ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Αν-ασφάλεια για τα μονοπώλια

Γρηγοριάδης Κώστας

«Βασική προϋπόθεση για την ανασυγκρότηση της χώρας είναι να επικρατεί κλίμα ασφάλειας ως προς το πλαίσιο μέσα στο οποίο κινούμαστε», τόνισε χτες ο Ευ. Βενιζέλος, ομολογώντας για ακόμα μια φορά πως υπέρτατος στόχος της κυβέρνησης και της εφαρμοζόμενης βάρβαρης πολιτικής είναι να εμπεδώνει διαρκώς κλίμα ασφάλειας, εννοείται για τα ξένα και εγχώρια μονοπώλια και τους ξένους δανειστές. Παραλείπει όμως σκόπιμα ο υπουργός Οικονομικών να αναφέρει ότι για να δημιουργηθεί αυτό το «κλίμα ασφάλειας» για το μεγάλο κεφάλαιο πρέπει να σφαγιαστούν οι μισθοί και οι συντάξεις, να κατεδαφιστούν τα εργασιακά, ασφαλιστικά και κοινωνικά δικαιώματα, να διαλυθούν οι εργασιακές σχέσεις, ώστε να μπορούν να αγοράσουν πάμφθηνα την εργατική δύναμη, να πετσοκοπούν άγρια οι δαπάνες για την Παιδεία, την Υγεία, την Κοινωνική Πρόνοια, να ενταθούν οι φοροεπιδρομές στα λαϊκά νοικοκυριά, ώστε να μπορούν να μειωθούν κι άλλο οι φορολογικοί συντελεστές για τα επιχειρηματικά κέρδη, να εκποιηθεί η δημόσια περιουσία, κ.ο.κ. Με άλλα λόγια, κλίμα ασφάλειας για τους «επενδυτές» σημαίνει όλεθρος και φρίκη για το λαό. Πραγματική ασφάλεια για το λαό, σημαίνει πρώτα απ' όλα ότι πρέπει να έχει διασφαλιστεί το δικαίωμά του στη δουλειά, στη δωρεάν δημόσια Παιδεία και Υγεία, στην αναψυχή, κ.ο.κ. Και αυτά τα δικαιώματα και τις σύγχρονες ανάγκες μόνο η λαϊκή εξουσία μπορεί να τα διασφαλίσει, καθιστώντας λαϊκή περιουσία τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής στους βασικούς κλάδους της οικονομίας, με τον εργατικό - λαϊκό έλεγχο.

Βολική εκτόνωση...

Το μπαράζ των επιθέσεων και των προπηλακισμών σε βάρος βουλευτών της κυβέρνησης, παρά τις φραστικές καταδίκες και τους αφορισμούς από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ, βολεύει και εξυπηρετεί το σύστημα. Αλλωστε, βγάζει μάτι η προσπάθεια του κυβερνώντος κόμματος να αξιοποιήσει αυτές τις επιθέσεις για να αθωώσει συνολικά την αντιλαϊκή πολιτική του και να βρεθεί από τη θέση του θύτη, σε αυτή του θύματος. Το ίδιο βολικές για το σύστημα είναι και οι μούντζες στο Κοινοβούλιο, ή τα συνθήματα «να καεί η Βουλή», «οι 300 στο Γουδή» και πάει λέγοντας. Είναι αντιδράσεις ανέξοδης εκτόνωσης της δεδομένης λαϊκής δυσαρέσκειας, που βολεύει το αστικό πολιτικό σύστημα και τα κόμματά του, στο βαθμό που συντελεί στο να συγκαλύπτεται και να μη στοχοποιείται η στρατηγική τους. Τέτοιου είδους αντιδράσεις όχι μόνο ενσωματώνονται εύκολα και χειραγωγούνται, αλλά επιπλέον δίνουν και μια πρώτης τάξης ευκαιρία στα αστικά επιτελεία να επιτεθούν συνολικά στο οργανωμένο λαϊκό κίνημα, κραδαίνοντας τον κίνδυνο της «ανομίας» και της «εκτροπής». Χαρακτηριστικό παράδειγμα το χτεσινό πρωτοσέλιδο σχόλιο της Καθημερινής, η οποία, αφού μπερδεύει τους προπηλακισμούς των βουλευτών με τα επεισόδια των προβοκατόρων, την Κερατέα και τελικά με τον τουρισμό και τις επενδύσεις, καλεί όλους να σκεφτούν σοβαρά τους κινδύνους που προκύπτουν για τη δημοκρατία. Και για να μη μένει καμιά αμφιβολία για το τι συνειρμούς επιδιώκει να καλλιεργήσει η εφημερίδα, καλεί το ΚΚΕ να συνδράμει τα άλλα «υπεύθυνα κόμματα», την αστυνομία και την κυβέρνηση στην επιβολή της τάξης «πριν αυτή η χώρα βυθιστεί σε μια άβυσσο μίσους και βίας».

... και συνειρμοί σε βάρος του ΚΚΕ

Τι σχέση έχει το ΚΚΕ, το οργανωμένο εργατικό λαϊκό κίνημα με τα όσα αραδιάζει η «Καθημερινή» σαν «κίνδυνο για τη δημοκρατία»; Καμία απολύτως. Μπλέκει, όμως, και το ΚΚΕ, για να υπονοήσει ότι και η δική του η δράση αποτελεί πλήγμα στον τουρισμό και υπονομεύει τη σταθερότητα. Αρα, να κάτσει στα αυγά του το ταξικό εργατικό κίνημα και να μη διεκδικεί, γιατί έτσι δημιουργείται το έδαφος για την «ανομία». Από την άλλη, με τον υπαινιγμό ότι το ΚΚΕ, μαζί με όλα τα άλλα «υπεύθυνα κόμματα» μπορεί να συμβάλει στην αντιμετώπιση της κατάστασης, προσπαθεί να παρουσιάσει το ΚΚΕ σαν κόμμα συστημικό. Μ' ένα σμπάρο δυο τρυγόνια επιδιώκει η «Καθημερινή», για λογαριασμό της τάξης που υπηρετεί. Είναι γελασμένοι, όμως, αν νομίζουν ότι με τα προπαγανδιστικά τους τερτίπια θα πλήξουν το ΚΚΕ. Ο λαός έχει πείρα. Και αποκτά ολοένα και περισσότερη, όσο το κεφάλαιο, τα κόμματα και οι γραφίδες του προσπαθούν με αθλιότητες να ξεπεράσουν τα αδιέξοδα, που συναντούν στην προσπάθειά τους να διαχειριστούν την κρίση σε βάρος του λαού.

Φτιάχνουν επικίνδυνο κλίμα

Διαβάζοντας» τα γεγονότα των τελευταίων ημερών από τη σκοπιά των συμφερόντων της πλουτοκρατίας, τα αστικά επιτελεία κραδαίνουν τον κίνδυνο του «χάους» και της «ανομίας», άμεσα συνδεδεμένο με το ενδεχόμενο να κηρύξει η κυβέρνηση στάση πληρωμών. Η συλλογιστική τους στόχο έχει να μεγαλώσει τους εκβιασμούς στις λαϊκές συνειδήσεις, να ταυτίσει τις εργατικές κινητοποιήσεις με το σκηνικό που στήνουν οι προβοκάτορες και οι δυνάμεις καταστολής σε περιόδους όξυνσης της ταξικής πάλης και να δημιουργήσει αντιδραστικά αντανακλαστικά ενάντια στο οργανωμένο ταξικό κίνημα και την πολιτική πρωτοπορία του, το ΚΚΕ.

Με κορωνίδα την υπεράσπιση δήθεν της «δημοκρατίας», σκόπιμα αφυδατωμένης από το ταξικό της περιεχόμενο, όλοι μ' ένα στόμα καλούν σε σύμπραξη των αστικών δυνάμεων, δείχνοντας το περιεχόμενο των αλλαγών που προωθούνται στο αστικό πολιτικό σύστημα. Συγκροτήματα του Τύπου βλέπουν το δίπολο της αντιπαράθεσης να μορφοποιείται ανάμεσα στις δυνάμεις εκείνες που θέλουν τη χρεοκοπία - χωρίς να λένε ότι ο λαός έχει ήδη χρεοκοπήσει - και σε εκείνες που παλεύουν δήθεν να σώσουν τη χώρα από τη στάση πληρωμών. Σκόπιμα προσπαθούν να ταυτίσουν κόμματα και φορείς που παλεύουν με όρους μαζικής πολιτικής πάλης για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτική, με τις ομάδες εκείνες που είτε εκτονώνουν ανώδυνα για το σύστημα την αγανάκτησή τους, είτε δρουν σε διατεταγμένη υπηρεσία για να προκαλέσουν το χτύπημα του κινήματος.

Εν κατακλείδι, λένε ότι προκειμένου η Ελλάδα να μην κυλήσει στο χάος, τα αστικά κόμματα πρέπει να πάρουν τα μέτρα τους για να προστατεύσουν - όπως ισχυρίζονται - τη δημοκρατία. Φτάνουν μάλιστα στο σημείο να παρουσιάζουν το ΚΚΕ, που πρωτοστατεί σε απεργίες και μαζικές εργατικές διαδηλώσεις, ως κόμμα που «φλερτάρει με τις ακραίες, βίαιες μεθόδους», που οργανώνονται ή χρησιμοποιούνται από το αστικό κράτος για να χτυπήσουν το λαϊκό κίνημα. Αλλοι πάλι, μιλάνε ανοιχτά για «φάση μετάλλαξης και αναδιαμόρφωσης» του πολιτικού συστήματος και προαναγγέλλουν ότι «η νέα μορφή του θα εξαρτηθεί (...) από την αντιπαράθεση μεταξύ των δυνάμεων που θα στηρίξουν πραγματικά τη διάσωση της ελληνικής οικονομίας και από εκείνες που θα βρεθούν απέναντι, είτε επειδή δεν την επιθυμούν είτε επειδή φαντάζονται τη χώρα αλλιώς». Μόνο που αυτές οι δυνάμεις που σώζουν τη χώρα, χρεοκοπούν το λαό.

Φτιάχνουν το κλίμα ώστε όποιος αμφισβητεί έστω και μια παρωνυχίδα της κυρίαρχης αντιλαϊκής πολιτικής, να συκοφαντείται, να λοιδορείται, να καταστέλλεται. Αυτός είναι και ο λόγος της αναμόρφωσης του πολιτικού σκηνικού: Να θωρακιστεί το αστικό σύστημα απέναντι στη λαϊκή δυσαρέσκεια, ώστε να μπορέσει με αποτελεσματικότητα να υπηρετήσει το κεφάλαιο και να νομοθετήσει τα μέτρα που έχει ανάγκη η κερδοφορία του. Γι' αυτό ζυμώνουν «λύσεις» όπως οι κυβερνήσεις συνεργασίας και προωθούν μέτρα, που στόχο έχουν να δυσκολέψουν τη δράση του ΚΚΕ. Για να ενσωματώσουν το λαό, να χτυπήσουν με όποια μέσα διαθέτουν το ταξικά προσανατολισμένο κίνημα. Την πραγματική διαχωριστική γραμμή στην κοινωνία και στα κόμματα, τη βάζει το δίλημμα «με τα μονοπώλια ή με το λαό». Η αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού υπηρετεί τα μονοπώλια. Ο λαός έχει το δικό του δρόμο να βαδίσει: Ανυπακοή, λαϊκή συμμαχία, για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, των κομμάτων που την υπηρετούν.