Ο ipretenteris@dolnet.gr, σε άρθρο του στο ΒΗΜΑ, στη στήλη «ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΙΚΑ», επιχειρεί να χλευάσει τους διαδηλωτές που θα διαδήλωναν στην πόλη Λ' Ακουίλα της Ιταλίας ενάντια στη Σύνοδο των G8, λέγοντας ότι «ο καβγάς είναι για το τίποτα», αφού τίποτα δεν πρόκειται να αποφασιστεί σε αυτή. Δηλώνει ότι καθόλου δε θα τον πείραζε αν διαδήλωναν ενάντια στον Μπερλουσκόνι ή σε κάποιον άλλο ηγέτη. Τον ενοχλεί, όμως, που οι διαδηλωτές διαφωνούν γενικά με την «παγκοσμιοποίηση». Εκφράζει την άποψή του ότι είναι παραλογισμός, αν όχι βλακεία, να τοποθετείται κανείς κατά της «παγκοσμιοποίησης» (οι εκφράσεις του γράφοντος) και αποδίδει την πάλη ενάντια στην παγκοσμιοποίηση «στο μανιχαϊσμό που εκπορεύεται από τα πιο καθυστερημένα τμήματα της αριστεράς και το συνήθη ακτιβισμό αυτής της ίδιας που περισσότερο κεφάλια ανοίγει, παρά λύνει προβλήματα». Και παρακάτω κάνει λόγο πως μόνο «κάτι αιματοβαμμένες ουτοπίες εγκαθιδρύθηκαν με αυτήν τη μέθοδο», εννοώντας με όρους κινήματος και κόντρα στην καπιταλιστική «αιώνια» πραγματικότητα.

Δε στέκομαι στην ουσία αυτού του κινήματος, στην ασάφειά του και στο πόσο αντικαπιταλιστικό είναι, ούτε βέβαια και στην κουτοπονηριά, ότι τίποτα δεν αποφασίζουν οι ηγέτες αυτοί, απλά πίνουν καφέ. Ούτε ο γράφων έχει κανέναν καημό να υπερασπιστεί γενικά την «αριστερά». Αυτό που ανησυχεί, όμως, τόσο τον ίδιο τον Ι. Πρετεντέρη και κάθε Πρετεντέρη (που το θεωρούν χρέος και καμάρι να αποτελούν «τη φωνή του κυρίου τους»), είναι μήπως το κίνημα γενικά και το συγκεκριμένο αντικαταστήσει την ασάφεια της δράσης ενάντια στην «παγκοσμιοποίηση» με τη σαφήνεια της πάλης ενάντια στο σημερινό διεθνοποιημένο καπιταλισμό, τον ιμπεριαλισμό, την ασάφεια της «αριστεράς» με την κομμουνιστική «ουτοπία» και προοπτική. Και έχει και το μυαλό και τις γνώσεις να γνωρίζει τις νομοτέλειες της ιστορικής εξέλιξης, ίσως καλύτερα και από ορισμένους που αγωνίζονται ενάντια στην «παγκοσμιοποίηση» και στους G8. Και είναι πέρα για πέρα βάσιμοι οι φόβοι του. Γιατί και αυτός και η τάξη του γνωρίζουν, όπως γνωρίζουμε και εμείς, ότι δεν υπήρξε «ουτοπία» στην ιστορική εξέλιξη που να μην έγινε πραγματικότητα σε όλα τα επίπεδα - στο οικονομικό, στο πολιτικό, στη Φυσική, κ.λπ.

Ουτοπία φάνταζε η κατάργηση της δουλοκτησίας και το πέρασμα στη φεουδαρχία. Ουτοπία ήταν και φάνταζε η κατάργηση του φεουδάρχη από τις αστικές επαναστάσεις και την εδραίωση του αστικού κράτους. Ουτοπία φάνταζε η κατάργηση του καπιταλιστή και η αντικατάστασή του από τη συλλογική εργατική εξουσία, που όμως, σε πείσμα πολλών Πρετεντέρηδων, πραγματοποιήθηκε, ανεξάρτητα από τα προσωρινά ζικ-ζακ. Οπως ουτοπία φάνταζε το ταξίδι στα άστρα και έγινε, τα ταξίδια στον αέρα και έγιναν ζώσα πραγματικότητα. Οσο για το «αιματοβαμμένη» πορεία των ουτοπιών, αυτή οφείλεται στο παλιό, στο χτες, στο αντιδραστικό που δε φεύγει, δεν καταργείται μόνο του. Αντιστέκεται λυσσασμένα στο νέο, στο προοδευτικό, που γεννήθηκε μέσα στο παλιό και γιγαντώνεται για να το καταργήσει. Αυτός είναι ο μόνος λόγος, που όλες οι «ουτοπίες», ιδιαίτερα οι κοινωνικοπολιτικές είναι, όπως τις χαρακτηρίζει ο Ι. Πρετεντέρης, «αιματοβαμμένες ουτοπίες». Σε αυτήν ακριβώς την αντίσταση του παλιού και αντιδραστικού, που χωρίς δισταγμό και όριο υπερασπίζεται το «δικαίωμά» του να υπάρχει, εντάσσεται και η καθημερινή αρθρογραφία του ιδίου και των ομοίων του. Ελα, όμως, που η ιστορική εξέλιξη είναι νομοτέλεια, όπως και οι αναγκαίες για την πραγματοποίηση των «ουτοπιών» πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις.