ΠΟΛΙΤΙΚΗ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Τους ξαναέπιασε εργολαβικά «ο πόνος» για το ΚΚΕ

Φαίνεται πως ξανάρχισαν την εργολαβία διάφοροι δημοσιογράφοι του αστικού Τύπου που ασχολούνται με το ΚΚΕ. Με κατασκευασμένες ειδήσεις και ρεπορτάζ, με άνωθεν εντολές ή όχι και ποιος ξέρει από πού, δεν έχει σημασία. Δεν ασχολούνται με τις θέσεις και την πολιτική του Κόμματος, ούτε καν για να κάνουν κριτική ή και πολεμική σ' αυτές. Αλλά κρίνουν τα στελέχη του, τη λειτουργία του, τις αρχές του, με κριτήρια εντελώς ξένα απ' αυτά του ΚΚΕ. Το κάνουν στοχοπροσηλωμένα, σκόπιμα κι όχι από άγνοια για τη λειτουργία του Κόμματος.

Σειρά πήρε το «Εθνος» (Κυριακή 26/10/2008), που μπορεί για τα προσυνεδριακά ντοκουμέντα της ΚΕ και την παρουσίασή τους με συνεντεύξεις της ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος, να αφιέρωσε ένα διστηλάκι, όπως και άλλα αστικά έντυπα, αλλά φρόντισε με ολοσέλιδο, δήθεν ρεπορτάζ του Π. Τσούτσια, να παρουσιάσει ένα σενάριο, (διαθέτουν αλήθεια μεγάλη φαντασία), δίνοντας μια εντελώς στρεβλή, μια εικονική πραγματικότητα για το ρόλο των στελεχών του, με αιχμή το προσφιλές σ' αυτούς ζήτημα αλλαγών στο Κόμμα. Με σχόλια για το ρόλο κάποιων στελεχών. Και με κριτήρια που ισχύουν στα αστικά κόμματα και τα οποία επιμελώς προσπαθούν να τα «φορέσουν» και στο ΚΚΕ, πιστεύοντας ότι έτσι θα δημιουργήσουν εμπόδια στη δυναμική της πολιτικής του, θα ανακόψουν την ανοδική του πορεία στο λαό και στο κίνημα.

Τους πονάει το γεγονός ότι το ΚΚΕ μένει σταθερό και αδιάλλακτο στον αγώνα με τη στρατηγική του ως μονόδρομο για το λαό, κόντρα στο κεφάλαιο, στα κόμματά του, κόντρα στα όποια σχέδια απεργάζονται για να χειραγωγούν λαϊκές συνειδήσεις, έχοντας ανοιχτό μέτωπο και με τον οπορτουνισμό. Ανησυχούν γιατί το ΚΚΕ με τη στρατηγική του μπαίνει σφήνα στο πολιτικό τους σύστημα που δυσλειτουργεί μην μπορώντας, να εγκλωβίζει όπως πριν λαϊκές δυνάμεις στην αστική πολιτική. Τους ανησυχεί γιατί ο απεγκλωβισμός λαϊκών δυνάμεων από την αστική πολιτική συνεχίζεται σε συνθήκες οικονομικής κρίσης που δημιουργούν επίσης αντικειμενικά προϋποθέσεις αντεπίθεσης, ακριβώς γιατί σ' αυτό επιμένει το ΚΚΕ, σ' αυτή τη ρότα καλεί την εργατική τάξη και το λαό, τη νεολαία. Αντίσταση, απειθαρχία ανυπακοή στον ευρωμονόδρομο, διεκδικητικός αγώνας με στόχους πάλης που να ικανοποιούν όλες τις ανάγκες τους ως απάντηση στις αντιλαϊκές πολιτικές διαχείρισης της κρίσης. Τόσο αυτές της κυβέρνησης, όσο και αυτές του ΠΑΣΟΚ αλλά και του ΣΥΝ που πασχίζει να σώσει την καπιταλιστική οικονομία. Ανησυχούν γιατί η πολιτική τους είναι σαθρή για τα λαϊκά συμφέροντα και αυτό αποκαλύπτεται καθημερινά και με την αποφασιστική μαχητική συμβολή του ΚΚΕ. Δε συγκαλύπτεται. Δεν μπορούν να χωνέψουν ότι το ΚΚΕ δε θα γίνει μπάλωμα στις τρύπες τους, όπως ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, και καλεί τους εργαζόμενους να κλείσουν τ' αυτιά τους στις σειρήνες της ταξικής συναίνεσης, που θέλουν να αντιμετωπιστεί η κρίση σε όφελος του κεφαλαίου, να αντεπιτεθούν γιατί διαφορετικά θα βρεθούν με την πλάτη στον τοίχο, θα χάσουν τα πάντα.

Χτυπούν τη συνειδητή εθελοντική στράτευση και δέσμευση των στελεχών του Κόμματος στη συλλογική δράση, την ανιδιοτελή προσφορά τους για να βρίσκεται το Κόμμα σταθερά σε ετοιμότητα, να ανταποκριθεί στο ύψος των απαιτήσεων με γνώμονα τα λαϊκά συμφέροντα στις οποιεσδήποτε συνθήκες. Τους πονάει το γεγονός ότι μπροστά στο 18ο Συνέδριο, το Κόμμα κάνει πλατύ άνοιγμα στο λαό προκειμένου να στεφθούν με επιτυχία οι σκοποί του. Να αποτελέσει το 18ο Συνέδριο εφαλτήριο αντεπίθεσης, να μπει το ΚΚΕ σε δρόμο ολόπλευρης ισχυροποίησης και να κατακτήσει εκείνη τη θέση που θα του επιτρέψει να κάνει πιο καθοριστικό το ρόλο του στις εξελίξεις προς όφελος της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, της νεολαίας.

Στην επιδίωξή τους να διαμορφώσουν ψυχολογία μοιρολατρίας, στο λαό, το ΚΚΕ τους χαλάει τα σχέδια. Η αστική τάξη ξέρει καλά πως η στρατηγική του ΚΚΕ έχει τη δυναμική ρήξης και ανατροπής. Ριζοσπαστικοποιεί τις λαϊκές συνειδήσεις. Πρέπει πάση θυσία να την ανακόψουν. Τη φοβούνται γιατί μόνο αυτή τους κάνει ζημιά.

Η επίθεσή τους μας δίνει δύναμη να συνεχίσουμε με μεγαλύτερη ένταση την αντεπίθεση. Η στρατηγική του ΚΚΕ, οι αρχές λειτουργίας του, οι αξίες του, οι δεσμοί του με την εργατική τάξη και το λαό, (τους το 'χουμε ξαναπεί, σ' αυτούς και μόνο δίνουμε λογαριασμό), είναι και η δύναμή του γι' αυτό και είναι σε θέση να βλέπει μπροστά με αισιοδοξία και να θέτει νέους πιο υψηλούς και φιλόδοξους στόχους.