Και εκατομμύρια θεατές, να κουνάνε σημαιάκια, να μαλώνουν για πράγματα που θα 'πρεπε να μουντζώνουν. Πράγματα που μυρίζουν σήψη. Πράγματα που αποκαλύπτουν τη βαθιά κρίση του συστήματος - κρίση για την οποία δε μιλάνε. Αλλοι γιατί έχουν βουλιάξει μέσα στην μπόχα και άλλοι γιατί φοβούνται μην τους πούνε ντεμοντέ.

Κουβεντιάστε, λοιπόν, ακόμα, ότι μπορεί αυτό το τέρας να συνέλθει. Οτι μπορεί να μεταρρυθμιστεί αυτός ο Μινώταυρος. Οτι μπορεί να σταματήσει αυτή η κρεατομηχανή να κόβει χέρια και πόδια και αξιοπρέπειες ανθρώπων. Πώς θα γίνεται, ρε, ο κιμάς για να φτιάχνει τα μπιφτέκια της η άρχουσα τάξη χωρίς να ξεσκιστούνε ζωές; Πώς θα κινηθεί το χρήμα χωρίς να πουληθεί κάθε αναστολή; Πώς θα γίνει αποδεκτό το απαράδεκτο αν πρώτα δε δημιουργηθεί η υποδομή. Δε φτιαχτεί το περίβλημα; Δεν επιβληθεί το - καπιταλιστικό - εποικοδόμημα.

Και εμείς, αθώοι και γελοίοι, κάνουμε πρώτο θέμα μας τα μπούτια της Τάδε. Τον πισινό του Δείνα. Τώρα τι να τα λέμε; Πού να τρέχεις να βρεις πού έχει έδρα η παγκόσμια τράπεζα για να την ανατινάξεις; Πέσε πάνω στο δυστυχισμένο γυναικάκι που είναι μπροστά σου και φάτου τα σπλάχνα. Πού να τα βάζεις τώρα με τους «πρώτους», που έχουν δύναμη να σου βουλώσουν το στόμα Στο κοριτσάκι, ρε! Αφού πρώτα - με την ανοχή σου και τη συνενοχή σου - το άφησες να το κάνουν πουτάνα, φάτου τώρα και τα άντερα για να ολοκληρωθεί η ανθρωποφαγία.