Στο στρίβειν διά της αντιΚΚΕ τακτικής επιδίδονται στο ΝΑΡ/ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αυτή τη φορά μέσα από τις σελίδες της εφημερίδας τους «ΠΡΙΝ», όπου αντί να απολογηθούν για την πράξη δυνάμεων του συνονθυλεύματος της ΕΑΑΚ - οι οποίες προχώρησαν στη βεβήλωση της τιμητικής πλακέτας στη μνήμη της ΚΝίτισσας φοιτήτριας της Παντείου, Σωτηρίας Βασιλακοπούλου - εγκαλούν το ΚΚΕ για τις θέσεις και τη δράση του! Τελικά, για την ταμπακιέρα, δηλαδή για την κατάπτυστη πράξη των ΕΑΑΚ να «κατεβάσουν» την πλακέτα για την Σωτηρία για να κρεμάσουν τις αφίσες τους, το «ΠΡΙΝ» κάνει τουμπεκί ψιλοκομμένο!

Εκείνο που βρίσκει να κάνει είναι να εγκαλέσει το ΚΚΕ για τις θέσεις του, τη στρατηγική του για τη λαϊκή οικονομία - λαϊκή εξουσία. Λέει ότι «κλιμακώνει το ΚΚΕ τον εμφύλιο πόλεμό του ενάντια σε κάθε άλλη κομμουνιστική και αριστερή δύναμη», μιλώντας ταυτόχρονα για «αλληλοαπαξίωση των ρευμάτων της αντικαπιταλιστικής αριστεράς». Δικαίωμα του ΝΑΡ και της ΑΝΤΡΑΣΥΑ να αυτοαποκαλούνται αντικαπιταλιστές, κομμουνιστές, αριστεροί και ό,τι άλλο θέλουν. Το ζήτημα είναι τι πραγματικά πρεσβεύουν και αν η πολιτική τους και οι ενέργειές τους ωφελούν το κίνημα. Αλλωστε, η αντιΚΚΕ τακτική τους είναι η αιχμή της δράσης τους και ας το «παίζουν» κομμουνιστές και αντικαπιταλιστές. Πρόσφατα σε δελτίο Τύπου του ΝΑΡ έγραφαν: «Το αμόκ της ηγεσίας του ΚΚΕ αποκαλύπτει τα βαθύτερα προβλήματα και αδιέξοδα της γραμμής του. Η ηγεσία του ΚΚΕ ...συκοφαντεί το ΝΑΡ που προτείνει επίμονα (και στο ΠΑΜΕ) την κοινή ανατρεπτική δράση της Αριστεράς». Δηλαδή κάνουν πρόταση συνεργασίας για ανατροπή του καπιταλισμού σε μια δύναμη που τη γραμμή της τη χαρακτηρίζουν αδιέξοδη. Τέτοιοι αντικαπιταλιστές, που τσουβαλιάζουν στον αντικαπιταλισμό τους και άλλες αριστερές δυνάμεις. Δηλαδή ΣΥΡΙΖΑ, τροτσκιστές κλπ. (άλλωστε συμμετέχουν μαζί τους στο «Βήμα διαλόγου της αριστεράς»).

Εγκαλούν επίσης το ΚΚΕ επειδή δε σύρεται στα διάφορα μορφώματα που έχουν ως σημαία τη δήθεν «ενότητα της αριστεράς». Η αντικαπιταλιστική πολιτική τους φτάνει ως τη διέξοδο μιας τάχα φιλολαϊκής διαχείρισης του καπιταλισμού, γι' αυτό μιλούν για τέτοια ενότητα της αριστεράς. Αυτό σημαίνει η απαίτηση από μια αστική κυβέρνηση να μην πληρώσει το χρέος και να φύγει από την Ευρωζώνη, άλλωστε δε βάζουν στις μάζες ζήτημα εξουσίας. Ουσιαστικά προσπαθούν να προπαγανδίσουν στο λαό ότι το ΚΚΕ πρέπει να παραιτηθεί από τη στρατηγική του και να συνδράμει σε μια θολή δήθεν αντικαπιταλιστική τακτική που ενσωματώνει τις μάζες στο σύστημα με την απαίτηση από μια αστική κυβέρνηση να εναντιωθεί στην τρόικα και στο μνημόνιο, όταν η πολιτική τους αποτελεί τη διέξοδο από την κρίση σε όφελος του κεφαλαίου. Αυτή τους τη θέληση κρύβουν πίσω από τη δήθεν κλάψα ότι το ΚΚΕ γυρίζει την πλάτη στα ενωτικά καλέσματα.

«Kαλά ήταν πέρυσι. Kι ακόμη καλύτερα πρόπερσι. Tότε που τέτοιες μέρες σκεφτόμασταν πώς θα ξοδέψουμε τον 13ο μισθό. Tότε που φτιάχναμε τις βαλίτσες για τη Bιέννη ή, έστω, την Aράχοβα. Tότε που κρεμούσαμε φώτα στο μπαλκόνι και επιδεικνύαμε τη γιορτινή μας διάθεση. Tότε που μπορεί με ελαφριά καρδιά να είχαμε μόλις πάρει κι ένα διακοποδάνειο ή εορτοδάνειο».

«Σήμερα ο Ελληνας ωθείται βίαια και βιαστικά να ενηλικιωθεί. Nα υιοθετήσει συνήθειες και νοοτροπίες που χρόνια λοιδορούσε. [...] Στη χώρα της άκαμπτης και παγωμένης Αγκελα, οι άνθρωποι περιορίζουν πρώτα τη διασκέδαση, τα ταξίδια, τις αγορές ειδών πολυτελείας. Στη χώρα των δανεικών και πρώην αγύριστων, μάλλον ακόμη αμφιταλαντευόμαστε».

«Nα πάρω ένα ζευγάρι παπούτσια ή να πάω στα μπουζούκια;».

«H γενιά των μετα-κατοχικών πατεράδων μας ονειρεύονταν μια σταθερή δουλειά, ένα κεραμίδι και τα παιδιά στο πανεπιστήμιο. H δική μας, για πολύ καιρό, φανταζόταν μεζονέτες και τετρακίνηση με αυτόματο ψεκασμό».

«Πολλά από αυτά που δρομολογούνται σήμερα έπρεπε να έχουν γίνει - και έχουν γίνει σε άλλες χώρες - εδώ και δεκαετίες. Οσο, όμως, το στομάχι και οι τσέπες ήταν γεμάτα, ουδείς ενδιαφερόταν αν αρμενίζαμε στραβά. Mόνο η φτώχεια μας ξύπνησε».

Τα παραπάνω αποσπάσματα αποτελούν μέρος ενός απροκάλυπτα επικίνδυνου φιλοκυβερνητικού και φιλοκαπιταλιστικού προπαγανδιστικού κειμένου που περιγράφει τα απωθημένα των μικροαστών με τις μεζονέτες και τα τετρακίνητα, ως αντικειμενική πραγματικότητα για να βγάλει λάδι τους αστούς (μάλλον εξ ιδίων κρίνει τα αλλότρια, αφού οι εργάτες καμιά σχέση δεν είχαν και δεν έχουν μ' αυτά που γράφει), που τιτλοφορείται «Χριστούγεννα χωρίς γιορτή» και δημοσιεύτηκε στην «Ημερησία» στις 23/12/10, εναντίον της εργατικής τάξης, των συνταξιούχων, των 400 και των 600 ευρώ, των μισθών πείνας, των ανέργων, της μικρομεσαίας αγροτιάς, των ανθρώπων του μόχθου γενικότερα.

Η δημοσιογράφος, Φαίη Καραβίτη, σύζυγος του Δημήτρη Δρούτσα, υπουργού Εξωτερικών της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, προσπαθεί με άθλιο τρόπο να δικαιολογήσει τη βαρβαρότητα του μαύρου μετώπου κυβέρνησης - κεφαλαίου - ΔΝΤ - ΕΕ. Τέτοιου είδους «άρθρα» είναι το περίγραμμα, με χοντροκομμένο τρόπο, που εμφανίζει τους ανθρώπους που ξυπνούν από τα άγρια χαράματα, που δουλεύουν μέχρι το βράδυ για ένα πενιχρό μεροκάματο, που σακατεύονται στα γιαπιά, στα εργοστάσια, τους νέους που δουλεύουν τζάμπα για να «ειδικευτούν» σαν καλοπερασάκηδες, που τους φρόντιζαν και τους τάιζαν οι «φιλεύσπλαχνοι» ντόπιοι και ξένοι τραπεζίτες.

Αποτελεί το μέρος μιας προπαγάνδας, στην οποία εμφανίζονται «λαός και Κολωνάκι» να ζούσαν από κοινού κατά τα προηγούμενα έτη μια περίοδο «υλικής ευμάρειας με δανεικά». Και ας μεγάλωνε η ψαλίδα κερδών και λαϊκών εισοδημάτων υπέρ των πρώτων. Η συγκεκριμένη κυρία δεν εκφράζει απλά τις προσωπικές της απόψεις, αλλά αντιπροσωπεύει το θράσος και τον κυνισμό της τάξης των κοινωνικών παρασίτων που σήμερα είναι οι κάτοχοι των μέσων παραγωγής και απομυζούν τη δουλειά και τον ιδρώτα των εργαζομένων. Ανθρωπος των αστών είναι, τη δουλειά τους κάνει.

Δε νομίζουμε ότι χρειάζεται να απαντήσουμε εμείς στις ύβρεις. Ναι, ύβρεις και πρόκληση για το λαό που στέναζε και στενάζει είναι το γραφτό της. Την απάντηση δίνει εύστοχα και περιεκτικά ο Μπέρτολτ Μπρεχτ στο απόσπασμα από το ποίημά του «Γερμανικό εγχειρίδιο πολέμου»:

Αυτοί που αρπάνε το φαΐ από το τραπέζι

Κηρύχνουν τη λιτότητα

Αυτοί που παίρνουν όλα τα δοσίματα

Ζητάνε θυσίες

Οι χορτάτοι μιλάνε στους πεινασμένους

Για τις μεγάλες εποχές που θα 'ρθουν.