυτό και αντικειμενικά είναι υπόθεση της ΕΤ και των συμμάχων της που έχουν τέτοια δύναμη ώστε μπορεί να φέρουν «τα πάνω κάτω», αρκεί να το συνειδητοποιήσουν, να βρουν το δρόμο και τον τρόπο. Και εδώ βρίσκεται ο αναντικατάστατος ρόλος των κομμουνιστών.

Μέλος του Γραφείου της ΕΠ της ΚΟΑ

Σε μια εποχή που ο ταξικός εχθρός συσπειρώνεται και προσπαθεί να αφαιρέσει όλες τις κατακτήσεις των εργαζομένων, ακόμα και με τα όπλα, η συγκρότηση του Μετώπου όχι μόνο σε εθνική κλίμακα αλλά και παγκόσμια είναι απαραίτητη.

Οι εκδηλώσεις της Πράγας αλλά και η Συνδιάσκεψη των ΚΚ στην Αθήνα δείχνει ότι το ΚΚΕ βαδίζει στο σωστό δρόμο. Το πλάτεμα του Μετώπου στη χώρα μας βασανιστικά και επίμονα θα γίνει μέσα από τους αγώνες των εργατών, των αγροτών, των μαθητών -φοιτητών, της προοδευτικής διανόησης. Η ανατροπή του υπαρκτού σοσιαλισμού παρ' όλες τις αδυναμίες, τις στρεβλώσεις και τις προδοσίες των αναθεωρητών Γκορμπατσόφ και Σία, που αναρριχήθηκαν με μοναδικό σκοπό την ανατροπή του σοσιαλισμού, όπως τώρα ομολογούν, απέδειξε ότι ο καπιταλισμός όχι μόνο δε λύνει κανένα πρόβλημα αλλά δημιουργεί καινούρια - Γιουγκοσλαβία, Παλαιστίνη κλπ. Οι λαοί άρχισαν να καταλαβαίνουν ότι ο σοσιαλισμός βασισμένος στο Μαρξισμό - Λενινισμό είναι το σύστημα του μέλλοντος.

Αυτή τη στιγμή των παραμονών του 16ου Συνεδρίου που ο ταξικός εχθρός συγκεντρώνει τα πυρά του κατά του ΚΚΕ, μου προκαλεί λύπη να βρίσκονται κορυφαία, πρώην στελέχη, Κωστόπουλος, Ντρέκος, να γίνονται βοηθοί του ταξικού εχθρού, ανακαλύπτοντας ότι τάχα δεν υπάρχει δημοκρατία στο ΚΚΕ. Μα φίλε Μήτσο, δεν έχεις ακούσει για Δημοκρατικό Συγκεντρωτισμό, για υποταγή της μειοψηφίας στην πλειοψηφία, και μπαίνεις κάτω από την προστασία του ταξικού εχθρού, με τις διάφορες συνεντεύξεις σου; Το ΚΚΕ δεν είναι που σε τίμησε με αξιώματα, γγ της ΓΣΕΕ, βουλευτή; Αν κουράστηκες πέστο και μη βρίσκεις δικαιολογίες.

Στέλεχος υπήρξες και θα πρέπει να ξέρεις τη στάση του Πλουμπίδη, που πληγωμένος από λαθεμένη απόφαση του Κόμματος στάθηκε μπροστά στο απόσπασμα και είπε: Τιμή μου είναι η τιμή του Κόμματος. Μην ξεχνάς Μήτσο ότι κανένας δε θυμάται τον Πήλιο Γούση, όλοι όμως θυμούνται τον Κολοκοτρώνη.

πρώην Συνδικαλιστής - Αντιστασιακός

Συκιές - Θεσσαλονίκη

Εχω τη γνώμη ότι οι παράγοντες που επιδρούν στη φυσιογνωμία και στον επαναστατικό χαρακτήρα του Κόμματος δεν είναι μόνο οι έμμεσες αιτίες, έξω από τη θέληση του Κόμματος που επηρεάζουν τις γραμμές του, την ΕΤ και τελικά την οργανωμένη πάλη. Οπως:

Αντιθέσεις, διαφορετικά επιμέρους συμφέροντα, αντιλήψεις, συμπεριφορές που καθορίζονται διαλεκτικά από τις αντικειμενικές κοινωνικές αντιφάσεις του σύγχρονου καπιταλιστικού κόσμου. Είναι και οι άμεσες αιτίες που προέρχονται από την ανεπαρκή εφαρμογή της τακτικής υλοποίησης του προγράμματος και της Μ-Λ θεωρίας! Οπως τις παραβιάσεις του βασικού νόμου της διαλεκτικής σχέσης, αυτού της ενότητας και της πάλης των αντιθέσεων, που είναι πηγή κάθε κοινωνικής εξέλιξης.

Η ανάλυση και η αποσαφήνιση της αλληλεπίδρασης των αντικειμενικών και υποκειμενικών δυσκολιών, των λαθών τακτικής και αρχών θα βοηθήσουν στην προσέγγιση των πραγματικών αιτιών και το διαχωρισμό των έμμεσων από τις άμεσες συνθήκες που πολλές φορές μπερδεύουν. Αυτή την αδυναμία του ανθρώπου έρχεται να καλύψει η μεθοδολογική ανάλυση της διαλεκτικής του ιστορικού υλισμού, που δεν αφήνει πολλά περιθώρια παρερμηνειών, όταν η αλήθεια προσεγγίζεται με την ανάπτυξη του διαλόγου, από τη σκοπιά των συμφερόντων της ΕΤ και όχι της αστικής τάξης. Διαφορετικά σε διαψεύδει ο χρόνος, όπως έχει διαψεύσει πολλά «επιφανή» στελέχη του παγκόσμιου κομμουνιστικού, εργατικού κινήματος, που υποτιμούσαν τις δυνατότητες του δεξιού οπορτουνισμού και καπιταλισμού και στο όνομα δήθεν του Μ-Λ των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών κάθε χώρας και του «σοσιαλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο» μεθοδεύανε: Την υπονόμευση της δικτατορίας του προλεταριάτου, τον εκφυλισμό, τις διασπάσεις, τις ανατροπές του παγκόσμιου προοδευτικού κινήματος και του σοσιαλιστικού συστήματος στην Ευρώπη.

Την περίοδο που περνάει παρατεταμένη στασιμότητα το Κόμμα και το εργατικό κίνημα, λόγω ύπαρξης μικροαστικής ταλάντευσης σε στελέχη και κομματικά μέλη και η εσωκομματική κατάσταση είναι οριακή και δείχνει προς το παρόν μη ανατρέψιμη.

Πρέπει: Να γίνουν διορθωτικές κινήσεις στην κατεύθυνση και στον τρόπο επιλογής ανάδειξης κομματικών στελεχών με αξιοκρατικά ταξικά κριτήρια, πρακτικά, πολιτικά και προσωπικά προσόντα και της κοινωνικής σύνθεσης του Κόμματος.

Να γίνει σε βάθος κριτική και εξήγηση των λαθών της ιστορικής διαδρομής του Κόμματος, με παρόμοιο τρόπο με της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του Μάη του 1995, που αφορούσε τη συζήτηση για τα αίτια της ανατροπής των πρώην σοσιαλιστικών χωρών, για την καλύτερη αφομοίωση και κατανόηση της διαλεκτικής σχέσης του εθνικού - γεωπολιτικού - παγκόσμιου κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος, παρά τα όποια ιστορικά βιβλία έχουν γραφτεί, κατά καιρούς, από το Κόμμα ή από προοδευτικούς ανθρώπους, έτσι που τα κομματικά μέλη με την πείρα τους να απαλλαγούν από τα δικά τους λάθη.

Να είναι ιδιαίτερα προσεκτικό το Κόμμα για την πολιτική συμμαχιών, κυρίως προς τα δεξιά του, όχι για τίποτε άλλο, αλλά γιατί έχει εκφυλιστικά φαινόμενα στις κομματικές οργανώσεις, που καθορίζονται από τις επιδράσεις και τις αντιφάσεις του σύγχρονου καπιταλιστικού κόσμου, που ισχυροποιούν συγχρόνως τον αναθεωρητισμό και το δεξιό οπορτουνισμό, εξαιτίας της ισχυροποίησης της αστικής ιμπεριαλιστικής τάξης, που έχει περισσότερες δυνατότητες να επιδρά στη συνείδηση των κ.μ. και των εργαζόμενων απ' ό,τι το Κόμμα.

Οι όποιες συμμαχικές συνεργασίες γίνουν να ικανοποιούν πρακτικούς σκοπούς της ΕΤ και όχι παζαρέματα και υποχωρήσεις πάνω σε αρχές και ζητήματα θεωρίας που αλλοιώνουν τη φυσιογνωμία και τον επαναστατικό χαρακτήρα του Κόμματος. Δεν πρέπει να δεσμεύουν το Κόμμα για να υποστέλλει τη σημαία της ιδεολογικής και πολιτικής αντιπαράθεσης με τον αναθεωρητισμό, τον οπορτουνισμό, τις αστικές αντιλήψεις και της επιρροής τους μέσα στο Κόμμα, στην ΕΤ και το ΕΣΚ. Τα όποια αρνητικά φαινόμενα παρουσιάζονται να αντιμετωπίζονται έγκαιρα.

Να μην ξεχνάμε τον αρνητικό ρόλο που έπαιξε παγκόσμια, κύρια, ο δεξιός οπορτουνισμός στο κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα με: τις διασπάσεις, ανατροπές και τα εκφυλιστικά φαινόμενα που άφησε πίσω του σε στελέχη, κ.μ. και την ΕΤ. Αυτή η υπενθύμιση δε σημαίνει διόλου εσωστρέφεια, αλλά επαγρύπνηση και περιφρούρηση της φυσιογνωμίας και του επαναστατικού χαρακτήρα του Κόμματος και των γραμμών του, που είναι εγγύηση για να διαμορφωθούν αντικειμενικά οι δύο όροι ανάπτυξης:

1. Της πολιτικής πάλης και

2. Της ενίσχυσης του χαρακτήρα της αποφασιστικής αντεπίθεσης, μια και δεχόμαστε ότι οι αντικειμενικοί παράγοντες και οι οικονομικοκοινωνικοπολιτικές συνθήκες ευνοούν την ανάπτυξη της μαζικής οργανωμένης πάλης της ΕΤ.

Να κάνει το Κόμμα ουσιαστικά ανοίγματα προς όμορα κόμματα και κινήσεις που έχουν στον προσανατολισμό τους τη Μ-Λ θεωρία - ιδεολογία, τη σοσιαλιστική προοπτική και τη δικτατορία του προλεταριάτου, θα βγει πιο ωφέλιμο και ενισχυμένο ιδεολογικά και πολιτικά σ' αυτή τη φάση των δυσκολιών.

Να προωθήσει την πρόταση του σ/φου Κεπέση για την καταδίκη του 20ού Συνεδρίου του ΚΚΣΕ, της 6ης Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ και την αναγνώριση του ρόλου του Στάλιν, που με δύο κείμενά μου είχα κάνει σχετική αναφορά στις εργασίες της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης τον Ιούλη του 1995, που αφορούσε την ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος στην Ευρώπη.

Να κάνει εκκαθάριση των γραμμών του από τα αδρανή κ.μ. που έχουν σοβαρά προβλήματα: Ιδεολογικοπολιτικής επικοινωνίας με το Κόμμα, συμμετοχής στην κομματική ζωή και την οργανωμένη πάλη, που αλλοιώνουν τη διαλεκτική σχέση στελέχους και κ.μ. και τον επαναστατικό χαρακτήρα του Κόμματος. Αυτοί είναι χρήσιμοι να παραμείνουν οπαδοί, διαφορετικά το όποιο κενό που θα δημιουργείται θα καλύπτεται από το δεξιό οπορτουνισμό.

Να θέσει χωρίς καθυστέρηση το Κόμμα, ανεξάρτητα από το ΑΑΔΜ πάλης, σαν αυτόνομος οργανισμός για ζύμωση στην εργατική τάξη το πρόβλημα της πολιτικής εξουσίας, το στρατηγικό στόχο, το σοσιαλισμό, γιατί έχει χαθεί πολύτιμος χρόνος από το 10ο Συνέδριο του 1978, που τέθηκε το θέμα του ΑΑΔΜ. Κάθε μείωση του ρόλου της σοσιαλιστικής ιδεολογίας, κάθε απομάκρυνση απ' αυτήν, σημαίνει ταυτόχρονα και δυνάμωμα της αστικής ιδεολογίας.

Χωρίς την ανάπτυξη της σοσιαλιστικής συνείδησης εξαφανίζονται τα οράματα και τα ιδανικά για το σοσιαλισμό, είναι σα να συγκαλύπτει τις διαρκώς οξυμένες αντιθέσεις της καπιταλιστικής οικονομίας που γεννά το σοσιαλισμό. Η τακτική αυτή βοηθάει στην εγκατάλειψη της ανάπτυξης των πολιτικών αγώνων.

Οταν αποφεύγουμε να κάνουμε ιδιαίτερη αναφορά στα κείμενα των Συνεδρίων, των Συνδιασκέψεων και Ολομελειών των κομματικών οργάνων, την πάλη για το σοσιαλισμό και το αντιπάλεμα του οπορτουνισμού που συνδέονται διαλεκτικά μεταξύ τους ως θέση - αντίθεση και δε διαχωρίζονται από την ιδεολογικοπολιτική προπαγάνδα του Κόμματος, επίκαιρη και διαρκή στη συνείδηση των εργαζομένων, περιορίζουμε την ΕΤ σ' ένα κίνημα μεταρρυθμιστικό για τις μεταρρυθμίσεις.

Η παράλειψη ιδιαίτερης αναφοράς στις θέσεις του 16ου Συνεδρίου γι' αυτά που θεωρούνται σαν παρακαταθήκη από τη Μ-Λ θεωρία και από την παγκόσμια πρακτική εμπειρία για το σοσιαλισμό και ιδιαίτερα για το δεξιό οπορτουνισμό, ερμηνεύονται σαν «αυτονόητα» και λησμονούνται στη συνέχεια. Η εξήγηση της παράλειψης ως «αυτονόητα» θυμίζει το «γυμνό βασιλιά», χωρίς υπηκόους, υπόσταση και προοπτική.

Ο σοσιαλισμός - οπορτουνισμός - καπιταλισμός είναι θέση -αντίθεση, δράση - αντίδραση, είναι η κινητήριος δύναμη των κοινωνιών. Μέσα από τις αντιθέσεις των κοινωνιών και μέσα από την αέναη πάλη του παλαιού με το νέο προχωρούν μπροστά οι λαοί και γράφεται η ιστορία. Αυτή η αλήθεια μέχρι σήμερα δεν έχει διαψευστεί. Γι' αυτό πρέπει να γίνονται με εξειδικευμένο τρόπο κεντρικά συνθήματα των κομμουνιστών για καθημερινή ζύμωση και να δένονται με την καθημερινή πάλη για τις δημοκρατικές διεκδικήσεις, για να ξεπερνιούνται οι μικροαστικές συνήθειες των κ.μ. και των εργαζομένων, για να είναι έτοιμοι να αποδεχτούν την πολιτική εξουσία, το σοσιαλισμό, όταν θα είναι ώριμες οι συνθήκες. Το παράδειγμα του ΕΑΜ, που δεν είχε βάλει για ζύμωση σαν στόχο την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας για το σοσιαλισμό, πρέπει να μας κάνει προσεκτικούς, ιδιαίτερα όταν αφορούν θέματα υπαρξιακά και προοπτικής του Κόμματος.

Σαν αντιστάθμισμα των παραπάνω δυσκολιών που αναφέρθηκαν, θα πρέπει να υπάρχει άνοδος της οργανωμένης συνδικαλιστικής πολιτικής και σοσιαλιστικής ταξικής πάλης, για να εξασφαλιστούν οι προϋποθέσεις ανάπτυξης της ταξικής συνείδησης και να γίνεται προσπάθεια για καλύτερο ποιοτικό άλμα.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΧΑΡΗΣ

Θεσσαλονίκη

Για μένα είναι αξίωμα ότι όχι μόνον για να επιτευχθεί η δημιουργία του ΑΑΔΜ αλλά και κάθε στόχος του εργατικού κινήματος αυτό που χρειάζεται, πρώτα απ' όλα είναι η παρουσία ενός ισχυρού ΚΚ. Για το λόγο αυτό το ενδιαφέρον για τη δομή και λειτουργία του κόμματος πρέπει να είναι καθημερινό ζητούμενο κάθε κομμουνιστή.

Η πρόσφατη περιπέτεια των πρώην Σοσιαλιστικών Χωρών και των αντίστοιχων ΚΚ, αλλά και του ΚΚΕ, πρέπει να μας διδάξει όσον αφορά στην ποιότητα τον χαρακτήρα και κυρίως τη λειτουργία των ΚΚ.

Για να υπάρχει ισχυρό ΚΚ με συνέπεια πρέπει να υπάρχουν συνεπείς κομμουνιστές. Εχοντας υπόψη από άρθρο του «Ρ» την τελευταία ομιλία του Μ. Γκορμπατσόφ σε αμερικανικό εκπαιδευτικό ίδρυμα στη γείτονα Τουρκία, για τους αρχικούς του στόχους για τη διάλυση του ΚΚΣΕ, τους οποίους και υλοποίησε με τη βοήθεια άλλων Γραμματέων (!!!) συμπέρασμα: Οτι με την κατάκτηση της εξουσίας από τα ΚΚ των αντίστοιχων χωρών ΕΣΜΟΙ καιροσκόπων, αριβιστών, αντεπαναστατών, ακόμη και εγκληματικών στοιχείων για να πάρουν μέρος στη νομή της εξουσίας, μόνο τρόπο είχαν να γίνουν μέλη των ΚΚ και μάλιστα να περάσουν στην καθοδήγησή τους.

Από τη στιγμή που τα Σοβιέτ και οι οργανώσεις βάσης παρέδωσαν την εξουσία στα ανώτερα όργανα του «παλλαϊκού κράτους» ξοφλώντας με τη δικτατορία του προλεταριάτου και η λειτουργία τους ήταν πλέον τυπική. Η διαδικασία ένταξης για τα πιο πάνω στοιχεία απλουστεύτηκε, με αποτέλεσμα οι πραγματικοί κομμουνιστές να είναι μειοψηφία. Να κυριαρχούν τα αντικομμουνιστικά στοιχεία και οι αντεπαναστάτες, πράγμα που πολλές φορές έκανε όχι μόνο αντιπαθή τα ΚΚ στους λαούς των χωρών όπου κατείχαν την εξουσία αλλά και μισητή.

Παρ' όλα αυτά, για το μικρό πραγματικά διάστημα, άσχετα με το θεωρητικό χρόνο που είχαν την εξουσία οι κομμουνιστές, κατά γενική ομολογία κάνανε άλματα και πάντα με προτεραιότητα στον άνθρωπο.

Το ζητούμενο λοιπόν είναι η ασφαλιστική δικλίδα για την προστασία των κομμάτων από κάθε είδους Γκορμπατσόφ και την αποφυγή φαινομένων που όσο και αν δε θέλουμε να παραδεχτούμε υπήρξαν η πραγματικότητα.

Σύντροφοι η λύση του πιο πάνω ζωτικού για το κόμμα προβλήματος αλλά και για τη δυνατότητα ύπαρξης ΚΚ Δημοκρατικού, Δημιουργικού, ισχυρού και πραγματικά Επαναστατικού, προστατευμένου από κάθε αριβίστα καιροσκόπο και αντεπαναστάτη, βρίσκεται στη φράση υποθήκη του συντρόφου ΛΕΝΙΝ «ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΑ ΣΟΒΙΕΤ».

Μόνο μέσα από τη συνεχή, ουσιαστική, δημοκρατική λειτουργία των ΚΟΒ (Σοβιέτ) θα εξασφαλιστούν όχι μόνο οι επιμέρους στόχοι και η ισχυροποίηση του ΚΚ αλλά και η πρόσβασή του στην εξουσία. Πιστεύω ακράδαντα πως καθήκον των συντρόφων των νέων οργάνων που θα προκύψουν από το 16 Συνέδριο είναι πρώτα απ' όλα η καταστατική θεσμοθέτηση για πλήρη ουσιαστική δημοκρατική αδιάλειπτη λειτουργία των ΚΟΒ.

Η ουσιαστική λειτουργία των ΚΟΒ θα τις ισχυροποιήσει εκ των ενόντων, θα τις καταστήσει ζωντανά κύτταρα του οργανισμού που λέγεται ΚΚ.

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΑΚΡΙΔΗΣ

Καβάλα