Εάν δεν συμβεί κάποιο συνταρακτικό γεγονός, που κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει, όπως τουλάχιστον καταδεικνύουν οι δημοσκοπήσεις, την Τρίτη, ο νικητής των προεδρικών εκλογών στις Ηνωμένες Πολιτείες δε θα είναι άλλος από τον υποψήφιο των Δημοκρατικών Μπαράκ Ομπάμα. «Επιτέλους οι Ρεπουμπλικανοί θα φύγουν από το Λευκό Οίκο και η ηρεμία και η ειρήνη θα επιστρέψει», υποστηρίζουν ουκ ολίγοι αναλυτές και όχι μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο προεδρικός υποψήφιος των Ρεπουμπλικανών, Τζον Μακέιν, και η υποψήφια αντιπρόεδρος, Σάρα Πέιλιν, που τόσο αχό προκάλεσε με την εμφάνισή της στην κεντρική πολιτική σκηνή, δε δείχνουν ότι είναι ικανοί να αναστρέψουν την τάση και να κερδίσουν την προεδρική αναμέτρηση.

Ενας αναστεναγμός ανακούφισης δονεί «συλλογικά» την οικουμένη, καθώς αναλογίζεται ότι ο Ντικ Τσένι θα φύγει οριστικά από την εικόνα, ο Καρλ Ρόουβ, επιτέλους, θα πάψει να κινεί να αόρατα νήματα και ο «αδαής» Μπους θα συνταξιοδοτηθεί στο ράντσο του, στο Κρόφορντ του Τέξας... Η προσμονή για την ευφορία που θα επικρατήσει με την πιθανή αλλαγή φρουράς στο Λευκό Οίκο μοιάζει με προσμονή για την έλευση του «Μεσσία», και είναι κάθε άλλο παρά τυχαία.

Για να προκληθεί αυτό το συναίσθημα, δούλεψε σκληρά ο μηχανισμός προπαγάνδας. Σχεδόν όλοι οι χρυσοί ήρωες που γεμίζουν τις οθόνες του Χόλιγουντ ξεδιπλώνουν το υποκριτικό τους ταλέντο ως άλλοι «μάγοι με τα δώρα». Η Γουόλ Στριτ τον χρηματοδοτεί αφειδώς, ενώ το έδαφος για την «έλευση» προετοιμάζουν τα διεθνή ΜΜΕ, που έχουν εμπλακεί περισσότερο από ποτέ σε αυτή την αμερικανική εκλογική μάχη. Από τα βρετανικά ΜΜΕ του πολιτικο-οικονομικού κατεστημένου, όπως το περιοδικό «Economist» και η εφημερίδα «Financial Times», έως και τα πιο άγνωστα ΜΜΕ σε αναπτυσσόμενες χώρες, όλοι δηλώνουν την υποστήριξή τους προς τον Ομπάμα. Αδημονούν για την 4η Νοέμβρη, τη μέρα των εκλογών, για την υλοποίηση της «ελπίδας» και της «αλλαγής» που ευαγγελίζεται ότι θα φέρει ο Μπαράκ Ομπάμα, ο «νέος Κένεντι»...

Επιστρατεύονται όλοι. Από τον πρώην Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ Κόφι Ανάν, που δήλωσε ότι η εκλογή Ομπάμα θα είναι «μια αλλαγή πρωτοφανής για τις ΗΠΑ και τον κόσμο» μέχρι τον πρώην επικεφαλής των Ενόπλων Δυνάμεων των ΗΠΑ κατά τη διάρκεια του πολέμου του Κόλπου και πρώην υπουργό Εξωτερικών κατά τη διάρκεια του πολέμου του Ιράκ, Κόλιν Πάουελ, που όχι μόνον εξέφρασε την υποστήριξή του προς τον Ομπάμα, αλλά έπλεξε και το εγκώμιό του: Τον χαρακτήρισε «μεταρρυθμιστική φυσιογνωμία», τονίζοντας την ικανότητά του να εμπνέει τους Αμερικανούς, ότι διαθέτει μιαν «ήρεμη, υπομονετική, πνευματική, σταθερή προσέγγιση» για τα προβλήματα της χώρας και ότι είναι η καλύτερη επιλογή για την αποκατάσταση των σχέσεων των ΗΠΑ με τους συμμάχους...

Ο μηχανισμός προπαγάνδας δουλεύει, προκειμένου το μήνυμα να ακουστεί παντού: Πρωτίστως ότι ο Ομπάμα θα πραγματοποιήσει τις προεκλογικές του υποσχέσεις. Ακόμη και μέλη του αντιπολεμικού κινήματος των ΗΠΑ, που εδώ και χρόνια αγωνίζονται ενάντια στην πολιτική του Λευκού Οίκου που εξαπέλυσε μακελειό στον πλανήτη στο όνομα του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας», στη συντριπτική τους πλειοψηφία, θα στηρίξουν τον Ομπάμα, κάποιοι εξ αυτών πιστεύοντας ότι όντως θα φέρει αλλαγή και θα τερματίσει τον πόλεμο, θα κινηθεί «προς τα αριστερά». Κάποιοι θα ψηφίσουν Ομπάμα «στρατηγικά», για να φύγουν οι «λαομίσητοι πολεμοκάπηλοι» Ρεπουμπλικανοί και επειδή πιστεύουν ότι η αλλαγή μπορεί να έρθει με μικρά παιδικά βηματάκια και κατόπιν πίεσης που θα ασκήσουν («Memo to Progressives for Obama», του Joshua Frank)...

Τι θα σημάνει, λοιπόν, η 5η Νοέμβρη, στην περίπτωση που επιβεβαιωθούν οι δημοσκοπήσεις και εκλεγεί ο Μπαράκ Ομπάμα;

Σίγουρα θα αλλάξουν, εν μέρει, η ρητορική και ο τρόπος προσέγγισης. Οι ρητορικές ικανότητες του Ομπάμα είναι αναμφισβήτητες. Τόσο, μάλιστα, που δεν προκάλεσε καν σοβαρές αντιδράσεις, όταν δήλωσε ότι «η Ιερουσαλήμ είναι η πρωτεύουσα του Ισραήλ», πράγμα που δεν τόλμησε να κάνει ποτέ κανένας Αμερικανός Πρόεδρος, ούτε καν ο Τζορτζ Ο. Μπους. Η δήλωση έγινε στην πρώτη ομιλία του μετά την αποδοχή του προεδρικού χρίσματος, όχι τυχαία, στο μεγαλύτερο και ισχυρότερο φιλοϊσραηλινό λόμπι, το AIPAC.

Από εκείνη τη στιγμή και μετά, ξεδίπλωσε τα χαρίσματα του «κατάλληλου ηγέτη»... Δήλωσε ότι επιθυμεί τη διατήρηση τουλάχιστον 50.000 στρατιωτών στο Ιράκ για «τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», χωρίς ημερομηνία λήξης. Επιδιώκει την επέκταση του πολέμου κατά της τρομοκρατίας στο Αφγανιστάν και συνεπώς τα στρατεύματα, που, όπως δηλώνει, θα αποχωρήσουν από το Ιράκ, δεν πρόκειται φυσικά να επιστρέψουν, αλλά να ενισχύσουν το άλλο μέτωπο. Αυτό του Αφγανιστάν και του Πακιστάν. Συμφωνεί με τον Τζον Μακέιν όσον αφορά το μέγεθος του προϋπολογισμού του υπουργείου Αμυνας, στο ότι δηλαδή πρέπει να αυξηθεί. Μάλιστα, έχει δηλώσει ότι το ενδεχόμενο συνεργασίας με τον Κόλιν Πάουελ είναι ισχυρό, ενώ μόλις την Τετάρτη δήλωσε ότι δεν απορρίπτει και το ενδεχόμενο να συμπεριλάβει και άλλους Ρεπουμπλικανούς στην κυβέρνηση που θα σχηματίσει, όπως, παραδείγματος χάριν, τον υπουργό Αμυνας Ρόμπερτ Γκέιτς. Ενδιαφέρον «άνοιγμα» ειδικά προς τον Γκέιτς, προφανώς γιατί εκτίμησε τις ικανότητές του και τα οράματά του, τα οποία κατέθεσε την Τρίτη, σε ομιλία του στο Carnegie Endowment for International Peace (CEIP), όπως το ότι οι ΗΠΑ πρέπει να επεκτείνουν το δόγμα του προληπτικού πολέμου, επέκταση που πρέπει να περιλαμβάνει πλέον και πυρηνικά πλήγματα.

Στηρίζει την καταστολή του παλαιστινιακού λαού από το Ισραήλ, ενώ συναινεί στην εκ νέου επιβολή της στρατιωτικής ισχύος των ΗΠΑ στη Λατινική Αμερική, επιτιθέμενος ειδικά απέναντι στον Πρόεδρο της Βενεζουέλας, Ούγο Τσάβες.

Αν στην εξωτερική πολιτική η «αλλαγή» που ευαγγελίζεται ο Ομπάμα είναι περίπου αυτή ή κάτι ακόμα χειρότερο, τι προτείνει ο Δημοκρατικός υποψήφιος σε αυτό που «καίει» τους ψηφοφόρους, την οικονομία;

Ο Ομπάμα, όσον αφορά την παρούσα οικονομική κρίση, στράφηκε στην ελίτ της «ελεύθερης αγοράς», αυτή που αντιμετωπίζει, ορθώς, την αμερικανική κυβέρνηση ως πολιτικό βραχίονα, ως μία «θυγατρική» της. Υπερβολή; Ανάμεσα στα πρόσωπα που ξεχωρίζουν στην καμπάνια του Μπαράκ Ομπάμα είναι ο Ρόμπερτ Ρούμπιν και ο Λόρενς Σάμερς, που και οι δύο είχαν διατελέσει επί προεδρίας Κλίντον υπουργοί Οικονομικών, και στήριξαν απόλυτα την πολιτική τού πρώην επικεφαλής της Fed, Αλαν Γκρίσπαν - πολιτική παράδοσης άνευ όρων στον τραπεζιτικό τομέα ό,τι είχε απομείνει από την αμερικανική οικονομία -και για πολλούς ηθικό αυτουργό της παρούσας πολύ σοβαρής οικονομικής κρίσης.

Ο Ρούμπιν, στέλεχος της Goldman Sachs πριν αναλάβει το χαρτοφυλάκιο του υπουργείου Οικονομικών, ήταν το στέλεχος - κλειδί που έπεισε τον Κλίντον να υπογράψει το νόμο, του οποίου εμπνευστής ήταν ο Ρεπουμπλικανός γερουσιαστής του Τέξας, Φιλ Γκραμ, ο οποίος φέρεται ότι θα είναι ο υπουργός Οικονομικών σε περίπτωση νίκης του Τζον Μακέιν. Ο διαβόητος πλέον νόμος Gramm-Leach-Bliley Act που ο Κλίντον υπέγραψε τελικά το 1999, αναθεωρώντας το νόμο Glass-Steagall Act του 1933, αίροντας τις απαγορεύσεις και τους διαχωρισμούς μεταξύ εμπορικών και επενδυτικών τραπεζών. Μέχρι τότε τελούσαν υπό καθεστώς αυξημένης ομοσπονδιακής εποπτείας, για χάρη της προστασίας των καταθετών τους, δηλαδή λειτουργούσαν μέσα σε ένα μάλλον αυστηρό ρυθμιστικό - κανονιστικό πλαίσιο, που κρινόταν ασφυκτικό για την ασύδοτη κερδοφορία του κεφαλαίου. Βέβαια, κάποιοι αναλυτές θεωρούν ότι γίνεται μία πραγματική μάχη για την «οικονομική ψυχή» του Ομπάμα, εννοώντας ότι εκτός των «κακών» Ρούμπιν - Σάμερς, στο ίδιο επιτελείο υπάρχουν, επίσης, ο Πολ Αντολφ Βόλκερ, πρώην επικεφαλής της Fed και ο δισεκατομμυριούχος Γουόρεν Μπάφετ, «διαπρύσιοι επικριτές της πολιτικής απορύθμισης της εποχής Κλίντον» (The Battle for Obama's Economic Soul by Robert, Scheer, The Nation).

Απέναντι, λοιπόν, σ' αυτό το «πακέτο», του «καλύτερου ηγέτη» ή του καλύτερου «υπηρέτη των συμφερόντων του κεφαλαίου», ελάχιστες μοιάζουν να είναι οι πιθανότητες του Τζον Μακέιν να εκλεγεί και ελάχιστες οι πιθανότητες του αμερικανικού λαού να βιώσει κάποια ...αλλαγή.