Από παλιότερη προεκλογική συγκέντρωση υποστηρικτών του απερχόμενου Προέδρου Τζόζεφ Καμπίλα

Η κυβέρνηση του Τζόζεφ Καμπίλα (γιου του Λοράν Καμπίλα που ανέτρεψε το Μάη του 1997 τη στυγνή δικτατορία του Μομπούτου Σέσε Σέκο) δεν έχει καταφέρει να ανακουφίσει το λαό από τη μάστιγα της φτώχειας, ενώ προχωρά σε συμβιβασμούς και υποχωρήσεις στις πιέσεις των θεσμικών οργάνων του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου (ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα). «Θύμα», η συμφωνία - μαμούθ που έκανε τον Ιούλη του 2008 με την Κίνα για την πραγματοποίηση επενδύσεων άνω των 4,5 δισ. δολαρίων με στόχο την οικοδόμηση 32 νοσοκομείων, 145 κέντρων υγείας, δύο πανεπιστημίων, δύο αεροδρομίων και ισάριθμων υδροηλεκτρικών φραγμάτων αλλά και κατασκευή οδικού και σιδηροδρομικού δικτύου συνολικής έκτασης περίπου 4.000 χλμ. με αντάλλαγμα την εξασφάλιση δικαιωμάτων εκμετάλλευσης σε πέντε ορυχεία χαλκού και κοβαλτίου... Ενα χρόνο μετά (άνοιξη του 2009) η κυβέρνηση Καμπίλα υποχρεώθηκε από τον τότε διευθυντή του ΔΝΤ, Ντομινίκ Στρος - Καν, να «παγώσει» σημαντικό μέρος της συμφωνίας που αφορούσε στα δικαιώματα εκμετάλλευσης ορυχείων στους Κινέζους αφού εκβιάστηκε με αναστολή «βοήθειας» 10 δισ. δολαρίων...

Εν μέσω μεγάλων ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, ο λαός της χώρας παλεύει να επιβιώσει ενώ η αστική κυβέρνηση και ηγεσία κάνει - σε μια χώρα κατ' όνομα Λαϊκή Δημοκρατία - τη «δουλειά» των μονοπωλίων (με πρώτες τις πολυεθνικές εταιρείες κινητής τηλεφωνίας και ηλεκτρονικών).

Πώς αλλιώς θα μπορούσε να εξηγήσει κανείς ότι στη χώρα με τα μεγαλύτερα κοιτάσματα διαμαντιών, χαλκού, χρυσού και σπάνιων μεταλλευμάτων, επτά στους δέκα ανθρώπους ταλανίζονται από μεγάλη φτώχεια;

Από την άλλη, η προσπάθεια των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και των πολυεθνικών εταιρειών να βάλουν στο χέρι τον πλούτο δεν ήταν διαρκής μόνο στα χρόνια της χούντας του Μομπούτου, αλλά και στα χρόνια της «δημοκρατίας» του σημερινού απερχόμενου Προέδρου και υποψήφιου για δεύτερη φορά Τζόζεφ Καμπίλα... Σε αυτή τη χώρα, που στα τέλη της δεκαετίας του '90 έγινε το επίκεντρο περιφερειακού πολέμου στη λεγόμενη περιοχή των «Μεγάλων Λιμνών», με αποτέλεσμα περίπου 5.000.000 νεκρούς, η βία έχει «θεσμοθετηθεί» και είναι ορατή σε κάθε επίπεδο εξουσίας, είτε επίσημης, είτε «ανεπίσημης» (όπως η εξουσία που ασκούν πολέμαρχοι - επικεφαλής ένοπλων, τάχα αντάρτικων, οργανώσεων).

Στο ανατολικό και νότιο τμήμα της χώρας (όπου... συμπτωματικά βρίσκεται το μεγαλύτερο μέρος πολυποίκιλου ορυκτού πλούτου) η εγκληματική δράση ένοπλων συμμοριών ντόπιων ή ξένων (π.χ. από γειτονικές χώρες, όπως η Ρουάντα και η Ουγκάντα) κάνει τη ζωή του φτωχού λαού αληθινό μαρτύριο. Μόνο τον περσινό Δεκέμβρη οι ένοπλοι του «διοικητή» Σέκα, ένοπλης οργάνωσης των Μάι Μάι, έσφαξαν, τρομοκράτησαν και βίασαν μαζικά πολλές εκατοντάδες χωρικούς (γυναικόπαιδα και... άνδρες!) σε επαρχίες του ανατολικού τμήματος της ΛΔ Κονγκό. Είναι χαρακτηριστικό ότι σήμερα, ο εγκληματίας «διοικητής» Σέκα ζητεί την... ψήφο των ανθρώπων που βίασε και τρομοκράτησε καθώς διεκδικεί μία από τις 500 έδρες της Εθνοσυνέλευσης.

Αλλη μία ανάλογη πολιτική «προσωπικότητα» των εκλογών είναι η περίπτωση του 78χρονου Ετιέν Τσισεκέντι, που διεκδικεί τον προεδρικό θώκο τάχα ως αρχηγός αντιπολιτευόμενου κόμματος. Ο πάμπλουτος Τσισεκέντι ήταν για χρόνια στενός συνεργάτης και στέλεχος της χούντας Μομπούτου και έχει εξαγοράσει με το χρήμα την υποστήριξη αρκετών δεκάδων χιλιάδων πολιτών, κυρίως κατοίκων της πρωτεύουσας Κινσάσα, τους οποίους μάλιστα κινητοποίησε στα τέλη Οκτώβρη κατά αστυνομικών θέλοντας να κάνει επίδειξη δύναμης...

Αλλος ένας υποψήφιος Πρόεδρος - «διαμάντι» είναι ένας από τους γιους του δικτάτορα Μομπούτου, ο Φρανσουά Ζοζέφ Μομπούτου...

Υποψήφιος βουλευτής είναι και ο Αντίπα Μπούσα Νγιαμουίσι, γνωστός μεταξύ άλλων γιατί ως αρχηγός ένοπλης οργάνωσης είχε το 2002 σφαγιάσει πάνω από 1.000 ασθενείς μόνο και μόνο επειδή ήταν μέλη των φυλών Χέμα και Μπιρά. Ο Νγιαμουίσι όχι μόνο δεν τιμωρήθηκε ποτέ αλλά επιβραβεύτηκε από τον Πρόεδρο Καμπίλα αφού διορίστηκε υπουργός Αποκέντρωσης, Αστικής και Περιφερειακής Ανάπτυξης ως τον περασμένο Σεπτέμβρη, οπότε παραιτήθηκε για να θέσει υποψηφιότητα στις εκλογές!

Τα προγνωστικά πολλών ξένων πολιτικών αναλυτών γι' αυτές τις κάλπες, που στήνονται για δεύτερη φορά από το 2006, θεωρούν ως περίπου βέβαιη την επανεκλογή του 40χρονου Τζόζεφ Καμπίλα στην Προεδρία της χώρας παρά την αναμενόμενη μείωση της εκλογικής του δύναμης στο ανατολικό τμήμα της χώρας, όπου βρίσκονται και οι περισσότεροι υποστηρικτές του. Σε κάθε περίπτωση, όμως, η ανάδειξη μίας νέας αντιλαϊκής κυβέρνησης, είτε αυτή έχει επικεφαλής τον Καμπίλα, είτε κάποιον άλλο, δεν πρόκειται να λύσει τα οξυμένα προβλήματα του λαού. Τέτοια αδιέξοδα θα αρθούν μόνο εάν ξυπνήσει ο κοιμισμένος γίγαντας - λαός και διεκδικήσει ενεργά την απελευθέρωση από τα ντόπια και ξένα καπιταλιστικά συμφέροντα...

Υπήρχαν όμως και αγωνιστές που όπως τότε έτσι και τώρα εννοούν πεισματικά και κόντρα στα κάθε λογής εξουσιαστικά κελεύσματα να συνεχίζουν τον αγώνα στις γραμμές του εργατολαϊκού κινήματος. Είναι αυτοί που βρίσκονται πεισματικά στην πρώτη γραμμή του εργατολαϊκού αγώνα. Προσδοκούν την ιστορική δικαίωση της προσφοράς τους με τη νίκη μιας εργατικής νέας Ελλάδας. Σε κάθε πόλη και χωριό, κάθε εργάτης του χεριού και του πνεύματος, της χειρωνακτικής εργασίας, της επιστημονικής έρευνας και προσφοράς, της καλλιτεχνικής ευαισθησίας οργανώνει και οργανώνεται σε εργατολαϊκές επιτροπές αγώνα και αλληλεγγύης. Σε κάθε φτωχογειτονιά η λαϊκή ανημπόρια βρίσκει το συμπαραστάτη της με αγωνιστικές παρεμβάσεις και λαϊκά συσσίτια. Μια νέα εθνική λαϊκή αλληλεγγύη γεννιέται σ' όλη την Ελλάδα. Η υπεράσπιση των παιδιών που πεινάνε στα σχολεία γίνεται υπόθεση της εργατικής Ελλάδας. Κανείς φτωχός, κατατρεγμένος να μη μείνει έξω από το λαϊκό αγώνα αλληλεγγύης. Οι κάθε λογής πλουτοκράτες θέλουν να καταδικάσουν το λαό στην πείνα και το φόβο. Η απάντηση μία: Ενα νέο εργατολαϊκό κίνημα γιγαντώνεται στις γειτονιές της Ελλάδας.