Τα κόμματα εξουσίας δεν αρκούνται βέβαια στην υπεράσπιση ενός αντιδραστικού θεσμικού πλαισίου, προκειμένου να ελέγξουν την κατάσταση. Ενδιαφέρονται να κερδίσουν την πλειοψηφία στη διοίκηση δήμων, νομαρχιών, κοινοτήτων και συλλογικών οργάνων (ΚΕΔΚΕ, ΤΕΔΚΝΑ, ΕΝΑΕ) ώστε σχεδιασμένα, πειθαρχημένα και απρόσκοπτα να λειτουργεί αυτός ο θεσμός.

Από τη 10ετία του '70 και του '80 στη Δυτική Ευρώπη έγιναν αλλαγές με στόχο να εκσυγχρονιστεί η τοπική διοίκηση και να ανέβει η οικονομική της απόδοση, με κριτήριο το καπιταλιστικό κέρδος. Συγκεκριμένα, μειώθηκε ο αριθμός των δημοτικών μονάδων με την κατάργηση των μικρών δήμων των αγροτικών περιοχών και των μικρών πόλεων.

Στην Αγγλία το 1994 ο αριθμός των τοπικών αρχών μειώθηκε από 1.210 σε 365 και στη Σουηδία το ίδιο χρονικό διάστημα από 1.037 σε 278. Παρόμοιες διαδικασίες έγιναν στην Ιταλία, στη Γαλλία, στην ΟΔ Γερμανίας. Ο «Καποδίστριας» δεν είναι ελληνικό φαινόμενο. Θυμίζουμε ότι η ΝΔ απλώς δημαγώγησε κάτω από την πίεση ορισμένων κοινοτήτων. Και τα δύο κόμματα, από κοινού και ο ΣΥΝ σήμερα, προωθούν ακόμα μεγαλύτερο περιορισμό των μονάδων των τοπικών αρχών, κάτω από την αντίληψή τους να αποκτήσει ακόμα μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα η κεντρική κρατική εξουσία.

Σήμερα βρισκόμαστε στη φάση της πλήρους εμπορευματοποίησης της Παιδείας, της Υγείας, της Κοινωνικής Πρόνοιας. Δίνονται αρμοδιότητες στους δήμους που τους μετατρέπουν σε τοπικά γραφεία, τα οποία εξασφαλίζουν δουλειά και κέρδη στους επιχειρηματίες. Παραχωρούνται φορολογικές αρμοδιότητες, δηλαδή επιβάλλονται πρόσθετοι φόροι στο λαό, που πληρώνει ο ίδιος τα γενικότερα έργα που γίνονται.

Επομένως, κριτήριο ψήφου πέρα από το γενικότερο πολιτικό πρέπει να είναι και η καταδίκη των αντιδραστικών ρυθμίσεων που προωθήθηκαν από το 1994 και μετά, με τις οποίες έχουν συμφωνήσει ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, με επιμέρους δευτερεύουσες διαφορές μεταξύ τους, χάριν των εντυπώσεων, ο δε ΣΥΝ θεωρεί πως παρ' όλ' αυτά, ο θεσμός μπορεί να λειτουργεί φιλολαϊκά!