Δεν μπορούμε να συζητάμε για πρόγραμμα δράσης και για οικονομική πολιτική και να μην παίρνουμε υπόψη την ολομέτωπη και πολύμορφη επίθεση της κυβέρνησης και των δυνάμεων του κεφαλαίου για την αρπαγή της δημόσιας περιουσίας. Αρα αυτό που η κυβερνητική προπαγάνδα ονομάζει οικονομία, χαρακτηρίζεται από τις ιδιωτικοποιήσεις βασικών τομέων της οικονομίας - ενέργειας - μεταφορές - τηλεπικοινωνίες - βαριά βιομηχανία, που μαζί με την Υγεία και την εκπαίδευση παραδίδονται στο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο. Δε διαφωνούμε απλώς στην τιμή, αν γίνεται δηλαδή η ιδιωτικοποίηση φθηνά ή ακριβά, αν και τις περισσότερες φορές δε μιλάμε καν για τίμημα, τις χαρίζουν με προίκα. Εδώ πρόκειται για σκάνδαλα τεραστίων διαστάσεων. Παραδίδουν για ξεπούλημα την περιουσία του ελληνικού λαού στους εργοδότες. Ακόμη και τις επιχειρήσεις που χαρακτηρίζονται εθνικής στρατηγικής σημασίας για τον τόπο ακόμη και τις επιχειρήσεις που έχουν σχέση με την άμυνα της χώρας. Τη στιγμή μάλιστα που η περιοχή μας έχει μπει για τα καλά στο στόχαστρο των ιμπεριαλιστών, που μακελεύουν τους λαούς, για να προωθήσουν την πολιτική τους, για να ελέγχουν τις πηγές και τους δρόμους της ενέργειας. Επιχειρήσεις που αποτελούν εθνικό πλούτο, που γενιές εργαζομένων, με τον ιδρώτα τους και το αίμα τους συνέβαλαν και η πραγματική τους αξία είναι ανυπολόγιστη, όλα στο σφυρί, όλα για το πλιάτσικο. Παραχωρούνται στο μεγάλο κεφάλαιο, στις πολυεθνικές.

Εγκληματούν συνειδητά και είναι συνένοχοι όλες εκείνες οι δυνάμεις, πολιτικές και συνδικαλιστικές που όχι μόνο βοηθούν την κυβέρνηση να υλοποιήσει την πολιτική της, αλλά πρωτοστατούν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, που μετά το περιβόητο 49% -51% (που παρέα κυβέρνηση, ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ εξαπατούσαν για 5 χρόνια τους εργαζόμενους, ότι τους είχαν κάνει αφεντικά και εργάτες μαζί και θα τους μοίραζαν και κέρδη), ήρθε η ώρα να τα παραδώσουν στους ιδιώτες, με πανηγυρισμούς μάλιστα, γιατί έτσι διέταξαν οι πολυεθνικές. Βγήκε και ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ με δελτίο Τύπου και τοποθετήθηκε θετικά υπέρ της παράδοσης του Ναυπηγείου στο γερμανικό μονοπώλιο. Για μας, δεν υπάρχουν καλές και κακές ιδιωτικοποιήσεις. Παλεύουμε και θα παλεύουμε για την αποτροπή τους. Δε θα σταματήσουμε να απαιτούμε επιστροφή των δημόσιων επιχειρήσεων ξανά στο κράτος.

Οι συνέπειες αυτής της πολιτικής για τους εργαζόμενους είναι τεράστιες. Αυτό ήδη το γευόμαστε. Πρώτα πρώτα με την καθήλωση και τη μείωση των μισθών και των μεροκάματων, την περαιτέρω ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, την κατάργηση του οκταώρου, των ειδικοτήτων, το πετσόκομμα των ασφαλιστικών δικαιωμάτων. Μετατρέπονται οι χώροι εργασίας σε σύγχρονα σκλαβοπάζαρα, έκτακτοι, απασχολούμενοι, ωρομίσθιοι επινοικιαζόμενοι συμβασιούχοι, με συμβάσεις έργων, με δελτία παροχής υπηρεσιών. Η έκρηξη των ατυχημάτων, οι συνθήκες εργασίας και ασφάλειας ούτε καν λαμβάνονται υπόψη, όλα μετριούνται ως κόστος, όλα για το κέρδος, όλα ισοπεδώνονται προς τα κάτω. Αυτή είναι η εικόνα στους χώρους εργασίας. Εργαζόμενοι χωρίς συνδικαλισμό, εργαζόμενοι του ξεροκόμματου, σύγχρονοι δούλοι, έτσι τους θέλει το κεφάλαιο, έτσι προσπαθεί να τους κατασκευάσει η κυβέρνηση με τους συμμάχους τους και η ιδιωτικοποίηση του ΟΑΕΔ εκεί αποσκοπεί.

Να ετοιμάζουν εργαζόμενους όπως τους θέλουν οι εργοδότες, υπάκουους, χωρίς να λένε ποτέ όχι, εξαρτήματα της παραγωγικής διαδικασίας που θα παράγουν και θα αναπαράγουν κέρδη. Πιστεύουμε άλλο πρέπει να είναι το μέλλον και του τόπου και των εργαζομένων. Το δρόμο τον έδειξε η μεγάλη μάχη για τη σωτηρία τους ασφαλιστικού συστήματος. Η λύση, επομένως, βρίσκεται έξω από την ενσωμάτωση, την προσαρμογή και την υποταγή τελικά της εργατικής τάξης στην πολιτική του κεφαλαίου. Αυτός ο δρόμος ακολουθήθηκε, δοκιμάστηκε και απέτυχε. Τις συνέπειές του τις γεύτηκαν και τις γεύονται οι εργαζόμενοι. Για μας, για τη ΔΑΣ, η αλλαγή ρότας στα συνδικαλιστικά δρώμενα και στη χώρα μας είναι αναγκαιότητα. Αυτή η πολιτική που εφαρμόζεται και που έχει κάνει τη χώρα μας πρώτη σε κερδοφορία χώρα στην Ευρώπη, στον άλλο πόλο, στην εργατική τάξη, έχει τελείως αντίθετα αποτελέσματα: Φτώχεια, ανεργία, εξαθλίωση. Οι αυταπάτες που έσπερναν συνειδητά οι εραστές της Ευρωπαϊκής Ενωσης, της Ενωσης των πολυεθνικών, υποχωρούν, αποκαλύπτονται, τα αποτελέσματα μιλούν από μόνα τους. Η ρήξη, η σύγκρουση, με τις δυνάμεις του κεφαλαίου είναι αναπόφευκτη για τους εργαζόμενους. Εμείς, το ΠΑΜΕ, διάλεξε στρατόπεδο. Αυτό προϋποθέτει περαιτέρω οργάνωση των εργαζομένων, μαζικοποίηση στα σωματεία τους, σωστός ταξικός προσανατολισμός και δυναμική παρέμβαση. Αυτόν το δύσκολο δρόμο διαλέξαμε και θα τον πορευτούμε με τους εργαζόμενους μέχρι που η εργατική τάξη, με τους συμμάχους της θα γίνει κυρίαρχη τάξη στην κοινωνία. Στην πολιτική του κεφαλαίου, στην πολιτική της «παγκοσμιοποίησης», εμείς αντιπαραθέτουμε τους ενωμένους αγώνες της εργατικής τάξης: Αυτός είναι ο δικός μας μονόδρομος.