Εδώ και καιρό ο οπορτουνισμός επιμένει ότι στον πυρήνα της κρίσης βρίσκονται η υπάρχουσα δομή και αρχιτεκτονική της ΕΕ και του ευρώ, διαρρηγνύοντας τα ιμάτιά του για τη δήθεν ανάγκη αλλαγής τους σαν καθοριστικό βήμα που θα φέρει τους λαούς προ της εξόδου απ' την κρίση. Πρόκειται βεβαίως για πρόταση όχι απλώς μετέωρη αλλά παντελώς ανυπόστατη. Καταρχήν, γιατί αγνοεί τον πραγματικό χαρακτήρα της καπιταλιστικής κρίσης. Αφετέρου, γιατί η δομή της ΕΕ και του ευρώ υπηρετεί το περιεχόμενό της, ως ένωσης καπιταλιστικών κρατών, θεματοφύλακα των συμφερόντων του ευρωενωσιακού κεφαλαίου. Δεν ορίζει η δομή το περιεχόμενο, το αντίστροφο συμβαίνει. Ηδη, πάντως, στην ευρωένωση η ιδέα έκδοσης ευρωομολόγων ζυμώνεται, μπροστά στην αδυναμία τους να τιθασεύσουν την καπιταλιστική κρίση. Πρόσφατα, ο εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΝ, Π. Σκουρλέτης, τοποθετήθηκε γι' αυτό (ρ/σ «Κόκκινο»), δηλώνοντας: «Θέλω να σταθώ λίγο στην πρόταση γύρω από το θέμα του ευρωομόλογου. Και να πω αυτή τη στιγμή ότι η διεκδίκηση του ευρωομόλογου έχει μια τεράστια αξία. Αποτελεί μια δομική αλλαγή διότι απονομιμοποιεί την πολιτική της λιτότητας. Μπορεί αυτή τη στιγμή η κα Μέρκελ να προσπαθεί να το εντάξει στη δικιά της λογική ή εν πάση περιπτώσει να το βάλει σαν ένα αντάλλαγμα για τη συνέχιση μιας πολιτικής λιτότητας και δημοσιονομικής προσαρμογής. Αλλά στην ουσία η εφαρμογή του ευρωομόλογου δεν είναι τίποτε άλλο από την εγγύηση πια από έναν κεντρικό οργανισμό, δηλαδή την ΕΚΤ, του συνόλου των δημοσίων χρεών των κρατών - μελών, ουσιαστικά σπάει τη μέχρι τώρα δομή και την αρχιτεκτονική της Ευρώπης. Ουσιαστικά, πρόκειται για ένα πρώτο βήμα για την αλλαγή των ευρωπαϊκών συνθηκών. Κι εδώ νομίζω πρέπει να είναι σαφής η στάση της ριζοσπαστικής και ανανεωτικής αριστεράς. Και πάνω εκεί πρέπει να οικοδομηθούν συμμαχίες για να διεκδικήσουμε αυτό που ονομάζουμε μια άλλη Ευρώπη ενάντια στη δικτατορία των αγορών, μια Ευρώπη η οποία ουσιαστικά θα ξαναθέσει το θέμα μιας νέας ανάπτυξης που θα προστατεύει την εργασία, που θα προστατεύει τα δημόσια κοινωνικά αγαθά και ουσιαστικά θα ανοίγει έναν άλλο δρόμο και για τις χώρες επιμέρους αλλά και συνολικά για το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, για την ευρωπαϊκή οντότητα ενάντια στη δικτατορία των αγορών».

Μερικά μαγικά χαρτάκια, δηλαδή, με σφραγίδα «ΕΚΤ» και το πρόβλημα λύθηκε κατά τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Ετσι απλά. Πάει η κρίση, πάνε τα χρέη, αλλάζει και η δομή της ΕΕ και τι απομένει; Συμμαχίες - λέει ο Π. Σκουρλέτης - ώστε να διεκδικηθεί η μετάλλαξη της ΕΕ από ιερά συμμαχία των μονοπωλίων σε ευαγές ίδρυμα με ανάπτυξη, με προστασία της εργασίας, των κοινωνικών αγαθών κ.λπ. κ.λπ. Αν τα ευρωομόλογα είναι φάρμακο διά πάσαν νόσον του καπιταλισμού, πώς και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ακόμα καλέσει το λαό στους δρόμους και τις πλατείες με μόνο αίτημα την έκδοσή τους; Πέρα απ' το φαιδρόν του πράγματος, η ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαιώνει για πολλοστή φορά τον άσχημο ρόλο της σε βάρος του λαού, τον οποίο αποπροσανατολίζει με αυταπάτες εξανθρωπισμού του καπιταλισμού. Το ευρωομόλογο δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από ένα ...δάνειο. Ακριβώς σαν αυτά που συνάπτουν οι κυβερνήσεις για να μπουκώνουν την πλουτοκρατία με χρήμα. Με τη διαφορά ότι θα το εκδίδει η ΕΚΤ, φορέας πιο φερέγγυος για τις «αγορές» σε σχέση με τις υπερχρεωμένες χώρες, άρα ενδεχομένως να εξασφαλίσει καλύτερους όρους σύναψης των δανείων. Ολα αυτά βεβαίως βρίσκονται στη σφαίρα της σεναριολογίας, καθώς χώρες όπως η Γερμανία που δεν αντιμετωπίζει προσώρας πρόβλημα δανεισμού για λογαριασμό της αστικής της τάξης, αντιτίθενται στο ενδεχόμενο αυτό.

Πώς ακριβώς αυτή η διαδικασία επηρεάζει την εξουσία των μονοπωλίων (φιλολαϊκά εννοείται, αυτό λένε οι του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ), που γέννησε την κρίση, την πολιτική προς όφελός τους απ' τους πολιτικούς τους εκπροσώπους που γέννησε τα χρέη και στο όνομα των χρεών γεννάει τα αντιλαϊκά μέτρα το ένα μετά το άλλο, ένα δικό τους, των μονοπωλίων, τραπεζικό προϊόν όπως το ευρωομόλογο που επίσης σημαίνει κρατικό χρέος που το πληρώνει ο λαός; Πώς επηρεάζει τη δομή, ακόμα και τις συνθήκες της ΕΕ; Πώς είναι σίγουρος ο οπορτουνισμός ότι θα είναι ευνοϊκοί οι όροι με τους οποίους η ΕΚΤ θα δανειοδοτεί στη συνέχεια χώρες όπως η Ελλάδα; Τα ερωτήματα είναι ρητορικά. Οι απαντήσεις εκ των προτέρων γνωστές. Και παραπάνω από βέβαιο ότι και σ' αυτή την περίπτωση θα απαιτούνται πρόσθετα σκληρά μέτρα σε βάρος των λαών των υπερχρεωμένων χωρών. Σε κάθε περίπτωση, η ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ πάει πολύ να μιλά για δικτατορίες των αγορών όταν με την πολιτική της και την προσήλωσή της στην ΕΕ, έχει στηρίξει τις αγορές και με το παραπάνω. Και συνεχίζει, αποκρύβοντας από το λαό την αιτία του προβλήματος, άρα αποπροσανατολίζοντάς τον απ' την αναγκαία κατεύθυνση που πρέπει να δώσει στην πάλη του, κι αυτή δεν είναι το χρέος. Είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός. Και το ευρωομόλογο δεν τον πολεμά, όπλο στα χέρια του είναι.