Η συζήτηση που αναπτύσσεται όλη τη βδομάδα γύρω από το «γαλλικό σχέδιο» για την αντιμετώπιση του κρατικού χρέους της Ελλάδας μετά την ψήφιση, από τη Βουλή, του «μεσοπρόθεσμου προγράμματος» συνεχίζει να τροφοδοτεί την αστική προπαγάνδα με αυτό που επίμονα, από την αρχή της βαθιάς οικονομικής κρίσης, επεδίωξαν τα αστικά επιτελεία, τα αστικά κόμματα, η ΕΕ και το κεφάλαιο. Να επικεντρώνουν τη συζήτηση στις μορφές διαχείρισης του κρατικού χρέους, συγκαλύπτοντας ότι το κυρίαρχο πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει το αστικό πολιτικό σύστημα είναι η έξοδος από την κρίση σε όφελος του κεφαλαίου και σε βάρος της εργατικής τάξης. Ετσι αιτιολογούν την ανάγκη επιβολής των βάρβαρων αντεργατικών, αντιλαϊκών μέτρων που τσακίζουν κατακτήσεις και δικαιώματα, προβάλλοντας το επικίνδυνο για το λαό δίλημμα επιβολή των μέτρων ή χρεοκοπία, ενώ αυτά τα μέτρα κάνουν φτηνούς τους εργάτες για το κεφάλαιο, αυξάνοντας την εκμετάλλευση, επομένως και την κερδοφορία και τώρα σε συνθήκες κρίσης και στην ενδεχόμενη φάση ανάκαμψης. Σ' αυτά τα πλαίσια, η κυβέρνηση εντείνει τον αντιλαϊκό πόλεμο, τη σφοδρότερη κλιμάκωση της επίθεσης ενάντια σε όλες τις πτυχές της ζωής των εργατών, της κάθε λαϊκής οικογένειας μέσα στο «καλοκαίρι». Το «Μεσοπρόθεσμο», μαζί και ο πρώτος από τους εφαρμοστικούς νόμους, μπαίνουν άμεσα σε εφαρμογή για όλα όσα έχουν σχεδιάσει, με ομοβροντία από νέα νομοσχέδια, που εσπευσμένα φέρνουν είτε για ψήφιση στη Βουλή είτε και με άλλες διαδικασίες.

Η κυβέρνηση με τη συμφωνία ΝΔ-ΛΑ.Ο.Σ., φροντίζει, ώστε να αντισταθμίζεται η χασούρα κεφαλαίου από την κρίση, αλλά και από τις διαδικασίες ελεγχόμενης καταστροφής σύμφωνα με τα σχέδια διαχείρισης του κρατικού χρέους της Ελλάδας που συζητούν στην ΕΕ. Επομένως, όλα τα μέτρα συνθέτουν πολιτική ενίσχυσης του κεφαλαίου. Εφαρμόζουν αντεργατικές αναδιαρθρώσεις που μειώνουν την τιμή της εργατικής δύναμης, άρα αντισταθμίζουν μέρος της χασούρας κερδών λόγω κρίσης, ετοιμάζοντας το έδαφος σε ενδεχόμενη ανάκαμψη να υπάρχουν έτοιμες συνθήκες για γοργή και μεγαλύτερη κερδοφορία. Το ξεπέρασμα της κρίσης σε όφελος του κεφαλαίου απαιτεί καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων. Και εργατικής δύναμης, που την καταστρέφουν ήδη (ραγδαία αύξηση της ανεργίας, δραστική μείωση των μισθών, συντάξεων, χτύπημα της Κοινωνικής Ασφάλισης, κόψιμο κοινωνικών παροχών, εμπορευματοποίηση Υγείας, Παιδείας κ.λπ.), και κεφαλαίου (αναδιάρθρωση χρέους, ελεγχόμενη χρεοκοπία).

Με τις ιδιωτικοποιήσεις επιχειρήσεων και γης κρατικής ιδιοκτησίας δίνουν επενδυτική διέξοδο στα αδιάθετα υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια που, λόγω κρίσης, δεν επενδύονται και όχι για την αντιμετώπιση του χρέους όπως προβάλλουν τα αστικά επιτελεία. Ιδιωτικοποιούν κρατικές επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας (ήδη κατατέθηκε το νομοσχέδιο για τη ΔΕΗ), γη, νερό, λιμάνια, αεροδρόμια, ΟΤΕ (ό,τι απέμεινε σε κρατική ιδιοκτησία), ΟΣΕ κ.λπ. Δεν είναι τυχαίο ότι το κεφάλαιο, τα κόμματά του στην Ελλάδα, η ΕΕ, σε δύο βασικά ζητήματα επέμεναν για το μεσοπρόθεσμο και τον εφαρμοστικό νόμο. Στις αντεργατικές αναδιαρθρώσεις και στις ιδιωτικοποιήσεις, ως επείγοντα ζητήματα για την κυβέρνηση. Δεν είναι τυχαίο ότι ο υπουργός Οικονομικών της ελληνικής κυβέρνησης συζήτησε με τον υπουργό Οικονομικών της γερμανικής κυβέρνησης για τα νέα δάνεια προς την Ελλάδα, αλλά στη συζήτηση κυριάρχησε η προοπτική γερμανικών επενδύσεων στην Ενέργεια.

Τίποτα όρθιο από τα εργασιακά, τα λαϊκά δικαιώματα δε σκοπεύουν να αφήσουν, υποτάσσοντας τα πάντα στον ενιαίο στρατηγικό στόχο τους, την τόνωση και ενίσχυση των μονοπωλίων. Ακόμη και η παραμικρή αμφιβολία και επανάπαυση δεν πρέπει να βρουν θέση στη λαϊκή αντίληψη. Η τέτοια στάση, από τα ίδια τα πράγματα και την εξέλιξή τους, θα σημάνει το αδυνάτισμα του λαϊκού μετώπου, την παράδοση πολύτιμων θέσεων μάχης στο αντίπαλο μαύρο μέτωπο.

Η εργατική τάξη, ο λαός, μέρα με τη μέρα, μάχη με τη μάχη, πρέπει να γίνεται ολοένα και πιο ισχυρός, ικανός, αποφασισμένος. Να συμβάλλει στην οργάνωση του εργατικού - λαϊκού αγώνα και της λαϊκής συμμαχίας στους χώρους δουλειάς, στους δρόμους με τα μικρομάγαζα, στο χωράφι με τη φτωχή αγροτιά, στις σχολές και στα Πανεπιστήμια, στις εργατογειτονιές, παντού.

Να ανατρέψει το συσχετισμό δυνάμεων και στο κίνημα και σε πολιτικό επίπεδο συμπορευόμενος με το ΚΚΕ, για τη λαϊκή εξουσία, χωρίς καπιταλιστές και τις κρίσεις τους. Οικονομία χωρίς τους επιχειρηματίες, μπορεί να υπάρξει, χωρίς εργαζόμενους όχι.

Επομένως, ο λαός, διεκδικώντας την ικανοποίηση των αναγκών του, πρέπει να πάρει στα χέρια του την ιδιοκτησία, να την αξιοποιήσει σε όφελός του με κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό - λαϊκό έλεγχο. Υπάρχουν παραγωγικές, αναπτυξιακές δυνατότητες σε ορυκτό πλούτο, σε ενέργεια, σε όλους σχεδόν τους κλάδους της βιομηχανίας, σε όλους τους κλάδους της αγροτικής παραγωγής, στη ναυτιλία, κ.λπ. που ή δεν επενδύουν οι καπιταλιστές καταστρέφοντας πλουτοπαραγωγικές πηγές (π.χ., αγροτική οικονομία, κλωστοϋφαντουργία, βιομηχανία μετάλλου κ.λπ.), γιατί δε βγάζουν μεγάλο κέρδος ή τις εκμεταλλεύονται για το κέρδος και όχι για τις λαϊκές ανάγκες. Δίπλα στον κοινωνικοποιημένο τομέα οικονομίας θα δημιουργείται ο παραγωγικός συνεταιρισμός για τη μικρή εμπορευματική παραγωγή, στην πόλη και την ύπαιθρο. Μόνο έτσι θα αξιοποιούνται όλες οι αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας σε όφελος του λαού, θα εξαλειφθεί η ανεργία, θα καταργηθεί κάθε επιχειρηματική δραστηριότητα σε Υγεία, Πρόνοια, Ασφάλιση, Παιδεία, Πολιτισμό, Αθλητισμό κ.λπ. Ολοι οι εργαζόμενοι θα απολαμβάνουν ισότιμα, με βάση τις ανάγκες τους, υπηρεσίες δημόσιας και δωρεάν Υγείας, Παιδείας, Πρόνοιας, Ασφάλισης, αναψυχής, προστασίας των παιδιών και υπερηλίκων, πολύ φτηνές υπηρεσίες μεταφορών, τηλεπικοινωνιών, ενέργειας και ύδρευσης για λαϊκή κατανάλωση κ.λπ. Αυτός είναι ο δρόμος του λαού, αυτή είναι η διέξοδος που καλεί το ΚΚΕ το λαό να παλέψει και να επιβάλει.