Κατανοητές διάφορες ανησυχίες σε τμήματα της αστικής τάξης, τόσο για την οικονομική κατάσταση, όσο και για το πολιτικό σύστημα. Τα χτεσινά ματζούνια «διά πάσαν νόσον» δεν πιάνουν πια.

Δεν υπάρχει, όμως, κανένας λόγος, η ανησυχία των αστών να γίνει και ανησυχία των εργατών.

Αντίθετα, το γεγονός ότι η μία μετά την άλλη οι διαχειριστικές πολιτικές φέρνουν όλο και νέα δεινά για την εργατική τάξη, αποδεικνύει πως αυτή η πληγή που λέγεται καπιταλιστική κρίση, μπορεί να κλείσει μόνο με την εξάλειψη του παράγοντα που προκαλεί τόσο πόνο, με το να χάσουν, δηλαδή, οι καπιταλιστές.

Αυτό, όσο κι αν φαίνεται δύσκολο, είναι πιο κοντά σήμερα. Γιατί όλο και μεγαλύτερα τμήματα εργαζομένων και άλλων λαϊκών στρωμάτων, μπορούν και διαπιστώνουν από την ίδια την εμπειρία τους, ότι το πρόβλημά τους δεν βρίσκεται πια σ' αυτόν ή τον άλλον ξεχωριστό καπιταλιστή που απολύει, ή δεν δίνει αυξήσεις στους μισθούς, δεν βρίσκεται στον πράσινο ή γαλάζιο ανάλγητο υπουργό, αλλά σ' ένα ολόκληρο σύστημα που - από το χώρο της παραγωγής ως και την πολιτική εξουσία - εγγυητή των συμφερόντων του κεφαλαίου - υπάρχει για να κάνει όλο και πιο βάρβαρη τη ζωή για να αυγαταίνουν τα καπιταλιστικά κέρδη.

Αυτήν την αναγνώριση, ότι δηλαδή εδώ πια το θέμα είναι να αλλάξουν χέρια συνολικά τα μέσα παραγωγής, να αλλάξει η τάξη που βρίσκεται στην εξουσία, προσπαθούν να κρύψουν οι αστοί.

Βολεύτηκαν κάμποσα χρόνια με τις ανατροπές στο σοσιαλισμό, συκοφάντησαν όσο μπορούσαν την εργατική εξουσία, πίστεψαν, ίσως, πως ξεμπέρδεψαν. Ωσπου ήρθε ξανά η καπιταλιστική κρίση να δείξει τη νομοτέλεια. Την ανάγκη η ανθρωπότητα να ξεμπερδεύει μ' ό,τι τη βυθίζει στη βαρβαρότητα.

Στη μια μετά την άλλη τις χώρες, στη μια μετά την άλλη τις επιχειρήσεις, ο σιδερένιος νόμος της ανάγκης του κεφαλαίου να αυξάνεται αλλά μπορεί και να χάνεται, οδηγεί τα πράγματα εκεί που οι κάτω δεν αντέχουν παρακάτω και οι πάνω όλο και πιο δύσκολα μπορούν να κουμαντάρουν τη λεγόμενη κοινωνική αναταραχή.

Κι όσοι μιλάνε στο όνομα του λαού ή της εργατικής τάξης κρίνονται πια όχι από τα γιατροσόφια που έχουν να προτείνουν για το ξεπέρασμα της κρίσης αλλά από την πρόταση διεξόδου που έχουν ή δεν έχουν, από το συνολικό πρόγραμμα που παρουσιάζουν. Το ΚΚΕ και μόνο το ΚΚΕ έχει παρουσιάσει ήδη ολοκληρωμένη την πρότασή του που δεν χωρά στα πλαίσια διαχείρισης αυτού του συστήματος. Την πρόταση της λαϊκής εξουσίας.

Σ' ένα τέτοιο πλαίσιο, η στοχοπροσήλωση - για παράδειγμα - του εφοπλιστή και εκδότη Αλαφούζου - που πέταξε στα σκουπίδια τις κλάψες περί τουρισμού και μιλάει πια κατευθείαν για το δικό του ταξικό συμφέρον (να ταξιδεύουν τα βαπόρια σα γαλέρες)- είναι αποκαλυπτική. Οπως και η στοχοποίηση του αντιπάλου του. Βλέπει στο ταξικό κίνημα τον αντίπαλο, τον δείχνει, απαιτεί την αντιμετώπισή του. Από τη σκοπιά του καπιταλιστή αυτό τον συμφέρει να κάνει.

Κι ακριβώς έτσι πρέπει να αντιμετωπιστεί όχι μόνο αυτός, αλλά όλη η αστική τάξη από την εργατική, από τη σκοπιά, δηλαδή, των δικών της συμφερόντων που για να ικανοποιηθούν πρέπει να φύγουν από τη μέση οι καπιταλιστές.

Ετσι που αυτό που ήδη προαναγγέλλεται σαν «απόλυτη τρέλα», το απόλυτο αδιέξοδο του συστήματος, να γίνει πραγματικότητα.

Γιατί κάθε μέρα πιά όλο και πιο έντονο είναι το «ή αυτοί ή εμείς».

Οταν κι αυτήν ακόμα την προσμονή μιας ζωής, την ώρα της σύνταξης, την μετατρέπουν σ ένα επίδομα προς τους φτωχούς, ε, κάθε ανοχή πια γίνεται συνενοχή.

Δες πώς ο ένας μετά τον άλλο οι αστοί αρθρογράφοι παραπέμπουν στον Σεπτέμβρη για τα χειρότερα. Γιατί; Ρητορικό το ερώτημα, έτσι κι αλλιώς απαντιέται ήδη στο χώρο των δημοσίων υπαλλήλων που εισπράττουν 15ήμερα των 400 ευρώ μετά απο 30 χρόνια δουλιάς. Απαντιέται στα περίφημα καλοκαιρινά θέρετρα που δεν βλέπουν να πατά Ελληνας για διακοπές ούτε με κυάλι. Απαντιέται στα σπίτια που συζητούν και για διακοπή σπουδών των παιδιών γιατί με τίποτα δε βγαίνει. Απαντιέται από τους γέροντες που γυρνάνε με 10 ευρώ στην τσέπη σα φαντάσματα μετά από 40 χρόνια δουλειάς.

Ολοι αυτοί κι άλλοι, οι πολλοί, έχουν ήδη ανοιχτούς λογαριασμούς μ' ένα ολόκληρο σύστημα. Αυτό, που εκμεταλλεύεται τον εργάτη, αυτό, που τσακίζει τον συνταξιούχο κι αυτό, που κόβει τα φτερά στο παιδί του εργάτη. Τον Σεπτέμβρη η ένταση της αντίθεσης θα είναι ακόμα μεγαλύτερη. Γι' αυτό και η ανησυχία των αστών.

Ε, λοιπόν, όλοι όσοι δεν συμμερίζονται τις ανησυχίες των αστών, μια έγνοια να έχουν μόνο: πώς με τη καθημερινή δράση τους θα κάνουν μεγαλύτερα τα αδιέξοδα του συστήματος, πώς θα δημιουργούν ρήγματα στην εξουσία των καπιταλιστών, να τους κάνουν να νιώθουν το φόβο των εργατών, του λαού, ώσπου να τους ανατρέψουν.

Οπως δεν χρωστάνε τίποτα και σε κανέναν - το χρέος είναι των καπιταλιστών - έτσι έχουν και δικαίωμα να διεκδικούν τον πλούτο που παράγουν.

Οσοι περισσότεροι, πιο γρήγορα δουν ότι αυτό μπορεί να συμβεί αλλάζοντας η τάξη που βρίσκεται στην εξουσία τόσο το καλύτερο.

Εδώ είμαστε, πάντως. Κανένα κλάμα για την κρίση, καμιά αυταπάτη για ατομικές λύσεις, εμπιστοσύνη στη δύναμη του λαϊκού κινήματος που όταν έχει καθαρό ποιον έχει αντίπαλο μπορεί και να τον ανατρέψει.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΤΣΑΚΙΖΕΙ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ το μνημόνιο κυβέρνησης - ΕΕ - ΔΝΤ

ΤΟ ΒΗΜΑ: Ευρωλιτότητα διατάσσουν οι αγορές

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Εως 40% πάνω το οικιακό ρεύμα

ΤΑ ΝΕΑ: Αυξάνονται κατά 50% οι αντικειμενικές αξίες

ΑΥΡΙΑΝΗ: ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΦΩΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΓΟΡΑ

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: Η εγχείρηση πέτυχε ο ασθενής απέθανε

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ: ΠΑΙΖΟΥΝ τα «ρέστα» τους οι κερδοσκόποι

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Τριπλή διάψευση στα σενάρια

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Μέτωπο κατά φημών

Ο ΛΟΓΟΣ: ΤΟ ΔΝΤ ΠΙΕΖΕΙ τον ευρωπαϊκό νότο

Η ΑΥΓΗ: Προληπτικός ευρω-κορσές

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: «ΑΣΠΑΖΟΜΑΙ τη Δεξιά σας» ΚΑΙ ΑΠΟΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΩ

ΕΘΝΟΣ: ΕΜΕΙΝΕ από μίζα η Εξεταστική

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ: ΑΚΟΥΓΑΝ ΟΛΗ ΤΗ ΝΥΧΤΑ ΤΙΣ ΜΗΧΑΝΕΣ ΝΑ ΚΟΒΟΥΝ ΔΡΑΧΜΕΣ

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: Μονιμοποιούνται χιλιάδες συμβασιούχοι

«Κακά τα ψέματα, η προσαρμογή της ελληνικής οικονομίας δεν μπορεί παρά να είναι βίαιη και ταχύτατη. Οπως βίαιη υπήρξε, μετά τη συμφωνία με την Ευρωπαϊκή Ενωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η περικοπή των μισθών, των επιδομάτων, των συντάξεων, αλλά και των εργατικών δικαιωμάτων (...) το φετινό καλοκαίρι αναμένεται ιδιαιτέρως θερμό και με πολλές εκπλήξεις. Ισως τα περισσότερα να κριθούν στους επόμενους δυο τρεις μήνες. Το σίγουρο είναι ότι το φθινόπωρο τα πράγματα θα είναι πολύ διαφορετικά από όλες τις απόψεις» (ο Α. Καρακούσης στο ΒΗΜΑ).

«Από τον Φεβρουάριο, είχαμε σημειώσει ότι το χειρότερο δεν είναι αυτό που συμβαίνει αλλά αυτό που μπορεί να συμβεί. Και είχαμε τότε αποκαλέσει "εφιαλτικό σενάριο" το ενδεχόμενο όχι να ληφθούν σκληρά μέτρα αλλά να ληφθούν σκληρά μέτρα τα οποία δε θα αποδώσουν. Με αυτό το εφιαλτικό σενάριο βρισκόμαστε σήμερα αντιμέτωποι. (...) όλοι φοβούνται ότι, αργά ή γρήγορα, η χώρα κινδυνεύει να τιναχτεί στον αέρα. Τότε λοιπόν θα δούμε. Οχι την οικονομία αλλά την πολιτική. Διότι στο ενδεχόμενο αυτού του εφιαλτικού σεναρίου δε θα απειληθούν μόνον οι μισθοί και οι συντάξεις, αλλά η κοινωνική συνοχή και το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του» (ο Γ. Πρετεντέρης στα ΝΕΑ).

«Αυτό που χρειάζεται τώρα είναι μια ευρύτατη συναίνεση (...) όσο πιο σύντομα γίνει αυτό αντιληπτό τόσο το καλύτερο για όλους μας. Διότι ο Σεπτέμβριος είναι κοντά» (το άρθρο στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ).

«Συνδικαλιστική οργάνωση αποφάσισε τώρα να εμποδίσει τη φόρτωση ιταλικού εμπορικού πλοίου, επειδή δεν έχει Ελληνες στη σύνθεσή του. Αν το επίσημο κράτος δεν εμποδίσει αυτού του τύπου τις ενέργειες σύντομα (...) κανένα πλοίο δεν θα μπορεί να πιάνει σε ελληνικά λιμάνια αν δεν ρωτήσει πρώτα και δεν πάρει την άδεια μιας εκβιαστικής συνδικαλιστικής ομάδας» (από το κύριο άρθρο στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).