Υποδεχόμενος την περασμένη Πέμπτη στο υπουργείο Εθνικής Αμυνας τον Ισραηλινό ΥΠΕΞ Α. Λίμπερμαν, ο Ευ. Βενιζέλος δήλωσε μεταξύ άλλων για την προσέγγιση Ελλάδας - Ισραήλ ότι «για εμάς, προτεραιότητα είναι η αποφυγή των εντάσεων και η ασφάλεια στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο». Δεν υπάρχει πιο χυδαία και επικίνδυνη για το λαό αντιστροφή της πραγματικότητας από αυτή που επιχειρεί η κυβέρνηση, σε σχέση με τις επιδιώξεις της στην εξωτερική πολιτική, μέρος των οποίων είναι και η οικοδόμηση στρατηγικής συμμαχίας με το Ισραήλ.

Με δοσμένους τους κλιμακούμενους ανταγωνισμούς για τους δρόμους και τις πηγές ενέργειας, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι στην ευρύτερη γειτονιά μας συγκεντρώνονται ορισμένα από τα πλέον εύφλεκτα μέτωπα, που σκόπιμα συντηρεί και οξύνει ο ιμπεριαλισμός, όπως οι ελληνοτουρκικές σχέσεις, η ανολοκλήρωτη ακόμα διευθέτηση του στάτους στα Βαλκάνια, το Μεσανατολικό, το Κυπριακό και οι σχέσεις του Ιράν με τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, είναι τουλάχιστον προκλητικό να ισχυρίζεται κανείς ότι η σύσφιξη των σχέσεων με την κατεξοχήν επιθετική δύναμη στη λεκάνη της Μεσογείου μπορεί να εγγυηθεί την ασφάλεια στο Αιγαίο και την Αν. Μεσόγειο.

Στην πραγματικότητα, η πρεμούρα των πολυεθνικών ομίλων να ξεκαθαρίσουν τα επόμενα χρόνια το παιχνίδι για τη διανομή της λείας από την εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της Αν. Μεσογείου, σε συνάρτηση με τις ισχυρές ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις στην περιοχή, καθιστούν την ελληνοϊσραηλινή προσέγγιση καθοριστικό κομμάτι του γεωπολιτικού παζλ, που μπερδεύει περισσότερο, παρά ξεμπερδεύει το κουβάρι των αντιθέσεων.

Πολύ περισσότερο που η Ιστορία διδάσκει ότι οι ιμπεριαλιστές δε διστάζουν να λύσουν και με τα όπλα τους οξυμένους ανταγωνισμούς τους, ενώ οι δρόμοι του πετρελαίου χαράσσονται κατά κανόνα με το αίμα των λαών.

Από αυτή τη σκοπιά, η ελληνοϊσραηλινή συμμαχία σε οικονομικό και στρατιωτικό επίπεδο, με αιχμή τα ενεργειακά, δεν μπορεί να ιδωθεί έξω από τα ιμπεριαλιστικά σχέδια για μια ευρεία Μέση Ανατολή, το Κυπριακό και τους γενικότερους ανταγωνισμούς ΗΠΑ - ΕΕ - Ρωσίας - Κίνας για την εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών που - όπως όλα δείχνουν - αφθονούν στην Αν. Μεσόγειο, στην ευρύτερη Μέση Ανατολή και βέβαια στις χώρες της Βόρειας Αφρικής.

Η ανακάλυψη του κοιτάσματος «Λεβιάθαν» στα ανοιχτά του Ισραήλ, του μεγαλύτερου κοιτάσματος φυσικού αερίου που έχει ανακαλυφθεί παγκοσμίως την τελευταία δεκαετία, φέρνει στην επιφάνεια οξύτατους ανταγωνισμούς. Το Ισραήλ δηλώνει αποφασισμένο τους επόμενους τρεις μήνες να οριστικοποιήσει το χρόνο εκκίνησης για την εκμετάλλευση του κοιτάσματος, με το Λίβανο να προειδοποιεί ότι μέρος του φυσικού πλούτου που κρύβει το «Λεβιάθαν» βρίσκεται εντός της δικής του ΑΟΖ και ότι σκοπεύει να τον διεκδικήσει ακόμα και με τα όπλα.

Το ενδιαφέρον των ΗΠΑ για τον ενεργειακό χάρτη που διαμορφώνεται στην περιοχή είναι δεδομένο. Η εταιρεία «Noble Energy», που έχει αναλάβει τις έρευνες και την εκμετάλλευση του «Λεβιάθαν» σε ποσοστό 39,6%, είναι αμερικανικών συμφερόντων κατά 97%. Η ίδια εταιρεία έχει εξασφαλίσει τα δικαιώματα εκμετάλλευσης στο πεδίο Ταμάρ κατά 36% και διαθέτει επίσης ποσοστό 47% στο μοναδικό υφιστάμενο παραγωγικό κοίτασμα του Ισραήλ, στο πεδίο «Mari-B».

Στη «Noble Energy» έχει παραχωρηθεί από την κυπριακή κυβέρνηση και το δικαίωμα εκμετάλλευσης του κοιτάσματος «Κύπρος Α'», στο οικόπεδο 12 της κυπριακής ΑΟΖ, που συνορεύει με την περιοχή όπου ανακαλύφθηκε το κοίτασμα «Λεβιάθαν».

Για να αντιληφθεί κανείς το ενδιαφέρον των ΗΠΑ για τον ορυκτό πλούτο της περιοχής, αρκεί να σκεφτεί ότι η αμερικανική πολυεθνική ζήτησε ακόμη και την παρέμβαση της αμερικανικής πρεσβείας στο Ισραήλ, στο «υψηλότερο επίπεδο», για να επιτύχει τη διασφάλιση των συμφερόντων της. Με άλλα λόγια, τα αμερικανικά μονοπώλια που έχουν επενδύσει στην περιοχή, καίγονται να διασφαλίσουν τα πετροδόλαρά τους από κάθε επίδοξη απειλή, είτε αυτή ακούει στο όνομα του Λιβάνου, είτε οποιουδήποτε άλλου αμφισβητήσει την κυριότητα του Ισραήλ στα συγκεκριμένα κοιτάσματα.

Για να προχωρήσει η εκμετάλλευση του φυσικού αερίου στο «Λεβιάθαν» και για λόγους τακτικής απέναντι στο Λίβανο, το Ισραήλ επέλεξε να οριοθετήσει την ΑΟΖ του με την Κύπρο, ισχυριζόμενο ότι μ' αυτόν τον τρόπο κλείνει οριστικά το θέμα των ορίων της ΑΟΖ και με το Λίβανο. Η εξέλιξη αυτή, όμως, προκάλεσε την αντίδραση της Τουρκίας για δυο κυρίους λόγους: Πρώτον, επειδή δεν αναγνωρίζει στην κυπριακή δημοκρατία το κυρίαρχο δικαίωμα να ορίζει ΑΟΖ για όλο το νησί, καθώς θεωρεί ότι το ψευδοκράτος έχει τη δική του ΑΟΖ.

Δεύτερον, επειδή η κινητικότητα του Ισραήλ δυσκολεύει τα σχέδια της Τουρκίας να πρωταγωνιστήσει για λογαριασμό του μουσουλμανικού κόσμου στην περιοχή και πλήττει τα συμφέροντα παραδοσιακών συμμάχων της, όπως η Συρία, αφού το θαλάσσιο πεδίο με τα πλούσια ενεργειακά κοιτάσματα ακουμπάει και τη δική της ΑΟΖ.

Από το παραπάνω πλέγμα, δεν πρέπει να εξαιρέσει κανείς τις σχέσεις που αναπτύσσει η Τουρκία με το Ιράν, ενάντια στο οποίο το Ισραήλ έχει επιλεγεί σαν δύναμη κρούσης σε μια ενδεχόμενη επίθεση των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι η επόμενη σύνοδος μεταξύ του Ιράν και της ομάδας 5+1 (ΗΠΑ, Γαλλία, Βρετανία, Ρωσία, Κίνα και Γερμανία) για το θέμα του πυρηνικού προγράμματος του πρώτου, θα γίνει στην Κωνσταντινούπολη, στις 21 και 22 του Γενάρη.

Την ίδια ώρα, η πολεμική μηχανή του Ισραήλ χρησιμοποιεί τον εναέριο και χερσαίο χώρο της Ελλάδας για ασκήσεις προσομοίωσης μιας ενδεχόμενης επίθεσης στο Ιράν, με πρόσχημα τα πυρηνικά του! Μιλώντας γι' αυτή τη στρατιωτική συνεργασία, ο Ελληνας υπουργός Εθνικής Αμυνας είπε ότι «έχουμε ένα πυκνό και ενδιαφέρον πρόγραμμα (...) με ασκήσεις, συνεκπαιδεύσεις και θα συνεχίσουμε προς την κατεύθυνση αυτή».

Σε μια επίδειξη θράσους και προκλητικότητας απέναντι στον παλαιστινιακό και τους άλλους λαούς της περιοχής, έφτασε μάλιστα στο σημείο να αναγνωρίσει ότι «το Ισραήλ έχει πολύ σημαντικά προβλήματα ασφάλειας, τα οποία κατανοούμε και σεβόμαστε απολύτως». Είπε δηλαδή ότι ο θύτης έχει «προβλήματα ασφάλειας» από τα θύματά του, πολλά από τα οποία δοκιμάζονται σήμερα από την ισραηλινή επιθετικότητα και κατοχή.

Η ΕΕ έχει τα δικά της ανταγωνιστικά συμφέροντα στην περιοχή. Η τροφοδοσία της με αέριο από το «Λεβιάθαν» θα μπορούσε να μειώσει την ενεργειακή της εξάρτηση από τη Ρωσία, ενώ και η ίδια διεκδικεί λόγο για τις εξελίξεις στην περιοχή της Μεσογείου, μέσα από την προνομιακή σχέση με το Ισραήλ, αλλά και τη λεγόμενη Μεσογειακή Ενωση, την οποία φιλοδοξεί να χρησιμοποιήσει σαν όχημα για να ισχυροποιήσει την παρουσία της σε χώρες παράκτιες της Μεσογείου, με μεγάλο ενεργειακό πλούτο.

Σε ό,τι αφορά το φυσικό αέριο από το Ισραήλ προς την ΕΕ, η Ελλάδα προβάλλει ως η πιθανότερη πύλη εισόδου, με την κατασκευή υποθαλάσσιου αγωγού που θα διέρχεται από την ευρύτερη περιοχή της Κύπρου. Απαντώντας την Πέμπτη σε σχετική ερώτηση, ο εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών Γρ. Δελαβέκουρας επιβεβαίωσε ότι «η ιδέα υπάρχει και έχει συζητηθεί», ενώ κανείς δεν κρύβει πλέον ότι ο αγωγός ήταν το βασικό θέμα συζήτησης του Λίμπερμαν με την κυβέρνηση, κατά την επίσκεψή του στην Ελλάδα.

Κάπως έτσι τα απόνερα από τους ανταγωνισμούς στην περιοχή της Αν. Μεσογείου φτάνουν στο Αιγαίο, που αποδεδειγμένα κρύβει ενεργειακά κοιτάσματα, τα οποία λιγουρεύονται τα πολυεθνικά μονοπώλια. Η κατάσταση στο Αιγαίο παραμένει ρευστή και επικίνδυνη για τα συμφέροντα του λαού, όσο οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν ασκούν τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας και προωθούν τη διευθέτηση των διαφορών με την Τουρκία στη βάση της συνδιαχείρισης του Αιγαίου υπό το ΝΑΤΟ και της συνεκμετάλλευσης με πολυεθνικά σχήματα, στα οποία θα συμμετέχουν και κεφάλαια από την Ελλάδα και την Τουρκία.

Είναι φανερό από τα παραπάνω ότι στην πυριτιδαποθήκη των μονοπωλιακών ανταγωνισμών για τους δρόμους και τις πηγές ενέργειας, μια σπίθα αρκεί για να ανάψει το φιτίλι, με αλυσιδωτές συνέπειες σε βάρος των λαών της περιοχής, ανάμεσά τους και τον ελληνικό. Η σχέση της Ελλάδας με το Ισραήλ, η επιλογή της ντόπιας αστικής τάξης να συνεκμεταλλευτεί το Αιγαίο με την τούρκικη και η στρατηγική της βαθύτερης ενσωμάτωσης της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς πολιτικοστρατιωτικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, είναι στοιχεία που θα βαρύνουν αρνητικά για το λαό στις εξελίξεις των επόμενων χρόνων.

Σε κάθε περίπτωση, καθιστούν έωλες και φαιδρές τις διαπιστώσεις του Ελληνα υπουργού Εθνικής Αμυνας ότι «αυτού του είδους η συνεργασία (σ.σ. με το Ισραήλ) μπορεί να συμβάλει στη σταθερότητα στην περιοχή μας και στην κατανόηση μεταξύ όλων των χωρών της Μεσογείου». Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει και η κυβέρνηση προσπαθεί με κάθε τρόπο να συγκαλύψει τους κινδύνους που κρύβει η στρατηγική της για το λαό.