Η αταλάντευτη όμως παρέμβαση του ΠΑΜΕ σε αυτή την κατεύθυνση δε συνάντησε και συναντά μόνο την αντίδραση των ίδιων των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών σε ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ. Συνάντησε και συναντά και την αντίδραση δυνάμεων που στα λόγια, μεν, εμφανίζονται να ασκούν κριτική στους εργατοπατέρες, στην πράξη, δε, υιοθετούν και τις θέσεις και την τακτική τους, αποτελούν σταθερούς συνοδοιπόρους τους. Δυνάμεων που μιλούν για «ουδέτερη ταξική ενότητα» και «ανεξάρτητα συνδικάτα», χωρίς να εξηγούν καθαρά και σταράτα όμως: Πρέπει ή δεν πρέπει οι εργάτες να είναι εξαρτημένοι από τα δικά τους ταξικά συμφέροντα, σ' αυτά και μόνο σ' αυτά να υποτάσσουν την πάλη και την οργάνωσή τους; Τι είδους ουδετερότητα και απέναντι σε ποιον πρέπει να κρατούν οι εργάτες για να προστατεύσουν τα δικαιώματα και τις ανάγκες τους;... Γιατί απέναντι στο κεφάλαιο και τους υπηρέτες του όχι μόνο δε χωρά καμιά ουδετερότητα, αλλά χρειάζεται απόλυτη αφοσίωση και στοχοπροσηλωμένη πάλη.

Ενα τέτοιο σχήμα είναι κι αυτό που ονομάστηκε «Συντονιστικό πρωτοβάθμιων σωματείων» (συμμετέχουν δυνάμεις από το χώρο του ΣΥΡΙΖΑ και της λεγόμενης «εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς») και απευθύνει κάλεσμα σε κάθε σωματείο - μεταξύ άλλων - για «την ανατροπή του μνημονίου». Ανάμεσά τους πολλοί που μιλούν για την ανάγκη δημιουργίας τρίτου πόλου (εννοώντας ως άλλους δύο τους ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ και ΠΑΜΕ) στο συνδικαλιστικό κίνημα. Χαρακτηριστική των επιδιώξεων του χώρου είναι όσα αναφέρει απόφαση της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του ΣΥΝ για τη δουλειά του κόμματος στο εργατικό κίνημα (21/2/2010): «Συμβάλλουμε στη διαμόρφωση μιας νέας δυναμικής που θα μπορεί να συσπειρώσει τους εργαζόμενους από τα κάτω στη βάση συγκεκριμένων στόχων και αιτημάτων. Ενός κινήματος μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα που θα πιέζει τις ηγεσίες να παίξουν το ρόλο τους, θα δημιουργεί κινηματικά γεγονότα και θα συμβάλλει στο συντονισμό των εργαζομένων από τα κάτω. Στόχος μας είναι ο πολλαπλασιασμός δυνάμεων και όχι η διαίρεση, η ενωμένη δράση και όχι η κομματική περιχαράκωση. Οσες δυσκολίες κι αν έχει το οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα δεν το εγκαταλείπουμε, αλλά προσπαθούμε να το στρέψουμε σε αγωνιστική - διεκδικητική κατεύθυνση και ν' αλλάξουμε τους συσχετισμούς δυνάμεων στο εσωτερικό του. Η μορφή του συντονισμού πρωτοβάθμιων σωματείων, που θα προχωρούν σε αυτοτελείς δράσεις όταν οι τριτοβάθμιες οργανώσεις αδρανούν και θα εντάσσονται στον κοινό αγώνα όταν αυτές κινητοποιούνται, είναι η καλύτερη μέθοδος στις σημερινές συνθήκες».

Οπως φαίνεται, ο ΣΥΝ θεωρεί πως είναι η έλλειψη ...προνοητικότητας ή η (;) τεμπελιά αυτό που έκανε τη ΓΣΕΕ να μην προετοιμάσει τους εργάτες για την άνευ προηγουμένου επίθεση, να χαρακτηρίζει κινδυνολογίες τις προειδοποιήσεις για την αντεργατική καταιγίδα, να τρέχει στους «διαλόγους» απ' όπου ξεπήδησαν και οι νέοι αντιασφαλιστικοί νόμοι, να υπογράφει συμφωνίες με το ΣΕΒ για εξασφάλιση φτηνών εργατικών χεριών. «Πίεση» για να βρει το σωστό το δρόμο χρειάζεται η ΓΣΕΕ, ισχυρίζεται ο ΣΥΝ. Οπως τα ίδια έλεγε μέχρι πρότινος και για το ΠΑΣΟΚ, που - δήθεν - είχε άλλες προεκλογικές δεσμεύσεις και άλλα κάνει τώρα γιατί - δήθεν - δεν το αφήνουν οι αγορές. Το πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ, που ρητά προβλέπει το πετσόκομμα εργατικών κατακτήσεων χρόνων, δεν το έχει διαβάσει ο ΣΥΝ. Ούτε κι έχει καταλάβει ότι η ηγεσία της ΓΣΕΕ, όπου σταθεί κι όπου βρεθεί, κλίνει τη σημασία της «ανταγωνιστικότητας» σε όλες τις πτώσεις...

Καλεί, λοιπόν, τα σωματεία να καλύπτουν το κενό που δημιουργεί αυτή η «αδράνεια» των τριτοβάθμιων οργανώσεων. Οταν όμως αυτές «κινητοποιούνται», ζητώντας π.χ. να εξαιρεθούν ορισμένοι από την αντιασφαλιστική λαίλαπα (τέτοια έκανε η ΓΣΕΕ ακόμα και παραμονές της ψήφισης του νόμου, παραμονές της πανεργατικής απεργίας στις 8/7), τότε τα σωματεία πρέπει να συστρατεύονται, όχι να τις καταγγέλλουν για ανοιχτή υπονόμευση των εργατικών αγώνων. Μόνο που αυτού του είδους η δράση μαζί με την «αδράνεια» δεν είναι παρά οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος, της συνειδητής στήριξης της αντεργατικής στρατηγικής του κεφαλαίου.

Αλλωστε, η «κριτική» των δυνάμεων του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στην κυρίαρχη πολιτική συνοδεύεται από τη συνεργασία τους με όσους την ασκούν. Γι' αυτό και η «Αυτόνομη Παρέμβαση» (ΑΠ) συμμετέχει κανονικά στο προεδρείο της ΓΣΕΕ. Γι' αυτό και η ΑΠ κατεβαίνει σε μια σειρά πρωτοβάθμιες και δευτεροβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις σε κοινά με την ΠΑΣΚΕ ψηφοδέλτια (σε ΟΕΚΙΔΕ, ΟΕΦΣΕΕ κλπ.).

Αντίστοιχες συνεργασίες με τις δυνάμεις του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού αναδύθηκαν και μπροστά στην προετοιμασία απεργιακών κινητοποιήσεων του τελευταίου διαστήματος, με στόχο ακόμα και την ...απεργοσπασία! Μερικά μόνο παραδείγματα που δείχνουν τι έκαναν ορισμένοι όταν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ πρωτοστατούσαν για την επιτυχία της 24ωρης απεργίας στις 17 Δεκέμβρη:

• Οταν η Γενική Συνέλευση της τοπικής ΕΛΜΕ σε Ανω Λιόσια, Ζεφύρι, Φυλή αποφάσιζε 3ωρη στάση εργασίας (συμπληρώνοντας έτσι την απόφαση της ΟΛΜΕ και καλώντας ουσιαστικά σε 24ωρη απεργία), η πλειοψηφία της διοίκησης της ΕΛΜΕ (με απόλυτη πλειοψηφία στις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και άλλων «αριστερών» δυνάμεων) αρνούνταν να υιοθετήσει την απόφαση της συνέλευσης, προσπαθώντας να κουρελιάσει την απόφαση των ίδιων των εργαζομένων.
• Στο σωματείο εργαζομένων στο Δήμο Βύρωνα την πρόταση για απεργία καταψήφιζαν μαζί η «Ανεξάρτητη Αγωνιστική Παρέμβαση» (ΝΑΡ) και η ΠΑΣΚΕ. Η πρώτη ισχυριζόταν ότι πρόκειται για απεργία που δεν ξεκινά από τη βάση και διασπά τους εργαζόμενους, ενώ η δεύτερη έλεγε ότι δεν είναι καιρός για κινητοποιήσεις.
• Στο σωματείο εργαζομένων στο Δήμο Ζωγράφου ΠΑΣΚΕ και «Ανεξάρτητη Συνδικαλιστική Κίνηση» (ΣΥΡΙΖΑ) επικαλούνταν διαδικαστικά προσχήματα για να μην πάρουν απόφαση συμμετοχής στην απεργία.
• Στην Ενωση Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Μακεδονίας - Θράκης η πρόταση των ταξικών δυνάμεων για απεργία απορριπτόταν με ευθύνη των παρατάξεων ΠΑΣΟΚ - ΣΥΝ, που έλεγαν ότι δεν υπάρχει λόγος για απεργία.
• Στο σωματείο εργαζομένων στους δήμους του Θριασίου, όπου η διοίκηση είχε πάρει απόφαση για απεργία, η παράταξη («Δημοκρατία - Ανεξαρτησία - Συνεργασία») που από κοινού στηρίζουν ΠΑΣΟΚ - ΣΥΝ όχι απλά διαφωνούσε, αλλά και διακινούσε (!!!) ανακοίνωση με την οποία καλούσε τους εργαζόμενους να γίνουν απεργοσπάστες.

Κατηγορούν το ΠΑΜΕ ως διασπαστή: Επειδή αταλάντευτα χαράσσει γραμμή πανεργατικής αντεπίθεσης, όχι για να ζητιανέψουν οι εργάτες ό,τι περισσέψει από τις «αντοχές της οικονομίας», αλλά αυτό που μπορεί να τους δώσει σήμερα ο άφθονος πλούτος που οι ίδιοι παράγουν. Επειδή το ΠΑΜΕ λέει στους εργάτες χωρίς μισόλογα πως δε γίνεται να είναι ικανοποιημένοι και αυτοί και οι μεγαλοεργοδότες. Υπονομεύουν πολύμορφα την οργάνωση και ενίσχυση των ταξικών αγώνων, ξεκάθαρα προσανατολισμένων κόντρα στη στρατηγική των μονοπωλίων.

• Εκεί οδηγεί και το «αλαλούμ» αντιλήψεων και προτάσεων που επικρατεί σε τέτοιους χώρους. Αλλοι λένε ότι η χώρα βρίσκεται «υπό κατοχή από το ΔΝΤ»(ΝΑΡ - ΑΝΤΑΡΣΥΑ), δηλαδή αθωώνουν την κυβέρνηση και της δίνουν καταφύγιο. Αλλοι λένε ότι μπορούμε να πιέσουμε την ΕΕ για να έρθει στο σωστό δρόμο, καλλιεργώντας αυταπάτες ότι μπορεί μια συνεργασία ιμπεριαλιστικών κρατών να ασκήσει φιλολαϊκή πολιτική.
• Αυτό εξυπηρετούν και οι προτάσεις που έχουν. Λένε (βλ. Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών, πλειοψηφία από δυνάμεις ΝΑΡ - ΚΚΕ μ-λ, ΣΥΡΙΖΑ), «να επιστρέψουν τώρα στο δημόσιο όλες οι επιχειρήσεις που ιδιωτικοποιήθηκαν τα τελευταία χρόνια (ΟΤΕ, λιμάνια, Ολυμπιακή κλπ.). Για εθνικοποίηση των τραπεζών» (άσχετα αν την ίδια ώρα στηρίζουν την «απελευθέρωση» όπως έκανε π.χ. στην ΕΕ ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ενώ κατήγγειλε την εισβολή της COSCO στο λιμάνι του Πειραιά). Λένε δηλαδή πως αρκεί να μείνει ο ΟΤΕ στον έλεγχο του Δημοσίου, ακόμα κι αν και έτσι λειτουργεί με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Οτι δεν υπάρχει πρόβλημα αν μια κρατική επιχείρηση προσλαμβάνει και απασχολεί με ιδιωτικοοικονομικούς όρους, καταργώντας τη μονιμότητα των υπαλλήλων, κάνοντας χρήση του «διευθυντικού δικαιώματος» κλπ. 'Η λένε «να σταματήσουμε να πληρώνουμε το χρέος» (βλ. σωματείο πρώην ΕΒΟ - ΠΥΡΚΑΛ Αιγίου). Χωρίς όμως να λένε ότι για να σταματήσει να πληρώνει ο λαός χρέη και ελλείμματα από τα δημόσια ταμεία, πρέπει η πολιτική που ασκείται να μην αναζητά ταμεία γεμάτα για να διασφαλίζουν ζεστό χρήμα οι τραπεζίτες, οι εφοπλιστές κλπ. Το ίδιο αποπροσανατολιστικές είναι και οι προτάσεις για «επαναδιαπραγμάτευση του χρέους», αφού κρύβουν πως τους όρους της επαναδιαπραγμάτευσης τους καθορίζουν οι ίδιοι που έχουν και τα «κλειδιά» των κρατικών ταμείων, οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου, οι τραπεζίτες κλπ.
• Εξίσου αποπροσανατολιστικά είναι και επιχειρήματα όπως ότι τα μέτρα είναι «αναποτελεσματικά» και «μονομερή, σε βάρος των εργαζομένων». Λες και δεν είναι τα μέτρα αυτά που εδώ και χρόνια ζητούσαν οι μεγαλοβιομήχανοι για να ενισχύσουν την ανταγωνιστικότητά τους. Λες και το πρόβλημα είναι αν οι εργαζόμενοι θα ...μοιραστούν την ανεργία και όχι το ότι η οικογένεια θα μετρά χαμένα μεροκάματα και πετσοκομμένες ανάγκες. 'Η λες και υπάρχει περίπτωση να μοιραστεί ποτέ ο εργάτης τα βάρη του με τον εργοδότη του. Αφού μόνο όταν φορτώνονται οι πλάτες του εργάτη, ελαφραίνουν αυτές του εργοδότη.

Οι αυταπάτες που καλλιεργούν στους εργάτες είναι επικίνδυνες. Είναι χαρακτηριστική η «αυτοδιαχείριση» επιχειρήσεων (εστιατορίων στη Θεσσαλονίκη) στην οποία καλούν τους εργαζόμενους να προχωρήσουν διάφορες δυνάμεις, με το επιχείρημα ότι έτσι θα σταματήσουν οι απολύσεις και ότι με τη στήριξη του κόσμου θα διασφαλιστεί καλή δουλειά για τους υπαλλήλους της. Αναρωτιέται όμως κανείς: Τι καθορίζει την τιμή ενός γεύματος; Η καλή πρόθεση του διευθυντή του εστιατορίου; Μπορούν να παρακαμφθούν οι πολυεθνικές των τροφίμων; Και πώς θα διασφαλιστεί ο καλός μισθός και το 8ωρο του υπαλλήλου μιας εταιρείας όταν η διπλανή θα προσλαμβάνει ωρομίσθιους και έτσι θα μπορεί να ρίχνει το κόστος και να είναι πιο ανταγωνιστική; 'Η μήπως ο εργαζόμενος με μισθό 800 ευρώ το μήνα θα πηγαίνει να τρώει σε ακριβότερο εστιατόριο γιατί έτσι θα βοηθά το συνάδελφό του να μην απολυθεί;

Δεν αρκούν, λοιπόν, οι προσκλήσεις για «οργάνωση από τα κάτω», για «πρωτοβουλίες στη βάση» και οι ευχές για τις «συλλογικότητες» και το ρόλο τους. Γιατί η σημασία της συλλογικής δράσης συνίσταται ακριβώς στο ότι πρόκειται για οργανωμένη, σχεδιασμένη δράση. Δράση υποταγμένη στα ταξικά συμφέροντα και τις ανάγκες των εργαζομένων. Δράση που απαιτεί σχέδιο που θα καταρτίζεται και θα ελέγχεται στην υλοποίησή του. Θα αποτιμάται η πείρα, τα θετικά και αρνητικά βήματα, τα λάθη, οι ελλείψεις. Οχι όμως με βάση τη μεμονωμένη γνώμη του καθενός, αλλά αξιοποιώντας μια ενιαία γραμμή που καταρτίστηκε για την επίτευξη κοινών στόχων. Στόχων και αιτημάτων που διαμορφώνονται ώστε να υπηρετούν τα κοινά συμφέροντα, βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα, όσων αποφάσισαν να συντονιστούν, δηλαδή των εργατών.

Οσοι προσπαθούν να αγνοήσουν αυτή την πραγματικότητα πέφτουν σε αδιέξοδα. Για παράδειγμα, σε πρόσφατη σύσκεψη του «συντονιστικού», από τη μία ακούγονταν απόψεις που έλεγαν ότι «λειτουργούμε με όρους πλατιάς δημοκρατικής συνεργασίας σωματείων και όχι ως συνένωση αντιλήψεων» και άλλες που έλεγαν ότι «καλή είναι η άμεση δημοκρατία, αλλά χρειάζεται οργάνωση, δεν μπορεί ο καθένας να λέει την άποψή του και μετά να κάνει ό,τι θέλει».

Για τον ίδιο λόγο, όσο κι αν ηχούν «υπερεπαναστατικά» τα συνθήματα τέτοιων δυνάμεων, τελικά καταλήγουν να καλλιεργούν έδαφος για το συμβιβασμό των εργαζομένων, κρύβοντας ότι η αντεργατική θύελλα δεν είναι αποτέλεσμα μιας «κακής συγκυρίας», τα νέα μέτρα δεν είναι έκτακτα - είναι χρόνιες απαιτήσεις του μεγάλου κεφαλαίου που οι κυβερνήσεις του ικανοποιούν αξιοποιώντας και την κρίση.

Γι' αυτό και είναι πολύ σημαντική η νέα πείρα, τα διδάγματα που προσφέρουν οι πολύμηνοι αγώνες του τελευταίου διαστήματος. Γιατί αποκάλυψαν τις αγωνιστικές διαθέσεις χιλιάδων εργαζομένων. Εδωσαν έξοδο και έδειξαν ότι η οργή και ο προβληματισμός πολύ περισσότερων μπορεί να γονιμοποιηθεί, να δώσει στέρεα δύναμη στο κίνημα, μέσα από την αγωνιστική συσπείρωση στα συνδικάτα με άξονα πάλης το πλαίσιο που απαντά στις σύγχρονες εργατικές ανάγκες, την ενίσχυση του ΠΑΜΕ. Ανέδειξαν ακόμα πιο πλατιά και πιο καθαρά τις προϋποθέσεις που απαιτεί η αντεπίθεση των εργαζομένων, ότι σήμερα οι πλειοψηφίες ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ όχι απλά δε βοηθούν, αλλά είναι αντίπαλοι των εργαζομένων.

Γιατί αν ήταν διαφορετικά τα πράγματα στο εργατικό κίνημα, από άλλη θέση θ' αντιπάλευαν κι οι εργάτες την επίθεση του κεφαλαίου. Οι σημερινές συνδικαλιστικές ηγεσίες, όμως, όχι μόνο δεν οργανώνουν την αντίσταση των εργατών, αλλά μόνο που δεν τους έχουν πει να λένε κι ευχαριστώ επειδή δουλεύουν και πληρώνονται: Μόλις την περασμένη Πέμπτη η ηγεσία της ΓΣΕΕ πανηγύριζε επειδή «πάγωσε - λέει - το μνημόνιο», υπογράφοντας μια ΕΓΣΣΕ που ουσιαστικά προβλέπει για τρία χρόνια μείωση των μισθών. Ενώ, την ώρα που μέσα στη Βουλή ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΛΑ.Ο.Σ. ετοίμαζαν τους νέους αντιασφαλιστικούς νόμους, απ' έξω οι εργατοπατέρες καλούσαν τους εργάτες να παλέψουν για εξαιρέσεις, τους έλεγαν ακόμα κι ότι τίποτα κακό δε συμβαίνει, όπως έκανε η πλειοψηφία της ΠΝΟ με τους ναυτεργάτες.

Σε τέτοιους «συνδικαλιστές» μία είναι η απάντηση: Καμιά συνεργασία - καμιά συνδιαλλαγή. Είναι στο αντίπαλο στρατόπεδο. Κι όσοι άλλοι δε χωρίζουν τα τσανάκια τους από αυτούς, είναι σίγουρο πως δε στηρίζουν τους εργάτες.

Δε γίνεται άλλωστε να αντιπαλεύεις την πολιτική που υποθηκεύει τη ζωή των εργαζομένων, χωρίς να αντιπαλεύεις όλους όσοι στηρίζουν ή ανέχονται αυτή την πολιτική. Γι' αυτό και ενισχύεται και η δυναμική και η επιρροή της δράσης των ταξικών δυνάμεων. Γιατί την ίδια στιγμή που παλεύουν και πετυχαίνουν π.χ. την επαναπρόσληψη ενός απολυμένου ξενοδοχοϋπαλλήλου, δε λένε πως μια κινητοποίηση λύνει το ζήτημα της ανεργίας. Αποκαλύπτουν πως οι απολύσεις στον κλάδο θα συνεχίζονται όσο ο κλάδος του τουρισμού οργανώνεται με τρόπο που θα γεμίζει τις τσέπες κάποιων μεγαλοξενοδόχων.

Αυτός είναι ο δρόμος της νίκης των εργατών, ανηφορικός μα νικηφόρος: Μόνο ένα κίνημα που θα δουλεύει σταθερά για την αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων (αλλαγή που πρώτα απ' όλα πρέπει να εκφραστεί με την ταξική συσπείρωση, οργάνωση και κινητοποίηση μες στους τόπους δουλειάς) και ταυτόχρονα θα αναδεικνύει την επιτακτικότητα και θα προετοιμάζει την πάλη για ριζικές πολιτικές - οικονομικές - κοινωνικές αλλαγές, θα μπορεί και να αποσπά κατακτήσεις σήμερα, στηρίζοντας ουσιαστικά την εργατική οικογένεια μέσα σε συνθήκες σφοδρής επίθεσης, αλλά και να ανοίγει το δρόμο για την ολόπλευρη ικανοποίηση, αύριο, των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.