Το 1990 ο κ. Σαμαράς ήταν αυτός που, ως υπουργός Εξωτερικών της ΝΔ, τότε που ο Καρατζαφέρης ήταν κολαούζος του Μητσοτάκη, καλούσε τους υπηκόους της Αλβανίας να περάσουν τα ελληνικά σύνορα για να ζήσουν την «ελευθερία», τη «δημοκρατία» και τη «φιλοξενία».

*

Δέκα χρόνια αργότερα, ο κ. Παπανδρέου ήταν αυτός που, ως υπουργός Εξωτερικών, υπέγραψε τη συνθήκη του Δουβλίνου, με την οποία απαγορεύεται η έξοδος από την Ελλάδα των μεταναστών που θέλουν να φύγουν από την Ελλάδα και μια πενταετία αργότερα οι κ.κ. Σημίτης και Καραμανλής πανηγύρισαν για την «Ελλάδα των Ολυμπιακών Αγώνων» και των «μεγάλων έργων» που διοργανώθηκαν και χτίστηκαν πάνω στις πλάτες και των μεταναστών.

*

Πριν από λίγες βδομάδες, ο κ. Παπανδρέου ήταν που, ως πρωθυπουργός, συνεχάρη τους «τσιφλικάδες» της Μανωλάδας για το «επιχειρηματικό θαύμα» που έχουν πετύχει στις φυτείες που διατηρούν, καταπιέζοντας με όρους αμερικανικού νότου τους μετανάστες - σκλάβους - εργάτες γης.

*

Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, όλα τα προηγούμενα χρόνια, αναλάμβαναν το συμμαχικό τους καθήκον και έκτοτε επιτελούν κατά γράμμα το «εθνικό τους χρέος», συμμετέχοντας στα εγκλήματα που διαπράττονται σε Ιράκ, Αφγανιστάν, Γιουγκοσλαβία, Λιβύη. Μόνο που ένα από τα κύρια αποτελέσματα αυτών των εγκλημάτων, που εκτός από θάνατο φέρνουν φτώχεια και εξαθλίωση, είναι εκατομμύρια άνθρωποι να εκδιώκονται από τις εστίες τους. Να αναζητούν σωτηρία, τροφή, άσυλο, παίρνοντας το δρόμο της μετανάστευσης. Της προσφυγιάς, της οικονομικής και πολιτικής προσφυγιάς, του ξεριζωμού.

*

Τα κόμματα που δουλεύουν για τους βιομήχανους, τους εργολάβους, τους μεγαλοκαπιταλιστές, που δουλεύουν για τις «Ζήμενς» και τις Ολυμπιάδες τους, εδώ και μια σχεδόν εικοσαετία έχουν εξασφαλίσει στην τάξη των εργοδοτών μια υπερπροσφορά φτηνής και ανασφάλιστης εργασίας. Μέσω της «μαύρης εργασίας» και του «δουλεμπορίου» ο δικομματισμός εξασφάλισε στα «αφεντικά» φτηνό ανθρώπινο κρέας, που εργάζεται χωρίς πολλές απαιτήσεις, χωρίς δικαιώματα, χωρίς να βγάζει άχνα.

*

Ολη την προηγούμενη περίοδο, τα καραβάνια των διωγμένων από τις πατρίδες τους που βρέθηκαν στην Ελλάδα, αξιοποιήθηκαν από τα κόμματα του καπιταλιστικού καθεστώτος (από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ μέχρι τον ΛΑ.Ο.Σ. και τα ναζιστοειδή της «Χρυσής Αυγής») ως ένας μηχανισμός αναλώσιμων που η δυστυχία και η φτώχεια τους αξιοποιήθηκε ενάντια και στους Ελληνες εργαζόμενους, ώστε να μάθουν να μην είναι «απαιτητικοί».

Παράλληλα, το σύστημα της σαπίλας και της εκμετάλλευσης, πάνω στο έδαφος που το ίδιο δημιούργησε και καλλιέργησε, δεν σταμάτησε να σπέρνει το δηλητήριο του ρατσισμού, της ξενοφοβίας, του εθνικισμού και της μισαλλοδοξίας.

*

Πάνω σε αυτές τις γενεσιουργές αιτίες είναι που δημιουργήθηκε και διογκώνεται ένα ζήτημα κατ' εξοχήν οικονομικό και πολιτικό, το ζήτημα της μετανάστευσης.

Πρόκειται για ένα ταξικό, τελικά, ζήτημα που οι ένοχοι και οι υπόλογοι για τη διάπραξη και την αναπαραγωγή του έχουν όνομα. Το ίδιο ένοχοι και υπόλογοι είναι για μια σειρά κοινωνικές εκφάνσεις του προβλήματος που οι ίδιοι δημιούργησαν - οι οποίες εκδηλώνονται μέσω της εγκληματικότητας, της «στρατολόγησης» συμμοριών, κυκλωμάτων ναρκωτικών, πορνείας κ.λπ. - και που με τη σειρά τους οδηγούν στην ανασφάλεια, στο φόβο, στην υποβάθμιση της ποιότητας ζωής, όπως συμβαίνει στο κέντρο της Αθήνας.

*

Αλλά όλα αυτά έχουν έναν κοινό παρονομαστή και μια βασική «μήτρα»:

Την εκμετάλλευση. Μεταναστών και Ελλήνων.

Αυτή είναι που γεννά όλα τα υπόλοιπα. Και δεν είναι ούτε η αστυνομοκρατία, ούτε τα πογκρόμ, ούτε το «διαίρει και βασίλευε», ούτε η λογική του «φράκτη» που θα τα λύσει.

Αντίθετα, αυτή η λογική, έστω κι αν πρόσκαιρα τα κουκουλώσει, αποτελεί το λίπασμα που την επόμενη μέρα θα πολλαπλασιάσει τα προβλήματα. Και θα τα στρέψει ξανά με μεγαλύτερη ένταση τόσο κατά των Ελλήνων εργαζομένων όσο και κατά των μεταναστών.

Γι' αυτό, ο αγώνας για την αντιμετώπισή τους δεν μπορεί παρά να είναι κοινός.

Ελληνες και μετανάστες εργαζόμενοι, αλληλέγγυοι. Οργανωμένοι. Ενωμένοι στη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους. Αποφασισμένοι να ζήσουν ανθρώπινα. Κόντρα σε όλων των ειδών τις «συμμορίες». Κόντρα στην πολιτική - στρατολόγο των συμμοριών και του εγκλήματος. Ενάντια σε όσους τους ποδοπατούν. Τους τρομοκρατούν. Τους εκβιάζουν. Τους διώκουν και κερδίζουν πολλαπλά από την περιθωριοποίηση και την υποτίμηση της ανθρώπινης ύπαρξης.