Ας αποφασίσουν: Τι θέλουν; Να πετύχει η κυβέρνηση, δηλαδή να εφαρμοστεί η πολιτική που έχει εξαγγείλει και την οποία έχει συμφωνήσει με την τρόικα, ή να μην εφαρμοστούν αυτά που ζητάει η τρόικα και άρα να αποτύχει η κυβέρνηση;

Μέχρι να αποφασίσουν τι θέλουν, το σίγουρο είναι πως δεν πρέπει να τους αφήσουμε να μας τρελάνουν. Και η τρόικα και η κυβέρνηση και όλοι όσοι στον αστικό Τύπο στήνουν δήθεν καυγά, έχουν κάνει καθαρό ότι αυτό που τους καίει είναι η μείωση της τιμής πώλησης της εργατικής δύναμης, πώς δηλαδή θα κάνουν πιο φτηνούς τους εργάτες. Αυτός είναι ο καυγάς, αυτό ζητάνε και οι μεν και οι δε όταν μιλάνε για διαρθρωτικές αλλαγές.

Ολοι μαζί ξέρουν πως καμιάς μορφής διαχείριση δε σώζει την κατάσταση για την εργατική τάξη, η οποία γυρνώντας την πλάτη στην αστική προπαγάνδα πρέπει όλο και πιο καθαρά να τραβά τον δρόμο της.

Οπως πατώντας επί πτωμάτων τραβάνε τον δρόμο τους οι καπιταλιστές. Τα οικονομικά στοιχεία λένε, πως παρά τα κλάματα διαφόρων για το μέλλον του καπιταλισμού, παρά το γεγονός ότι ορισμένοι χάνουν, γεγονός επίσης είναι πως ταυτόχρονα προχωρά η συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου. Μπορεί να αλλάζει μορφή η μια ή η άλλη ιμπεριαλιστική ένωση, αλλά η εξουσία του κεφαλαίου ισχυροποιείται.

Εδώ και ο συναγερμός για τους εργάτες. Αυτό που είναι καλό για τους καπιταλιστές, είναι δυστυχία για τους εργάτες.

Απέναντι σ' αυτή την πραγματικότητα το ΚΚΕ δεν κρύβει λόγια. Καλεί σε πάλη για την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, για αποδέσμευση από την ΕΕ και μονομερή διαγραφή του χρέους που μόνο η εργατική λαϊκή εξουσία μπορεί να κάνει, τονίζει την ευθύνη καθενός, δείχνει τον οργανωμένο δρόμο που οδηγεί στην ανατροπή.

Αυτό το κάλεσμα περπατά στη ζωή. Αυτός ο δρόμος οδηγεί ήδη τα βήματα στο λαϊκό κίνημα. Η απήχηση αυτής της πολιτικής είναι που ανησυχεί πραγματικά τους αστούς.

Γιατί, αργά ή γρήγορα γίνεται όλο και πιο καθαρό πως αυτό που συγκρούεται είναι δυο δρόμοι ανάπτυξης. Αργά ή γρήγορα μεγάλες μάζες εργαζομένων αποφασίζουν: ενάντια στα μονοπώλια, για τη λαϊκή ευημερία.

Σ' αυτή την προοπτική ο καθοριστικός παράγοντας είναι το ίδιο το κίνημα, ο προσανατολισμός του. Ενα κίνημα ανατροπής που για να φτάσει στο στόχο του, χτίζει τη δική του λαϊκή συμμαχία για τη λαϊκή εξουσία. Βάζει στην άκρη αυταπάτες περί ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων μέσω εκλογών, χτίζει ταξική ενότητα που αντιπαρατίθεται ευθέως στην ενότητα όσων καίγονται για τη διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης την ώρα που όλο το σύστημα ζέχνει από την μπόχα της σαπίλας του.

Η φιλολογία περί κρίσης σε κανάλια και εφημερίδες τείνει να ισοδυναμεί με τον θόρυβο των συγκεντρωμένων γύρω από μια χαλασμένη μηχανή που επειδή κανείς δεν μπορεί να επισκευάσει, το μόνο που προσθέτουν είναι τη φασαρία από τα σχόλιά τους στον θόρυβο της μηχανής.

Κάποιος Τριφύλλης στα ΝΕΑ κάνει αυτοκριτική γιατί όπως γράφει δεν διαβάζει «Ριζοσπάστη» κι έτσι δεν έμαθε έγκαιρα ότι είναι αναγκαστική η ανατροπή του καπιταλισμού στη μονοπωλιακή φάση του, γεγονός που κατά τον ίδιο θα σημάνει απαγόρευση κατοχής διαβατηρίου, έλεγχο του κόμματος παντού, χρήση γκουλάγκ για τους αντιφρονούντες. Λίγος στα επιχειρήματά του παρότι του έδωσαν μισή σελίδα να τα αναπτύξει. Λίγος και ένας άλλος στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, ο Κασιμάτης, που προχτές έγινε παντζάρι από την οργή του γιατί η αστική παράταξη παραδίδει τη χώρα στους κομμουνιστές, οι οποίοι κατ' αυτόν δεν θα χρειαστεί πλέον να πάρουν τα όπλα, αρκεί που παίρνουν τις ψήφους. Για να πείσει για το επείγον της κατάστασης καταφεύγει στον Αβέρωφ και μάλιστα στο δήθεν «λογοτέχνημα» που έφερε τον τίτλο "φωτιά και τσεκούρι". Οι νέοι δεν γνωρίζουν, οι παλιοί θυμούνται...

Καταλαβαίνουμε την ταραχή τους. Δεν είναι λίγο 20 χρόνια μετά την αντεπανάσταση, να διαπιστώνουν πως ακόμα και σήμερα «όταν στην Ελλάδα μιλάς για Τσόρτσιλ και Σκόμπι» που τους φώναξαν οι αστοί για να τσακίσουν το λαό και να εγκαταστήσουν αστική εξουσία, σε παίρνουν με τις πέτρες. Εχουν μνήμη αυτές οι πέτρες κι αυτό δεν το αντέχει η ευαίσθητη ψυχή όσων επειδή πιάνουν χώματα δεν μπορούν να καταλάβουν τι σημαίνει «μνήμη της πέτρας».

Διά ταύτα: Δυναμώνουν την πίεση στο ΚΚΕ νομίζοντας πως θα καταφέρουν να το κάνουν να βάλει στην άκρη την στρατηγική του, να υιοθετήσει μια τακτική σούπα που να χωράνε οι άλλοι - οι σύμμαχοι της αστικής τάξης που εμφανίζονται ως εναλλακτική λύση. Είναι βαθιά νυχτωμένοι.

Με δεδομένη την εξαιρετικά πλούσια πείρα που έχει συγκεντρώσει το εργατικό - κομμουνιστικό κίνημα από την αντιμετώπιση διαφόρων εκφράσεων οπορτουνισμού, οι ταξικές δυνάμεις εντείνουν την επαγρύπνησή τους. Κανένα χειροκρότημα προς όποιον με το ένα χέρι δίνει βοήθεια στην αστική τάξη - έως και σιτίζεται απ' αυτήν - και με το άλλο δήθεν δηλώνει «παρών» στην πάλη των εργατών.

Το ποιος με ποιον απαιτεί πλέον καθημερινή απόδειξη. Μετράς λέξεις και συμπεριφορές σε αδιάσπαστη ενότητα.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: Η λαϊκή αντεπίθεση να κατευθύνεται στην ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, για το σοσιαλισμό

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Νέα σκληρά μέτρα

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Μυστικό Μνημόνιο με υπογραφή Βενιζέλου

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Χειρουργούν 50% το εφάπαξ

ΝΕΑ: Η τρόικα ζητάει και τα ρέστα

ΠΑΡΟΝ: Τζόγος ως τον Μάρτη

ΑΥΡΙΑΝΗ: Να αφήσουν τα κόλπα τα λαμόγια

ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ: 500.000 Ελληνες έβγαλαν έξω τα λεφτά τους

ΒΗΜΑ: Η «Τράπεζα των κολλητών»

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Δραματική έκκληση Στεφανόπουλου

ΕΘΝΟΣ: Η λίστα με τις αγωγές της ντροπής

ΑΥΓΗ: Μακρά νύχτα

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: Η «κοπάνα» νέος τρόπος διαμαρτυρίας των πληττομένων

«Το ΚΚΕ καλεί το λαό να αγωνιστεί για να γίνουν λαϊκή ιδιοκτησία τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής στη βιομηχανία, να κοινωνικοποιηθούν η γη, οι μεγάλες επιχειρήσεις στον αγροτικό τομέα και το συγκεντρωμένο εμπόριο. Στηριγμένη σε αυτές τις σχέσεις, να αναδιαρθρωθεί η αγροτική παραγωγή με κίνητρα συγκέντρωσής της αρχικά σε παραγωγικούς συνεταιρισμούς.

Ο εργατικός λαϊκός έλεγχος θα ξεκινά από τις παραγωγικές μονάδες με εκλεγμένους ανακλητούς αντιπροσώπους και θα επεκτείνεται σε κάθε κλάδο και περιοχή. Στα εκλεγμένα όργανα εξουσίας θα μετέχουν εκπρόσωποι των εργαζομένων στις παραγωγικές μονάδες και θα εξασφαλίζεται η συμμετοχή συνεταιρισμένων, φοιτητών, συνταξιούχων. Στο ανώτατο όργανο εξουσίας για το σύνολο της χώρας, οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι δεν θα είναι μόνιμοι αλλά ανακλητοί.

(...) η λαϊκή εξουσία, που για το ΚΚΕ είναι ο σοσιαλισμός και όχι ένα ενδιάμεσο στάδιο μεταξύ καπιταλισμού και σοσιαλισμού, θα εξοικονομήσει σημαντικούς πόρους από την κατάργηση στρατιωτικών δαπανών για τα ιμπεριαλιστικά - επιθετικά σχέδια του ΝΑΤΟ, από την πραγματική και ολοκληρωτική διαγραφή του χρέους, από την κατάργηση των πολύμορφων πακέτων στήριξης των μονοπωλιακών ομίλων και των τραπεζών.

Η λύση βρίσκεται στην οργανωμένη πάλη με πυρήνα τον τόπο εργασίας, το σωματείο, με προσανατολισμό την αμφισβήτηση, σύγκρουση, ρήξη με τα μονοπώλια, τα κόμματα, τις κυβερνήσεις και τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες τους, στην προοπτική της ανατροπής τους (...) μπορεί και πρέπει να εκδηλωθεί η πολλαπλάσια μαζική συμμετοχή στη Συνέλευση κάθε μεγάλου χώρου εργασίας, στη Λαϊκή Συνέλευση σε κάθε λαϊκή - εργατική γειτονιά, στην οργανωμένη αντίσταση και αντεπίθεση στις συνέπειες κάθε αντεργατικού - αντιλαϊκού νόμου, για τα φορολογικά χαράτσια και τις περικοπές στους μισθούς και τις συντάξεις, για διεκδίκηση επιδομάτων ανεργίας και για τη λειτουργία υγειονομικών, εκπαιδευτικών, προνοιακών μονάδων για την προστασία της λαϊκής οικογένειας.

Το πεδίο στο οποίο πρώτα απ' όλα κρίνεται η σύγκρουση με την οικονομική κυριαρχία των μονοπωλίων και την πολιτική εξουσία τους είναι πρώτ' απ' όλα ο χώρος μέσα στον οποίο παράγεται ή ιδιοποιείται η υπεραξία, διαμορφώνεται το καπιταλιστικό κέρδος, είναι δηλαδή η κάθε καπιταλιστική βιομηχανική επιχείρηση, το εμπορικό κέντρο, το ιδιωτικό νοσοκομείο, η τράπεζα, η επιχείρηση μεγάλης συγκέντρωσης μισθωτών, ανεξάρτητα από την εξειδίκευση της εργασίας (...) Σε αυτούς τους χώρους θα κριθεί η συνέχεια, η προοπτική της αποδυνάμωσης της αντιλαϊκής πολιτικής μέχρι τη ριζική ανατροπή της» (από την ομιλία της Αλ. Παπαρήγα στη Διεθνή Συνάντηση Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων / στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).