«Ευελπιστώντας στην ανταπόκρισή σας, θέλουμε από τη δική μας πλευρά να σας διαβεβαιώσουμε για τις συνθήκες εργασιακής ειρήνης, για την άριστη ποιότητα εργασίας από υψηλής εξειδίκευσης ελληνικά χέρια, την τήρηση των επιθυμητών χρόνων παράδοσης και από την πλευρά της Εμπορικής Διεύθυνσης της Εταιρείας, τις ανταγωνιστικές τιμές και εκπτώσεις εφάμιλλες των γειτονικών ναυπηγείων στις όμορες χώρες της Μεσογείου».

Αυτά δεν τα αναφέρει η διοίκηση των Ναυπηγείων Ελευσίνας, που επιχειρεί να ανοίξει «δουλειές» με νέους πελάτες. Ούτε κάποιος διαφημιστής, που «προμοτάρει» την εταιρεία για να δείξει τα πλεονεκτήματά της. Αυτά τα γράφει το Σωματείο Εργαζομένων Ναυπηγείων Ελευσίνας, που ελέγχεται από την ΠΑΣΚΕ, σε επιστολή της προς όλες τις Ναυτιλιακές Εταιρείες μέσα και έξω από την Ελλάδα, με ημερομηνία 5 Ιουλίου 2011!

Πρόκειται για μια πρωτοφανή ομολογία ταξικής συνεργασίας του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού με τους καπιταλιστές εργοδότες της επιχείρησης, στο όνομα τάχα της σωτηρίας της, με την οποία διαβεβαιώνει τους εφοπλιστές (η ιδιοκτησία των ναυπηγείων θα τρίβει τα χέρια της) πως σαν ηγεσία του σωματείου θα κάνουν τα πάντα ώστε οι εργάτες να δουλεύουν σα σκλάβοι για τα συμφέροντα των ιδιοκτητών του ναυπηγείου και των εφοπλιστών και ότι, πολύ περισσότερο, όχι μόνο δε θα τολμήσουν να προβάλουν διεκδικήσεις δικαιωμάτων, αλλά θα είναι στοχοπροσηλωμένοι στις ανάγκες και τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Και, σα να μην έφτανε αυτό, αναφέρεται, επιπλέον, στην επιστολή: «Το Διοικητικό Συμβούλιο του σωματείου και οι 750 εργαζόμενοι των Ναυπηγείων Ελευσίνας σε μια προσπάθεια επαναπροσέγγισης της συνεργατικής σχέσης που είχαμε οικοδομήσει μαζί σας τα προηγούμενα χρόνια και την οποία τώρα έχουμε απολέσει λόγω της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και των "ειδικών συνθηκών" που επικρατούν στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη Περάματος, θέλουμε να σας παρακαλέσουμε πριν επιλέξετε τον τελικό προορισμό δεξαμενισμού και επισκευής των πλοίων σας να λάβετε υπ' όψιν σας και την προσφορά της Εταιρείας μας».

Πολύ προχωρημένοι οι εργατοπατέρες... Αντί να αναδείξουν τις πραγματικές αιτίες της συρρίκνωσης της ναυπηγοεπισκευαστικής βιομηχανίας, το γεγονός δηλαδή οτι οι εφοπλιστές ναυπηγούν και επισκευάζουν τα βαπόρια τους στη Νοτιοανατολική Ασία γιατί εκεί οι εργαζόμενοι δουλεύουν με μισθούς και μεροκάματα και συνθήκες εργασίας Κίνας, δηλαδή άκρατης φτώχειας, την ίδια ώρα που και φοροαπαλλάσσονται από το κράτος και κέρδη με το τσουβάλι βγάζουν από τα ναύλα, προβάλλουν ως λύση τη δημιουργία εργασιακών συνθηκών Κίνας και στην Ελλάδα για να έχουν δουλειά και κέρδη οι καπιταλιστές της ναυπηγοεπισκευής. Και μάλιστα σε αντιπαράθεση με τους συναδέλφους τους της Ζώνης Περάματος. Αντί να προβάλουν την ενιαία δράση υπεράσπισης και διεύρυνσης των συμφερόντων τους, αντιπαραθέτουν τη διάσπαση συμβάλλοντας στην καταστροφή των κατακτήσεών τους για να σωθούν οι καπιταλιστές, δημιουργώντας συνειρμούς σε βάρος των εργαζομένων των Ναυπηγείων του Περάματος, όταν είναι γνωστό πως το κεφάλαιο δεν επενδύει, αλλά καταστρέφει κλάδους σαν τη ναυπηγοεπισκευή με τις ευλογίες των κυβερνήσεων επειδή δε βγάζει κέρδη. Επειδή οι εφοπλιστές δε νοιάζονται για τις λαϊκές ανάγκες, ούτε έχουν τα βαπόρια για να καλύπτουν μεταφορικό έργο σε όφελος του λαού, αλλά για να βγάζουν κέρδη. Γι' αυτό και το μεταφορικό τους έργο επίσης γίνεται στη Νοτιοανατολική Ασία. Πράγμα που σημαίνει ότι ιδιαίτερα τώρα σε συνθήκες κρίσης δε θα δώσουν δουλειά στα ελληνικά ναυπηγεία, αφού δε θα πάρουν μεταφορικό έργο στην Ελλάδα, δε θα έχουν κέρδη. Να γιατί ο ναυπηγοεπισκευαστικός τομέας πρέπει να είναι λαϊκή ιδιοκτησία, όπως και τα βαπόρια, για να μπουν στην υπηρεσία των λαϊκών αναγκών, να έχουν δουλειά με πλήρη δικαιώματα και οι εργαζόμενοι στα ναυπηγεία και οι ναυτεργάτες βεβαίως.

Ολα αυτά, που με επιστολή τους αναφέρουν στις 5 Ιούλη οι εκπρόσωποι του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, μία μέρα μετά, στις 6 Ιούλη και σε ημερίδα με θέμα την «ανάκαμψη του ναυπηγοεπισκευαστικού κλάδου», ο πρόεδρος του Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Πειραιά, Ε. Τσιτούρας, επεσήμανε «την αδήριτη ανάγκη για "εργασιακή ειρήνη" στη Ζώνη, με την εξεύρεση μίας κοινής συνισταμένης μεταξύ εργαζομένων, εργοδοτών και εφοπλιστών, που θα προσελκύσει τον πλοιοκτήτη να φέρει το πλοίο του για επισκευή και να το παραλάβει στο χρόνο που θέλει».

Μετά κι απ' αυτά, ένα ερώτημα μόνο υπάρχει: Πόσο πιο κάτω απ' αυτό, μπορεί να ξεπέσει ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός;