Μάλιστα, σε ένα από τα σχόλια, αναφορικά με τη στάση του ΚΚΕ για το πώς θα εκφραστεί το «όχι» στα χαράτσια και ειδικά στο χαράτσι στην ακίνητη περιουσία μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ, σημειώνεται ότι «το ΚΚΕ λέει καθαρά "μην πληρώνετε" (μένει να δούμε αν θα κάνει το ίδιο στα ακίνητα που διαθέτει, διακινδυνεύοντας να του κόψουν το ρεύμα)». Το σχόλιο καταλήγει: «Οποιος θέλει να είναι συνεπής λέει καθαρά: "Δεν πληρώνω, κόψτε μου το ρεύμα". Ολα τα άλλα είναι παλικαρισμοί, υπεκφυγές και ανέξοδη αντίσταση». Με άλλα λόγια, παίρνει θέση και λέει: Οποιος δε θέλει να πληρώσει να υποστεί και τις συνέπειες, συνεπώς ουσιαστικά λέει να πληρώσουν όλοι.
Ομως, το ΚΚΕ μιλάει για οργανωμένη λαϊκή άρνηση πληρωμής των χαρατσιών, και επειδή ο λαός δεν έχει και επειδή δε θέλει να κάνει κι άλλες θυσίες για την κερδοφορία της πλουτοκρατίας. Και είναι αυτό το οργανωμένο λαϊκό κίνημα που με τη μαζικότητα, τη μαχητικότητα και την αποφασιστικότητά του θα εμποδίσει την εφαρμογή του χαρατσιού και θα ανοίξει δρόμο για την παρεμπόδιση των αντιλαϊκών μέτρων συνολικά. Και εκεί αποδεικνύεται ότι το ΚΚΕ δεν ακολουθεί καθόλου «μοναχική πορεία»: Είναι μαζί με τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα που τσακίζονται από την αντιλαϊκή πολιτική, είναι στο πλευρό τους όχι μόνο στους δρόμους και σε κεντρικές εκδηλώσεις αλλά και στους τόπους δουλειάς και κατοικίας, και πρωτοστατεί για την οργάνωση του λαϊκού κινήματος και τη γιγάντωση της πάλης για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.
Η ανταγωνιστικότητα των ευρωμονοπωλίων, που περνάει μέσα από την κατεδάφιση των εργασιακών και λαϊκών δικαιωμάτων, είναι ο υπέρτατος και πραγματικός στόχος όλων των αντιλαϊκών μέτρων και των διαρθρωτικών αλλαγών που προωθούν από κοινού κυβέρνηση και τρόικα (ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ). Το είπε ξεκάθαρα για ακόμα μια φορά η Γερμανίδα καγκελάριος Α. Μέρκελ: «Η Ελλάδα είναι μια θαυμάσια χώρα και θέλω να το πω αυτό στους Ελληνες. Αν όμως θέλουμε να είμαστε ισχυροί απέναντι στην Κίνα, τη Βραζιλία ή το Μεξικό, πρέπει να καταβάλουμε πολλές προσπάθειες», δήλωσε ευθέως στη συνέντευξή της στη ΝΕΤ. Με άλλα λόγια, ο απώτερος στόχος της εφαρμοζόμενης πολιτικής είναι να διασφαλιστεί ότι τα ευρωμονοπώλια θα γίνουν ανταγωνιστικά απέναντι στα μονοπώλια της Κίνας ή της Βραζιλίας ώστε να ενισχύσουν την κερδοφορία τους και να αυξήσουν το μερίδιό τους στις αγορές. «Οι προσπάθειες» που, σύμφωνα με την καγκελάριο, πρέπει να γίνουν δεν είναι άλλες από τις αναδιαρθρώσεις που αποσκοπούν στη δραστική υποτίμηση της εργατικής δύναμης, ώστε να φτάσει στα επίπεδα της Κίνας, όπως ωμά το δήλωσε. Αυτός είναι ο στρατηγικός στόχος και ο λαός πρέπει να ακούει βερεσέ τα περί κρίσης χρέους και σωτηρίας της πατρίδας. Δεν επιτρέπεται πλέον να υπάρχει η παραμικρή αυταπάτη: Αν δεν παρεμποδιστούν τα βάρβαρα μέτρα και δεν ανατραπεί η αντιλαϊκή πολιτική και η εξουσία των μονοπωλίων, ο λαός θα βουλιάξει βαθιά στη φτώχεια και την εξαθλίωση.
Δικαιολογημένα απέσπασε τα ένθερμα χειροκροτήματα των Γερμανών μεγαλοβιομηχάνων ο πρωθυπουργός όταν δήλωνε ενώπιόν τους ότι δε δίνει καμία σημασία για το αν η πολιτική που εφαρμόζει η κυβέρνηση έχει την υποστήριξη ή ανοχή του λαού. «Οταν όμως με ρωτούν πολλοί, "έχετε υποστήριξη;", η πρώτη μου απάντηση είναι "δεν είναι αυτό το πρόβλημά μου". Είπα ότι βρίσκομαι εδώ για να εργαστώ για τη χώρα μου, να σώσω τη χώρα, να αλλάξω τη χώρα. Το αν θα επανεκλεγώ ή όχι δεν είναι το πρόβλημά μου. Το πρόβλημά μου είναι να σώσω τη χώρα», ήταν η χαρακτηριστική πρωθυπουργική φράση - μνημείο κυνισμού, με την οποία δεν επιβεβαιώνει απλώς ότι έχει διαρρήξει κάθε σχέση με τα συμφέροντα και τις ανάγκες του λαού, αλλά επιδεικνύει απροσχημάτιστα την ανοικτά εχθρική στάση απέναντί του. Είναι μια φράση αντάξια ενός πρωθυπουργού που ηγείται του ταξικού πολέμου που διεξάγουν η κυβέρνηση και η πλουτοκρατία με τους ξένους συμμάχους τους κατά του λαού. Δεν είναι τυχαίο βέβαια ότι τις ίδιες δηλώσεις, ότι δηλαδή δεν υπολογίζουν το πολιτικό κόστος, δηλαδή τη βούληση του λαού, έχουν κάνει όλα τα κυβερνητικά στελέχη. Είναι καιρός, λοιπόν, ο λαός να εγκαταλείψει αποφασιστικά τα κόμματα του κεφαλαίου, να χειραφετηθεί από τα ιδεολογήματά τους, να πάψει να φοβάται τους εκβιασμούς τους και να αποφασίσει να αποτινάξει από πάνω του το ζυγό της εξουσίας των μονοπωλίων, βάζοντας πλώρη για τη δική του εξουσία, συμπλέοντας με το ΚΚΕ.