Associated Press |
«Με συνέλαβαν. Με πέταξαν στη θάλασσα, με έβγαλαν έξω, με έδειραν, μετά με ξαναπέταξαν στο νερό, με έβγαλαν και με ξαναέδειραν».
«Ακόμα και τώρα δεν έχω πού να μείνω. Τώρα κοιμάμαι στους δρόμους. Κρυώνω. Φοβάμαι. Κάνω βόλτες μέχρι τη μία ή τις δύο το πρωί. Μετά βρίσκω ένα πάρκο και κοιμάμαι».
«Περπατώ σε ξύλινα δοκάρια που είναι ψηλά μέχρι πέντε ορόφους. Ο φίλος μου έπεσε από το δεύτερο όροφο από μια σκαλωσιά. Εμεινε στο νοσοκομείο δύο εβδομάδες».
Αυτά τα αποσπάσματα είναι από μαρτυρίες παιδιών 14, 15, 16 χρονών. Αυτό είναι το έργο που προσφέρει ο καπιταλισμός. Αυτή είναι η μοίρα που επιφυλάσσει ο «ανεπτυγμένος» καπιταλιστικός κόσμος σε χιλιάδες ασυνόδευτους ανήλικους μετανάστες. Φεύγουν από τη μια πλευρά της βαρβαρότητας, του πολέμου, της φτώχειας, για να βρεθούν στην άλλη, της πιο άγριας εκμετάλλευσης, της εξαθλίωσης, του εμπορίου της ίδιας τους της ζωής. Τα κέρδη από τη διακίνηση των παιδιών αλλά και από την εργασία τους, είναι τεράστια. Το αστικό κράτος υπηρετεί τα καπιταλιστικά κέρδη, κι επιπλέον δε δαπανά χρήματα σε μη «ανταποδοτικά» έργα, όπως είναι και η μέριμνα για τους ασυνόδευτους ανήλικους. Ετσι αφήνονται συνειδητά έρμαια της εκμεταλλευτικής φύσης του καπιταλισμού.
Στην Ελλάδα η κατάσταση είναι δραματική. Και λόγω της γεωγραφικής της θέσης, και επειδή ως μέλος της ΕΕ χαράσσει και εφαρμόζει την κοινή αντιμεταναστευτική - «προσφυγοκτόνα» πολιτική της Ενωσης. Η ειρωνεία είναι ότι η ΕΕ κάνει συστάσεις τη στιγμή που η πολιτική της είναι εγκληματική. Αυτή η πολιτική εξαίρεται και εφαρμόζεται κατά γράμμα και από τις ελληνικές κυβερνήσεις. Χαρακτηριστικά μόνο μπορεί να αναφερθεί η κοινή πολιτική ασύλου. Ακόμα και όταν πρόκειται για ανήλικους χωρίς γονείς ή άλλο κηδεμόνα, δε θεωρείται δεδομένο ότι θα τους παραχωρηθεί άσυλο. Οι ανήλικοι επαναπροωθούνται και φυλακίζονται. Τα κέντρα υποδοχής και φιλοξενίας των παιδιών αυτών δεν επαρκούν στο ελάχιστο. Τις περισσότερες φορές αναλαμβάνουν μόνοι τους να ταξιδέψουν «λαθραία» με όποιο τρόπο μπορέσουν, προς κάποια χώρα.
Associated Press |